Μόνη λύση ο Σοφοκλής Πιλάβιος

Ο Βασίλης Χατζηαποστόλου δεν θα είναι υποψήφιος στις εκλογές της ΕΠΟ, μολονότι αρκετοί ήταν οι πρόεδροι των ενώσεων που θα τον ήθελαν στη θέση του Βασίλη Γκαγκάτση. Ο Βίκτωρας Μητρόπουλος κάνει τον αγώνα του, αλλά δύσκολα θα καταφέρει να εκλεγεί, μια και σε πολλούς το επίθετο Μητρόπουλος ξυπνάει μνήμες: προσωπικά, θα τον ήθελα στο συμβούλιο, διότι η παρουσία του εγγυάται ένα είδος χρήσιμης αντιπολίτευσης. Ο Σοφοκλής Πιλάβιος όλα δείχνουν ότι θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της ομοσπονδίας. Επειτα από μια περίοδο ανωμαλίας και μια κανονική δικτατορία φτάνει η ώρα της μεταπολίτευσης.

«Το πρόβλημα της ελληνικής διαιτησίας είναι τα πρόσωπα και όχι οι θεσμοί», είχε πει πριν από λίγες μέρες στη Χίο ο Σοφοκλής Πιλάβιος μιλώντας στην τοπική Ενωση που τον στηρίζει. Νομίζω ότι το 'χω γράψει πρώτη φορά το 2003, όταν ακόμα δούλευα στο «Βήμα». Το ξανάγραψα το 2004, όταν ο τότε πρόεδρος της Ομοσπονδίας αποδοκιμάσθηκε στο Καλλιμάρμαρο από 200.000 ανθρώπους με το κύπελλο του πρωταθλητή Ευρώπης στα χέρια. Το γράφω σε κάθε ευκαιρία τον τελευταίο καιρό, καταστρέφοντας τις σχέσεις μου με πολύ κόσμο.

Θερμοκήπιο

Ο παραγοντικός χώρος στην Ελλάδα είναι ένα θερμοκήπιο. Οσοι βρίσκονται μέσα σε αυτό σπανίως αξιολογούν τα πράγματα όπως ο φυσιολογικός κόσμος. Οι προσδοκίες, οι φοβίες, τα προβλήματα, οι επιδιώξεις των παραγόντων είναι πολύ συχνά πολύ διαφορετικά από τα αντίστοιχα των ποδοσφαιρόφιλων. Για τους ποδοσφαιρόφιλους, για παράδειγμα, το πρόβλημα της διαιτησίας μπορεί να είναι τα λάθη ή τα μεθοδευμένα σφυρίγματα –για τους παράγοντες το πρόβλημα μπορεί να είναι ποιος παράγει διαιτητές και με πιο κριτήριο τους αξιολογεί. Για τον κόσμο το μεγαλύτερο πρόβλημα μπορεί να είναι το κακό θέαμα, για την ΕΠΟ το πρόβλημα του ποδοσφαίρου είναι ότι δεν χρηματοδοτούνται πλέον οι ενώσεις από το κράτος.

Κάποτε ο Θόδωρος Θεοδωρίδης, το πιο σοβαρό από τα παιδιά της Ομοσπονδίας, μου είχε πει ότι τον Γκαγκάτση τον αποδοκίμασαν στο Καλλιμάρμαρο επειδή είχαν κουραστεί να περιμένουν την Εθνική μέσα στο λιοπύρι και σε κάποιον ήθελαν να ξεσπάσουν. Για να πω την αλήθεια, όταν μου το είπε έβαλα τα γέλια, επειδή ήξερα ότι αυτός ήταν ο τελευταίος από τους λόγους. Κατάλαβα, όμως, από την απάντηση ότι οι άνθρωποι που περνούν πολύ καιρό μαζί ψήνονται μεταξύ τους για πολλά –καμιά φορά χάνουν και την επαφή τους με την ίδια την πραγματικότητα, προκρίνοντας στο μυαλό τους ερμηνείες ολότελα παρανοϊκές. Συμβαίνει και στην παρέα μου να γελάμε με αστεία που ουδείς καταλαβαίνει ή να αντιμετωπίζουμε πολύ σοβαρά πράγματα που για τους τρίτους είναι απλώς μπούρδες.

Παρεάκι

Στην ΕΠΟ, από το 1998 κι έπειτα, όταν έφυγαν οι άλλοι κι ήρθαν οι τωρινοί κρατώντας και κάποιους από τους προηγούμενους, δημιουργήθηκαν κάποια παρεάκια που αξιολογούσαν το ελληνικό ποδόσφαιρο με έναν τρόπο πολύ δικό τους. Για τον κόσμο το βασικό θα ήταν ένα δίκαιο και αξιόπιστο πρωτάθλημα –για τα παρεάκια το πώς θα τα 'χουμε καλά με τον «θείο», πώς δεν θα γκρινιάζει ο ΠΑΟ, τι θα κάνουμε με τον Ντέμη, πώς θα βρούμε άκρη με τον Ορφανό κ.λπ. Ολα αυτά ελάχιστη σχέση είχαν με το ποδόσφαιρο, το πρωτάθλημα και τις ανάγκες του.

