Ασκηση στην υπομονή μας

Οποιος έχει δει τη «Μέρα της μαρμότας» θα καταλάβει τον εφιάλτη μου. Να βλέπω το υπόλοιπο της ζωής μου τον Αρη να αντιμετωπίζει τον ΠΑΟΚ. Και κάθε ματς να τελειώνει 0-0. Ακριβώς όπως τελείωσαν τρία σερί ματς, που το σύνολο των αξιόλογων φάσεων που είχαν είναι αντίστοιχο με ένα ημίχρονο σε ένα ματς της Ρόδεραμ με τη Λέιτον Οριεντ. Ωραία, η φάση με την εκτέλεση πέναλτι είχε αγωνία. Αλλά τα υπόλοιπα 300 λεπτά ήταν μια άσκηση στην υπομονή. Ανάμεσα σε μία ομάδα του Σάντος εναντίον μιας ομάδας που έχει να πετύχει γκολ πάνω από επτακόσια πενήντα λεπτά, με το τελευταίο να μπαίνει τον προηγούμενο χρόνο. Και μερικές απορίες που προκύπτουν ύστερα και από το τρίτο ματς.

Εάν υπάρχει κανονισμός, σύμφωνα με τον οποίο δείχνεται κίτρινη κάρτα όταν ο παίκτης κάνει θέατρο, ο Παμπορίδης πότε τη δείχνει; Οταν ο παίκτης φορέσει μπέρτα, πάρει ένα κρανίο στο χέρι και πει «αυτό ήταν το κρανίο του γελωτοποιού, του Γιόρικ»; Χρειάζεται να γίνει κάποιος Αμλετ για να πάρει την κάρτα του Παμπορίδη; Και αν δεν είναι του τραγικού ρεπερτορίου; Αν όπως ο Νάτσο Γκαρσία είναι του θεάτρου του παραλόγου και ενώ ο αντίπαλός του στέκεται προσοχή, όπως ο συνονόματός του Πάμπλο, αυτός αρχίζει να χτυπιέται στον αέρα; Σε ένα τέτοιο ερώτημα, όμως, μόνο ο Παμπορίδης μπορεί να απαντήσει.

Αντίθετα ο Ζήσης Βρύζας μπορεί να απαντήσει στο επόμενο ερώτημα. Τι στην ευχή είδε στον Λίνο και τον πήρε στον ΠΑΟΚ; Εντάξει, το παλικάρι μοιάζει πολύ με τον Κουμόρτζι και σε περίπτωση που τους έχεις και τους δύο, μπορείς να τους βάλεις στις δύο γωνιές του σαλονιού σου να κάνουν τα ανθοδοχεία, αλλά ταυτόχρονα ο Λίνο πρέπει να είναι ο χειρότερος πασέρ που έπαιξε τα τελευταία χρόνια στο κέντρο του γηπέδου. Σε κάποια στιγμή είχε πετύχει το εκπληκτικό σερί να έχει χάσει τις προηγούμενες πέντε πάσες του. Είναι αξιοσημείοτο ότι η καλύτερη ευκαιρία του ΠΑΟΚ ξεκίνησε από μία πάσα του Λίνο που κατέληξε σε σουτ του Σορλέν. Οτι το σουτ, όμως, πήγε άουτ δεν είναι έκπληξη, διότι οι πιθανότητες να μπει γκολ με τέτοιο συνδυασμό είναι όσες και να έρθει δύο φορές ζερό στη ρουλέτα.

Και μια τελευταία απορία: πώς νιώθουν οι Γερμανοί του Alpha να πληρώνουν τα λεφτά τους για να μεταδίδει η τηλεόραση τους ποδοσφαιρικούς αγώνες και όποτε η εικόνα πάει στην κεντρική κάμερα, να βλέπουμε το κεφάλι ενός γκριζομάλλη, το προφίλ ενός νεαρού με γυαλιά και τα ολόμαυρα, πλούσια μαλλιά ενός τρίτου, ευτυχώς χωρίς πιτυρίδα; Μήπως επειδή οι νέοι ιδιοκτήτες του Alpha είναι ξένοι και συνηθισμένοι σε άλλα, θα μπορούσαν την επόμενη φορά που θα μεταδίδουν ματς, αν είναι να δείχνουν κεφάλια, αυτοί να μη δώσουν λεφτά;


