Μπλέξιμο εξουσίας

Μια και έγινε αυτό που περίμεναν όλοι ότι θα γίνει, αφού η τριμελής επιτροπή του ΣτΕ αποφάσισε τη διακοπή των εργασιών στον Βοτανικό μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση, μπορούμε τώρα να βγάλουμε κάποια πολύτιμα συμπεράσματα για το μέλλον. Ετσι ώστε να μην επαναληφθούν το φιάσκο και μια ακόμα οικονομική καταστροφή. Πρώτα ό,τι αφορά τον Παναθηναϊκό.

Ο Παναθηναϊκός βασίστηκε σε ένα νόμο που ψηφίστηκε από την ελληνική Βουλή. «Φωτογραφικό» θα πει κάποιος. Αλλά πώς είναι δυνατόν ένας τέτοιος νόμος να μην είναι «φωτογραφικός»; Μπορεί ένας νόμος για την ανάπλαση του Βοτανικού και της Λεωφόρου να αφορά πάνω από ένα δήμο, μια ομάδα και έναν επιχειρηματία; Μάλλον όχι, οπότε κατ' ανάγκη ο νόμος ήταν «φωτογραφικός». Επίσης ο νόμος δεν έθιγε τα συμφέροντα και τον τρόπο ζωής των γειτόνων, όπως στην περίπτωση του γηπέδου της Φιλαδέλφειας που θα χτιζόντουσαν ντουβάρια στα 20 μέτρα από τα παράθυρα κατοικιών. Οπότε ο Παναθηναϊκός είχε κάθε λόγο να νιώθει ασφαλής. Οι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού είχαν ψηφίσει ένα νόμο, που εξόφθαλμα τουλάχιστον δεν ζημίωνε κάποιον.

Μόνο που ο Παναθηναϊκός έπεσε σε μια πολιτική κέντα. Για την «Ανοιχτή Πόλη» του ΣΥΡΙΖΑ η διπλή ανάπλαση ήταν το μεγαλύτερο project της παράταξης του πολιτικού αντιπάλου της Νικήτα Κακλαμάνη. Εκτός της πάγιας πολιτικής θέσης του ΣΥΡΙΖΑ να αντιτίθεται σε οτιδήποτε φτιάχνεται από τούβλα ή τσιμέντο, το θέμα ήταν να γίνει η ζημιά και στον Κακλαμάνη. Η ζημιά έγινε, αλλά περισσότερο από τον Κακλαμάνη, που μπορεί και να βγει κερδισμένος, από την ιστορία χαμένος βρέθηκε ο Παναθηναϊκός.

Για το ΣτΕ, που χθες ο πρόεδρός του, Γιώργος Παναγιωτόπουλος, εξέδωσε ανακοίνωση, έχω να θέσω το ακόλουθο ερώτημα: πώς είναι δυνατόν η απόφαση να έχει διαρρεύσει πριν ανακοινωθεί; Γιατί δεν είναι μόνο ότι η διαρροή ήταν τόσο ακριβής ώστε να είναι σωστό και το 2-1 της ψηφοφορίας, αλλά ότι και το σκεπτικό είχε γίνει γνωστό, διότι στην πράξη επ' αυτού είχε γίνει η τοποθέτηση του εκπροσώπου της «Κίνησης των Πολιτών» για τη διάσωση του Ελαιώνα. Καλές οι υπενθυμίσεις για τη σημασία του ΣτΕ, αλλά ούτε ένας προβληματισμός του προέδρου για το πώς είναι δυνατόν μια απόφαση των τριών δικαστών να διαρρέει σε έναν εκ των διαδίκων; Επίσης η θέση του προέδρου ότι οι αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας πρέπει να βασίζονται σε επιστημονικά δεδομένα και να έχουν νομικά επιχειρήματα, ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω ως προς τη διατύπωση. Τουλάχιστον στη διατύπωση του Συντάγματος δεν θυμάμαι υποχρέωση των πολιτών όταν κρίνουν τις αποφάσεις να χρησιμοποιούν επιστημονικά και νομικά δεδομένα.

Το μόνο που αυτή τη στιγμή έχω να προσθέσω είναι ότι το ΣτΕ είναι ένα φράγμα ενάντια στην αυθαιρεσία του κράτους. Οταν, όμως, οι νόμοι της Βουλής γίνονται προσωρινά μέτρα, μια και τόσο εύκολα «πέφτουν» στο ΣτΕ, κάπου οι πολιτικές εξουσίες έχουν αρχίζει να μπλέκονται. Και σε κάποια στιγμή αντί για βουλευτές θα πρέπει να ψηφίζουμε τους εκπροσώπους μας στο ΣτΕ.


