Τέτοιο πρωτάθλημα να το χαίρεστε

Είναι πολλές οι φορές που μου δημιουργείται η εντύπωση ότι η πολιτική με το ποδόσφαιρο μοιάζουν. Πάρα πολύ. Οπως ακριβώς στην πολιτική όλη η κουβέντα γίνεται για δευτερεύοντα πράγματα, σκάνδαλα ή για τα γκάλοπ και ποτέ για την πολιτική, επειδή παραγωγή πολιτικής στην Ελλάδα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν υπάρχει και οι τηλεοράσεις (των μεγάλων συμφερόντων) αναπαράγουν αυτή την εικόνα που παράγουν τα δύο μεγάλα κόμματα, έτσι και με το ποδόσφαιρο. Επειδή μπάλα δεν παίζεται, όλη η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από τη διαιτησία ή για πράγματα που βρίσκονται στην περιφέρεια του παιχνιδιού και ελάχιστα το επηρεάζουν. Σε μεταγραφική περίοδο βρισκόμαστε και αντί να συζητάμε για την οικονομική κρίση που περιορίζει δραματικά τη δυνατότητα προσφοράς χρήματος στο παιχνίδι, παραμυθιαζόμαστε με δεκάδες ονόματα που καμία όρεξη δεν έχουν να έρθουν στην Ελλάδα για να παίξουν ποδόσφαιρο με τις συνθήκες που παίζεται το παιχνίδι εδώ. Φυσικά, η ευθύνη του αθλητικού Τύπου εδώ είναι μεγάλη.

Ολες οι εφημερίδες επιδιώκουν να χαϊδέψουν τα αυτιά των οπαδών και των φιλάθλων για να πουλήσουν, αλλά η ενημέρωση δεν έχει καμία σχέση με το παραμύθιασμα του εμπόρου στον πιθανό πελάτη. Η ενημέρωση δεν πουλιέται, είναι δικαίωμα. Οσο ταΐζουμε τον αναγνώστη κουτόχορτο δεν μπορούμε να έχουμε απαιτήσεις για τη συμπεριφορά του. Γιατί, δηλαδή, να έχω απαίτηση από το κάθε γκάου άτομο να μη ρίχνει λέιζερ (η νέα γηπεδική μόδα για ηλίθιους) στον ποδοσφαιριστή που πηγαίνει να εκτελέσει το κόρνερ ή το πέναλτι, όταν αυτό το άτομο διαπαιδαγωγείται αθλητικά με την επάρκεια που έχει η διαπαιδαγώγηση ενός πιθήκου; Και το γράφω χωρίς καμία πρόθεση προσβολής των πιθήκων, οι οποίοι μαθαίνουν με τον απλούστερο τόπο. Μιμούμενοι. Οχι σκεπτόμενοι.

Για ποιο πρωτάθλημα να μιλήσουμε και ποιο ποδόσφαιρο όταν οι ίδιες οι αρχές που οργανώνουν αυτό το πρωτάθλημα ενδιαφέρονται μόνο για τον τρόπο που θα πάρουν περισσότερα χρήματα είτε από τον κόσμο είτε από την αγορά είτε από το κράτος. Και επειδή το ποδόσφαιρο που παίζεται, το «προϊόν» δηλαδή, είναι άθλιο, ούτε η αγορά ούτε οι φίλαθλοι είναι πρόθυμοι να το αγοράσουν. Αν δεν υπήρχε το κράτος με τις λογής λογής χορηγίες και την κρατική τηλεόραση που πληρώνει γενναιόδωρα σε εποχές κρίσης, τώρα οι περίφημες ΠΑΕ θα έπαιζαν ακορντεόν στα πανηγύρια. Και οι λόγοι για τους οποίους το ποδόσφαιρο στο ελληνικό πρωτάθλημα –ας το περιορίσουμε στην πρώτη κατηγορία, την οποία ο νεοπλουτισμός ορισμένων ονόμασε Σούπερ Λίγκα- είναι απαράδεκτο σχετίζονται με μια σειρά αντικειμενικούς παράγοντες, που είναι γνωστοί σε όλους. Απαράδεκτο θεσμικό πλαίσιο, ανεπαρκές και ξεπερασμένο στελεχικό δυναμικό, χείριστη διαιτησία, κανονισμός αγώνων ποδοσφαίρου που μοιάζει με σουρωτήρι, βία, κακής ποιότητας ξένοι ποδοσφαιριστές, αδιαφορία για την ανάδειξη των Ελλήνων ταλαντούχων ποδοσφαιριστών, ανοχή στο χαμηλό επίπεδο μερίδας του αθλητικού Τύπου –που μοιάζει με δελτίο Τύπου των μεγάλων ΠΑΕ- για να αναφέρω μερικούς από αυτούς τους παράγοντες. Οι υπεύθυνοι της Σούπερ Λίγκας από πέρυσι έχουν δείξει την αδιαφορία τους στην αντιμετώπιση του θέματος της βίας και μόλις την περασμένη εβδομάδα εδέησαν να ασχοληθούν με το φαινόμενο και έδειξαν την πρόθεσή τους να συγκρουστούν μετωπικά μαζί του. Να το κτυπήσουν στη ρίζα του. Χωρίς να υπολογίσουν το όποιο κόστος. Εδειξαν την πρόθεσή τους να το ξεριζώσουν διά παντός. Αποφάσισαν, λοιπόν, να δημιουργήσουν μία επιτροπή που θα μελετήσει το φαινόμενο και θα εισηγηθεί μέτρα. Για το πώς δεν θα γίνονται επεισόδια όπως αυτά του σαββατόβραδου στο Καυτανζόγλειο. Για το πώς δεν θα μπουκάρουν, με τον τσαμπουκά τους και χωρίς εισιτήριο, οι οπαδοί στα γήπεδα με την κάλυψη των ΠΑΕ, που αν έπαιζαν σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, δεν θα τους κάλυπταν επειδή θα έπεφτε βαριά τιμωρία. Αλλά η τιμωρία στην Ελλάδα είναι για εκείνους που δεν μπορούν να την αποφύγουν, τους μετανάστες και τους φτωχοδιάβολους.

