Εδώ είμαστε λοιπόν. Η ντουλάπα άνοιξε. Το διήγημα ξεσκονίστηκε και από σήμερα βρίσκει τον δρόμο του. Όχι δεν τέλειωσε ακόμα… αλλά είναι σε καλό σημείο. Έχω την εντύπωση ότι θα ολοκληρωθεί σε περίπου 7 με 8 μέρη, αλλά όπως μου έχουν μάθει να λέω «Ποτέ μην είσαι σίγουρος για κάτι, γιατί ένας γορίλας θα σου φάει το φαγητό». Και δεν θέλω σε καμία περίπτωση την ώρα που τρώω να εμφανιστεί μπροστά μου ο γορίλας. Ειδικές ευχαριστίες σε όσους ψήφισαν «ΝΑΙ» στην δημοσίευση με τα e-mail που μου έστειλαν. Αυτή είναι λοιπόν η «Πόλη του Κακού» που ξεκίνησε τον Ιούλιο 2006 και θα ολοκληρωθεί όταν…. Τέρμα η πολυλογία.
PART 1
«Κοιτάζει επίμονα τον τόπο του μακελειού… προσεύχεται ο ήλιος να μην ανατείλει ποτέ για να μην χρειαστεί να ζήσει ακόμα μια ημέρα «μεταμφιεσμένος». Θέλει όμως να διώξει αυτές τις σκέψεις και ψάχνει το κουράγιο να προχωρήσει παρακάτω…»
«Έχω φυτά, έχω και χώμα». Μια φωνή τον ξύπνησε από τον έστω και ολιγόλεπτό …γαλήνιο ύπνο του. «Έχω φυτά, έχω και χώμα» επανέλαβε η φωνή βγαλμένη μέσα από ένα κακής ποιότητας ηχείο. «Ανθοπώλης» ξαναείπε η φωνή. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβει ότι ακουγόταν έξω από το μπαλκόνι του. Ευτυχώς δεν είχε χαλάσει το στερεοφωνικό, παίζοντας ανεξέλεγκτα πειρατικούς σταθμούς, ούτε είχαν ξαναγυρίσει οι φωνές στο κεφάλι του. Τους είχε δώσει άδεια για μια εβδομάδα.
Τι ήταν όμως αυτό που ακουγόταν; Για λίγη ώρα η φωνή σταμάτησε όμως τη σιωπή διέκοπτε, ο ευχάριστος ήχος ενός κομπρεσέρ που δούλευε στην απέναντι πολυκατοικία. Ο ίδιος ήχος του κομπρεσέρ, με τη συνοδεία σφυριών, σε ένα ιδιότυπο κοντσέρτο για οικοδομικά εργαλεία, επαναλαμβανόταν τα τελευταία έξι χρόνια. Δεν ήταν όμως τα ίδια κάθε φόρα και ερχόντουσαν από διαφορετικές πλευρές της γειτονιάς. Μερικές φορές αναρωτιόταν, αν αυτοί οι «φυσικοί» ήχοι ήταν μόνο στο κεφάλι του, ή αν απλά βρισκόταν στην κόλαση και αυτή ήταν η τιμωρία του για όσα είχε κάνει. Δεν ήταν όμως τίποτε από τα δύο. Ήταν απλά το κέντρο της Αθήνας. Δεν είχε σκοπό να το εγκαταλείψει όμως για κάποιο προάστιο και μάλιστα σε λίγα χρόνια σχεδίαζε να αγοράσει ένα διαμέρισμα στον 7ο όροφο σε κάποια από αυτές τις καινούργιες πολυκατοικίες. Από εκεί θα έβλεπε σαν μυρμήγκια τους ανθρώπους, απολαμβάνοντας το ουίσκι του στο μπαλκόνι, κάτω από τη σκιά της ομπρέλας περιτριγυρισμένος από το μπαμπού στα κάγκελα. Θα έβλεπε και ένα κομμάτι του Λυκαβηττού. Το καμπαναριό ίσως, αφού τα δύο δωδεκαόροφα «τέρατα» που είχαν χτιστεί πρόσφατα έκρυβαν τον υπόλοιπό λόφο.
