Ενα ντέρμπι σε τέσσερις πράξεις

Ποια είναι η διαφορά του ποδοσφαίρου που ομορφαίνει χάρη στις καλές πρωτοβουλίες παικτών από το ποδόσφαιρο του «κάνουμε ό,τι κατεβάζει η κούτρα μας»; Τον λόγο έχουν οι εικόνες: η προαναφερθείσα διαφορά είναι ακριβώς αυτή ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο μέρος του χθεσινού ντέρμπι στο ΟΑΚΑ. Ενός ντέρμπι που επιμερίζεται σε διάφορα μέρη.

Πράξη πρώτη: το πρώτο δεκαπεντάλεπτο του αγώνα. Το χρονικό διάστημα της «ερυθρόλευκης» κυριαρχίας. Εντυπωσιακά δυναμική είσοδος του Ολυμπιακού. Πίεση, καταλυτική επικράτηση στις προσωπικές μονομαχίες, ένα γκολ (5'), μία μεγάλη ευκαιρία να γίνει το 2-0 (Ντιόγο 8') και μια-δυο εξαιρετικές πλαγιοκοπήσεις, που στο «παρά τσακ» δεν έγιναν μεγάλες ευκαιρίες: σε αυτή ακριβώς την κατηγορία ταξινομείται η φάση του 12', όταν ο Κυργιάκος πρόλαβε –την ύστατη στιγμή– να διώξει την μπάλα έπειτα από την επέλαση του Λέτο. Η ΑΕΚ εμφανίστηκε στο γήπεδο στο 9' –με το πλασέ του Τζεμπούρ που εξουδετέρωσε ο Νικοπολίδης. Μέχρι τότε είχε φορτωθεί ένα γκολ και κινδύνεψε να βρεθεί με 0-2 στην πλάτη προτού καν συμπληρωθεί το δεκάλεπτο –με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν για την εξέλιξη του παιχνιδιού.

Ποιο ηθικό δίδαγμα απορρέει από το πρώτο δεκαπεντάλεπτο, κατά το οποίο η ΑΕΚ «αλλού πατούσε κι αλλού βρισκόταν» –με χαρακτηριστική ενδεικτική στιγμή το λάθος του Μαϊστόροβιτς στη φάση του 12ου λεπτού; Πως απέναντι σε έμπειρους αντιπάλους την καλή εκκίνηση σε ένα ντέρμπι δεν σ’την εγγυάται κανένα –διαμορφωθέν εκ των προτέρων– κλίμα ενθουσιασμού. Καμία ηρωική προτροπή του τύπου «πάμε για νέα "τεσσάρα"» –κι ας ενισχύουν τόσοι οπαδοί στην κερκίδα. Με αντιπάλους όπως ο Ολυμπιακός το καλό ξεκίνημα μπορεί –κι αυτό υπό προϋποθέσεις– να σ’το εξασφαλίσει πρωτίστως το καθαρό μυαλό. Στην αιφνιδιασμένη ΑΕΚ του πρώτου δεκαλέπτου ούτε καν... ακάθαρτο μυαλό δεν έδειχνε να υπάρχει.

Πράξη δεύτερη: το ημίωρο της απόλυτης «κιτρινόμαυρης» κυριαρχίας. Αυτή μάλιστα, ήταν ανάκαμψη –κι ας μη βρήκε την αντανάκλασή της στο σκορ. Καλό κι ορθολογικό παιχνίδι, τρεις χαμένες ευκαιρίες του Μπλάνκο (17', 26', 28'), καθαρή υπεροχή, «φαρμακερή» δεξιά πλευρά –με την αρωγή και του Σκόκο, που συχνά συνέκλινε εκεί. Στον αντίποδα ένας άψογος Νικοπολίδης. Στο ίδιο χρονικό διάστημα η αγωνιστική εικόνα του Ολυμπιακού δικαιολογούσε μονολεκτικό σχόλιο: καθίζηση. Νευραλγικό σημείο η αδυναμία των «ερυθρολεύκων» να κρατήσουν μπάλα στο κέντρο. Η προφανής κόπωση του Ντουντού μάλλον είναι φαινόμενο εβδομάδων κι όχι ενός μόνο αγώνα.

