Οι πλούσιες ομάδες όμορφα καίγονται

Η άνοδος και η πτώση. Θα ταίριαζε αυτός ο τίτλος στη σημερινή Τσέλσι; Ισως, αν η πτώση είχε ολοκληρωθεί. Ομως, ως φαίνεται, η καθοδική πορεία της ομάδας του Ρόμαν Αμπράμοβιτς συνεχίζεται. Αργά μεν, σταθερά δε.

Η αποτυχία του Μουρίνιο να κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ και η αδυναμία της ομάδας που κληροδότησε στον Αβραάμ Γκραντ να κερδίσει πέρυσι τον τίτλο στον τελικό της Μόσχας σηματοδοτούν την αρχή της πτώσης. Μιας πτώσης που από αργή υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει ελεύθερη. Οταν διώχνεις έναν προπονητή σε αυτό το σημείο της χρονιάς, με την ομάδα να είναι ακόμα μέσα στους στόχους της τόσο στο πρωτάθλημα όσο και στο Τσάμπιονς Λιγκ, ρισκάρεις πάρα πολλά αν δεν έχεις ήδη βρει τον αντικαταστάτη του.

Κάποιον που να έχει παρακολουθήσει την ομάδα και να μπορεί να αναλάβει τις τύχες της μέχρι το τέλος της χρονιάς. Αν, μάλιστα, έχει ξαναπεράσει από το «Στάμφορντ Μπριτζ» -λέγε με Γκραντ-, ακόμα καλύτερα. Πάντως, όποιος κι αν κάτσει στον πάγκο των «μπλε» δεν θα έχει να περιμένει κάποια αγωνιστική ενίσχυση.

Η μεταγραφική περίοδος έχει ολοκληρωθεί. Τα ονόματα του πιθανού αντικαταστάτη του Σκολάρι ήδη έχουν κάνει την εμφάνισή τους στις σελίδες των αγγλικών εφημερίδων. Εκτός από τον Γκραντ και τον τεχνικό της εθνικής Ρωσίας, Γκους Χίντινκ (που έχει πολύ καλές σχέσεις με τον ιδιοκτήτη της Τσέλσι, ο οποίος άλλωστε πληρώνει και τον μισθό του), γράφτηκαν ακόμη τα ονόματα του Ράικαρντ, του Μαντσίνι και του Αντσελότι.

Η εντύπωση που έχω είναι πως αυτός που θα αναλάβει την ομάδα θα έχει την ευθύνη της μέχρι το τέλος της σεζόν και ανάλογα με το πώς θα πάει θα κριθεί η παράταση του συμβολαίου του ή όχι. Βέβαια, με τον Αμπράμοβιτς, ο οποίος αντιδρά απρόβλεπτα και παρορμητικά, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Ομως ο Ρώσος καταλαβαίνει ότι κάποια πράγματα δεν λειτουργούν στην ομάδα, που από τις δύο πρώτες θέσεις στην Αγγλία έχει κατρακυλήσει στην τρίτη και μπορεί να πέσει στην τέταρτη, ενώ κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τον κίνδυνο να χάσει τη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ του χρόνου, κάτι που σημαίνει μεγάλη οικονομική ζημία.

Ο Σκολάρι πλήρωσε την αδυναμία του να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις μιας ομάδας όπως η Τσέλσι, στο δυσκολότερο πρωτάθλημα του κόσμου. Επίσης, το γεγονός ότι ο Σκολάρι ήταν για χρόνια ομοσπονδιακός προπονητής σημαίνει πως είχε συνηθίσει να δουλεύει σε τελείως διαφορετικό ρυθμό και με λιγότερη πίεση. Είναι άλλο πράγμα να επιλέγεις ποδοσφαιριστές τους οποίους προπονούν άλλοι και τελείως διαφορετικό να προσπαθείς να διαχειριστείς την καθημερινότητα των ποδοσφαιριστών. Από όσα γράφονται τώρα φαίνεται ότι ο Σκολάρι δεν είχε καλές σχέσεις με όλους τους ποδοσφαιριστές, ενώ είχε παράπονα λόγω του γεγονότος ότι δεν τον βοήθησαν με κάποιες μεταγραφές την περίοδο του Ιανουαρίου.

