Αλλοι πουλάνε κι άλλοι αγοράζουν

Μετά την εξαγορά της Μάντσεστερ Σίτι από τους Αραβες πολλοί υπολόγιζαν ότι θα ακολουθούσαν ακόμα δύο–τρεις εξαγορές αγγλικών ομάδων από αραβικά κεφάλαια, με πρώτη υποψήφια τη Λίβερπουλ. Η οικονομική κρίση ακόμα δεν είχε ξεσπάσει, οι Αραβες ήταν γνωστό ότι είχαν μεγάλη ρευστότητα λόγω της υπερβολικής ανόδου των τιμών του πετρελαίου, οπότε η Νιούκαστλ, η Εβερτον και η Πόρτσμουθ είχαν πάρει θέση στη βιτρίνα.

Μετά άρχισαν το ντόμινο των πτωχεύσεων των αμερικανικών τραπεζών και η εξάπλωση της κρίσης, οπότε οποιαδήποτε κίνηση εξαγοράς μέσα σε ένα τόσο ρευστό περιβάλλον «πάγωσε». Ακόμα και η περίφημη ρευστότητα των Αράβων θα αρχίσει να περιορίζεται αν οι τιμές του πετρελαίου μείνουν τόσο χαμηλά και τα χρηματιστήρια δεν ανακάμψουν (προοπτική που δεν φαίνεται ορατή για τους επόμενους 12 μήνες, τουλάχιστον).

Κι όμως, φαίνεται πως κάποιοι πιστεύουν ότι η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες και ήδη υπάρχουν δύο περιπτώσεις επικείμενων εξαγορών, μία στην Αγγλία και μία στην Ιταλία. Στην Αγγλία η ομάδα που είναι υποψήφια να πουληθεί είναι, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του ιδιοκτήτη της, η Πόρτσμουθ. Ο Σάσα Γκαϊντάμακ ισχυρίζεται ότι βρίσκεται σε προχωρημένες συζητήσεις με μια ομάδα Ευρωπαίων επενδυτών την οποία εκπροσωπεί ένας Ελβετός, ο Ραμόν Βέγκα, 37 ετών, πρώην ποδοσφαιριστής, που αγωνίστηκε στην Τότεναμ και τη Σέλτικ.

Ο Γκαϊντάμακ υπολογίζει ότι μπορεί να πετύχει μια τιμή πώλησης γύρω στα 150 εκατομμύρια ευρώ, πράγμα δύσκολο με δεδομένες τις πιθανολογούμενες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στο ποδόσφαιρο. Η δεύτερη περίπτωση εξαγοράς στην Ιταλία αφορά την Τορίνο. Ούτε εδώ εμπλέκονται Αραβες. Ενας Ιταλός επιχειρηματίας, ο Ραφαέλε Τσιουκαρέλο, σύμφωνα με τον εκπρόσωπό του, είναι έτοιμος να ξοδέψει και 100 εκατομμύρια ευρώ για να αγοράσει την ομάδα των «ταύρων».

Ο Τσιουκαρέλο, που είναι 68 χρόνων και κληρονόμησε μια μεγάλη περιουσία, δραστηριοποιείται στον τομέα της σίτισης και έχει στη διάθεσή του μια αλυσίδα εστιατορίων, ενώ εκτιμάται ότι η αξία των επιχειρήσεών του ξεπερνά τα 600 εκατομμύρια ευρώ. Η πρόθεση του Τσιουκαρέλο δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ευοδωθεί, μια και είχε κάνει ανάλογη κρούση και το περασμένο καλοκαίρι –με άγνωστο ποσό–, αλλά είχε απορριφθεί τότε η πρότασή του από τον πρόεδρο της «γκρανάτα», Ουρμπάνο Κάιρο.

