Στο μυαλό του... Τζον Μάλκοβιτς!

Γράφει ο Κώστας Δ. Μπλιατκας

Στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο με τους προγραμματισμούς, τους χορηγούς και τα «μάστερ πλαν», τα σύγχρονα εργομετρικά και την υψηλού επιστημονικού επιπέδου προπόνηση, διατροφή και ιατρική περίθαλψη, την ώρα που υποτίθεται πως τίποτα πια δεν αφήνεται στην τύχη έχει επικρατήσει ένα καθεστώς ιδιότυπης ελαφρότητας. Αυτής που βγάζει «λάδι» εκείνους που διώχνουν ως ανεπιθύμητους, ξεθυμασμένους ή άχρηστους παίκτες με αποδεδειγμένη δυνατότητα προσφοράς. Και αν αυτός που έδιωξαν παίζει του χρόνου και διακρίνεται, ας πούμε, στην Μπουντεσλίγκα; Ε, γράψτε λάθος! Και τι έγινε;

Πέρυσι η ΑΕΚ ήταν για πολλούς «η πρωταθλήτρια της καρδιάς του ουδέτερου φιλάθλου». Κακά τα ψέματα, τίτλο κτηθέντα με διαδικασίες τύπου Βάλνερ και CAS, όσο νομότυπες κι αν είναι, δεν μπορεί να τον χαρεί ο μερακλής ο φίλαθλος. Οσο κυνική κι αν είναι η εποχή μας, η αξία του αντιπάλου και η αναγνώριση από την πλευρά του της δικής μας νίκης είναι το παν. Να μπεις, βρε αδελφέ, στο καφενείο και να νιώσεις ότι δεν σε κοιτάνε με μισό μάτι για τα «σπόρια» από διαιτητές και τους βαθμούς «στα χαρτιά» που πήρες.

Μα, πού πήγε εκείνη η ομάδα;

Με ένα φύσημα αέρα καλοκαιρινού χάθηκε. Πού είναι ο «Ρίμπο»; Αμ, ο Δέλλας; Ο Λυμπερόπουλος; Εφυγαν χωρίς να κερδίσει από αυτούς η ΑΕΚ έστω ένα πινάκιο φακής. Ολοι τους γέροι, άχρηστοι και εκτός πλάνου ήταν; Δυστυχώς γι' αυτούς που άφησαν τους εν λόγω μεγάλους παίκτες να την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια από την «Ενωση», υπάρχει πια το παγκόσμιο τηλεοπτικό χωριό και βλέπουμε τον «Λύμπε» στην Μπουντεσλίγκα, τον Δέλλα με την Ανόρθωση να «στέκεται» απέναντι στην Ιντερ και τη Βέρντερ και τον Ριβάλντο να αντέχει ακόμα, έστω και στα… εξωτικά μέρη που πήγε.

Πώς μίκρυναν τόσο οι αποστάσεις και τα μεγέθη, ώστε να κάνει για τη Βέρντερ Βρέμης αλλά όχι για τον Παναθηναϊκό ο Τζιόλης;

Πώς ξαφνικά έγινε περιζήτητος και άξιος μεταγραφής –πάνω από 2 εκατομμύρια ευρώ– στην Κοπεγχάγη ο Ν'Ντόι; Ποιοι τον έβγαλαν περιττό και τον ξεφόρτωσαν άρον άρον στον ΟΦΗ μέχρι να βρεθούν τα… κορόιδα οι Δανοί;

Αξίζει πραγματικά να θυμηθούμε ότι πέρυσι με τους «πράσινους» ο Ν'Ντόι έβαλε ορισμένα από τα πιο θεαματικά και καθοριστικά γκολ, όπως αυτό στον Νικοπολίδη μέσα στο «Γ. Καραϊσκάκης». Κι όμως, προτιμήθηκε στη θέση του εκείνος ο… βομβαρδιστής των διχτύων όλων των ομάδων της Σούπερ Λίγκας με το όνομα Σόουζα!

Πριν από σαράντα και πλέον χρόνια ο Κούδας «απήχθη» στον Πειραιά και το θέμα χώρισε την ποδοσφαιρική Ελλάδα στα δύο. Στο βορείως και στο νοτίως των Τεμπών κομμάτι!

Πριν από τριάντα χρόνια ο Γιώργος Δεληκάρης μπήκε στο στάδιο –τότε– Καραϊσκάκη με την πράσινη φανέλα και το τριφύλλι στο στήθος. Οι παίκτες που έπαιξαν σε εκείνο το ντέρμπι δύσκολα θα θυμηθούν από ολόκληρη την καριέρα τους εντονότερες αποδοκιμασίες από αυτές με τις οποίες οι οπαδοί του Ολυμπιακού «έλουσαν» το πρώην ίνδαλμά τους. Οι Παναθηναϊκοί για να εμψυχώσουν τον μεγάλο Δεληκάρη στο δύσκολο και ψυχοφθόρο αυτό καθήκον, του είχαν δώσει και το περιβραχιόνιο του αρχηγού, γεγονός, όμως, που επέτεινε την οργή των «ερυθρόλευκων» οπαδών.

Αλλά και τη δεκαετία του '90 η είσοδος του Αποστολάκη στο φαληρικό στάδιο και τη δεκαετία που διανύουμε η είσοδος του Νικοπολίδη στη Λεωφόρο ή των Μπασινά-Κυριάκου στο «καταπράσινο» ΟΑΚΑ με τη φανέλα του «εχθρού» προκάλεσαν θύελλα αποδοκιμασιών και ύβρεων προς το πρόσωπό τους.

Υπάρχουν, όμως, και άλλες, όχι τόσο θεαματικές επιλογές ποδοσφαιριστών όπως –υπογραφή σε ομάδα που δεν έχει στόχους ή δεν πληρώνει κ.λπ.– που μπορούν ωστόσο να αποδειχθούν επώδυνες ή και ολέθριες για την καριέρα τους.

Θέλω να πω ότι ενώ οι ποδοσφαιριστές πληρώνουν το τίμημα των –όποιων σωστών ή λανθασμένων– αποφάσεών τους, δεν ισχύει το ίδιο για επιτελικά στελέχη, τα οποία μπορούν με τη μεγαλύτερη των ανέσεων να βγάζουν «εκτός πλάνου» της ομάδας ποδοσφαιριστές οι οποίοι μόλις πριν από ένα εξάμηνο ήταν υπεραπαραίτητοι.

Τόσο μεγάλη πολυτέλεια θα ήταν στη σημερινή, γυμνή πλην Ντιόγο, επίθεση του Ολυμπιακού ο Λούα Λούα ή στο κουρασμένο κέντρο του ο Λεντέσμα;

Δεν είμαστε στο… μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς. Ναι, σε εκείνη την υπέροχη ταινία, στην οποία ένας φτωχός αλλά χαρισματικός παίκτης μαριονετών ανακαλύπτει σε ένα γραφείο κρυμμένη πόρτα, πίσω από την οποία βρισκόταν ένα σκοτεινό τούνελ. Μπήκε μέσα, προχώρησε και έφτασε να μπει στο κεφάλι του ηθοποιού Τζον Μάλκοβιτς. Για 15 λεπτα έγινε Μάλκοβιτς.

Δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο για να ξέρουμε πόσοι, ποιοι και πώς θέτουν κατά καιρούς, αλλά και συνεχώς αναθεωρούν, τα κριτήρια στελέχωσης μιας ομάδας. Μερικές φορές, όμως, νιώθεις ότι πυροβολούν την κοινή λογική...