Ομπάμα, κάλπες και κάλπικες «δικαιολογίες»

Δύο ημερομηνίες εξηγούν τη σφαγή στη Γάζα πολύ πιο πειστικά από τις φλυαρίες περί δήθεν φόβου για την «ασφάλεια του Ισραήλ». Τρίτη 20 Ιανουαρίου: ο Ομπάμα αναλαμβάνει καθήκοντα προέδρου των ΗΠΑ. Αν ενδέχεται να ξαναμοιραστεί εν μέρει η τράπουλα της αμερικανικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή, το Τελ Αβίβ έχει λόγους να διαμορφώσει «τετελεσμένα». Και ως γνωστόν, όταν το Ισραήλ βρίσκει λόγους να κάνει κάτι, δεν βασανίζεται από αναστολές.

Για τη δεύτερη ημερομηνία μιλήσαμε χθες: τον Φεβρουάριο διεξάγονται εκλογές στο Ισραήλ. Στις δημοσκοπήσεις σαρώνουν οι ακροδεξιοί του Νετανιάχου. Οι σημερινοί κυβερνώντες είναι αυτοί που χρεώθηκαν το φιάσκο της εισβολής στον Λίβανο. Τι χρειάζονται, λοιπόν, ώστε να ανακτήσουν κάποιες ελπίδες προσεταιρισμού των ψηφοφόρων που στρέφονται προς τον Νετανιάχου; «Πατριωτικά» λάβαρα. Αιματηρές επιδρομές «πυγμής». Κυνικό μεν, αληθές δε.

Βεβαίως έχει τεθεί κι άλλος στόχος που δεν παραπέμπει σε ημερομηνίες –είναι κατά κάποιον τρόπο «all time classic»: να ανατραπεί η κυβέρνηση της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας. Να κατανοήσουν οι Παλαιστίνιοι ότι θα τιμωρούνται σκληρά όσο εναποθέτουν τις τύχες τους στη Χαμάς. Μόνο που τους Παλαιστίνιους τους ώθησε προς τη Χαμάς η συμπεριφορά του Τελ Αβίβ απέναντί τους: αυτό το επαίσχυντο κράμα ρατσιστικής βίας και συνεχιζόμενου οικονομικού στραγγαλισμού –τον δεύτερο σχεδόν τον «επισημοποίησαν» οι συμφωνίες του Καΐρου (1994) και της Τάμπα (1995). Επιπροσθέτως, είναι προφανές ότι το Ισραήλ δεν θα ανεχθεί καμία παλαιστινιακή ηγεσία, εκτός αν αυτή λειτουργεί ως υποχείριο του Τελ Αβίβ σε βαθμό... κακουργήματος: πριν από τη Χαμάς αναθεμάτιζαν –και πολιορκούσαν, επί μήνες– τον Αραφάτ, δηλαδή έναν ηγέτη που είχε προβεί νωρίτερα σε διαδοχικές υποχωρήσεις. Κι αυτόν «τρομοκράτη» τον «έβγαλαν»!

Η στρατηγική του Τελ Αβίβ υπόσχεται αέναους φαύλους κύκλους. Η καταδίκη των Παλαιστινίων σε οικονομικό μαρασμό δεν είναι απόρροια ανεξήγητης μοχθηρίας, αλλά στρατηγικής: κάθε παλαιστινιακή ηγεσία που αδυνατεί να συγκροτήσει στοιχειώδεις κοινωνικές συμμαχίες (δυσχερής αποδεικνύεται ακόμα και η διαμόρφωση αριθμητικά υπολογίσιμης μεσαίας τάξης στα κατεχόμενα) είναι μια ηγεσία ασταθής. Ετσι αδύναμη τη θέλει το Τελ Αβίβ, για να την ελέγχει καλύτερα. Σαν καπετάνιο σε διάτρητο καράβι. Οταν όμως από τις «τρύπες» εισβάλλουν αδιέξοδα, δυστυχία και οργή ενισχύονται οι εκάστοτε «σκληροπυρηνικοί» –με ή χωρίς εισαγωγικά– της Παλαιστίνης και χρεοκοπούν οι «διαλλακτικοί» ή «ενδοτικοί».
Οι Ισραηλινοί θα έβλεπαν σήμερα με καλό μάτι το ενδεχόμενο να αναλάβει τη διοίκηση (και) της Λωρίδας της Γάζας ο Αμπάς που πήρε τα ηνία στη Δυτική Οχθη όταν πέθανε ο Αραφάτ. Το Τελ Αβίβ συνεργάζεται μια χαρά με τον Αμπάς, τον οποίο όμως πάρα πολλοί Παλαιστίνιοι θεωρούν «πιόνι»: πολύ λογικό, αφού η ισραηλινή κυβέρνηση δεν αφήνει καν φύλλα συκής στους εκλεκτούς της.