Σε σχέση με τον Μουρίνιο, που αγόρασε τον μισό κόσμο, ο Σκολάρι έφερε στην ομάδα μόνο τον Ντέκο, τον Μινέιρο ως ελεύθερο και τον Κουαρέσμα ως δανεικό. Ο Γκραντ, αν θυμάμαι καλά, είχε πάρει μόνο τον Ανελκά με 15 εκατομμύρια, αλλά η ομάδα τα πήγε καλύτερα όσο καιρό ήταν εκείνος στον πάγκο και έφτασε μέχρι τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Πάντως, εκείνοι που ξέρουν καλά τα αποδυτήρια της Τσέλσι υποστηρίζουν ότι η καλή αγωνιστική κατάσταση των «μπλε» κατά τη διάρκεια της θητείας του Γκραντ οφείλεται στον τότε βοηθό του, Στιβ Κλαρκ.

Η δουλειά του φάνηκε και στη φετινή απόδοση της Γουέστ Χαμ, στην οποία βρέθηκε μετά την αποχώρησή του από την Τσέλσι, πέρυσι το καλοκαίρι. Τώρα, μέχρι να βρεθεί ο διάδοχος του Σκολάρι την ομάδα θα αναλάβει ο βοηθός του, Ρέι Γουίλκινς, ενώ ο Σκολάρι (ο οποίος απολύεται δεύτερη φορά σε 27 χρόνια στους πάγκους), που είχε συμβόλαιο για 18 μήνες ακόμα, θα εισπράξει όλο το ποσό της αμοιβής, που φτάνει τα 7,5 εκατομμύρια στερλίνες.

Ομάδες που το γλεντάνε

Aπό όλα τα φιλικά που έγιναν ή γίνονται αυτό το διήμερο κανένα δεν με ιντριγκάρει περισσότερο από το Ιταλία - Βραζιλία. Σχεδόν ποτέ, αν εξαιρέσει κάποιος τα 120 λεπτά του τελικού το 1994 στις ΗΠΑ (γιατί στα πέναλτι είχαμε το πιο φημισμένο -ίσως- χαμένο χτύπημα, αυτό του Μπάτζιο), οι αναμετρήσεις ανάμεσα σε αυτές τις δύο ομάδες δεν προκύπτουν αδιάφορες. Γράφω πριν από τη χθεσινοβραδινή αναμέτρηση των δύο αντιπάλων στο «Emirates», που δεν μπορέσαμε να τη δούμε. Ενα ματς που διαφημίζεται από τον περασμένο Δεκέμβριο και μάλλον θα έβγαλε τα λεφτά του.

Το πρώτο ματς ανάμεσα σε αυτές τις δύο ομάδες ήταν το πρώτο ματς που είδα στην πρώτη μου μαυρόασπρη τηλεόραση. Και ήταν ο τελικός του '70, με τη Βραζιλία να «καθαρίζει» το ματς με 4-1. Ενα παιχνίδι που έχει περάσει στη σφαίρα του μύθου, μια και σε αυτό αγωνίστηκε και νίκησε η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών. Στις αναμνήσεις ενός παιδιού ένα τέτοιο παιχνίδι αποτελεί «κακό» πρότυπο. Θα αναζητεί ανάλογες ποδοσφαιρικές παραστάσεις και στην κατοπινή του ζωή. Και θα κάνει συγκρίσεις, πράγμα που είναι ακόμα χειρότερο.

