Να ποιος είναι o Μάθιου Νταρμπισάιρ...

Ψάχνω να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω αυτό που νιώθω για τον Ηλία Καραγιάννη, από τη στιγμή που διάβασα το καταπληκτικό κείμενό του για τον Νταρμπισάιρ στο Sport24, όμως δεν τα καταφέρνω. Μια χούφτα άψυχες λέξεις δεν μπορούν να σε κάνουν να καταλάβεις πόσο πολύ τον θαυμάζω. Θέλω να βγω γυμνός στους δρόμους και να μοιράσω το κείμενό του στους περαστικούς, θέλω να κάνω τατουάζ το πρόσωπό του στο στέρνο μου, να του φιλήσω τις πατούσες. Είμαι διατεθειμένος να κάνω τα πάντα προκειμένου να τον ευχαριστήσω γι' αυτό το έργο τέχνης που μας χάρισε.

Σώπασε, dear, σώπασε. Κοίταξε ψηλά στον ουρανό και ευχαρίστησε τον δημιουργό σου που σε αξιώνει να ζήσεις μια τέτοια εμπειρία, πριν σε πάρει κοντά του. Η ιεροτελεστία ξεκινά: «Ενα άχαρο 14χρονο αγοράκι στα άγαρμπα πρόθυρα της εφηβείας περπατούσε σχεδόν 15 λεπτά κάθε δεύτερο Σάββατο μέχρι να φτάσει στον μικρό λόφο "The Scar"». Ανοίγω μια μικρή παρένθεση, sugar, για να σου διευκρινίσω ότι ο σωκρατικός δεν απέκτησε τον Ολιβερ Τουίστ, που βλέπεις στο σκίτσο, αλλά τον Νταρμπισάιρ. Γι' αυτόν γράφει ο Καραγιάννης, μην μπερδεύεσαι:

«Εκεί όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι "παρίες" του Μπλάκμπερν! Ανθρωποι που για μία εβδομάδα συνθλίβονταν στην πρέσα της αμείλικτης καθημερινότητας και εναγκαλισμένοι από την ίδια δυστυχία είχαν τσέπες αδειανές, για να πάνε στο "Ιγουντ Παρκ", αλλά ψυχές που έπλεαν στο συναίσθημα για την ομάδα τους».

Το ένα δέκατο απ' όσα λέει ο Χαρδαβέλλας αν ισχύει, το πνεύμα του Κάρολου Ντίκενς θα κόβει βόλτες τώρα πάνω από το κρεβάτι του Ηλία μου, για να δει από κοντά τη μορφή του ανθρώπου που κατόρθωσε να ξεπεράσει το λογοτεχνικό του ταλέντο. Συνεχίζει ο Καραγιάννης:

«Σε εκείνο τον λόφο, τον "Scar", όπως τον αποκαλούν οι ντόπιοι με τη βαριά, δυσνόητη προφορά του Λανκασάιρ, άρχισε η παθιασμένη ιστορία αγάπης του Ματ Νταρμπισάιρ με την Μπλάκμπερν. Ενα παραμύθι από εκείνα που συναντούσε κανείς στις ρομαντικές εποχές, πριν ο επαγγελματισμός διαβρώσει μέχρι και το έσχατο αιμοσφαίριο του "βασιλιά του ποδοσφαίρου"».

Εχω μελώσει, κεχαριτωμένε. Τώρα που ο σωκρατικός απέκτησε τον ήρωα του παραμυθιού, μια καλή ιδέα θα ήταν να αναλάβει την περιγραφή των παιχνιδιών της ομάδας ο Νίκος Πιλάβιος. Τα παιδάκια επίσης μπορούν να μαζεύονται γύρω από την τηλεόραση και να παρακολουθούν τις περιπέτειες του Αγγλου πρίγκιπα, τρώγοντας κάστανα μαζί με τη γιαγιά και τον παππού. Χάρη στον Ηλία θα γεφυρωθεί το χάσμα των γενεών και οι νέοι θα συνυπάρξουν αρμονικά με τους μεγαλύτερους. Ο καλός μου επιτελεί κοινωνικό έργο...

Ο Ηλίας στη συνέχεια θυμάται την ημέρα που ο Νταρμπισάιρ πάτησε με τη φανέλα της εθνικής Ελπίδων της Αγγλίας το χορτάρι του νέου «Γουέμπλεϊ»: «Την ημέρα που το αναδομημένο "Γουέμπλεϊ" άνοιξε τις επιβλητικές πύλες του στο κοινό στο παιχνίδι των Ελπίδων της Αγγλίας με την Ιταλία (3-3), ο Ματ Νταρμπισάιρ έμοιαζε σαν τους νεοσσούς που μόλις έχουν εκκολαφτεί και πετούν τα τσόφλια από τα αυγά τους. Η μεγαλοπρέπεια του σταδίου τον έκανε να ανασηκώνει τα βλέφαρα όλο έκπληξη και οι επιβλητικές ιαχές τού χάρισαν μία από τις στιγμές που θα αντηχούν για πάντα στη ζωή του».