Θα ήθελα να αναφερθώ στην επιστολή του Σάιμον Γκας στην «Κυριακάτικη Καθημερινή». Ο Βρετανός πρεσβευτής, ύστερα από 25 χρόνια στην Ελλάδα, επιστρέφει στην πατρίδα του γράφοντας «Η Ελλάδα... μας χάρισε πολλούς φίλους. Μας χάρισε πολλές στιγμές ευτυχίας. Και ποτέ, μα ποτέ δεν μας άφησε να πλήξουμε». Ακόλουθα ο Σάιμον Γκας αναφέρεται στη φιλοξενία των Ελλήνων, στη συνήθειά τους να μη θεωρούν τίποτα ιδιωτικό, γράφοντας ότι το «privacy» δύσκολα μεταφράζεται στα ελληνικά αλλά και το «παρέα» το ίδιο δύσκολα στα εγγλέζικα. Και ο Σάιμον Γκας κλείνει την επιστολή του με το «Ο στρατηγός Ντε Γκολ αναρωτήθηκε κάποτε πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που παράγει 246 διαφορετικά είδη τυριών. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που έχει σχεδόν τόσους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς όσα τυριά έχει η Γαλλία. Αυτό που καταλαβαίνω και ξέρω καλά είναι ότι η Μαριάν και εγώ αισθανόμαστε τεράστια τρυφερότητα, ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για μια χώρα που μας φέρθηκε τόσο καλά». Ολα τα ανωτέρω από τον πρεσβευτή της Αγγλίας στην Ελλάδα, που η 17η Νοέμβρη το 2002 δολοφόνησε τον στρατιωτικό ακόλουθο Στίβεν Σόντερς.

Αναφέρομαι στην επιστολή σαν μια άλλη ματιά σε αυτούς που κοιτάζουν το λιβάδι και το μόνο που βλέπουν είναι την κουράδα του ταύρου. Σε αυτούς που θέλουν να ζουν στο ατελείωτο νταούνιασμα, να βλέπουν γύρω τους μια τσιμεντούπολη που τους πνίγει, η εβδομάδα τους να είναι Δ-Τ-Π «Αλέξης», Τ-Π-Σ «Παιδεία» και την Κυριακή όλοι στα Προπύλαια να πάμε να διαμαρτυρηθούμε για την Κούνεβα. Αυτούς που η μόνη εικαστική τέχνη που αντιλαμβάνονται είναι ο Villemin στο Φεστιβάλ της Βαβέλ στο Γκάζι και η μόνη μουσική που τους διασκεδάζει οι Σπάστες σε συναυλία διαμαρτυρίας στα Προπύλαια.

Δεν είχα διαβάσει το άρθρο του Γιώργου Βότση στην «Ελευθεροτυπία» που αφορούσε το γήπεδο του Ολυμπιακού και προκάλεσε την ανακοίνωση του Σωκράτη Κόκκαλη. Διαβάζοντάς το λοιπόν έχω να πω ότι η μόνη σχέση ανάμεσα στην υπόθεση του γηπέδου του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού είναι ότι και τα δύο είναι γήπεδα. Στην περίπτωση του γηπέδου του Ολυμπιακού είχαμε ένα γήπεδο που λειτουργούσε σαν τέτοιο από τις αρχές του 20ού αιώνα όταν ήταν ποδηλατοδρόμιο, ένα όνομα που διατηρήθηκε μέχρι και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Στην ανακαίνισή του κοντά στο γήπεδο δεν οικοδομήθηκαν άλλες εγκαταστάσεις, οι εμπορικές χρήσεις είναι από ήπιες ως ανύπαρκτες και οι μόνοι που χρησιμοποιούν τον έξω από τον γήπεδο χώρο είναι οι καντινιέρηδες που πουλάνε σουβλάκια και τα καροτσάκια που πουλάνε φανέλες. Η δική μου κριτική στην ανοικοδόμηση του γηπέδου Καραϊσκάκη είναι ότι η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή εκβιάστηκε να δώσει το γήπεδο και ακόλουθα εξαπατήθηκε όταν δεν της δόθηκε ο ιππόδρομος για να τον κάνει στίβο. Οτι η συμφωνία με τη Θρύλος Α.Ε. θα μπορούσε να είναι επωφελέστερη για το Δημόσιο. Και κυρίως ότι στην ολυμπιακή τούρλα η οργανωτική επιτροπή του 2004 κατασκεύασε το πάρκινγκ του γηπέδου χωρίς ο Ολυμπιακός να συνεισφέρει και στην πραγματικότητα δώρισε αντικείμενα, όπως ο φωτεινός πίνακας, που θεωρήθηκε «κινητό αντικείμενο» σαν να υπήρχε περίπτωση να μεταφερθεί αλλού.

