Λέτε να νιώθει ευτυχής ο Τεν Κάτε;

Εάν ο Τεν Κάτε υποβαλλόταν σε ιατρικό τσεκ απ, θα είχε λόγους να νιώθει ωραία. Ενας ένας οι γιατροί ανακοινώνουν ότι τον βρίσκουν μια χαρά. Χθες παρείσχε κι ο Γιαννακόπουλος τη στήριξή του στον προπονητή και μάλιστα με πανηγυρικό τρόπο: εν αντιθέσει προς τα ισχύοντα με το ιατρικό απόρρητο, το «Ο.Κ.» δόθηκε με θριαμβευτική επισημότητα και δημοσιότητα.

Το πρωτοσέλιδο της «Πράσινης» ενημέρωσε τους φίλους του «τριφυλλιού» ότι από τούδε και στο εξής ο «πόλος Γιαννακόπουλων» εγκρίνει τον Ολλανδό προπονητή. Στον απόηχο του 3-0 επί του ΠΑΟΚ, μήνες έπειτα από τη νίκη στο Μιλάνο. Νομίζετε πως μ' ένα «κάλλιο αργά παρά ποτέ» κλείνει κάθε θέμα και δεν απομένει παρά να μακαρίσουμε άπαντες τον Τεν Κάτε για την ευτυχία του;

Πολύ αμφιβάλλω. Διότι ο Τεν Κάτε δεν υποβάλλεται σε ιατρικό τσεκ απ, ούτε είναι φοιτητής που μοιραία περιμένει έναν έναν τους καθηγητές να αποφανθούν για τις επιδόσεις του. Η διοίκηση της ΠΑΕ τον εμπιστεύεται ή δεν τον εμπιστεύεται. Η εμπιστοσύνη αυτή μπορεί να επιβεβαιώνεται, να ανανεώνεται ή να αίρεται, αλλά την όποια βούληση του Παναθηναϊκού δεν νοείται να την εισπράττει ο προπονητής ως προτροπή να αναμείνει τα αποτελέσματα ενός άτυπου πολυμετοχικού «δημοψηφίσματος» που διεξάγεται σταδιακώς. «Σε στηρίζουν αυτός κι ο άλλος, κάνε λίγη υπομονή και θα μάθουμε τι λέει κι ο τρίτος...».

Δεν νομίζω, λοιπόν, ότι ο Τεν Κάτε έχει λόγους να νιώθει ευτυχής διαπιστώνοντας ότι στον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό των τεσσάρων ισχυρών πόλων μπορεί ο ένας να σου «δίνει έγκριση» το καλοκαίρι ή το φθινόπωρο κι ο άλλος λίγο πριν από την άνοιξη. Διότι ακόμα κι όταν το ζητούμενο δεν (θα) είναι ο ίδιος ο προπονητής, μοιραία τη δουλειά του (θα) την επηρεάζει μια νευραλγική παράμετρος: το πόσο εύκολα ή δύσκολα οι συνιστώσες του πολυμετοχικού συνυπάρχουν, συνεννοούνται, διαμορφώνουν βιώσιμη στρατηγική. Εάν το πράγμα ρέπει προς το «δύσκολα», τότε δυσχεραίνεται και το έργο του προπονητή. Αναπόφευκτα.

Απάντηση σε όλα τούτα θα μπορούσε να είναι η εξής: «Υπάρχει καταμερισμός ρόλων, υπάρχει πρόεδρος της ΠΑΕ, όπως και τεχνικός διευθυντής, και πάνω απ' όλα υφίσταται ο ενιαίος και αδιαίρετος Παναθηναϊκός. Ο Τεν Κάτε δεν έχει να προβληματιστεί για τίποτε». Μόνο που η εν λόγω «θεσμικώς ορθή» απάντηση αφορά τους τύπους, όχι την πραγματικότητα. Είναι σαν να λέει στο πρες ρουμ ο Αντώναρος ότι η κυβέρνηση διαθέτει συνοχή την επομένη της διαμάχης Παυλόπουλου-Μαρκογιαννάκη για το ποιος κάνει κουμάντο στον τομέα της δημόσιας τάξης ή όταν βασιλεύει η εσωκομματική γκρίνια για τον Χατζηγάκη, τον εκλογικό νόμο, την οικονομική πολιτική.

Κατ' αναλογίαν, ο Παναθηναϊκός παραμένει τύποις «ενιαίος κι αδιαίρετος» ακόμα κι όταν η «Πράσινη» και ο Πατέρας ανταλλάσσουν λόγια βαριά -με βαριές ή ελαφρές αφορμές. Θα μου πείτε: «Ναι, αλλά η δήλωση στήριξης στον Τεν Κάτε είναι ενωτική». Και εύγλωττη, θα προσέθετα. Μέσω αυτού του «Γιαννακόπουλος έφα», η «Πράσινη» υπογραμμίζει στην πρώτη σελίδα την αυτοτέλεια και τη βαρύτητα του πόλου στον οποίο πρόσκειται. Στην τελευταία σελίδα ζητεί, μεταξύ άλλων, να καθαριστούν «όλα τα απόβλητα εντός ΠΑΕ»...

Επισημάναμε προσφάτως ότι οι συμμαχίες και οι αντιπαλότητες ανάμεσα στους πόλους του πολυμετοχικού ΠΑΟ αλλάζουν κατά περιόδους και κατά θέμα. Στο όλο σκηνικό ρευστότητας σταθερό στοιχείο είναι ο καθημερινός «εμφύλιος πόλεμος» δύο εφημερίδων, με όσα -πολλά και σοβαρά- αυτός συνεπάγεται για την ατμόσφαιρα που περιβάλλει την ομάδα. Πάγιο στοιχείο είναι κάτι ακόμη: ό,τι και να γίνει, ό,τι και να αλλάξει, ξέρεις ότι η πλευρά Γιαννακόπουλου θα τονώνει ανελλιπώς τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο «εμείς» και την ΠΑΕ.

Η ΠΑΕ δεν είναι πλέον αυτή του «Τζίγκερ», αλλά υποθάλπει «βέβηλους» και «απόβλητα». Ο δεύτερος χαρακτηρισμός, μαζί με την ατάκα «του χρόνου θα παίξουν όλοι (σ.σ.: διοίκηση, προπονητής, παίκτες,), το τελευταίο τους χαρτί», ακολούθησε τη ρήση Γιαννακόπουλου -μετά τον «πόλεμο των λαβάρων» στο κλειστό του ΟΑΚΑ: «Για το καλό του Παναθηναϊκού ρίχνουμε τους τόνους». Ε, αν αυτοί οι τόνοι είναι οι «χαμηλοί»...

Αν ο πολυμετοχικός ΠΑΟ δεν μάθει να συνεννοείται με τον πολλαπλό εαυτό του, ίσως ο Τεν Κάτε να γίνει «πριμαντόνα», για να ισορροπεί με χάρη ανάμεσα στις νάρκες. Οχι ό,τι καλύτερο για τη δουλειά του κόουτς.