Σ’ άρεσε το ματσάκι; Ναι!

Ας υποθέσουμε ότι όλοι οι αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος δεν θα είχαν κανένα βαθμολογικό κίνητρό. Μήπως αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα να βλέπουμε παιχνίδια όπως το ντέρμπι της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό; Γιατί και οι δυο ομάδες απαλλαγμένες από την πίεση που δίνει συνήθως το κυνήγι των βαθμών κατέβηκαν στο ΟΑΚΑ και έπαιξαν μπάλα. Το ότι στο τέλος νικητής βγήκε ο Ολυμπιακός μικρή σημασία έχει.

Η ουσία είναι ότι για μια φορά είδαμε ωραία μπάλα με μια ελαφριά υπεροχή της ΑΕΚ στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα. Μετά το πρώτο τέταρτο δηλαδή μέχρι και ένα δεκάλεπτο πριν το τέλος όταν η κούραση των παικτών της Ένωσης έδωσε την ευκαιρία στον Ολυμπιακό να προσπαθήσει για ένα δεύτερο γκολ που δεν ήρθε όμως ποτέ.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για πολυτιμότερους παίκτες από την πλευρά του Ολυμπιακού ο Νικοπολίδης απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι ο χρόνος δεν τον επηρεάζει και κάθε προσπάθεια της ΑΕΚ για γκολ σταματούσε πάνω του. Επιθετικά ο Λέτο και οι κινήσεις του ήταν όαση για τους ερυθρόλευκους, ενώ στο κέντρο της άμυνας ο Παπαδόπουλος όταν χρειάστηκε έκανε τη δουλειά του. Ο Γκαλέτι πέτυχε το γκολ και αυτό αρκεί ενώ ο Ντιόγκο το έφτιαξε και αυτό επίσης αρκεί.

Από την πλευρά της ΑΕΚ κρατάμε το ρίσκο του Μπάγεβιτς να γεμίσει την επιθετική γραμμή από το 60ο λεπτό, τον Σκόκο του πρώτου ημιχρόνου, την προσφορά του Ενσαλίβα μέχρι την αλλαγή του αλλά και την επιθετική διάθεση του Τζεμπούρ.

Ωραία λοιπόν. Πάει και αυτό το ντέρμπι. Πάμε για άλλα. Το θέμα από εδώ και πέρα είναι το εξής: όσο περνάνε οι αγωνιστικές και δεν βλέπουμε τον Ολυμπιακό να χάνει βαθμούς η απογοήτευση θα επηρεάσει τους διώκτες του; Αν αυτό συμβεί για κάποιον θα είναι για τον Παναθηναϊκό που ήθελε μέχρι πριν λίγο καιρό το πρωτάθλημα όμως από ότι φαίνεται αυτό δεν είναι δυνατόν. Ο ΠΑΟΚ έχει μάθει να ζει χωρίς πρωταθλητισμό και η εδραίωση στην 2η θέση κάθε αγωνιστική που περνάει του δίνει ένα ψυχολογικό αβαντάζ για τη συνέχεια.

«Θαναααααση» φώναξε κάποιος την ώρα που ολοκλήρωνα αυτό το κείμενο. «Ποιος;» ρώτησα αφού κανένας από τους διπλανούς μου δεν είχε μιλήσει. «Τελείωνε με το ντέρμπι. Έχεις δουλειά να κάνεις» είπε πιο χαμηλόφωνα αυτή τη φόρα η μυστηριώδης φωνή. Πρέπει να την άκουγα μόνο εγώ γιατί όλοι οι υπόλοιποι συνέχιζαν τη δουλειά τους σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Μου φάνηκε ότι η φωνή ερχόταν από ένα ντουλαπάκι που έχουμε σε μια γωνία και βάζουμε μέσα τα ποτά. Πήγα προς τα εκεί και άκουσα και πάλι τη φωνή. «Έτσι μπράβο» είπε την ώρα που άνοιγα το ντουλάπι. Όλα έβγαζαν νόημα τώρα. Πήρα στα χέρια μου το μπουκάλι και για μια στιγμή νόμιζα ότι μου χαμογέλασε. «Χαμογελαστα μπουκάλια και αηδίες» σκέφτηκα.

«Χαμηλώστε ρε την τηλεόραση, τελείωσε το ματς» φώναξα. «Μα γράφουμε δηλώσεις» είπε ένας νεαρός συνάδελφός. «Λες να πούνε κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει;» του απάντησα. Πήρα ένα ποτήρι έβαλα μέσα ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα και κάθισα στην πολυθρόνα μου… Αυτή τη φόρα δεν σκέφτηκα τίποτα. «Περίεργο» μονολόγησα και εκείνη την ώρα παρατήρησα πάνω μου το φωτάκι από το όπλο του ελεύθερου σκοπευτή.

Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
Εχουμε ανοίξει καιρό τώρα και σας περιμένουμε.