Εκτός

Είναι πολύ δύσκολο να βρεις έναν πρόεδρο στην ΕΠΟ που να μην έχει περάσει από τα παρεάκια, που να είναι δηλαδή εντελώς καινούργιος στον χώρο, να μην έχει σχέση με κανέναν, να είναι ηθικό στοιχείο, καταπληκτικός άνθρωπος και συγχρόνως ουρανοκατέβατος. Και να τον βρεις, που είναι αδύνατον, δεν θα κάνει τίποτα αν δεν ξέρει τους ανθρώπους, τη λειτουργία της Ομοσπονδίας, τις ανάγκες της και τους κώδικές της. Τα παρεάκια θα τον τρελάνουν, ακριβώς όπως κάνει η δική μου η παρέα όταν γνωρίζει καινούργιους ανθρώπους.

Για να υπάρχει ελπίδα έπρεπε να βρεθεί κάποιος που να ξέρει τον χώρο, να μην έχει περάσει από το πανεπιστήμιο της «Παράγκας», να μην του καταμαρτυρούνται σχέσεις με ομάδες και διαιτητές, να μην έχει προσωπικές δεσμεύσεις, να μην έχει παρελθόν και συγχρόνως να μην είναι αλεξιπτωτιστής και άσχετος με τον χώρο. Αυτός είναι ο Σοφοκλής: αρκετά γνωστός σε όλους, αλλά και αρκετά μακριά από όλους. Ικανός να γελάει με τα αστεία του Μάνου του Μαυρουκουλάκη, αλλά και με μεγάλο εκτός ποδοσφαίρου κοινωνικό κύκλο. Αρκετά κοντά στην Ομοσπονδία, αλλά και αρκετά μακριά από τη νοοτροπία των ανθρώπων που εκεί έχουν βγάλει ρίζες.

Συμφωνία

Για τον Πιλάβιο συμφωνούν σήμερα ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟ, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ: η πρόβλεψή μου είναι ότι στην ψηφοφορία της λίγκας μπορεί να ψηφιστεί από 14 ομάδες –σίγουρα όχι από λιγότερες από 12. Οποιος τον ψηφίσει δεν θα το κάνει επειδή τον φοβάται, αλλά επειδή τον εκτιμά και τον θεωρεί λύση, ίσως τη μόνη λύση. Η ΕΠΟ ετοιμάζεται να αποκτήσει τον πρώτο πρόεδρο που θα εκλεγεί με τις ευλογίες του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου και τη σύμφωνη γνώμη όλων των μεγάλων ομάδων.

Κανείς από τους προηγούμενους αυτό δεν το ονειρεύτηκε καν. Γιατί υπάρχει μια τέτοια σύμπνοια; Γιατί ο Σοφοκλής, μολονότι δεν έχει ακόμα μιλήσει για το τι θα κάνει, δημιουργεί την εντύπωση ότι δεν είναι μέρος του προβλήματος: το πρόβλημα –θέλω τα το θυμίσω– είναι κυρίως τα πρόσωπα. Εδώ είμαστε και θα το δείτε: εξασφαλίζοντας συναίνεση και στήριξη από τη λίγκα ο νέος πρόεδρος θα το προτείνει και θα το υποστηρίξει το νέο πλαίσιο της (χαμένης) αξιοπιστίας, εμφανίζοντας σε καίριες θέσεις νέους ανθρώπους. Και δεν θα είναι και αρωγός όποιου θέλει να παίξει βρόμικα: έχω τη βεβαιότητα.

Βεβαιότητα

Τι χρειάζεται το ελληνικό πρωτάθλημα; Εναν πρόεδρο Ομοσπονδίας που να εξασφαλίσει ένα αδιάβλητο πλαίσιο λειτουργίας της αθλητικής δικαιοσύνης, καθαρότερους ανθρώπους στο τιμόνι της διαιτησίας, συνεργασία μεταξύ της ΕΠΟ και της λίγκας και σιγουριά ότι αν υπάρξουν καταγγελίες, η ομοσπονδία θα δείξει την πρέπουσα ευαισθησία και ευθύνη χωρίς να μετρά το όποιο κόστος της. Δεν περιμένω από τον Πιλάβιο να τα πει. Εχω τη βεβαιότητα ότι θα τα κάνει…

Προσμονή

Ελάχιστες φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να περιμένει τόσο πολύ ένα ματς Κυπέλλου όσο το αποψινό μεταξύ του ΠΑΟΚ και του Αρη. Ξέρω ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι ένα καλό ματς, ξέρω ότι ο διαιτητής θα σφυρίζει διαρκώς από τον τρόμο μη χάσει καμιά φάση, ξέρω ότι όλο και κάποιες «ομορφιές» θα γίνουν από την εξέδρα. Αλλά όλα αυτά δεν μειώνουν τη σημασία του αγώνα και τη δική μου περιέργεια –ίσα ίσα.