«Που καιρός για βομβιστικές επιθέσεις τώρα» σκέφτηκε διώχνοντας την παρόρμηση να βάλει εκρηκτικά στις πολυκατοικίες και να τις δει να γκρεμίζονται συθέμελα.
Αφού σταμάτησε να κάνεις ευχάριστες σκέψεις και να σχεδιάζει το μέλλον στα λίγα δευτερόλεπτα που πέρασαν, η φωνή επανήλθε δριμύτερη. Πιο δυνατή και πιο καθαρή αυτή τη φορά. «Έχω φυτά έχω χώμα, Ανθοπώλης». Η τελευταία λέξη συνοδεύτηκε από έναν μικροφωνισμό που κάνουν οι πρόχειρα στημένες συσκευές ήχου ειδικά όταν τις χειρίζονται ερασιτέχνες. Η χροιά της φωνής ήταν γνωστή. Έμοιαζε με εκείνη που πριν από αρκετά χρόνια τον τάραζε. «Ο παλιατζής, όλα τα παλιά αγοράζω» . Η λέξη «παλιά» όμως στο μυαλό του ακουγόταν «παιδιά» οπότε η σκέψη ενός τύπου που αγόραζε παιδιά και το διαλαλούσε κιόλας τον γέμιζε με ανείπωτη φρίκη, θυμίζοντας του βασανιστήρια που ίσως να είχε ζήσει σε μια προηγούμενη ζωή, ως το σκυλάκι της Μαρίας Αντουανέτας.
Δεν ήταν όμως δυνατόν να είναι ο ίδιος τύπος, είχαν περάσει τόσα χρόνια. Το ενδεχόμενο η ομοιότητα να βασιζόταν σε κάποια συσκευή ήχου που σου φτιάχνει τη φωνή, αντίστοιχη με αυτή που χρησιμοποιούσαν στις «επικίνδυνες αποστολές» δεν το εξέταζε καθώς θεωρούσε κομματάκι δύσκολο , ο γύφτος που περνούσε κάτω από το μπαλκόνι του να είχε πρόσβαση σε τέτοιου είδους τεχνολογία.
Ο γύφτος όμως είχε πολλά περισσότερα από τα φτηνά κολπάκια των κατασκοπικών υπηρεσιών. Είχε φυτά, είχε και χώμα. Τι σήμαινε αυτό. Ήταν κάποιου είδους απειλή; Κάποια προειδοποίηση ίσως; Μήπως πλέον τα πιο επικίνδυνα όπλα ήταν αυτά που προέρχονταν από την ίδια τη φύση; Μήπως είχε έρθει η ώρα να πάρει την εκδίκηση της από τους ανθρώπους;
Πολλά ερωτηματικά και καμία απάντηση. Εδώ και καιρό είχε φτιάξει μια θεωρία στο μυαλό του. Δεν την μοιραζόταν όμως με άλλους γιατί ο κίνδυνος του γιουχαΐσματος και του λιθοβολισμού στην πλατεία υπήρχε πάντα στη γωνία. Όλοι οι πραγματικά «μεγάλοι» άλλωστε αντιμετώπιζαν αυτού του είδους τα προβλήματα. Από τον Νεύτωνα και τον Δαρβίνο, έως τον Dani Filth και τον Jim Carrey.
Η θεωρία ήταν απλή. «Γιατί ο άνθρωπος να είναι το τελειότερο δημιούργημα της φύσης και όχι απλά μια ανωμαλία της;»...
…Ησυχία κάλυψε το ακροατήριο που βρισκόταν σε με αίθουσα πανεπιστημίου της Βοστόνης. Οι παρευρισκόμενοι άφησαν μερικά επιφωνήματα στα αγγλικά, αφού το σκηνικό είχε μεταφερθεί στην Αμερική. “Oh my god” είπε χαμηλόφωνα μια 16χρονη που καθόταν στις μεσαίες σειρές. Υπήρχε βέβαια μια πιθανότατα το επιφώνημα να μην απέδιδε τα εύσημα στη σημαντικότητα των λόγων του, αλλά στο νεαρό που καθόταν δίπλα της και είχε βάλει το χέρι του ανάμεσα στα πόδια της.
