Ζλάταν για καλή χρονιά

Πριν από αρκετό καιρό υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ασχοληθώ με τον Λάζαρο Πολατιάν. Αποδέχθηκα ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει τους διαιτητές που του αξίζουν. Στην περίπτωση του συμπαθέστατου, κατά τα άλλα, διαιτητή από την Πέλλα, ενώ καλύπτει επαρκώς το μήκος και το πλάτος του γηπέδου, δεν αντιλαμβάνεται όσα συμβαίνουν κάτω από τη μύτη του.

Δεν ανταποκρίνεται πλήρως σε όσα διαδραματίζονται, ακόμη και σε απόσταση αναπνοής, και επειδή δεν έχουμε καμία διάθεση να τον αδικήσουμε εκτιμώντας ότι σκοπίμως δεν βλέπει, απλώς θα υποστηρίξουμε ότι λειτουργεί σε μια προσωπική συχνότητα. Τα «μικροκύματα» του διαιτητή Πολατιάν δεν εντόπισαν την κεφαλιά του Μουσλίμοβιτς στον Ισά. Μάλιστα, ολοκληρώνοντας την κωμωδία έδειξε κίτρινη κάρτα στον τελευταίο διότι ήταν πραγματικά υπερβολικός σφαδάζοντας στο χορτάρι…

Το σκηνικό είχε και δεύτερο επεισόδιο, στο οποίο συμμετείχε ο βοηθός του Πολατιάν, αφού το γκολ του Μουσλίμοβιτς ξεκίνησε από οφσάιντ του Κωνσταντινίδη. Πάντως, ο Πολατιάν, πέρα από μια-δύο άσχημες στιγμές, κατά τα άλλα δεν ήταν κακός.

Κάπως έτσι, λοιπόν, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει κανείς τη χθεσινή αναμέτρηση στην Τούμπα. Ωστόσο θα ήταν άδικο και για τον ΠΑΟΚ και για τον ΟΦΗ να επιμείνουμε στα ανδραγαθήματα της διαιτησίας του Πολατιάν και των συνεργατών του. Θα ήταν προτιμότερο να απομονώσουμε ορισμένα σημεία της συμμετοχής του σε μια αναμέτρηση που οι δύο ομάδες έδειξαν διάθεση να παίξουν καλό ποδόσφαιρο και να κυνηγήσουν το γκολ. Με αυτή τη φιλοσοφία μπήκε στο γήπεδο ο ΠΑΟΚ και με τον Λάκη να βρίσκει ανοικτούς χώρους από τα δεξιά, τον Μπακαγιόκο και τον Ιβιτς να νιώθουν ότι υπάρχει χώρος για να διασπάσουν την άμυνα του ΟΦΗ. Η επιστροφή του Μουσλίμοβιτς ήταν ένας σοβαρός λόγος για να «φορτώσουν» την επιθετική τους γραμμή και να περιορίσουν τις προσωπικές ενέργειες ή τα μακρινά σουτ. Η φυσιογνωμία του «Δικεφάλου του Βορρά» αλλάζει με την προσθήκη του Βόσνιου και αυτό είναι ευκρινές, ιδιαίτερα όταν ύστερα από ένα διάστημα απουσίας επανέρχεται στην κορυφή της επίθεσης. Πριν φτάσουμε στο 2-0 του πρώτου μέρους, ο Χαλκιάς θυμήθηκε –αν βέβαια είχε ξεχάσει– τον Χαλκιά που κερδίζει βαθμούς με τις επεμβάσεις του, αφού σε δύο περιπτώσεις έβαλε τέλος στις απειλητικές διαθέσεις των Κρητικών. Με δύο γκολ διαφορά, ο ΠΑΟΚ όφειλε να διαχειριστεί το δεύτερο μέρος κατεβάζοντας ταχύτητα. Δεν περίμενε κανείς ανάλογες συγκινήσεις με το ξεκίνημα. Πιο συγκρατημένος, με λιγότερο ρίσκο στις επιθέσεις του, με τον νου του να φυλάξει τα μετόπισθεν (όποτε χρειαζόταν), συμπεριφέρθηκε ώριμα για να επιβεβαιώσει την ανωτερότητά του, πάντα με τη συνδρομή του Μουσλίμοβιτς, που αντιμετώπισε το χθεσινό παιχνίδι ως μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να επανέλθει πλήρως έπειτα από 40 μέρες απουσίας.

Ο ΠΑΟΚ λειτούργησε σε όλες του τις γραμμές αρμονικά. Αν επιμείνουμε σε λεπτομέρειες, ο Σνάουτσνερ ήταν… παράφωνος κι ο Βερόν θα μπορούσε να είναι εναρμονισμένος με τους υπόλοιπους που διατήρησαν μέχρι το τέλος τις υψηλές ταχύτητες.