Το πορτοφόλι είναι ασθενές...

Ο Βγενόπουλος πριν από 10 μήνες έλεγε ότι μαζί με τους συνεργάτες του έχει μεγαλύτερη οικονομική επιφάνεια από τον Αμπράμοβιτς. Σήμερα το πνεύμα μπορεί να είναι μεν πρόθυμο, το πορτοφόλι, όμως, είναι ασθενές...

Από μνήμης γράφω ότι πρέπει να είναι η πρώτη φορά που όλες οι ελληνικές ομάδες έχουν ξεμείνει από λεφτά. Εξαιρουμένου του Αρη, που δεν έχει μεγαλομέτοχο, όλες οι υπόλοιπες ομάδες έχουν οικονομικό πρόβλημα. Κάνοντας αρχή από τον Ολυμπιακό.

Από τη μέρα που ο Ολυμπιακός έχασε το πρώτο ματς από την Ανόρθωση το μήνυμα στάλθηκε. «Ετσι και αποκλειστούμε θα πλακώσουνε οι αγελάδες της Slim Line. Αδύνατες μέχρι που να τους μετράς τα πλευρά». Σε αυτές τις υποσχέσεις οι ΠΑΕ είναι συνεπείς. Oχι μόνο ο Ολυμπιακός δεν έχει κάνει μεταγραφή, όχι μόνο είναι αμφίβολο ότι αν δεν ρίξουν την τιμή ο Ολυμπιακός δεν παίρνει ούτε Τέτεϊ, αλλά η αποστροφή του προέδρου να βάλει το χέρι στην τσέπη και να το βγάλει κρατώντας κάτι χάρτινο που να μην είναι χαρτομάντιλο έχει φτάσει σε επίπεδα κυνισμού. Οπως, για παράδειγμα, η σκέψη που έκανε ανώτατο στέλεχος του Ολυμπιακού. «Και να μην πληρώσουμε σήμερα τον Σόλιντ, τι μπορεί να μας κάνει η ΟΥΕΦΑ; Να μας κόψει για τρεις εβδομάδες τις μεταγραφές; Αφού δεν σκοπεύουμε να κάνουμε μεταγραφές τις επόμενες μέρες».

Τώρα το όνομα -«η φήμη και πελατεία», που λένε και οι δικηγόροι- για τους νέους παράγοντες του Ολυμπιακού μοιάζει να είναι δευτερεύον θέμα, με την καθυστέρηση των πληρωμών για τρεις μέρες να είναι πιο σημαντική από την εικόνα του Ολυμπιακού ως επίσημου μπαταχτσή στην Ευρώπη. Και αυτά που γραφόντουσαν ότι αν θα περάσει ο Ολυμπιακός τον όμιλο του ΟΥΕΦΑ θα κάνει μεταγραφές που δεν θα του χρειαζόντουσαν για να κερδίσει το πρωτάθλημα; Αυτά γράφτηκαν στο χιόνι. Το επόμενο που θα ακουστεί είναι «γιατί να κάνουμε μεταγραφές αφού ακόμα κι αν περάσουμε την Παρί μας περιμένει η Μίλαν;». Το μόνο θετικό για τον Ολυμπιακό είναι ότι οι οικονομίες γίνονται περισσότερο από τσιγκουνιά και λιγότερο από αδυναμία. Σε σχέση με τους ιδιοκτήτες των άλλων ομάδων, οι επιχειρήσεις του Σωκράτη Κόκκαλη έχουν χτυπηθεί λιγότερο από την οικονομική κρίση.