Τώρα πια τα αποθηκευτικά μέσα, τα βοηθητικά της μνήμης, είναι πολλά. Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν όμως, το τέταρτο γκολ του Κάρλος Αλμπέρτο δεν θα το ξεχάσω ποτέ. «Δεν τον είδα. Τον άκουσα που ερχόταν». Ετσι απάντησε ο Πελέ όταν τον ρώτησαν πώς είδε τον Κάρλος Αλμπέρτο και του έδωσε εκείνη την εξαίρετη πάσα. Δώδεκα χρόνια έπειτα από εκείνον τον αξέχαστο τελικό του σταδίου «Αζτέκα», οι δύο ομάδες θα συναντηθούν ξανά στη Βαρκελώνη, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας.

Η καλύτερη ομάδα που έβγαλαν οι Βραζιλιάνοι ύστερα από εκείνη τη μαγική παρέα των «πέντε δεκαριών» του '70 (επειδή οι Πελέ, Ζέρσον, Τοστάο, Ριβελίνο και Ζαϊρζίνιο θεωρητικά και οι πέντε μπορούσαν να έχουν τον ρόλο του κλασικού «δεκαριού») έπαιξε πολύ όμορφο ποδόσφαιρο, έχοντας στη σύνθεσή της ποδοσφαιριστές όπως ο Σόκρατες, ο Φαλκάο, ο Ζίκο, ο Ζούνιορ ή ο Εντερ. Ομως, σε αντίθεση με το '70, οι Βραζιλιάνοι εκείνο το απόγευμα της 5ης Ιουλίου του '82 ήταν στην πλευρά των χαμένων.

Σε ένα σπουδαίο παιχνίδι με πολύ όμορφα γκολ, η Ιταλία του Εντσο Μπεαρζότ, του Τζοφ, του Καμπρίνι, του Σιρέα, του Αντονιόνι, του Ταρντέλι, του Κόντι, του Αλτομπέλι και φυσικά του Πάολο Ρόσι -που πέτυχε χατ τρικ σε εκείνο το ματς- εκμεταλλεύτηκε τις αμυντικές αδυναμίες των Βραζιλιάνων και έβαλε πλώρη για το Κύπελλο, το οποίο θα κατακτούσε λίγο αργότερα. Αυτά τα δύο ματς είναι εκείνα που θυμάμαι περισσότερο κι ελπίζω το χθεσινό που δεν είδαμε να ήταν αδιάφορο. Αλλιώς ξέρει κάποιος πού μπορώ να το βρω;

Πρόβατα για... σφαγή

Θυμάμαι -και δεν ξέρω αν το θυμάστε κι εσείς- ότι τον καιρό που η οικονομία είχε ρυθμό ανάπτυξης που ξεπερνούσε το 3% και έφτανε το 4,2% οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης ισχυρίζονταν ότι δεν μπορούσαν να ανεβάσουν το ποσοστό των δαπανών του προϋπολογισμού για την Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Προστασία και τις συντάξεις, επειδή θα διευρύνονταν τα ελλείμματα και οι Βρυξέλλες θα μας τραβούσαν το αυτάκι.

Ηταν εποχές που η οικονομία ήταν στα πάνω της και όλοι πίστευαν ότι η φούσκα που έτρεφε την εξοργιστική εισοδηματική ανισότητα θα διαρκούσε για πάντα. Κανείς τότε δεν είχε μιλήσει δημόσια για τη μορφή της ανάπτυξης και για τον τρόπο που μοιράζονταν αυτά τα οφέλη. Τότε την ανάπτυξη την πλήρωναν οι πολλοί. Οπως και τώρα την κρίση. Ομως τα χρήματα που δεν μπορούσαν να βρεθούν για όσους τα είχαν ανάγκη τις «καλές εποχές» βρίσκονται τώρα, για να στηριχθούν εκείνοι που κερδοσκοπούσαν και παντελόνιαζαν τα οφέλη της ανάπτυξης. Η κοροϊδία είναι φανερή, αλλά, ως φαίνεται, έχουμε πλέον μεταμορφωθεί σε πρόβατα, που το περισσότερο που μπορούν να απαιτήσουν είναι καλύτερες συνθήκες σφαγής.