Aυτή, μάλιστα! Είναι εικόνα ουσιαστικής αγωνιστικής βελτίωσης της ΑΕΚ. Το λέμε σε αντιδιαστολή με προηγούμενες εμφανίσεις της «Ενωσης». Εμφανίσεις οι οποίες επέσυραν μεν αρκετές ενθαρρυντικές κρίσεις του τύπου «η ομάδα ανεβαίνει», μόνο που τη δικαίωση των εν λόγω σχολίων την αναζητούσες είτε στο θετικό αποτέλεσμα είτε -αν επέμενες να εξετάζεις τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά της ομάδας- στο... μικροσκόπιο. Αυτά, είπαμε, μέχρι χθες. Χθες, στο ΟΑΚΑ, ήταν αλλιώς...
Με βασικά στοιχεία την πίεση στον αντίπαλο από το πρώτο λεπτό, την καλή κυκλοφορία της μπάλας, την ταχύτητα και -κατά κανόνα- την ακρίβεια στις μεταβιβάσεις, η ΑΕΚ απέκτησε το δικαίωμα να χαλαρώσει στο τελευταίο ημίωρο με τρόπο... αρχοντικό. Οταν το σκορ ήταν ήδη 3-0 και ο κόσμος χορτάτος από καλό θέαμα. Συνυπολογίστε την πολύ καλή ανασταλτική λειτουργία. Απόρροιά της ήταν -εκτός των άλλων- η δυσκολία με την οποία ο θεατής ή τηλεθεατής διέκρινε στον αγώνα τον Ρεκόμπα. Του Εστογιάνοφ η προσφορά ήταν εξίσου ελλιπής, απλώς η δική του παρουσία στο ματς γινόταν ευκόλως αντιληπτή, χάρη στο χαρακτηριστικό χρώμα των μαλλιών του.
Τι δεν είχε η χθεσινή ΑΕΚ σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν; Από ποια κακά ήταν απαλλαγμένη; Εχουμε -στη μνήμη- και λέμε: δεν είχε τίποτε από το αμυντικό «πελάγωμα» που χαρακτήρισε το παιχνίδι της εναντίον του Εργοτέλη - τότε που θα κινδύνευε άμεσα να ισοφαριστεί στην εκπνοή του αγώνα, αν ο διαιτητής καταλόγιζε πέναλτι στην απόκρουση του Πλιάτσικα με το χέρι. Δεν είχε, βεβαίως, τα μακρά διαστήματα αγωνιστικής αμηχανίας ή και μιζέριας που εμφανίστηκαν στα παιχνίδια της με τον Παναθηναϊκό (το δεύτερο ημίχρονο), με ΠΑΟΚ (συνυπεύθυνη για το άθλιο θέαμα που είδαμε επί 40'), αλλά και με τον Ηρακλή.
Κάπου εδώ, βεβαίως, υπεισέρχεται το λογικό ερώτημα: «Μήπως η ΑΕΚ φάνηκε τόσο ανεβασμένη επειδή παραήταν κακός ο Πανιώνιος;». Ας μην αναμασήσουμε το κλασικό απόφθεγμα, ότι αυτά τα πράγματα είναι αμφίδρομα, ότι μια ομάδα παίζει (και) όσο της επιτρέπει ο αντίπαλος κ.λπ. Η μισή αλήθεια είναι πως μια όχι (τόσο) καλή ΑΕΚ ενδεχομένως θα την είχε προβληματίσει κάπως -δεν λέμε πολύ- ακόμη και ο χθεσινός Πανιώνιος. Ποια είναι η άλλη μισή αλήθεια; Οτι η ΑΕΚ έδειξε -επιτέλους- πειστήρια ουσιαστικής βελτίωσης κι αυτό που τώρα ζητείται είναι κάποια σταθερότητα σε αυτά τα αναβαθμισμένα επίπεδα απόδοσης. Προφανώς και καταφθάνουν αναμετρήσεις με αντιπάλους ανώτερους του Πανιωνίου, αρχής γενομένης από το ντέρμπι της Κυριακής. Εξυπακούεται ότι το «ανέβασμα» της ΑΕΚ θα κριθεί και σε αγώνες με πολύ υψηλότερο συντελεστή δυσκολίας. Οποιος, όμως, σπεύσει να μηδενίσει ή έστω να υποτιμήσει το θετικό χθεσινό «δείγμα» στο ΟΑΚΑ, καλό είναι να θυμηθεί κάτι: η ΑΕΚ που βρέθηκε κάποια στιγμή στην 7η θέση ήταν η ομάδα που είχε νικήσει (δικαίως) τον Παναθηναϊκό και η οποία έφερε «Χ» με τον ανεβασμένο φετινό ΠΑΟΚ, πλησιάζοντας μάλιστα, -στην επανάληψη του αγώνα εκείνου- στη νίκη περισσότερο απ' όσο ο έτερος, ο γηπεδούχος «Δικέφαλος». Τις μεγάλες νίλες η ΑΕΚ τις έπαθε σε «χαμηλά εμπόδια»- όπως αυτά του Θρασύβουλου, ή του Πανσερραϊκού στο ΟΑΚΑ. Αρα, κανένα καλό «δείγμα γραφής» της τωρινής ΑΕΚ δεν μπορεί να υποτιμάται. Ο διαχωρισμός των «εύκολων τεστ» από τα «δύσκολα» είναι κάτι το... αφάνταστα σχετικό στο ποδόσφαιρο.
Ο Πανιώνιος απογοήτευσε. Δεύτερη συνεχόμενη απογοήτευση, έπειτα από την ήττα στο Ηράκλειο, μόνο που χθες το πρόβλημα αφορούσε την εμφάνιση, όχι την αδυναμία να κερδηθεί κάποιος βαθμός. Καλά όλα τα άλλα, αλλά σε τι να αποδώσει κανείς την απροθυμία των παικτών του Πανιωνίου να σηκωθούν από το έδαφος για να διώξουν από την περιοχή τους την μπάλα με κάποια «συμβατική» κεφαλιά; Σε παραζάλη, σε υπερβολική ηττοπάθεια, σε τι; Επειτα από τέτοια εμφάνιση και προβολή αντίστασης σχεδόν μηδενικής στους γηπεδούχους, ο Πανιώνιος καλά θα κάνει να μη σταθεί στη φάση της ανατροπής του Κουμoρτζι, στο 5ο λεπτό. Χθες η ομάδα κατέρρευσε όσο εύκολα είχε «πέσει» και στο Καραϊσκάκη. Οταν αντιμετωπίζει εκτός έδρας τους «μεγάλους του κέντρου», ο φετινός Πανιώνιος δείχνει να μην πιστεύει καν στις δυνάμεις του. Δείχνει έτοιμος να παραδοθεί άνευ όρων. Μάλλον άδικο για τον εαυτό του αυτό.