O νέος «δούκας» της Εθνικής

Aφήνοντας κατά μέρος τις όποιες αντιρρήσεις για τον τρόπο με τον οποίο μεθοδεύτηκε η αποπομπή («λύση της συνεργασίας») του Παναγιώτη Γιαννάκη, είμαστε υποχρεωμένοι να υποδεχθούμε με ανοιχτές αγκάλες τον επόμενο προπονητή της Εθνικής ομάδας μπάσκετ. Εάν δεν στραβώσει κάτι την τελευταία στιγμή -όπως στράβωσε στο ειδύλλιο και τον παρ' ολίγον «γάμο» με τον Ετορε Μεσίνα- ο Γιόνας Καζλάουσκας θα φορέσει τη γαλανόλευκη φόρμα και θα οδηγήσει την «επίσημη αγαπημένη» στο Ευρωμπάσκετ 2009, τον Σεπτέμβριο στα γήπεδα της Πολωνίας.

Θα είναι ουσιαστικά ο 15ος προπονητής στην ιστορία της (εξαιρώ ορισμένους υπηρεσιακούς και όσους αναφέρονται στη σχετική λίστα επειδή κοουτσάρισαν τη μεσογειακή ομάδα) και μόλις ο δεύτερος αλλοδαπός έπειτα από τον θρυλικό Ρίτσαρντ Ντούκσαϊρ. Ο Αμερικανός «δούκας» έγραψε ιστορία στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, μια και το βοήθησε να βγάλει δόντια στη δύσκολη δεκαετία του '70 και μετέφερε την τεχνογνωσία του ακόμα και πολύ αργότερα, όταν επιστρατεύτηκε για λίγο στο πλευρό του «ρούκι» τότε στην προπονητική Παναγιώτη Γιαννάκη.

Τον θυμάμαι στο Σαρλερουά τον Φεβρουάριο του 1999, έπειτα από μία δύσκολη νίκη επί των Βέλγων. «Βρήκες επιτέλους έναν καλό πόιντ γκαρντ για τα επόμενα χρόνια», του είχε πει. Ο περί ου ο λόγος δεν ήταν ο Παπαλουκάς ούτε ο Διαμαντίδης, αλλά ο Σωτήρης Νικολαΐδης...

Από αυτήν εδώ τη στήλη είχα ασκήσει σκληρή κριτι- κή για τη δουλειά του Καζλάουσκας στον Ολυμπιακό. Δεν έχει μεγάλη σημασία, εξάλλου είναι διαφορετικός ο ρόλος ενός προπονητή σε Εθνική ομάδα από τον αντίστοιχο σε σύλλογο. Οποιος διαφωνεί δεν έχει παρά να συγκρίνει τα επιτεύγματα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό με τις πρόσφατες περιπέτειές του στο τιμόνι της εθνικής Γιουγκοσλαβίας!

Η τετραετής θητεία του Καζλάουσκας στην εθνική Κίνας τον βοήθησε να μάθει τις ιδιαιτερότητες της θέσης του ομοσπονδιακού σε μια ξένη χώρα (είχε εργαστεί και στην αντίστοιχη της πατρίδας του, μεταξύ 1997-2001), αλλά και να προσαρμόσει τη μανιέρα του στις ανάγκες της επικοινωνίας με έναν λαό ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Αλλά μήπως δεν είναι και ο Ελληνας τέτοιος; Ο 55χρόνος Λιθουανός γνωρίζει πια τη νοοτροπία του Νεοέλληνα, την ώρα που έχει και το παλμαρέ που θα τον κάνει σεβαστό ενώπιον των παικτών του, ειδικά των νεότερων και εκείνων που δεν έχουν συνεργαστεί μαζί του.

Από τους εν ενεργεία διεθνείς, ο Βασιλόπουλος, ο Πρίντεζης, ο Καλαμπόκης και ο Σχορτσανίτης έχουν ήδη δουλέψει στο πλευρό του. Αυτό το τελευταίο ας μην το προσπεράσουμε αβασάνιστα. Εκτός του Γιαννάκη, ο Καζλάουσκας είναι ο μοναδικός προπονητής που μπόρεσε να «κάνει χωριό» με τον Σοφοκλή.

Οσο για τα τεχνικά χαρακτηριστικά που φέρνει μαζί του ο Λιθουανός, οι ομάδες του έπαιζαν ανέκαθεν ένα σχετικά γρήγορο, ξένοιαστο και θεαματικό μπάσκετ. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ζαλγκίρις του 1998 επευφημήθηκε από φίλους και εχθρούς και βοήθησε τον ίδιο να περάσει στο κλαμπ των κορυφαίων προπονητών της γηραιάς ηπείρου.

Η Εθνική Ελλάδας της τελευταίας τετραετίας, η τόσο επιτυχημένη, κατηγορήθηκε ότι έπαιξε κάπως συγκρατημένα, με το πόδι στο φρένο, σαν να δίσταζε να βουτήξει στα βαθιά. Ενισχυμένη ενδεχομένως με το πηγαίο ταλέντο του Κώστα Κουφού και του Νικ Καλάθη, καλείται πια να καταθέσει στο παρκέ το απόλυτο των δυνατοτήτων της, στα χέρια έστω ενός ξενόφερτου προπονητή. Ελπίζω ότι οι παίκτες θα σταθούν άνευ όρων στο πλευρό του.