Έπαιξε λίγο με τα γυαλιά του, ήπιε μια γουλιά νερό και κοίταξε προς τα κάτω, βλέποντας φάτσες γεμάτες αγωνία και προσμονή. «Που βασιζόταν άραγε αυτή η θεωρία;» Ήταν το ερώτημα που κρεμόταν στα χείλη όλων, αλλά κανείς δεν το ξεστόμιζε, αφού όλοι ένιωθαν το ειδικό βάρος του ομιλητή. Που να ήξεραν ότι ο ομιλητής δεν είχε ιδέα για το πώς να υποστηρίξει την ιδέα του. Του είχε έρθει σαν θεια επιφοίτηση πριν από λίγο καιρό όταν καθόταν μόνος στο σπίτι και παρακολουθούσε τη μεταμεσονύχτια επανάληψη του «Ρεξ». Στο συγκεκριμένο επεισόδιο ο αξιαγάπητος σκύλος της σειράς είχε σώσει το αφεντικό του από μια σπείρα λαθρεμπόρων που είχε για αρχηγό έναν σκίουρο. Ποιος ήταν τελικά το αφεντικό; Ο σκύλος ή ο άνθρωπος; Το ερώτημα του φάνταζε εφάμιλλο με το «αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό» είχε περάσει ατελείωτες ώρες στη ζωή του προσπαθώντας να λύσει αυτή τη σπαζοκεφαλιά…
«There is a possibility, animals are preparing their own army, to attack humans» είπε με άψογη αγγλικά προφορά που είχε εξασκήσει τα χρόνια που δούλευε μανάβης στη Βουδαπέστη. «Would you like a cucumber miss ;» σκέφτηκε χαμογελώντας. «Ωραίες εποχές…»
Το ακροατήριο τον κοίταζε με γουρλωμένα μάτια, η νεαρή 16χρονη συνέχιζε τα «oh my god, oh my god» κάτι που σήμαινε ότι ο νεαρός δίπλα της έκανε καλά τη δουλειά του. Σε εκείνο το σημείο του ήρθε μια ιδέα. Θα μπορούσε να σταματήσει να μιλάει εκείνη τη στιγμή και να σηκωθεί να φύγει. Έτσι θα άφηνε πίσω του μυστήριο, θα γινόταν καλλιτέχνης, σαν αυτούς που κόβουν μια ντομάτα την αλείφουν με βούτυρο και το αποκαλούν τέχνη. Kάποιοι τσιμπάνε. Έτσι θα γινόταν και εδώ, θα υπήρχαν σίγουρα κάποιοι που θα πίστευαν ότι είναι ιδιοφυία και δεν έπεφταν και πολύ έξω, γιατί το πίστευε και ο ίδιος. Άσχετα αν τα τεστ IQ που είχε κάνει, υποστήριζαν το αντίθετο.
Τα φώτα τον τύφλωναν, δεν είχε πει κάτι εδώ και 3 λεπτά. Ένας κυριούλης στην πρώτη σειρά χασμουριόταν και έξυνε το περουκίνι του. Ήταν κοντά στο στόχο του, τους είχε υπνωτίσει, αν ήθελε θα μπορούσε να τους πει να κάνουν κωλοτούμπες και αυτοί θα έκαναν. Οι τελευταίες του κουβέντες θα έμεναν στη ιστορία. Αν μάλιστα εκείνη τη στιγμή υπήρχε κάπου κοντά ένας ελεύθερος σκοπευτής και τον πυροβολούσε πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του, θα γινόταν αυτόματα αθάνατος, θα γραφόταν στα βιβλία των μεγάλων προσωπικοτήτων με κεφαλαία γράμματα.
Δίστασε λίγο, έκανε να μιλήσει και σταμάτησε ξανά. Είχε πάρα πολύ άγχος και η ζέστη ήταν αφόρητη, το κεφάλι του βούιζε καθώς η προσμονή στο ακροατήριο μεγάλωνε. Κοίταξε τις σημειώσεις του και εκείνη τη στιγμή μια φωνή στο κεφάλι του ψιθύρισε… «Έχω φυτά έχω και χώμα». Τον έλουσε κρύος ιδρώτας…. Λίγα μέτρα μακριά, στον εξώστη, ο ελεύθερος σκοπευτής έφερνε το δάχτυλο του στη σκανδάλη….
Συνεχίζεται…
Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
