Aυτοί που χρωστάνε στην Εθνική

Για την Εθνική Ανδρών ξεκίνησε χθές και επίσημα μια νέα εποχή. Ο Γιόνας Καζλάουσκας είναι ο καινούριος της προπονητής, ο πρώτος ξένος έπειτα από 2,5 δεκαετίες (και μόλις ο δεύτερος, μετά τον σχεδόν Ελληνα Ρίτσαρντ Ντουκσάιρ), ο άνθρωπος που χρεώνεται να κουβαλήσει στους ώμους του τη βαριά κληρονομιά του Παναγιώτη Γιαννάκη και να συνεχίσει τη σταθερή τα τελευταία 4-5 χρόνια πορεία της ομάδας στην παγκόσμια κορυφογραμμή.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι έχει κατ' αρχάς σύσσωμο το στερέωμα στο πλευρό του. Στην προηγούμενη θητεία του στη χώρα μας κέρδισε μόνο φίλους, μολονότι θήτευσε σε έναν από τους «αιώνιους» του ταλαίπωρου ελληνικού αθλητισμού. Η δε κοινή γνώμη φαίνεται ότι σχημάτισε ευνοϊκή γνώμη για τον ευγενή και σεμνό Λιθουανό. Το θερμό χειροκρότημα των Ροδίων φιλάθλων το απόγευμα του Σαββάτου ήταν μια μικρή, αλλά νομίζω αντιπροσωπευτική ένδειξη του γενικότερου κλίματος.

Εδώ που τα λέμε πάντως, όποιος κι αν αναλάμβανε την ομάδα που μάθαμε να αποκαλούμε «επίσημη αγαπημένη», θα έβρισκε κόκκινο χαλί στρωμένο μπροστά στην είσοδο. Το παλμαρέ του Καζλάουσκας δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αμφισβητήσεις και αμφιβολίες.

Θα χρειαστεί όμως αρκετή δουλειά για να διαλυθούν τα σύννεφα. Οι παίκτες της Εθνικής ομάδας είναι αρκετά ταλαιπωρημένοι από την ασταμάτητη δράση και δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν στις χειμερινές τους υποχρεώσεις. Το κοπιαστικό καλοκαίρι του 2008, με το Προολυμπιακό τουρνουά και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, φαίνεται ότι φόρτωσε τον οργανισμό των διεθνών με παραπανίσια κόπωση και τους έκανε ευπαθείς στους τραυματισμούς και επιρρεπείς στο ντεφορμάρισμα.

Διαβάστε τη δωδεκάδα του Πεκίνου και βρείτε μου έναν παίκτη που να διακρίθηκε το τελευταίο τετράμηνο: Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Ζήσης, Φώτσης, Βασιλόπουλος, Τσαρτσαρής, Μπουρούσης, Πρίντεζης, Πελεκάνος, Σχορτσανίτης, Γλυνιαδάκης. Εκλάμψεις είχαν πολλοί, σταθερά καλή παρουσία ουδείς.

Απ' ό,τι μαθαίνω, είναι τουλάχιστον δύο οι παίκτες που σκέφτονται να απόσχουν από το Ευρωμπάσκετ, ένας κοντός κι ένας ψηλός. Ελπίζω ότι θα αλλάξουν γνώμη και θα θέσουν εαυτούς στη διάθεση του νέου προπονητή και του ελληνικού μπάσκετ συνολικότερα. Η παρουσία του Φάνη Χριστοδούλου στη χθεσινή επίσημη παρουσίαση του Καζλάουσκας θα μπορούσε να είναι συμβολική: ποτέ δεν ζήτησε ο «μπέμπης» να μείνει εκτός Εθνικής ομάδας για να ξεκουραστεί. Εξίσου αδιαπραγμάτευτη ήταν η παρουσία του Γιαννάκη, του Γκάλη, του Φασούλα, του Φιλίππου, του Καμπούρη, του Σιγάλα, του Παταβούκα και των άλλων άσων των προηγούμενων δεκαετιών.

Οι συνθήκες είναι φυσικά διαφορετικές και οι σημερινές απαιτήσεις αυξημένες, αλλά μεγαλύτερα είναι πλέον και τα οφέλη που αποκομίζει ο αθλητής από τη συμμετοχή στα μεγάλα ευρωπαϊκά –πόσω μάλλον παγκόσμια– τουρνουά. Τι λέτε, θα εξασφάλιζε τέτοια συμβόλαια ο Θοδωρής Παπαλουκάς αν είχε στο παλμαρέ του μοναχά τις διακρίσεις του με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας; Τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη πόσοι θα τον ήξεραν αν δεν έδινε εκείνες τις ισοπεδωτικές παραστάσεις του στην Ιαπωνία; Τον Νίκο Ζήση πόσοι θα τον θεωρούσαν αστέρι πρώτης γραμμής; Τον Μιχάλη Κακιούζη; Τον Λάζαρο Παπαδόπουλο; Ούτε το οικονομικό κέρδος είναι αμελητέο, αλλά αυτό το αφήνω στην άκρη, αφού εν πολλοίς εξαρτάται από τη διάκριση (ή μη) της ομάδας.

Θέλω να πιστεύω ότι το πρώτο προσκλητήριο του «Γιάννη» Καζλάουσκας θα βρει όλους τους διεθνείς πρόθυμους. Αλλωστε, το δικό του ξένοιαστο στυλ, αγωνιστικό και μη, ενδέχεται να βολέψει τους παίκτες που απαρτίζουν την ομάδα περισσότερο από αυτό (το πιο αυστηρό και συγκρατημένο) του Παναγιώτη Γιαννάκη. Στην πρώτη του μεγάλη αποστολή ο Λιθουανός δικαιούται να κατέβει στη μάχη πάνοπλος. Του το εύχομαι ολόψυχα.