Το πόσο έπαιρνε πριν από ένα χρόνο ο εφοπλιστής στον ναύλο και πόσο παίρνει τώρα για να το καταλάβεις δεν χρειάζεται παρά να ρίξεις μια ματιά στο Baltic Index. Με απλά λόγια, πληρώνοντας στη μισή τιμή το πετρέλαιο και έχοντας περίπου τα ίδια έξοδα με πριν από ένα χρόνο, ο εφοπλιστής χρεώνει τη μεταφορά περίπου στο 20% απ' ό,τι πέρυσι. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι μετοχές των εφοπλιστικών εταιρειών σε Νέα Υόρκη και Λονδίνο έχουν πέσει και ότι άνθρωποι που πριν από ένα χρόνο έβγαζαν ένα εκατομμύριο την ημέρα σήμερα μπαίνουν μέσα για να συντηρούν τον στόλο τους. Οπότε ακόμα κι αν κανένας δεν πεινάσει και υπάρχει καβάντζα, η διάθεση για μεγάλες επενδύσεις δεν υπάρχει. Εφοπλιστές στις μεγάλες ομάδες υπάρχουν στον Παναθηναϊκό, στον οποίο μεγαλομέτοχος είναι ο Νίκος Πατέρας, και μια τετράδα στην ΑΕΚ, που αποτελείται από τους Νοτιά, Χατζηιωάννου, Παπά και τις λίγες μετοχές που διατηρεί ο Γκίκας Γκούμας. Η κρίση, όμως, στη ναυτιλία πρέπει να επηρεάζει και τα ονόματα των υποψήφιων αγοραστών, μια και τους τελευταίους μήνες δεν υπάρχει εκδήλωση ενδιαφέροντος από τον Μελισσανίδη, όπως και από τους Ρέστη και Γεωργιόπουλο, που στο παρελθόν είχαν αναφερθεί τα ονόματά τους. Αν το γεγονός συνδυαστεί με τη ραγδαία ύφεση στην οικοδομική αγορά, που επηρεάζει τον Τιτάνα, ο οποίος ανήκει στην οικογένεια του Τάκη Κανελλόπουλου, την κατάρρευση της AIG, στην οποία μετοχές διατηρούσε η οικογένεια, και την πτώση των μετοχών της Marfin και του Marfin Investment Group, είναι σαφές ότι τα λεφτά που αναφερόντουσαν πέρυσι φέτος δεν υπάρχουν για τις ομάδες.

Στον Παναθηναϊκό πριν από 10 μήνες ο Ανδρέας Βγενόπουλος έλεγε ότι μαζί με τους συνεργάτες του είχε μεγαλύτερη οικονομική επιφάνεια από τον Αμπράμοβιτς. Σήμερα ο Γιάννης Βαρδινογιάννης δεν μπορεί παρά να χαμογελάει όταν σκέφτεται ότι ο Βγενόπουλος μαζί με τον Πατέρα, τους Γιαννακόπουλους και τον ίδιο ακούει τον προπονητή της ομάδας να του ζητάει τρεις παίκτες και η διοίκηση αναγκάζεται να απαντήσει ότι θα πάρει έναν-δύο. Το μεν πνεύμα πρόθυμο, το δε πορτοφόλι ασθενές.

Στην ΑΕΚ υπάρχει μια ιδιότυπη κατάσταση: όλοι μαζί οι μέτοχοι πιθανώς είναι πιο ισχυροί οικονομικά και από τους μετόχους του Παναθηναϊκού και από τον Κόκκαλη. Μόνο που οι μέτοχοι της ΑΕΚ βλέπουν διαφορετικά την εμπλοκή τους στην ομάδα. Κάτι σαν κλαμπ αποφοίτων μιας σχολής που είναι συνδεδεμένη με την παιδική τους ηλικία, έχουν τις καλύτερες αναμνήσεις, είναι πρόθυμοι να βάλουν τον οβολό για το καλό της, αλλά δεν το βλέπουν ως κύρια απασχόληση. Η μεγάλη, όμως, ζημιά στην ΑΕΚ είναι ότι οι μέτοχοι νιώθουν «καμένοι». Νιώθουν ότι έβαλαν κάποια σοβαρά λεφτά για να γίνουν 70+ μεταγραφές σε τέσσερα χρόνια και στον πέμπτο χρόνο η ομάδα είναι χειρότερη από τον πρώτο.