Το Ισραήλ με κόπο το κρύβει: όπως ακριβώς οι εκατόμβες στον Λίβανο ήταν «συλλογική τιμωρία» για την απήχηση που είχε εκεί η Χεζμπολάχ, έτσι η τωρινή σφαγή στη Γάζα αναλαμβάνει να «σωφρονίσει» τους Παλαιστίνιους που στηρίζουν τη Χαμάς. Οι υποκριτές μπορούν να πιπιλούν όσο θέλουν την καραμέλα των «μοιρασμένων ευθυνών». Μια καραμέλα που λιώνει αμέσως, εάν αντιπαρατεθεί είτε με τα τρέχοντα είτε με οποιονδήποτε «σταθμό» της ιστορικής διαδρομής, αρχής γενομένης –ας πούμε– από την «εκκαθάριση» σε βάρος των Αράβων του 1947-48.

Ας είμαστε δίκαιοι: πολλά είναι τα κράτη που βαρύνονται με εγκλήματα. Δύσκολα, όμως, θα βρει κανείς άλλο κράτος στο οποίο η προϋπηρεσία κάποιου ως δήμιου αμάχων αποδεικνύεται τόσο συχνά ισχυρότατο σημείο ενός «βιογραφικού» υποψήφιου πρωθυπουργού! Πρωθυπουργός Μεναχέμ Μπεγκίν: κάποτε επικεφαλής της σιωνιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης «Ιργκούν», η οποία μεταξύ άλλων (εγκλημάτων) κατακρεούργησε 251 κατοίκους του αραβικού χωριού Ντέιρ Γιασίν τον Απρίλιο του 1948. Πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν: εκτελεστής 69 γυναικόπαιδων στο παλαιστινιακό χωριό Κίμπια το 1953, υπεύθυνος για τους φόνους 270 Αιγυπτίων αιχμαλώτων πολέμου το 1956, καθώς και για την εν ψυχρώ δολοφονία 104 Παλαιστινίων το 1971. «Κορυφαία» στιγμή, βεβαίως, της προ πρωθυπουργίας ένδοξης δράσης του η θανάτωση χιλιάδων αμάχων στους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα στον Λίβανο το 1982. Πρωθυπουργός Γιτζάκ Σαμίρ: είχε διατελέσει στέλεχος της συμμορίας «Στερν», γνωστής και ως «Λέχι». Λέγεται ότι ήταν ένας από τους τρεις επιτελείς της οργάνωσης, οι οποίοι σχεδίασαν τη δολοφονία του μεσολαβητή του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη, Κόμη Μπερναντότε, τον Σεπτέμβριο του 1948.

«Παλιά όλα αυτά», θα πείτε. Σωστά. Μόνο που καλό είναι να ξέρουμε πόσο νωρίς και πόσο καθαρά είχαν προαναγγελθεί οι θηριωδίες του 1987, η Τζενίν του 2002, η Κανά του 2006, η Γάζα του 2008. Αλλά, συγγνώμη, ξέχασα το βλακώδες αξίωμα: όποιος τα λέει αυτά είναι «ρατσιστής» και «αντισημίτης»...