Τα θαύματα του γερο-Αλεξ

Πίσω από κάθε ρεκόρ υπάρχουν πάντα ένα σχέδιο και μια προσπάθεια. Το είχε πει παλιότερα σε μια συνέντευξή του ο Γιαν Ζελέζνι. Και η διαπίστωση αυτή δεν μπορεί να ισχύει μόνο στον κλασικό αθλητισμό, αλλά και στα υπόλοιπα σπορ. Υποθέτω, λοιπόν, ότι πίσω από το ρεκόρ της Γιουνάιτεντ, που κρατά για 11 παιχνίδια την εστία της απαραβίαστη, πρέπει να κρύβεται ένα σχέδιο. Και προφανώς και μια προσπάθεια. Ισως πρόκειται για ένα από τα «συνηθισμένα» θαύματα του σερ Αλεξ Φέργκιουσον.

Ή απλώς για τη δικαίωση της επιλογής του πιο επιτυχημένου μάνατζερ στην Αγγλία –τουλάχιστον– την τελευταία δεκαετία. Ο Σκωτσέζος, που όλα αυτά τα χρόνια που κάθεται στον πάγκο της ομάδας αναγκάστηκε να την αλλάξει και να την προσαρμόσει στις απαιτήσεις της εποχής τουλάχιστον τρεις φορές, παράλληλα έχτισε μια ομάδα που παίζει ένα πιεστικό, γρήγορο και θεαματικό αρκετές φορές ποδόσφαιρο, έχοντας τον απόλυτο έλεγχο του ρυθμού του παιχνιδιού. Ανεβοκατεβάζει ταχύτητα κατά βούληση και σύμφωνα με τις αγωνιστικές ανάγκες της.

Ο Φέργκιουσον, όπως υποστήριζε πριν από λίγο καιρό σε μια συνέντευξή του ο Μπόμπι Τσάρλτον, έχει το ταλέντο να παίρνει τη σωστή απόφαση την κατάλληλη στιγμή. Και τη σωστή απόφαση ο Σκωτσέζος μάνατζερ της Γιουνάιτεντ την πήρε πέρυσι, μετά τον τραυματισμό του Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο σερ Αλεξ κατάλαβε ότι η ομάδα του θα είχε πρόβλημα στην επίθεση, μια και μέχρι να αποθεραπευθεί ο Ρονάλντο, ο οποίος πέρυσι σημείωσε πάνω από το 1/3 των γκολ της Γιουνάιτεντ στο πρωτάθλημα, δεν θα μπορούσε να είναι ιδιαίτερα παραγωγική.

Ετσι, έκανε δύο πράγματα. Αγόρασε τον Μπερμπάτοφ για να καλύψει ένα μέρος από τη δραστηριότητα του Κριστιάνο Ρονάλντο και παράλληλα έριξε το βάρος στην άμυνα της Μάντσεστερ. Είναι γνωστός ο αφορισμός σύμφωνα με τον οποίο η επίθεση κερδίζει παιχνίδια, αλλά η άμυνα κερδίζει τους τίτλους. (Βέβαια, ο Κριστιάνο Ρονάλντο έχει αντιρρήσεις για την ισχύ της συγκεκριμένης φράσης και τις διατύπωσε πέρυσι.) Ο Φέργκιουσον πιστεύω ότι χωρίς ενδοιασμούς θα ψήφιζε τον Βίντιτς για ποδοσφαιριστή της χρονιάς και μπορεί ο Σέρβος να κέρδιζε τη διάκριση, αν δεν ήταν αυτή η εκπληκτική χρονιά που κάνει φέτος ο Τζέραρντ με τη Λίβερπουλ.

Ο φετινός τίτλος, αν καταλήξει στο «Ολντ Τράφορντ», θα καταλήξει χάρη στην εξαιρετική απόδοση της άμυνας των «κόκκινων διαβόλων». Οι μάνατζερ, που έχουν ολοκληρωμένη εικόνα για το παιχνίδι και την ομάδα τους, αυτή την εποχή του χρόνου ξέρουν ακριβώς τι συνιστά προτεραιότητα για την ομάδα τους. Και ο Σκωτσέζος γνωρίζει καλά πως σε αυτή την καμπή του αγγλικού πρωταθλήματος οι άμυνες δίνουν τις εξετάσεις τους. Είναι το ρυμουλκό που μπορεί να ανεβάσει την ομάδα μέχρι την κορυφή –το τέλος του Φλεβάρη– με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, για να μπορέσει να φορτσάρει στο χρονικό διάστημα που απομένει.