Οι δύο αυτές περιπτώσεις ναι μεν έχουν ενδιαφέρον, αλλά όχι όσο εκείνα που γίνονται στην Αρσεναλ. Την ομάδα με την ακριβότερη μετοχή στην Αγγλία, που πριν από λίγο καιρό έφτασε να έχει 8.500 ευρώ! Μια ιδιομορφία της περίπτωσης της Αρσεναλ, ίσως και λόγω της τιμής της μετοχής, είναι ότι οι μετοχές της ομάδας βρίσκονται σε πολύ λίγα χέρια, κάτι που επιτρέπει τον καλύτερο έλεγχο της ομάδας και τη διασφάλιση ότι θα παραμείνει σε αγγλικά χέρια.

Η «απειλή» είχε φανεί εδώ και καιρό στο πρόσωπο του Ρώσου εκατομμυριούχου Αλιστερ Ουσμάνοφ, ο οποίος, παρά το γεγονός ότι ήταν ένας από τους τρεις μεγαλύτερους μετόχους της ομάδας, δεν είχε θέση στο διοικητικό συμβούλιο των «κανονιέρηδων». Προχθές ο Ουσμάνοφ κατάφερε να μαζέψει κι άλλες μετοχές και να ξεπεράσει το 25%, κάτι που θα αναγκάσει τους μετόχους της Αρσεναλ να τον δεχθούν στο διοικητικό συμβούλιο.

Ο Ουσμάνοφ δεν έχει κάνει σαφές αν προτίθεται να εξαγοράσει την ομάδα ή όχι. Μέχρι τώρα δεν έχει έρθει σε επαφή με κανέναν από την Αρσεναλ, ούτε κάποιος από την ομάδα του Λονδίνου επιδίωξε επαφή μαζί του για να διερευνήσει τις προθέσεις του.

Ο Ουσμάνοφ μαζεύει τις μετοχές μία μία, αλλά για να βρεθεί σε πλεονεκτική θέση θα πρέπει να έχει στο χαρτοφυλάκιό του το 29,9% και υποχρεωτικά θα αναγκαστεί να καταθέσει πρόταση εξαγοράς. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα συμβεί, αλλά είναι πολλοί εκείνοι που ανησυχούν μήπως η ομάδα φύγει από τα αγγλικά χέρια. Ετσι, ο νέος εκτελεστικός διευθυντής της Αρσεναλ, ο Ιβάν Γκαζίδης, προσπαθεί να συναντήσει τον Ουσμάνοφ για να λύσει τον γρίφο των προθέσεών του.

Προβόπουλε, στο γραπτό σου!

Ακούγοντας κάποιος τις βασικές γραμμές της έκθεσης του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, κ. Προβόπουλου, θα νόμιζε πως πήρε την τελευταία έκθεση του τέως διοικητή, Ν. Γκαργκάνα, και την αντέγραψε, βάζοντας μερικά πιπεράτα πρόσθετα, όπως αυτό της δεκαετούς λιτότητας. Τώρα, πώς γίνεται να σχεδιάζεις μια οικονομική πολιτική με δεκαετή διάρκεια μέσα σε ένα τόσο ρευστό περιβάλλον, το ξέρει μόνο ο κ. διοικητής. Αλλωστε, με τον μισθό που παίρνει δεν είναι δύσκολο να επαναλαμβάνει μια συνταγή νεοφιλελεύθερη χωρίς καμία δόση πρωτοτυπίας.

Κατά τα άλλα, μια απ' τα ίδια. Η οικονομική κρίση είναι κάτι που πρέπει να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, βλέποντας τους μισθούς να καθηλώνονται ή να μειώνονται, τις συντάξεις να μην αρκούν ούτε για τα χρειώδη και φυσικά τις δημόσιες δαπάνες να περικόπτονται για να περιοριστούν τα ελλείμματα. Δηλαδή, χρήματα για την Παιδεία ή τη Δημόσια Υγεία ξεχάστε τα, με ό,τι συνεπάγεται μια τέτοια επιλογή. Εκτός από αυτά, τόσο η έκθεση του κ. Προβόπουλου όσο και οι προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής φέρνουν στην επιφάνεια και το Ασφαλιστικό.