Eίναι προφανές ότι στο πούλμαν της Λάρισας επιτέθηκαν προβοκάτορες οπαδοί του Αρη, όπως συνηθίζουν να λένε οι ΠΑΟΚτσήδες όταν τους επιρρίπτουν την ευθύνη. Οπως και στο πούλμαν του Ολυμπιακού πέταξαν πέτρες προβοκάτορες οπαδοί του Αρη. Οι προβοκάτορες οπαδοί του Αρη είναι τόσο σατανικοί, ώστε ακόμα και στο ματς του ΠΑΟΚ με τον Αρη στην Τούμπα πρέπει να ήταν αυτοί που πέταξαν τη Μαλαματίνα. Και προβοκάτορες οπαδοί του Αρη υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα. Στο Παγκρήτιο προβοκάτορες οπαδοί του Αρη μεταμφιεσμένοι σε ΟΦΗτσήδες επιτέθηκαν σε προβοκάτορες οπαδούς του Αρη που είχαν μεταμφιεστεί σε «Πάνθηρες». Οι ΠΟΑ, όπως για συντομία πρέπει να ονομάζονται, χτυπάνε παντού. Στο Καυτανζόγλειο όταν κάνουν «ντου» και η διοίκηση του Ηρακλή στηλιτεύει την αστυνομία επειδή δεν κατάλαβε ότι μπήκαν για να ζητήσουν φανέλες από τους παίκτες, στο Αλκαζάρ όταν ΠΟΑ μεταμφιεσμένοι σε Παναθηναϊκούς πλακωθήκανε με ΠΟΑ που έκαναν τους «Monsters», ακόμα και στον Φωστήρα όταν ΠΟΑ πλακωθήκανε με ΠΟΑ της Ηλιούπολης. Δεν είναι καθόλου περίεργο που το γήπεδο που δεν έχει πρόβλημα με τους ΠΟΑ είναι το «Κλεάνθης Βικελίδης». Οι προβοκάτορες πάντα χτυπάνε εκεί που το βάρος θα πέσει σε αθώους…

Ας πούμε όμως –και ο Θεός να με συγχωρήσει– ότι όλοι όσοι κάνουν τα επεισόδια δεν είναι ΠΟΑ. Ας πούμε ότι ανάμεσα στους προβοκάτορες έχουν παρεισφρήσει και μερικοί οπαδοί ομάδων. Σε μια τέτοια περίπτωση ποιος είναι ο λόγος που γίνονται τα επεισόδια και, κυρίως, ποιος είναι ο λόγος που τα περισσότερα επεισόδια γίνονται στις έδρες συγκεκριμένων ομάδων; Για το πρώτο δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη.

Με το μυαλό στην εύκολη ψήφο, ο Γιάννης Ιωαννίδης κατέστρεψε το μοναδικό αποτελεσματικό μέτρο του Γιώργου Ορφανού. Επειδή οι ψήφοι, όπως και τα χρήματα από τις βεσπασιανές, δεν έχουν οσμή, ο Γιάννης Ιωαννίδης θέλοντας να ικανοποιήσει το αίτημα των οργανωμένων ΠΑΟΚτσήδων πέρασε τον νόμο που έκανε τις ποινές για τον χουλιγκανισμό εξαγοράσιμες. Παράδειγμα: το Σάββατο το βράδυ στην είσοδο του Καυτανζογλείου συνελήφθη οπαδός της ΑΕΚ που σε σακούλα, μεταξύ άλλων, μετέφερε 61 βεγγαλικά και 9 φωτοβολίδες. Με τον παλιό νόμο θα πήγαινε το λιγότερο ένα μήνα μέσα. Με τον καινούργιο νόμο και αν κατηγορηθεί μόνο για παράβαση του νόμου περί αθλητισμού, θα έχει την ευκαιρία να το ξανακάνει στο επόμενο ματς της ομάδας του. Θα πείτε «δεν είναι κρίμα ένα νέο παιδί να πάει μέσα;». Και θα έχετε δίκιο. Οχι, όμως, περισσότερο απ' αυτόν που θα σας πει «δεν ήταν κρίμα που πριν από χρόνια ο Μπλιώνας άφησε τα παιδιά του ορφανά όταν τον σκότωσε φωτοβολίδα; Δεν είναι επίσης κρίμα όσοι έχουν καεί και δεν είναι εντελώς τελείως κρίμα που προτρέπουμε την πιτσιρικάδα να το κάνει, ελαφρύνοντας τις ποινές;». Εκτός αν κάποιος απαντήσει: «Δεν θα ήταν, όμως, κρίμα και ο Ιωαννίδης να χάσει τόσες ψήφους;». «Ναι». Η ελάφρυνση των ποινών για πράξεις χουλιγκανισμού δεν ήταν μόνο κρίμα, αλλά έγκλημα.

