Ο Ρασπούτιν και το γήπεδο του Παναθηναϊκού

«Το γήπεδο θα γίνει» έλεγε ο ένας. «Ναι αλλά σε 3-4 χρόνια» έλεγε ο άλλος. «Ναι αλλά θα γίνει» ήταν η απάντηση που έπαιρνε. Το ότι το γήπεδο του Παναθηναϊκού θα γίνει είναι σίγουρο, το πότε θα γίνει είναι ένα ερώτημα το οποίο ούτε οι σεναριογράφοι του Lost δεν το μπορούν να το απαντήσουν. Τι μπορούμε να κάνουμε μέχρι τότε; Να αράξουμε και να περιμένουμε! Δεν νομίζω κανένας από εσάς να πιστεύει ότι αν γράψει κάτι ένας δημοσιογράφος ή γίνουν δυο συλλαλητήρια θα ιδρώσει το αυτί κανενός.

Αυτή η παράγραφος που έγραψα σε ημέρα ρεπό, με κούρασε παραπάνω από όσο έπρεπε. «Μην κουράζεσαι τόσο, σκέψου τα παιδιά σου» θυμήθηκα να λέει ο γιατρός. «Μα δεν έχω παιδιά γιατρέ» του απάντησα. «Και ποιος σου είπε ότι είμαι γιατρός;» μου είπε την ώρα που μου κάρφωνε μια σύριγγα με αναισθητικό στο μπράτσο.

Ξύπνησα σε ένα υπόγειο. Ήταν μεσημέρι, αν μπορούσα να καταλάβω καλά από το φως του ήλιου που έμπαινε από τα παράθυρα που βρίσκονταν στην κορυφή του τοίχου απέναντι. Ήμουν καθισμένος σε μια καρέκλα που έμοιαζε με αυτές που έχουν οι οδοντίατροι. Μόνο που κανένας οδοντίατρος δεν βρισκόταν εκεί γύρω. Για την ακρίβεια κανένας δεν βρισκόταν εκεί γύρω. Σηκώθηκα από την καρέκλα ζαλισμένος και έψαξα για την έξοδο. Είδα μια πόρτα μισάνοιχτη και κατευθύνθηκα προς τα εκεί. Ένα σημείωμα ήταν καρφιτσωμένο πάνω. «Τελικά δεν είναι αυτός που ψάχναμε. Είσαι ελεύθερος. Συγγνώμη για το βάζο που σπάσαμε στο σπίτι σου» έλεγε το σημείωμα και ευχήθηκα να μην λέγανε για το βάζο που χρησιμοποιούσα για κουμπαρά. Πρέπει να είχε τουλάχιστον 24 ευρώ μέσα μέχρι τώρα.

Άνοιξα την πόρτα και ανέβηκα τα σκαλιά. Βγήκα από την έξοδο της παλιάς πολυκατοικίας την ώρα που ένας τύπος με μπλουζάκι «Ενοικιάζεται πληροφορίες εντός» έμπαινε μέσα. «Δεν τα έχουν απαγορεύσει ακόμα αυτά τα μπλουζάκια» σκέφτηκα και εκείνη τη στιγμή, δυο τύποι από την Αστυνομία Γούστου ήρθαν και τον συνέλαβαν. «Καλά θυμόμουν, τα έχουν απαγορεύσει τελικά». Έβαλα ραδιόφωνο στο κινητό. Ήταν 12 ακριβώς όποτε σε λιγάκι θα άρχιζε το αθλητικό δελτίο. Αντί για δελτίο άκουσα τον Τσίπρα. «Το έργο μπορεί να γίνει αν θέλουν, όλα τα άλλα είναι υπεκφυγές…» είπε και σκέφτηκα πόσο έχω βαρεθεί να ακούω τον Τσίπρα, τον Κακλαμάνη, τον Βωβό, τον Ιωαννίδη. Έκλεισα το ραδιόφωνο και έβαλα μουσική.

Έφτασα στη στάση του λεωφορείου μετά από λίγο. Πρόλαβα να κάνω δυο τσιγάρα μέχρι που τελικά ήρθε. Την ώρα που προσπαθούσα να βρω μια γωνία να αράξω, ανάμεσα στα 50 άτομα που γέμιζαν το 022, είδα τη βρωμόφατσα του. Κάτι μου θύμισε κατευθείαν, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ τι! Είχε γκρίζα μακριά μαλλιά πιασμένα με ένα λαστιχάκι και ίδια ακριβώς γένια. Στεκόταν ακριβώς δίπλα στο μηχάνημα για τα εισιτήρια. Φορούσε ένα ξεθωριασμένο μαύρο δερμάτινο μπουφάν, τζιν που πρέπει να είχε δει για τελευταία φορά το πλυντήριο την δεκαετία του 90 και κάτι σκονισμένα μποτάκια. Θυμήθηκα με ποιον έμοιαζε. Ήταν ο Ρασπούτιν. Ή μάλλον δεν ήταν ο ίδιος ο Ρασπούτιν αλλά θα μπορούσε να είναι ο δίδυμος αδελφός του. Άρχισε να περπατάει προς το μέρος μου σπρώχνοντας τον κόσμο δίπλα του. «Κάτσε πίσω Ρασπούτιν» του φώναξα. «Ο τελευταίος ρώσος μοναχός που τα έβαλε μαζί μου, βρίσκεται σε ένα μπουντρούμι και έχει να δει το φως του ήλιου δυο δεκαετίες». Δεν φάνηκε να πτοείται από την απειλή μου αφού είχε έρθει στα δυο βήματα από εμένα και άπλωσε το χέρι του στο ύψος του προσώπου μου.