Obama mania

Tο πανηγύρι της ορκωμοσίας του Μπάρακ Ομπάμα, λογικά, θα έπρεπε να ήταν το αποκορύφωμα της μανίας που δημιούργησε η εκλογή του στην προεδρία των ΗΠΑ, σε μία πολύ κρίσιμη εποχή –τόσο για την Αμερική όσο και για ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά δεν ήταν. Αυτό το χολιγουντιανό πανηγύρι που αναμεταδόθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο ήταν μια πρώτη προσπάθεια να καθαριστούν οι λεκέδες από τη λαμπερή εικόνα του πρώτου μαύρου προέδρου στην ιστορία της χώρας.

Λεκέδες που δημιουργηθήκαν από την ηχηρή του σιωπή σε όλη τη διάρκεια της σφαγής των Παλαιστινίων στη Γάζα από τους Ισραηλινούς. Οι προσδοκίες που δημιούργησε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας προφανώς μεγαλοποιήθηκαν εξαιτίας της πολύ άσχημης κατάστασης στην οποία βρέθηκε η Αμερική ως αποτέλεσμα της καταστροφικής οκταετούς θητείας του Μπους. Θητείας που άρχισε με την καταστροφή στους δίδυμους πύργους και ολοκληρώθηκε με το οικονομικό κραχ.

Τα πρόσωπα με τα οποία στελεχώνει την κυβέρνησή του ο Ομπάμα είναι ενδεικτικά των προθέσεων και των δεσμεύσεών του. Ατομα που βρίσκονται στο οικονομικό του επιτελείο είχαν διευθυντικές θέσεις σε τράπεζες που πρωταγωνίστησαν στην πρόκληση αυτής της τεράστιας οικονομικής κρίσης. Ατομα που είχε χρησιμοποιήσει ο Κλίντον αλλά και ο Μπους. Δεν γνωρίζω πόσοι θυμούνται ότι όταν ο Ομπάμα πήρε το χρίσμα στο συνέδριο των Δημοκρατικών, ο Μπιλ Κλίντον του επισήμανε ότι εφόσον εκλεγόταν θα έπρεπε να κάνει δύο κυρίως πράγματα.

Να αποκαταστήσει την αμερικανική ηγεσία στον κόσμο και να ξαναδώσει στο αμερικανικό όνειρο τη λάμψη που είχε και τώρα έχει χάσει. Ε, στο δεύτερο, με τη βοήθεια και της προπαγάνδας με τα χολιγουντιανά χαρακτηριστικά, κάτι γίνεται. Δεν είναι στοιχείο του αμερικανικού ονείρου ότι ένας μαύρος γίνεται πρόεδρος; Οσο για το δεύτερο, όσοι έχουν αυταπάτες, ας συνέλθουν. Με τον Ομπάμα στην προεδρία οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να αλλάξουν στάση σε πολλά από τα θέματα της εξωτερικής τους πολιτικής, ούτε πρόκειται να ενδιαφερθούν για το Διεθνές Δίκαιο.

Τα συμφέροντά τους θα προασπίσουν, τα όπλα της δικής τους πολεμικής βιομηχανίας θα επιδιώξουν να πουλήσουν, τα δικά τους ενεργειακά συμφέροντα θα υπερασπιστούν. Το χρώμα του προέδρου δεν παίζει κανένα ρόλο. Ετσι κι αλλιώς, όπως έλεγε και ο Τενγκ Σιάο Πίνγκ, «άσπρος γάτος, μαύρος γάτος, δεν έχει σημασία, αρκεί να τρώει τα ποντίκια». Φτάνει τα «ποντίκια» να μην είμαστε εμείς και η ομπαμαμάνια μεταβληθεί σε ομπαμαφόβια.

Κατά μάνα, κατά κύρη

Πριν ακόμη ξεσπάσει η οικονομική κρίση με όλη της την ένταση, τα ελληνικά ΜΜΕ συχνά παρουσίαζαν ρεπορτάζ για τα δάνεια των ελληνικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων, επισημαίνοντας την έκταση του δανεισμού και τους κινδύνους που μπορεί να επιφέρει. Επρόκειτο για ρεπορτάζ που αγνοούσε ή υποκρινόταν πως αγνοούσε το πιο βασικό. Οτι το ίδιο το κράτος ήταν αυτό που βασιζόταν στον δανεισμό για να χρηματοδοτήσει τις πολιτικές του, αντί να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες που θα του επέτρεπαν να έχει έσοδα και να μην καταφεύγει στον δανεισμό.

Και όταν το κράτος δίνει αυτό το παράδειγμα και ενισχύει τέτοιας μορφής συμπεριφορές –μέσω των τραπεζών, προς όφελος των οποίων νομοθετεί πολλές φορές- έτσι που όλοι να εκπαιδεύονται να καταναλώνουν δανειζόμενοι, τότε η υπερχρέωση και η πτώχευση δεν είναι μακριά. Την περασμένη εβδομάδα, άλλωστε, ήταν που η νέα κυβέρνηση του ανασχηματισμού πανηγύριζε επειδή βρήκε δανεικά. Απόδειξη -και όχι απλώς ένδειξη- σοβαρότητας.