Υπάρχει μια λεπτομέρεια που μάλλον αδικεί τους αμυντικούς και δεν μας επιτρέπει να τους αξιολογήσουμε σωστά. Σχεδόν πάντα, στα στιγμιότυπα που επιλέγουν οι τηλεοράσεις από ένα παιχνίδι, περιλαμβάνονται τα γκολ, οι ενέργειες των επιθετικών και οι αποκρούσεις των τερματοφυλάκων. Δεν επιλέγονται οι ενέργειες των αμυντικών και όταν αυτό συμβαίνει, γίνεται για να δούμε αν είχαμε να κάνουμε με ένα μαρκάρισμα που σήκωνε κόκκινη ή όχι. Και αυτό είναι άδικο, όσο κι αν το παιχνίδι των αμυντικών δεν είναι καθόλου, μα καθόλου θεαματικό.

Είναι, όμως, αποτελεσματικό. Η απόδοση των αμυντικών σε αυτό το επίπεδο ποτέ δεν ήταν τόσο καθοριστική όσο σήμερα. Πριν από είκοσι χρόνια, ας πούμε, οι αμυντικοί δεν είχαν τους περιορισμούς που έχουν σήμερα σε ό,τι αφορά το μαρκάρισμα των αντίπαλων επιθετικών. Παλιότερα για ένα σέντερ μπακ αρκούσαν η δύναμη και η ικανότητα στον αέρα. Τώρα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα.

Οι πλάγιοι, ειδικά αν παίζουν όλη την πλευρά, πρέπει να έχουν ταχύτητα ανάλογη με αυτή που έχουν οι ακραίοι επιθετικοί και να μπορούν να προσαρμοστούν σε ένα σύνθετο μοντέλο συνεργασίας και αλληλοκάλυψης με τους συμπαίκτες τους, στην άμυνα πρώτα και στις άλλες γραμμές στη συνέχεια. Ο Φέργκιουσον όλα αυτά τα ξέρει (γι' αυτό άλλωστε κάποτε επένδυσε στον Φέρντιναντ, για να καλύψει την πίεση που θα δεχόταν η άμυνα της Γιουνάιτεντ μετά τη φυγή του Μπέκαμ). Και η γέρικη σκωτσέζικη αλεπού των πάγκων προετοίμασε την άμυνά της από το καλοκαίρι για να διεκδικήσει το δικαίωμα να πανηγυρίσει την πρωτιά τον Μάιο.

Ολική άγνοια

Τη μεγάλη ζημιά προφανώς την έχει κάνει το σχολείο. Που έχει προδώσει στην ανάγνωση ένα χαρακτήρα καταναγκασμού, ο οποίος είναι ιδιαίτερα δυσάρεστος. Αν κάποιος ισχυριστεί πως η ανάγνωση μπορεί να είναι απαλλαγμένη από τον χρησιμοθηρικό χαρακτήρα που της έχει προσδώσει ένα ανάπηρο εκπαιδευτικό σύστημα παραγωγής «παπαγάλων» και να γίνει μια διασκεδαστική ενασχόληση, θα τον πάρουν στο ψιλό. Κι όμως, αυτό συμβαίνει. Ειδικά όταν πέφτουν στα χέρια σου βιβλία όπως «Το βιβλίο της ολικής άγνοιας», που έγραψαν δύο Αγγλοι Γιάννηδες.

