Ο Κλέιτον και οι ιστοριούλες του Κούδα και του Αϊδινίου...

Διαβάζω στο Διαδίκτυο μηνύματα που αποτυπώνουν τη διαφωνία μεταξύ οπαδών του Παναθηναϊκού για το αν έκανε καλά ή όχι ο Τεν Κάτε και έδιωξε από την προπόνηση τον Κλέιτον, επειδή ο τελευταίος άργησε ένα τέταρτο της ώρας.

Αλλοι λένε ότι μ' αυτή του την απόφαση ο Ολλανδός προπονητής εξάντλησε κάθε αυστηρότητα, αποδεικνύοντας ότι «δεν τον πάει» τον ταλαντούχο Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή. Πολλοί είναι κι αυτοί που επικρότησαν τη στάση του Τεν Κάτε, λέγοντας ότι στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο η πειθαρχία και η συνέπεια είναι τα πάντα. Αλλιώς ούτε καλή προπόνηση γίνεται ούτε καλό κλίμα υπάρχει στα αποδυτήρια.

Το τι πιστεύουμε εμείς δεν έχει και τόση σημασία αλλά, όπως και σε κάθε τι σημαντικό στον κόσμο αυτόν, ισχύει το «παν μέτρον άριστον». Ούτε η διαρκής, σχολαστική, στρατιωτική πειθαρχία διαρκεί πολύ και βέβαια δεν εξασφαλίζει αποδυτήρια χωρίς μουρμούρες ούτε και το «μπάτε, σκύλοι, αλέστε» ταιριάζει σε σύγχρονη υψηλών απαιτήσεων επαγγελματική ομάδα. Τέλος πάντων, άλλοι είναι οι αρμόδιοι.

Το περιστατικό, όμως, μου θύμισε δύο ιστοριούλες που μου διηγήθηκαν αντίστοιχα δύο μεγάλοι του ποδοσφαίρου της Θεσσαλονίκης, ο Κώστας Αϊδινίου και ο Γιώργος Κούδας. Αποκαλύπτουν μεγαλοπρεπώς το πόσο πιο αθώο –έστω και με μικρές πονηριές-, πιο επιεικές και ανεκτικό ήταν το «ημιεπαγγελματικό» περιβάλλον στο οποίο αγωνίζονταν οι ποδοσφαιριστές πριν από 30 χρόνια.

Η πρώτη αφορά μια εξωγηπεδική «παρασπονδία», από τις ουκ ολίγες, του πιο προικισμένου γκολκίπερ της εποχής, του Παναγιώτη Κελεσίδη. Λέει ο Αϊδινίου, λοιπόν:

«Στο μέσον της δεκαετίας του '70 έπαιζα στον Ολυμπιακό και θυμάμαι μια προπόνηση που είχε βάλει ο μακαρίτης ο Λάκης Πετρόπουλος για τις 8 το πρωί. Ο νους μας πήγε στον Κελεσίδη και στις νυχτερινές του εξόδους. Πράγματι, ο Παναγιώτης ήρθε το πρωί στην προπόνηση κατευθείαν από τα μπουζούκια!

Φορούσε ακόμα το βελούδο κουστούμι με τη γραβάτα. Ηπιε, λοιπόν, πολύ νερό από το… λάστιχο για να φύγει η ζαλάδα και, κρυφά από τον προπονητή, βγήκε μαζί μας για τις ασκήσεις της προπόνησης. Ηταν ο μόνος παίκτης που έκανε ντους πριν και μετά την προπόνηση!

Και δεν είναι μόνο αυτό. Μετά το τέλος των προπονήσεων ορισμένοι παίκτες μέναμε και χτυπούσαμε πέναλτι με στοίχημα διάφορα μικρά ποσά. Ε, λοιπόν, ο Παναγιώτης έπιασε τα… άπιαστα και έβγαλε τουλάχιστον τα ποτά της προηγούμενης νύχτας»!

Η δεύτερη ιστοριούλα αφορά στο πόσο εύκολα μπορούσε να μπει στο γήπεδο και αγωνιστεί ένας ποδοσφαιριστής –και μάλιστα μεγάλης κλάσης και διεθνής– ακόμα κι αν δεν ήταν εντελώς καλά από ιατρικής πλευράς. Θυμάται ο Κούδας:

«Γύρω στα 1972 είχε επιδεινωθεί ένα πρόβλημα που είχα με την ωμοπλάτη. Πάθαινα συνεχείς εξαρθρώσεις. Μια φορά, μάλιστα, έβαλα μόνος μου τον… ώμο στη θέση του και χωρίς να το πω στον γιατρό μπήκα στο ματς. Αποχώρησα βέβαια με πόνους σε δέκα λεπτά…

Ηταν, λοιπόν, ένα μεσημέρι με λιακάδα αρχές καλοκαιριού και μια παρέα μού έπιασε κουβέντα για τα ποδοσφαιρικά στη συμβολή των οδών Καλλιδοπούλου και Βασιλίσσης Ολγας. Λέγαμε διάφορα όταν κάποιος περαστικός μάς ζήτησε να βοηθήσουμε σπρώχνοντας το αμάξι του για να πάρει μπρος. Τότε ήταν συνηθισμένη η εικόνα να βάζεις ένα χεράκι για να πάρει μπρος το αμάξι. Πήγαμε πέντε έξι άτομα να βοηθήσουμε.

- ''Παιδιά, ο Κούδας'', είπαν οι περαστικοί κι εγώ φιλοτιμήθηκα και έσπρωχνα με όλη μου τη δύναμη. Δεν ήθελε και πολύ, μου ξαναβγήκε η ωμοπλάτη!».

Εκείνα τα χρόνια ένας παίκτης–κράχτης όταν έφτανε, ας πούμε την Τετάρτη, στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη με μεταγραφή, δεν υπήρχε περίπτωση να μην αγωνιστεί την Κυριακή εάν θεσμικά είχε το δικαίωμα. Οι φίλαθλοι «διψούσαν» και απαιτούσαν να δουν το απόκτημα με τη φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας. Σήμερα κανείς, τουλάχιστον από τους μεγάλους, δεν διανοείται να ρίξει στο γήπεδο τον νεομεταγραφέντα, εάν προηγουμένως αυτός δεν υποβληθεί σε… εξονυχιστικές ιατρικές εξετάσεις και δεν προσαρμοστεί για τουλάχιστον ένα εικοσαήμερο.

Σε ένα μοιάζουν, τελικά, οι δύο εποχές. Στο ότι ο πάγκος τον «αρρωσταίνει» τον ποδοσφαιριστή. Τόσο τότε όσο και σήμερα, σε κάθε γωνία του πλανήτη, όσοι ανήκουν στη συμπαθή… τάξη των αναπληρωματικών και «γυαλίζουν» τον πάγκο αργά ή γρήγορα θα νιώσουν ότι αδικούνται. Γι' αυτό και ενίοτε γυαλίζει και το μάτι τους.