Ο Σαρκοζί ήθελε «μαϊντανό», αλλά… έφαγε χυλόπιτα

«Μπορεί η πολιτική να είναι το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, αλλά μοιάζει πολύ με το πρώτο». Τάδε έφη Ρόναλντ Ρέιγκαν. Εάν ζούσε την τελευταία πενταετία και μάλιστα δίχως αλτσχάιμερ, πιθανότατα ο Ρέιγκαν θα εντόπιζε την πλήρη δικαίωση του αποφθέγματός του στη Γαλλία του Νικολά Σαρκοζί. Εκεί που η πολιτική «εκπόρνευση» τόσων και τόσων τέως στελεχών του Σοσιαλιστικού Κόμματος προσέλαβε διαστάσεις μόδας.

Δεν πρόκειται μόνο για τα πέντ' έξι κορυφαία «ονόματα» των κατ' ευφημισμόν Σοσιαλιστών (Κουσνέρ, Λανγκ, κ.λπ.) που μυρίστηκαν αξιώματα και έτρεξαν στον Σαρκοζί, σαν τα αδέσποτα τα οποία αντικρίζουν κάποιον καλό κύριο με ζωοτροφές στο χέρι. Πολλές δεκάδες μεσαίων στελεχών του Σοσιαλιστικού Κόμματος απορροφήθηκαν σε θέσεις συμβούλων και σε «πόστα» της δημόσιας διοίκησης: έγνεψε ο Νικολά προσφέροντας «οφίτσια» καλά και ουρές σχημάτισαν οι «σοσιαλίζουσες» ιερόδουλες της πολιτικής. «Ξέρετε, κάτι νέο γεννιέται και θα ήθελα να συνεισφέρω», «οι διαφορετικές ιδεολογικές καταβολές δεν πρέπει να εμποδίζουν την εθνική προσπάθεια» και άλλα εξόχως συγκινητικά.

Τι ακριβώς χρειάζεται ο Σαρκοζί από όλους αυτούς τους «μετανοημένους σοσιαλιστές»; Πολλά και διάφορα. Διαχειριστές, διεκπεραιωτές, «τρόπαια» (τύπου Λανγκ) και φυσικά «μαϊντανούς». Πού είναι απαραίτητοι οι «μαϊντανοί»; Πρωτίστως σε τομείς στους οποίους ο Γάλλος πρόεδρος με τη μεν πρακτική του άλωσε τον χώρο της ακροδεξιάς, με τα δε όμορφα λόγια του φιλοδοξεί να προσεταιριστεί πολλούς από όσους πιστεύουν πως «το παρακάνει» - είτε τον ψήφισαν είτε όχι. Γι' αυτό δεν προορίζονται, άλλωστε, οι «μαϊντανοί»; Για να κάνουν γευστικότερο ό,τι «πρέπει» να χάψει ο άλλος.

Κατ' εξοχήν τομέας που απαιτεί «μαϊντανούς» είναι αυτός της πολιτικής για τους μετανάστες. Δεν είναι μόνο ο χαρακτηρισμός «καθάρματα», τον οποίο απέδωσε ο Σαρκοζί το 2005, ως υπουργός Εσωτερικών, στους νέους που εξεγέρθηκαν στα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού. Είναι και τα προγενέστερα μέτρα του, εκείνα που επέτειναν τα προβλήματα των ανθρώπων αυτών. Μνημειώδη έχουν μείνει τα πολλαπλά αστυνομικά μπλόκα στους σταθμούς του τρένου, με τα οποία ο Σαρκοζί εμπόδιζε τα «μιάσματα» να κατέλθουν στο Παρίσι προς αναζήτηση μεροκάματου - έστω και πρόσκαιρου. Το μήνυμά του ήταν σαφές: μείνετε στην ανέχειά σας, στα γκέτο σας. Κι όταν στα γκέτο ξέσπασαν ταραχές, έφταιγαν τα «καθάρματα»…