Ο Τζον Λόιντ και ο Τζον Μίτσινσον. Ο πρώτος είναι παραγωγός ορισμένων πολύ επιτυχημένων σειρών του BBC, όπως το «It’s not the 9 o’clock news» και το «Black Adder» (γνωστό στο ελληνικό κοινό ως «Η μαύρη οχιά») και ο δεύτερος σεναριογράφος σε τηλεπαιχνίδια γνώσεων του BBC. Οι δύο Γιάννηδες, λοιπόν, έγραψαν ένα βιβλίο που πάνω απ' όλα θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας αποκαλυπτικός κατάλογος από παρανοήσεις, σφάλματα και μύθους που έχουν επιβιώσει μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Το βιβλίο έχει γραφτεί με πολύ χιούμορ και μπορεί να σας κάνει να αναρωτηθείτε για την «άχρηστη» ή τη «χρήσιμη» γνώση, το σχολείο –και γενικά για τη γνώση. Είναι ένα βιβλίο που δίνει απαντήσεις σε όλους εκείνους που κάνουν τις σωστές ερωτήσεις. Αλλωστε, όπως ισχυρίστηκαν σε κάποια συνέντευξή τους οι συγγραφείς του βιβλίου, δεν υπάρχουν σωστές απαντήσεις. Μόνο απαντήσεις που ταιριάζουν στις σωστές ερωτήσεις. Ερωτήσεις που υποβάλλουν όσοι θέλουν να μάθουν, μια και, όπως ισχυρίστηκε ο Τόμας Εντισον, δεν ξέρουμε ούτε το ένα εκατομμυριοστό του 1% από οτιδήποτε. Και επειδή όλοι είμαστε αδαείς, αλλά δεν αγνοούμε όλοι τα ίδια πράγματα. Και ούτε πρόκειται να τα μάθουμε όλα σε αυτή τη ζωή, που όσο κι αν διψάμε για γνώση, είναι μικρή για να ξεδιψάσουμε.

Οι δύο Γιάννηδες διαλύουν αρετές παρανοήσεις, μια και είναι σίγουρο πως όλοι πιστεύετε ότι η μεγαλύτερη ήττα του Ναπολέοντα ήταν το Βατερλώ –αλλά δεν ήταν, όπως αποκαλύπτει το βιβλίο–, ενώ είμαι σίγουρος ότι ποτέ δεν θα περνούσε από το μυαλό σας η αιτία από την οποία πέθαναν οι περισσότεροι ναυτικοί στις ναυμαχίες του 18ου αιώνα. Αναζητήστε το. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη και είναι ένα βιβλίο για όλους εκείνους που ΔΕΝ τα ξέρουν όλα.

Εκλογικές παροχές

Μπορεί τα στελέχη της κυβέρνησης να βγαίνουν δεξιά κι αριστερά και να δηλώνουν ότι δεν επίκεινται εκλογές, αλλά όλες οι κινήσεις της κυβέρνησης ομολογούν το αντίθετο. Η ανατροπή της οικονομικής πολιτικής της υπουργίας Αλογοσκούφη δεν έχει να κάνει με τον «πόνο» της κυβέρνησης για τις κοινωνικές τάξεις που δοκιμάζονται –τις οποίες, άλλωστε, η κυβέρνηση τις είχε γραμμένες κανονικά για 5 χρόνια–, αλλά με ένα σχέδιο αλόγιστων παροχών, που θα γίνουν με δανεικά. Ομως ακόμα κι αυτό το σχέδιο παροχών, που έχει στόχο την εξαγορά ψήφων (πρακτική που δοκιμάστηκε και λειτούργησε με τις υποσχέσεις και τα τριχίλιαρα στις καταστροφικές πυρκαγιές της Ηλείας) είναι ένα σχέδιο ψευδών και πάνω απ' όλα φτιαγμένο στο πόδι.

Ο,τι προλάβουμε. Η κυβέρνηση ανακοινώνει ότι θα δώσει το επίδομα θέρμανσης –σε μια χρονιά που ο χειμώνας δεν είναι ιδιαίτερα βαρύς και η τιμή του πετρελαίου είναι πολύ χαμηλή– και δεν έχει περιλάβει στους δικαιούχους τα ΑΜΕΑ. Οταν ανακοινώνουν τα ΑΜΕΑ κινητοποιήσεις, το σχέδιο διορθώνεται. Τώρα, για όσους απορούν για τον λόγο που δεν δόθηκε επίδομα θέρμανσης σε όσους το είχαν ανάγκη πέρυσι, που η τιμή του πετρελαίου ήταν πολύ ψηλότερη και ο χειμώνας βαρύτερος, ε, πέρυσι η κυβέρνηση δεν πήγαινε για εκλογές.