Η σφαγή στη Γάζα ως εθνικό, ισραηλινό... Prozac

Πόσο πιο εύγλωττη κίνηση να κάνουν οι Ισραηλινοί; Τι άλλο να πράξουν για να δείξουν ότι γράφουν τους πάντες και τα πάντα στις παλαιότερες από τις στρατιωτικές τους αρβύλες; Βομβάρδισαν το κτίριο του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες στη Γάζα, την ώρα που ο γενικός γραμματέας του Οργανισμού, ο Μπαν Γκι Μουν, βρισκόταν στο Ισραήλ! Επληξαν, ακόμη, κτίριο στο οποίο στεγάζονταν διεθνή Μέσα Ενημέρωσης, «αναβαθμίζοντας» την αρχή «ρεπόρτερ διώχνουμε, πιο ήρεμα αμάχους σκοτώνουμε».

Μέχρι τώρα έχουν κατακρεουργήσει κόσμο, βομβαρδίζοντας, εκτός των άλλων, σχολεία, πλατείες, νοσοκομεία και... παραλίες –εκεί τουλάχιστον οι κάτοικοι ήλπιζαν (;) ότι ήταν ασφαλείς. Διότι ποιοι... αόρατοι εκτοξευτήρες της Χαμάς θα εντοπισθούν στον ανοιχτό χώρο μιας παραλίας; Τι τα θέλετε, όμως; Φαίνεται πως η Μοσάντ είχε την πληροφορία ότι επίκειται κάποιο νέο «κύμα τρομοκρατίας» και ως γνωστόν τα κύματα εκεί σκάνε. Στις παραλίες...

Από την απαρχή της επιδρομής του στη Γάζα ο ισραηλινός στρατός αναγόρευσε σε προφανή στόχο τα... τρόφιμα, φάρμακα και λοιπά είδη πρώτης ανάγκης που συμπεριλαμβάνονται στις αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας στον πληθυσμό. Κάθε απόπειρα να συγκαλυφθεί αυτή η πρόθεση έμοιαζε –ούτως ή άλλως– με προσπάθεια ιπποπόταμου να κρυφτεί πίσω από θάμνο. Κι αυτός ακόμη ο θάμνος ξεριζώθηκε προ ημερών, όταν οι Ισραηλινοί σκότωσαν δύο οδηγούς της υπηρεσίας αρωγής του ΟΗΕ (UNRWA) και διεκόπη ολοσχερώς για ένα-δύο 24ωρα η ροή βοήθειας. Δήλωσε τότε ο Κρις Γκάνες, εκπρόσωπος της UNRWA: «Οι εγκαταστάσεις μας χτυπήθηκαν και άνθρωποί μας σκοτώθηκαν, μολονότι οι ισραηλινές αρχές έχουν τις συντεταγμένες των εγκαταστάσεών μας και οι κινήσεις μας συντονίζονται με τον ισραηλινό στρατό. Αναστέλλουμε τις δραστηριότητές μας στη Γάζα έως ότου οι ισραηλινές αρχές εγγυηθούν την ασφάλειά μας».

Εγγυήσεις δόθηκαν έπειτα από μία-δύο ημέρες, αλλά (και) στη συνέχεια η ροή βοήθειας προς τους κατοίκους της Γάζας μόνο απρόσκοπτη δεν αποδείχθηκε. O χθεσινός βομβαρδισμός του κτιρίου της UNRWA, στο οποίο μάλιστα είχαν καταφύγει 700 άνθρωποι για να σωθούν, ανάγκασε την εν λόγω υπηρεσία να διακόψει –πάλι– τη δραστηριότητά της. Εκπρόσωπος της UNRWA είπε πως καταστράφηκαν «εκατοντάδες τόνοι ανθρωπιστικής βοήθειας». Υπό τέτοιες συνθήκες «ολοκληρωτικού πολέμου» εναντίον του πληθυσμού, η πρακτική του ισραηλινού ναυτικού να σταματά –σε διεθνή ύδατα, παρακαλώ– πλοία που μεταφέρουν τρόφιμα και φάρμακα θα μπορούσε να εκληφθεί ακόμη και ως... ευγενική κίνηση. Με τα ήθη που διέπουν την ισραηλινή επιδρομή, είναι να αναρωτιέσαι μήπως οφείλουν και... ευχαριστίες τα πληρώματα των πλοίων που προειδοποιήθηκαν δίχως να φάνε κατακέφαλα καμιά οβίδα.