Αν είναι τόσο ευαίσθητο το χρυσό μου, φαντάσου πώς θα αντιδράσει όταν ανοίξουν οι επιβλητικές πύλες του «Γεώργιος Καραϊσκάκης» και ακουστούν οι ιαχές του γλυκού Τάκη Τσουκαλά. Φοβάμαι μην τρομάξει το αγόρι μου και αρχίσει να χτίζει τσόφλι τσόφλι το αυγό του για να κρυφτεί πάλι μέσα. Θα χτυπήσει διπλοβάρδιες ο Σάββας μέχρι να τον συνεφέρει…

Το συγκεκριμένο παιχνίδι, honey, έμελλε –όπως αποκαλύπτει ο Ηλίας– να είναι σημαδιακό για τον γοητευτικό Ματ: «Εκείνο το βράδυ πέτυχε ένα από τα γκολ της Αγγλίας και δημιούργησε ακόμα ένα, σε παιχνίδι που τον τοποθέτησε μια και καλή στη βίβλο των πολλά υποσχόμενων επιθετικών του μεγάλου νησιού. Γιατί το μεγάλο προτέρημα του Νταρμπισάιρ είναι το φονικό ένστικτο που διαθέτει στη μεγάλη περιοχή. Ενας μικρός "Χάνιμπαλ" που είναι έτοιμος να... κανιβαλίσει τους αντίπαλους αμυντικούς όταν του δώσουν την ευκαιρία».

Στη θέση του Γιόσου Σαριέγκι, λίγο πριν φτάσει η ώρα του αγώνα με τον σωκρατικό, θα δήλωνα κώλυμα. Διότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να αποφασίσει σ' εκείνο το ματς ο Νταρμπισάιρ να καλλιεργήσει τα ανείπωτα ενδιαφέροντά του, απολαμβάνοντας την οσμή και τη γεύση του άτυχου Βάσκου. Χαλάρωσε, πολυμετοχικέ οπαδέ. Μπορεί ο Γιόσου να μην είναι ο καλύτερος αμυντικός του κόσμου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνει και μεζές στο πιάτο του Ματ για να γλιτώσεις εσύ…

Ενα κείμενο τόσο πλούσιο σε εικόνες, συναισθήματα και λυρισμό πρέπει φυσικά να έχει και το τέλος που του αρμόζει. Ο Ηλίας μου φροντίζει γι' αυτό: «Μπορεί ο χρόνος να έχει σβήσει σιγά σιγά τα ίχνη μιας ζωής που έμοιαζε χωρίς ελπίδα και οι μνήμες να μοιάζουν με έναν πένθιμο αντικατοπτρισμό, αλλά ο Νταρμπισάιρ παραμένει προσγειωμένος. Στο άθλημα κυριαρχεί οτιδήποτε αποφέρει κέρδη και οι ποδοσφαιριστές δρουν με γνώμονα το συμφέρον τους και όχι το συναίσθημα. Ευτυχώς, σε αυτό το θλιβερό ταξίδι καθήκοντος υπάρχουν και ορισμένοι τολμητίες σαν τον Ματ Νταρμπισάιρ, που "ζω απλώς το όνειρό μου"».

Θα με φάει η αγωνία, πιστέ μου αναγνώστη. Πλέον ξημεροβραδιάζομαι πάνω από το ραδιόφωνο περιμένοντας να ακούσω στον NovaΣΠΟΡ FM τον Κώστα Νικολακόπουλο να λέει ότι ο σωκρατικός έκανε άλλες δύο μεταγραφές. Αν ο Ηλίας γράψει δυο κείμενα ακόμα για τα έργα και τις ημέρες τους, θα του προτείνω να γίνω ο μάνατζέρ του και να τα κυκλοφορήσουμε σε βιβλίο. Best seller θα γίνει από την πρώτη μέρα…

Το παιχνίδι του Αρη με τον ΠΑΟΚ για το Κύπελλο, dear, μπορεί να μη μας προσέφερε θέαμα, μας έκανε όμως σοφότερους. Οπως πολύ σωστά σχολίασε μια φίλη μου: «Πλέον ο περίφημος μύθος καταρρίφθηκε. Ο Καράμπελας τελικά δεν έχει αρ...δια!».