Σε αυτό το σημείο μια χορωδία από προοδευτικούς με γουρλωμένα μάτια ανοίγει το βιβλίο «Αριστερά κλισέ για κάθε λογικό επιχείρημα» και πλακώνεται. «Πώς είναι δυνατόν να στέλνουμε τα παιδάκια στη φυλακή για μερικές φωτοβολίδες; Πώς θα βγάλει την απελπισία της η γενιά των 700 ευρώ; Πώς να μην αγανακτήσει ύστερα από αυτά που γίνονται στο Βατοπέδιο;». Ad infinitum, ad nauseam, που λένε και οι λατινομαθείς Εγγλέζοι. Οι οποίοι και αντίθετα με τους δικούς μας προοδευτικούς δεν ντρέπονται να χρησιμοποιούν και τη μόρφωση και τη λογική τους. Παράδειγμα ο John Mortimer QC, του οποίου τον θάνατο πληροφορήθηκα χάρη στον συνάδελφο αναγνώστη Χ.Ξ.

Ο John Mortimer έγινε γνωστός στην Αγγλία χάρη στη σειρά των βιβλίων του που πρωταγωνιστεί ο Horace Rumpole, αλκοολικός δικηγόρος του Λονδίνου, παντρεμένος με τη «She who must be obeyed» σύζυγο που έχει πάρει το sobriquet της από το αντίστοιχο της βασίλισσας της Ατλαντίδας, στο «Ατλαντίς» του Πιερ Μπενουά, ένα βιβλίο που στη δεκαετία του '50 μεταφράστηκε και στα ελληνικά, αλλά αποφύγετέ το σαν να είναι η χολέρα. Πριν γίνει γνωστός ως συγγραφέας, ο Mortimer είχε γίνει διάσημος για την υπεράσπιση των εκδοτών του περιοδικού «ΟΖ» το 1971. Κατηγορούμενοι ότι με το περιοδικό τους συνέβαλλαν στη διαφθορά της νεολαίας, οι εκδότες του «ΟΖ» αντιμετώπιζαν ποινές που θα καθόριζε ο δικαστής. Με τον υπερσυντηρητικό δικαστή που θα έκρινε την υπόθεση οι τρεις εκδότες του «ΟΖ» αντιμετώπιζαν ποινές που θα μπορούσαν να φτάσουν τα 10 χρόνια. Με τους δικηγόρους του Λονδίνου να μην αναλαμβάνουν την υπόθεση, ο Μόρτιμερ όχι μόνο το τόλμησε, αλλά και πέτυχε να απορριφθούν οι βαριές κατηγορίες, με τους τρεις κατηγορούμενους να καταδικάζονται σε ποινές ημερών.

Για να δούμε τι θα γινόταν σε μια ανάλογη περίπτωση στην Ελλάδα... Πέντε χιλιάδες αντιεξουσιαστές και επτακοσιοευρίτες θα είχαν σπάσει 200 βιτρίνες, τρία εκατομμύρια Αθηναίοι θα είχαν ταλαιπωρηθεί και μια χιλιάδα επιχειρήσεις θα είχαν βλαστημήσει την ώρα και τη στιγμή που άνοιξαν μαγαζί στο κέντρο. Είναι η διαφορά της νοοτροπίας του κλέφτη και του αρματωλού από τον δημοκράτη, του ραγιά που έμαθε να παρακαλάει ή να εκβιάζει τον αγά για να κάνει το δικό του από τον πολίτη μιας δημοκρατίας, που ακόμα και όταν την αμφισβητεί, ξέρει ότι λειτουργούν οι θεσμοί της.


Aν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά τα βιβλία του Mortimer και σας αρέσει η αγγλική κουλτούρα δεν θα χάσετε αν τα διαβάσετε. Οπως και τη βιογραφία του Mortimer, που με τον αξέχαστο τίτλο «Clinging to the Wrekage» περιγράφει μια γνήσια εκκεντρική ζωή, που ξεκινάει μεγαλώνοντας με έναν τυφλό πατέρα, χόμπι του οποίου είναι η κηπουρική.