Με τον βομβαρδισμό και του κτιρίου του ΟΗΕ στη Γάζα το Τελ Αβίβ προσθέτει ένα ακόμη πειστήριο: επιδίδεται σε τόσο επιμελή αντιγραφή ναζιστικών μεθόδων και προσθέτει τέτοιο ζήλο, ώστε αρχίζεις να αναρωτιέσαι μήπως οι «μέντορες» θα δίσταζαν να πράξουν όλα όσα κάνουν οι «μαθητές». Υπό μια άλλη έννοια, βεβαίως, το όλο πράγμα διέπεται από κάποια συνέπεια. Εάν σε καιρό «ειρήνης» το Ισραήλ έχει «δικαίωμα» να εγκαθιστά στα Κατεχόμενα την οικονομική εξαθλίωση και την πείνα, ενίοτε με εγκληματικούς αποκλεισμούς, ποιο όριο να αναγνωρίσει σε περίοδο πολέμου; Τότε (δηλαδή τώρα) ισχύουν όλα τα «κεκτημένα» συν τη σφαγή.

Ο αναπόφευκτος παραλληλισμός με τους ναζί δεν εκπορεύεται, πλέον, μόνο από χείλη αριστερών, ακτιβιστών, μουσουλμάνων, ισλαμιστών –ξέρετε, όλων αυτών τους οποίους η συνήθης φιλοσιωνιστική προπαγάνδα βάζει στο ίδιο τσουβάλι, κραυγάζοντας βλακωδώς «βοήθεια», μας έζωσαν οι αντισημιτιστές! Στον πειρασμό του εν λόγω παραλληλισμού υπέκυψε ακόμα και το... Βατικανό, που κατά τ' άλλα αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι την πολιτικώς σκληρή ρητορική: όταν ο Πάπας (!) δηλώνει με νόημα ότι το Ισραήλ έχει μετατρέψει τη Λωρίδα της Γάζας σε «στρατόπεδο συγκέντρωσης», δεν μένουν πολλά να σχολιάσεις. Ισως, μόνο, να αναρωτηθείς πόσο σποραδικές ηχούν τέτοιες «επίσημες» διαπιστώσεις οργής εν μέσω της γενικής ανοχής την οποία επιδεικνύει το «θέατρο σκιών» που ονομάζεται διεθνής κοινότητα. Καλά, από τις ΗΠΑ δεν περίμενε κανείς κάποια πίεση προς το Τελ Αβίβ. Από την Ευρωπαϊκή Ενωση ολίγοι αιθεροβάμονες όλο και κάτι ανέμεναν. Αμ δε. Κακό πράγμα η αφέλεια. Κι ας μην αναρωτηθεί κανείς «τι θα μπορούσαν να κάνουν οι Ευρωπαίοι;», διότι η απάντηση είναι «αν ήθελαν, πολλά». Αρχής γενομένης από τα στοιχειώδη: αναστολή οικονομικών συμφωνιών με το Ισραήλ και «πάγωμα» των διαδικασιών αναβάθμισης των σχέσεων με το Τελ Αβίβ. Προσφάτως –τον Δεκέμβριο– αποφασίστηκε να ενταχθεί το Ισραήλ σε προνομιακό status ως προς τις σχέσεις του με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Προβλέπεται η συμμετοχή του σε ευρωπαϊκά προγράμματα και σε διαδικασίες εκπόνησης κοινής γεωπολιτικής στρατηγικής, καθώς επίσης και η δυνατότητα του Ισραηλινού πρωθυπουργού να συναντάται τρεις φορές τον χρόνο με τους Ευρωπαίους υπουργούς Εξωτερικών. Με τέτοιο μακελειό στη Λωρίδα το ελάχιστο που θα μπορούσε να πράξει η –κατά τα άλλα λαλίστατη για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων– Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν να αναστείλει αυτή την αναβάθμιση. Αλλά ποια Ευρώπη να φιλοτιμηθεί; Της Μέρκελ ή της αηδιαστικής τσέχικης προεδρίας, η οποία λίγο έλειψε να εγκαλέσει το Ισραήλ για... υπερβολική αυτοσυγκράτηση;