Μάλιστα, αν κάποιος παρακολούθησε και την ομιλία του πρωθυπουργού στην Ενωση των Ασφαλιστικών Εταιρειών, μπορεί να πήρε μια ιδέα για το τι πρόκειται να συμβεί στις συντάξεις στο μέλλον και πώς θα ωφεληθούν από τις κυοφορούμενες ρυθμίσεις οι ασφαλιστικές εταιρείες. Οχι όσοι πάρουν –αν τα καταφέρουν– σύνταξη. Μέσα σε όλο αυτόν τον ορυμαγδό οδηγιών και απαγορεύσεων, κανείς πολιτικός από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν έχει νιώσει την ανάγκη να μας εξηγήσει ποιοι καρπώθηκαν τα οφέλη της οικονομικής ανάπτυξης τα προηγούμενα χρόνια, όταν η οικονομία πήγαινε καλά.

Γιατί και τότε αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις δεν είχαμε. Αύξηση δαπανών σε Παιδεία, Υγεία, Περιβάλλον, Κοινωνική Προστασία ούτε, με την αιτιολογία της καταπολέμησης των –χα χα...– ελλειμμάτων. Κοροϊδία καραμπινάτη, γιατί όλοι όσοι μπορούν να βλέπουν καταλαβαίνουν ότι αυτές οι συνταγές ευνόησαν εκείνους που είχαν το συνήθειο να πραγματοποιούν υπερκέρδη, οι οποίοι τώρα ζητούν κρατικές ενισχύσεις για να μη μειωθεί η κερδοφορία τους.

Οσο για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ας απαντηθεί ένα και μόνο ερώτημα. Πώς τόσοι καλοσπουδασμένοι και καλοπληρωμένοι γραφειοκράτες καριέρας δεν μπόρεσαν να προβλέψουν την κρίση και να προετοιμάσουν ένα κάπως υποφερτό σχέδιο αντιμετώπισής της;

Σχέδια και λάθη

Από τις αρχές Νοεμβρίου και μετά, όταν άρχισε να διευρύνεται το βαθμολογικό προβάδισμα του Ολυμπιακού από τον ΠΑΟ, όλο και πιο συχνά στους «πράσινους» υιοθετούσαν αμυντικές πρακτικές δημόσιων σχέσεων μόνο και μόνο για να καθησυχάσουν τους οπαδούς τους. Στην αρχή κυκλοφόρησε η άποψη ότι ο προπονητής δεν θα κριθεί βιαστικά και πως –επειδή η οικονομική δυνατότητα υπάρχει– η ομάδα στις μεταγραφές του Ιανουαρίου θα ενισχυόταν όπου υπήρχε ανάγκη.

Ο Ιανουάριος πέρασε, η ενίσχυση δεν έγινε, το βαθμολογικό προβάδισμα του Ολυμπιακού μεγάλωσε τόσο που ο τίτλος αποτελεί χαμένη υπόθεση, οι «πράσινοι» παλεύουν για τη δεύτερη θέση και έχουν πολύ και δύσκολο δρόμο για να τα καταφέρουν και τώρα οι πληροφορίες που αρχίζουν να εμφανίζονται υποστηρίζουν ότι «όλοι κρίνονται».

Οταν δεν έχεις συγκεκριμένο σχέδιο για το πώς θα κυνηγήσεις τους στόχους σου και επίσης ούτε τους ανθρώπους για να το εφαρμόσεις, όπως συμβαίνει με τον φετινό ΠΑΟ (που ακόμα δεν έχει αποφασίσει ΤΙ και ΠΩΣ θα το κάνει) κάθε χρονιά θα είναι χαμένη χρονιά. Εκτός αν κάποια χαμένη χρονιά γίνει πραγματικό μάθημα και ο πρωταθλητής αλλάξει χρώμα.