Ο ΠΑΟΚ και ο Αρης μοιάζουν να έχουν φέτος πάρει δύο διαμετρικά αντίθετους δρόμους: αναφέρομαι στα αγωνιστικά και όχι στις συνηθισμένες παραδοσιακές διαφορές τους. Ο ΠΑΟΚ του Σάντος παίζει με σκοπό να κρατήσει το μηδέν, δεν χρειάζεται να κάνει παρατεταμένη κατοχή μπάλας για να σκοράρει, του αρκεί μόνο ο Μουσλίμοβιτς στην κορυφή της επίθεσης, ξέρει να αξιοποιεί τις στημένες φάσεις, πρεσάρει και αν προηγηθεί, δίνει χώρο στον αντίπαλο. Ο Αρης φτιάχνει ευκαιρίες μόνο κάνοντας κατοχή μπάλας, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις πλάγιες γραμμές βγάζοντας πολύ στην επίθεση και τους αμυντικούς του, στηρίζει την επίθεσή του στις πάσες και όχι στα γκολ του Κόκε, δεν παίζει σκληρά στην άμυνα και σπανίως κερδίζει αν δεν είναι καλύτερος.

Η μία ομάδα, ο ΠΑΟΚ, είναι φτιαγμένη για τα μέτρα του ελληνικού πρωταθλήματος, στο οποίο αρκούν οι νίκες επί υποδεέστερων αντιπάλων για να παραμείνεις ψηλά. Η άλλη ομάδα, ο Αρης, παίζει καλύτερα στα ντέρμπι, επειδή εκεί εμφανίζεται πιο συγκεντρωμένη και λιγότερο μπλαζέ. Ο ΠΑΟΚ μπορεί να γίνει βαρετός, ο Αρης μπορεί να γίνει υπερφίαλος: και οι δύο έχουν και τα καλά τους και τα στραβά τους, αμφότεροι κινδυνεύουν να μπουν σε μια φάση εσωστρέφειας πολύ συνηθισμένη όταν μιλάμε για ομάδες της Σαλονίκης. Η μεταξύ τους αναμέτρηση θα βγάλει ένα νικητή, ο οποίος θα αντιμετωπίσει τη συνέχεια της σεζόν χωρίς φόβο και με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του: σήμερα δεν παίζεται μια πρόκριση, παίζεται μια χρονιά.

Τόσο ο ΠΑΟΚ όσο και ο Αρης χρειάζονται ένα «ηλεκτροσόκ». Ο ΠΑΟΚ για να καταλάβει πόσο σημαντικά είναι στη σεζόν του τα ντέρμπι που τον περιμένουν: αν κάτι δεν αλλάξει στην αγωνιστική συμπεριφορά του σε αυτά τα παιχνίδια, η παρουσία του στα πλέι οφ, π.χ., δεν έχει νόημα. Ο Αρης γιατί πρέπει να σταματήσει να κοιτάζεται στον καθρέφτη. Αν αναρωτιέται διαρκώς αν υπάρχουν ομάδες ομορφότερες, η απάντηση είναι «ναι, υπάρχουν».

Δεν το λέμε!

Μου το είπε ένας φίλος και δυσκολεύομαι λίγο να το πιστέψω, αν και τίποτα δεν αποκλείεται σε αυτή τη χώρα που ζούμε. Τι μου είπε; Οτι οι αρμόδιοι της ΕΠΟ δεν έχουν φροντίσει να ενημερώσουν ακόμα τη ΦΙΦΑ και την ΟΥΕΦΑ ότι παραιτήθηκε ο Βασίλης Γκαγκάτσης από τη θέση του προέδρου της Ομοσπονδίας, πράγμα που έχει αποτέλεσμα ακόμα να δέχεται προσκλήσεις και ειδοποιήσεις! Δεν έχω την απαίτηση να ενημερώσουμε τον Μπλάτερ και τον Πλατινί για τις δικαστικές περιπέτειές του, αλλά γιατί, βρε παιδιά, φοβόμαστε να πούμε ότι αποχώρησε ο άνθρωπος; Κι άντε καταλαβαίνω την αμέλεια της γραμματείας, αλλά το τμήμα διεθνών σχέσεων τι κάνει τόσο καιρό; Στέλνει κάρτες;