Η διεθνής ανοχή που περιβάλλει τα εγκλήματα του Ισραήλ καθίσταται ακόμα πιο εξοργιστική, εάν συνυπολογιστεί το εξής: είναι τέτοια η φύση της ισραηλινής επιδρομής, ώστε η απάντηση στο ερώτημα «πότε, επιτέλους, θα σταματήσουν;» συνδέεται στενά με τη διαπίστωση «όταν νιώσουν πως το ποτήρι ξεχείλισε». Παράμετρος που παραπέμπει άμεσα σε αυτό που λέμε «διεθνή πίεση» ή –όπως τώρα συμβαίνει– «διεθνή μακαριότητα». Διότι, κατά τα άλλα, τι θα μπορούσε να έχει σηματοδοτήσει ήδη το τέλος της αιματοχυσίας; Δεν υπάρχουν πόλεις που πρέπει να καταληφθούν, ούτε σαφώς προσδιορισμένοι στόχοι οι οποίοι θα καταστραφούν. Δεν υφίστανται απτά κριτήρια για το τι σημαίνει «εκπλήρωση στόχου». Ο,τι εξελίσσεται είναι μια διαρκής σπορά θανάτου και καταστροφής, με προμετωπίδα την κωμικοτραγική λέξη «άμυνα», την οποία ασφαλώς μόνο ηλίθιοι πιστεύουν.

«Να διαλέγεις μάχες αρκετά μεγάλες για να αξίζουν τον κόπο και αρκετά μικρές ώστε να τις κερδίζεις». Αυτό συμβούλευε ο Αμερικανός συγγραφέας και διανοούμενος Τζόναθαν Κόζολ. Υπό μία έννοια, αυτό πράττει στη Λωρίδα το Ισραήλ. Είναι αδύνατον να χρεωθεί ήττα σε έναν «πόλεμο» η φυσιογνωμία του οποίου επιτρέπει να προβληθεί ως «αντιτρομοκρατικό τρόπαιο» ο θάνατος 355 παιδιών, 100 γυναικών και απροσδιόριστου αριθμού άλλων αμάχων, ανάμεσα στους 1.054 νεκρούς. Μέχρι τώρα... Η μάχη, όμως, είναι αρκετά «μεγάλη» ώστε να αξίζει τον κόπο: το Τελ Αβίβ προλαβαίνει να διαμορφώσει τετελεσμένα προτού χαράξει η «εποχή Ομπάμα». Ενα μήνα προτού στηθούν κάλπες στο Ισραήλ, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο πολεμικός παροξυσμός βοηθά το κυβερνών Εργατικό Κόμμα να ανακάμψει. Μπορεί να ηττηθεί από το ακροδεξιό Λικούντ, τώρα όμως ελπίζει ότι θα αποφύγει τη συντριβή. Υπάρχει άλλος λόγος; «Ναι», απάντησε πριν από κάμποσες ημέρες, με άρθρο του στους «New York Times», ο Μπένι Μόρις, Ισραηλινός καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο «Μπεν Γκουριόν». Ο πάλαι ποτέ «αιρετικός» Μόρις εδώ και πέντε χρόνια έχει προσχωρήσει στην «πατριωτική», επιθετική μερίδα της ισραηλινής διανόησης –η περίπτωσή του παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά δεν είναι του παρόντος.

Παρά τη γενική ταύτισή του με την επίσημη «εθνική γραμμή», ο Μόρις αποφεύγει να αναμασήσει τις συνήθεις γελοιότητες: αρνείται ότι η ισραηλινή επίθεση στη Γάζα έχει σχέση με τις ρουκέτες της Χαμάς και προτάσσει άλλες παραμέτρους, «μεγάλου ψυχολογικού ειδικού βάρους». Ποιες είναι αυτές, κατά τον Μόρις; Οι απειλές του Ιράν, η εξασθένηση της μνήμης του Ολοκαυτώματος, η «αυξανόμενη συμπάθεια που δείχνουν οι κοινωνίες της Δύσης στον αγώνα των Παλαιστινίων»...

Λέτε; Λέτε οι εκατόμβες στη Γάζα να είναι θεραπευτική μέθοδος για την αντιμετώπιση της... κατάθλιψης του Τελ Αβίβ; Αν είναι έτσι, ας γνωρίζουμε τουλάχιστον την ενδεδειγμένη δοσολογία: πόσοι νεκροί Παλαιστίνιοι την ημέρα το Prozac το κάνουν πέρα; Οχι, για να ξέρουμε δηλαδή πόσα «προνόμια» έναντι των κοινών θνητών αναγνωρίζουν στον εαυτό τους οι «περιούσιοι»...