Πράξη τρίτη: το ημίωρο της λελογισμένης «κιτρινόμαυρης» υπεροχής και ταυτοχρόνως το χρονικό διάστημα κατά το οποίο το παιχνίδι προσέλαβε τη μορφή του αλαλούμ. Σπασμωδικές κινήσεις –ένθεν κακείθεν. ΑΕΚτσήδικη πρωτοβουλία κινήσεων, αλλά... ελάχιστη σχέση με το λαμπρό διάστημα 15'-45'. Οσο περνούσε η ώρα τόσο η μορφή του αγώνα σε παρακινούσε να υποθέσεις πως αν η ΑΕΚ ισοφάριζε, αυτό θα γινόταν είτε με κάποιο στημένο είτε εξαιτίας χονδροειδούς λάθους της «ερυθρόλευκης» άμυνας. Τρίτη εκδοχή, κάποιο καλό μακρινό σουτ –αλλά με τον Νικοπολίδη σε εξαιρετική μέρα αυτό δεν φάνταζε και πολύ πιθανό. Ο πορτιέρο των φιλοξενουμένων φρόντισε να εκπέμψει το σχετικό μήνυμα στο 53', εξουδετερώνοντας το καλό σουτ του Καφέ.

Το ρίσκο του Μπάγεβιτς με την επιστράτευση του Εντίνιο στη θέση του Ενσαλίβα έδωσε στην επίθεση της ΑΕΚ κάποια νέα πνοή. Αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία δύο ευκαιριών (67' και 70'), τις οποίες άφησε αναξιοποίητες ο Τζεμπούρ. Και ο Ολυμπιακός; Απλή προάσπιση των κεκτημένων και στην εμπροσθοφυλακή ένα ζωντανό στοιχείο. Ο Λέτο. Με καλές ή επιπόλαιες επιλογές, ήταν ο μόνος που σου έδινε την εντύπωση πως μπορούσε να προκαλέσει κάποιο ρήγμα. Ο Γκαλέτι αραιά και πού έκανε αισθητή την παρουσία του, ο Μπελούτσι έψαχνε –ματαίως– τον καλό εαυτό του και ο Ντιόγο αναλωνόταν σε μάχες στον άξονα ή στα δεξιά.

Πράξη τέταρτη: από το 77', όταν ο Μπάγεβιτς απέσυρε τον Γεωργέα και έριξε στη μάχη τον Μαντούκα. Στο σημείο αυτό το ρίσκο εξελίχθηκε σε... ανοιχτή πρόσκληση προς τον Ολυμπιακό να κάνει το 0-2 και να ξεμπερδέψει. Η ΑΕΚ με τρία στόπερ και τεράστιο κενό στο δεξί άκρο της άμυνας ευτύχησε να δει την... τριπλή ευγενική άρνηση των «ερυθρολεύκων» να «κλειδώσουν» τη νίκη τους. Και αν ο Λέτο έχασε λογική ευκαιρία στο 83', εκείνες που απώλεσαν οι Γκαλέτι, Ντιόγο στο 84' και στο 89' αντιστοίχως ήταν μεγάλες. Λίγο αργότερα η αδυναμία του «Τζόλε» –είχε μπει στο 85'– να στείλει την μπάλα προς τα δίχτυα της ανυπεράσπιστης «κιτρινόμαυρης» εστίας με δύναμη αρκετή ώστε να μην την προλάβει ο επιστρέφων Σάχα δεν επιδεχόταν σχόλιο. Ισως μόνο την υπόμνηση του τίτλου ενός παλιού (1974) τραγουδιού των Rolling Stones: «Time waits for noone».