Με έδειξε με το δάχτυλο από όπου ξεπρόβαλλε ένα τεράστιο κιτρινισμένο νύχι. «Θς δε θς τ γπεδο θα γνει στο Βοτνκο» είπε με μια ακατανόητη προφορά ενώ συνέχιζε να με δείχνει με το δάχτυλο. «Χρειάζομαι μετάφραση για να καταλάβω τι λες» του απάντησα. Ένα τυπάκι με ριγέ γκρι κοστούμι έτρεξε και στάθηκε δίπλα στον Ρασπούτιν. «Αυτόματος μεταφραστής» έγραφε το αυτοκόλλητο που είχε στο κούτελο. «Θες δε θες, το γήπεδο θα γίνει στο Βοτανικό» είπε ο αυτόματος μεταφραστής του Ρασπούτιν. «Και τι με κόφτει εμένα που θα γίνει θα το γήπεδο;» του απάντησα. «Εσα πλιτης τα αθνα. Σ αφρα» είπε ξανά ο Ρασπούτιν και γύρισα το κεφάλι μου προς τον αυτόματο μεταφραστή. «Είσαι πολίτης της Αθήνας. Σε αφορά» είπε το «ρομποτάκι». «Ρε δεν με παρατάτε μεσημεριάτικα, στην τσέπη μου θα τα βάλω τα λεφτά; Ας κάνουν ότι θέλουν» είπα και στους δυο και πάτησα το κουμπί της στάσης γυρίζοντας ταυτόχρονα την πλάτη μου. Ένιωσα το βρώμοχερο του Ρασπούτιν στον ώμο μου. «Το γήπεδο θα γίνει» είπε με καθαρή φωνή αυτή τη φορά. «Α τώρα μπορείς και μιλάς έ;» αλλά πριν προλάβω να φέρω τη γροθιά μου σε επαφή με την βρωμόφατσα του εξαφανίστηκε σε ένα σύννεφο καπνού.

«Γράψε ρε παιδάκι μου καμία σοβαρή ανάλυση. Δεν βγάζουν νόημα αυτά που γράφεις. Πότε θα καταλάβεις ότι τα μεταφυσικά φαινόμενα δεν κάνουν γκελ στο αθλητικό κοινό;» είπε μια φωνή στο μυαλό μου. «Όταν παγώσει η κόλαση» φώναξα και έκοψα το κεφάλι του Χαϊλάντερ με το σπαθί μου.

Έφτασα στη δουλειά όπως πάντα με τρία λεπτά καθυστέρηση. «Έχουμε κανένα νέο με το γήπεδο του Παναθηναϊκού; Έμαθες τίποτα από τις πηγές σου» με ρώτησε ένας νεαρός συνάδελφος. «Ένα Νες σκέτο και μια ζαμπονοτυρόπιτα» του απάντησα και άνοιξα τον υπολογιστή.

Υ.Γ. Έψαχνα καιρό για σπίτι. «Ρετιρέ στην άνω Γλυφάδα με θέα τη θάλασσα και μπάρμπεκιου στο μπαλκόνι» έγραφε η αγγελία. Η ιδιοκτήτρια με ξενάγησε στο χώρο και όλα έμοιαζαν ωραία. Είδα μια πολυθρόνα στη μέση του σαλονιού. «Μήπως έχετε λίγο πάγο και κόκα-κόλα» τη ρώτησα. «Βεβαίως. Σας τα φέρνω αμέσως» μου απάντησε. Τα έφερε, τα άφησε στο τραπέζι και βγήκε από το δωμάτιο. «Ρίξτε μια ματιά και έρχομαι» μου είπε. Έβγαλα από το μπουφάν μου το φλασκί, γέμισα ένα ποτήρι με ουίσκι λίγο πάγο και κόκα-κόλα και έκατσα στην πολυθρόνα… «Φτιάξτε ρε παιδάκι μου ένα γήπεδο να ξεμπερδεύουμε» σκέφτηκα…

Υ.Γ.2 MOONSPELL ATHENS 25/01/2009



Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
Εχουμε ανοίξει καιρό τώρα και σας περιμένουμε.