Αλλά ο αντίλογος είναι ότι στην ολυμπιακή τούρλα οι περισσότεροι το κατιτίς τους το βγάλανε. Στην ΑΕΚ εισπράχθηκαν δύο εκατομμύρια ευρώ για την κατεδάφιση της Νέας Φιλαδέλφειας, με την αιτιολογία ότι θα γίνει προπονητήριο για τους Ολυμπιακούς. Η είσπραξη έγινε μήνες πριν από την έναρξη των Αγώνων, όταν ήταν προφανές ότι προπονητήριο δεν γίνεται. Στον Αρη επίσης η ανακατασκευή του Χαριλάου χρηματοδοτήθηκε κατά κύριο λόγο από ολυμπιακά κονδύλια και επειδή τα έργα δεν είχαν τελειώσει όταν έγιναν οι Ολυμπιακοί η χρηματοδότηση συνεχίσθηκε και μετά τη λήξη τους. Εκεί όμως βρίσκεται και η υποκρισία του αθλητικού Τύπου.

Γιατί πέστε μου μια φορά που ρεπορτάζ μιας ομάδας αναφέρθηκε επικριτικά σε χρήματα που κατέληξαν στο ταμείο της και θα υποκλιθώ. Εδώ πριν από μερικά χρόνια, όταν είχε αναφερθεί ότι επενδυτής ομάδας της Βορείου Ελλάδας ασχολείτο με το επικερδές αλλά πιθανόν επιλήψιμο εμπόριο της κόκας, είχε γραφτεί από ρεπόρτερ «Και μας τι μας νοιάζει από πού έρχονται τα λεφτά;». Μεταγραφές να γίνονται και από πού είναι τα λεφτά κανένα δεν ενδιαφέρει.

Οπως και το «να κάνει εντύπωση μια κουβέντα και αν ισχύει λίγο ενδιαφέρει» ισχύει ακόμα και για τους σοβαρότερους των ανθρώπων. Επειδή λοιπόν το ΣτΕ καταλόγισε «καταιγισμό ύβρεων, απειλών και απαξιωτικών χαρακτηρισμών εις βάρος του δικαστηρίου» και επειδή η δικαιοσύνη δεν είναι ένας θεσμός που μπορεί άμα θέλει να δίνει τόπο στην οργή και αν δεν θέλει να κυνηγάει τον παραβάτη, μήπως ο πρόεδρος του ΣτΕ είναι υποχρεωμένος να στείλει στον εισαγγελέα όποιον εξύβρισε, απείλησε ή αναφέρθηκε απαξιωτικά στο όργανο που προΐσταται; Και αν δεν υφίσταται αδίκημα θα μπορούσε τουλάχιστον να καταγγείλει ποιους συγκεκριμένα αφορά η καταγγελία του; Γιατί έτσι, στο αέρα μπανά, δημοσιογράφοι και δημόσιοι λειτουργοί μάς πίεσαν και απείλησαν, παίρνει φαλάγγι όλη τη συνομοταξία. Εκτός αν το «αυτοί που ξέρουνε, ξέρουνε» υπάρχει και στα λατινικά και είναι νομικό αξίωμα.

Στην επιστροφή μου από το Λονδίνο διάβαζα την «Daily Telegraph». Σε σχόλιό της, το οποίο αναφερόταν στην απαγόρευση πώλησης συμβατικών λαμπτήρων των 100W στη Βρετανία, ο σχολιαστής αναφερόταν σε «οικολόγους με γουρλωμένα από το πάθος μάτια που νιώθουν ότι πέτυχαν θρίαμβο επειδή απαγορεύτηκαν οι κατοστάρες λάμπες».


Οπου θέλω να σας πληροφορήσω ότι σύμφωνα με το σχέδιο της Ε.Ε. οι συμβατικοί λαμπτήρες μέχρι το 2012 θα απαγορευτούν σε όλες τις χώρες της Ενωσης. Και αν αυτή τη στιγμή λέτε «και τι μας νοιάζει;» σκεφτείτε το παλιό το πορτατίφ που έχετε και το πόσο όμορφα θα εξέχει η οικολογική λάμπα, σαν την τσουτσού του κόκορα, και ότι το φως της είναι τόσο γλυκό που τύφλα να 'χει ο φωτισμός σε πεθαμενατζήδικο.