Εν όψει της υποψηφιότητάς του για την προεδρία, ο Νικολά αποδείχθηκε ως υπουργός όσο καιροσκόπος χρειαζόταν: δεν δίστασε να διαχωρίσει τη θέση του από νομοθετήματα τα οποία επί της ουσίας τον έβρισκαν απολύτως σύμφωνο, όπως λ.χ. ήταν το «σχέδιο Βιλπέν» για τη θέσπιση ανασφάλιστης εργασίας των νέων -ρύθμιση που προκάλεσε θυελλώδεις κοινωνικές αντιδράσεις κι αποσύρθηκε. Στο δίπτυχο «τάξη και εχθρική αντιμετώπιση των μεταναστών», όμως, ο Σαρκοζί δεν έκανε «σκόντα» ούτε ελιγμούς. Κάπως έτσι «ροκάνισε» εύκολα την κοινωνική βάση του Λεπέν. Ως πρόεδρος παρέμεινε σταθερός στη -σκληρή για τους μετανάστες- πολιτική του. Τι χρειάζεται τώρα; «Μαϊντανούς»! Στα μέσα Ιανουαρίου διόρισε υπουργό Μετανάστευσης και Εθνικής Ταυτότητας (ναι, αυτόν τον τίτλο έχει το υπουργείο) τον τέως «σοσιαλιστή» Ερίκ Μπεσόν.

Αλλη κίνηση: πρότεινε στον διάσημο βετεράνο ποδοσφαιριστή Λιλιάν Τουράμ να αναλάβει ένα νέο υπουργείο «Διαφορετικότητας», με παρεμφερές αντικείμενο. Καλή επιλογή για «μόστρα»: ο Τουράμ είχε «περάσει γενεές δεκατέσσερις» τον Σαρκοζί το 2005, κατά τις ημέρες της εξέγερσης στα προάστια του Παρισιού. Εχει μιλήσει επανειλημμένως για τα προβλήματα των μεταναστών, δραστηριοποιείται σε οργανώσεις που ασχολούνται με αυτά. Αν ο Τουράμ δεχόταν, ο Νικολά θα είχε έναν ιδανικό «μαϊντανό». Αντ' αυτού «έφαγε χυλόπιτα».

«Αν κάποια στιγμή ασχοληθώ με την πολιτική, δεν θα το κάνω προδίδοντας τις αρχές μου», είπε ο Λιλιάν, παραδίδοντας μαθήματα αξιοπρέπειας στον εσμό των πολιτικών που θέτουν στις αρχές τους (αν υπάρχουν)… τέλος όταν εμφανίζονται μια αναπαυτική καρέκλα κι ένας καλός μισθός. Ο Τουράμ θα μπορούσε να στρογγυλοκαθίσει και να «τσεπώσει», κάνοντας δημόσιες σχέσεις και «υψηλές» γνωριμίες - δια πάσαν χρήσιν. Θα μπορούσε να καταφύγει στην τετριμμένη σαχλαμάρα: «Τώρα που έχω την ευκαιρία, θα προσπαθήσω να…». Μπούρδες. Εάν κάποιος χτίζει σπίτι με τρόπο που δεν σου αρέσει καθόλου και σου προτείνει να αναλάβεις τη διακόσμηση ενός δωματίου, είναι κουτό ή υποκριτικό να λες πως έγινες κατά συνθήκη μηχανικός ή αρχιτέκτονας για να «σώσεις ό,τι μπορείς». Εγινες απλώς «μαϊντανός». Ο Τουράμ αρνήθηκε να γίνει. Υπήρξε μεγάλος παίκτης, συνεχίζει να είναι «πρώτος μάγκας». Μπράβο του.

ΥΓ.: Είδατε; Μας παρέσυρε ο Ρέιγκαν και κάνουμε παραλληλισμούς κατάφωρα άδικους για τις γυναίκες που ασκούν το αρχαιότερο επάγγελμα: αυτές είναι απολύτως ειλικρινείς. Δεν κρύβουν ότι ασκούν επάγγελμα, δεν εξηγούν με «ιδεολογικούς» όρους την εκπόρνευσή τους -όπως κάνουν οι διάφοροι Κουσνέρ και Λανγκ.