Χώρος για αργομισθίες

Η υπεράσπιση στην υπόθεση του διορισμού του Αντώνη Νικοπολίδη μοιάζει με την αντίστοιχη στις υποθέσεις του Γιώργου Βουλγαράκη. Οπως είχε πει ο Βουλγαράκης, τίποτε από ό,τι είχε κάνει δεν ήταν παράνομο. Πράγματι, μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν έχει προκύψει τίποτα το αξιόποινο για τον πρώην υπουργό. Το θέμα, όμως, στην υπόθεση Βουλγαράκη δεν ήταν ο νόμος, αλλά ο τρόπος ζωής και η ηθική που πρέπει να δείχνει ένας υπουργός. Για τον κοινό επιχειρηματία μια χαρά είναι να εκμεταλλευθεί κάθε φορολογικό παράθυρο, ιδρύοντας όχι εκατό, αλλά χίλιες κυπριακές εταιρείες. Ο υπουργός, όμως, δεν μπορεί να ασχολείται με το πόσα λιγότερα θα πληρώσει στο κράτος. Δηλώνει απλώς το εισόδημά του και αν θέλει κάτι μετά να βλαστημήσει, μπορεί να μουτζώνει τον εαυτό του που είχε τη φιλοδοξία να γίνει πολιτικός και να ζει σε ένα γυάλινο πύργο.

Κάτι αντίστοιχο, σε άλλα μέτρα, συμβαίνει με τον Νικοπολίδη. Τυπικά και με τον νόμο όχι μόνο είχε δικαίωμα να καταθέσει τα χαρτιά του για διορισμό στο Δημόσιο, αλλά και να διεκδικήσει άδεια πρακτορείου ΠΡΟ-ΠΟ. Πρακτικά, όμως, ήταν από τις κινήσεις που πρέπει να σκεφτείς πριν τις κάνεις. Διότι εκτός του ότι εμφανίζεσαι μέγας ταλιροφονιάς, μια και ενώ έχεις βγάλει λεφτά από το ποδόσφαιρο και τις διαφημίσεις ψάχνεσαι για το 700άρι του Δημοσίου, δίνεις και το παράδειγμα στην πιτσιρικάδα. «Βολευτείτε σε μια αργομισθία, ρε κορόιδα, και αφήστε τα ρολόγια να τρέχουνε. Πάρτε τα όπου και να τα βρείτε, ακόμα κι αν αυτά που παίρνετε τα στερείτε από τον διπλανό σας, που τα έχει ανάγκη».

Η εξήγηση που μετά δόθηκε, ότι ο Νικοπολίδης δεν σκοπεύει να πάρει τη θέση, είναι επιεικώς αστεία. Αν δεν σκοπεύεις να πάρεις θέση στο Δημόσιο, δεν μπαίνεις στον κόπο να κάνεις τα χαρτιά και την αίτηση για να προσληφθείς. Οπως αστεία είναι και η απόφαση η θέση του Νικοπολίδη να μπει στο επίσημο site του Ολυμπιακού. Το τι κάνει στη ζωή του ο Νικοπολίδης δεν μπορεί να αφορά τον Ολυμπιακό, που στο φινάλε δεν έχει καμία σχέση ούτε με την Εθνική ούτε με τον νόμο για τις προσλήψεις στο Δημόσιο. Εκτός αν στον Ολυμπιακό έχουν γίνει όλοι Σάββες, να νομίζουν ότι κάθε πρόβλημα παίκτη υποκινείται από τους πράσινους σατανάδες.

Η υπεράσπιση του Αντώνη Νικοπολίδη δεν μπορεί να είναι ότι στο Δημόσιο έχει διοριστεί ο Τσαρτσαρής -αλλά βγάζει λιγότερα-, ούτε ότι στις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις έχουν γίνει αξιωματικοί αθλητές που είχαν πάρει Ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά αργότερα πιάστηκαν ντοπέ και παρ' όλο που αποδεικνυόταν ότι το πήραν κάλπικα δεν έχασαν τη θέση τους. Το θέμα είναι αξιοκρατικό και η γελοιότητα του διορισμού το κάνει πιο φανερό. Επειδή κάποιος είναι καλό τέρμα, δεν μπορεί να τον παίρνει το Δημόσιο ως αργόμισθο. Με τις προσλήψεις των αθλητών οι ελληνικές κυβερνήσεις δείχνουν ότι θεωρούν το Δημόσιο χώρο για χάρες και αργομισθίες και οι πολίτες δεν έχουν λόγο να το αντιμετωπίζουν διαφορετικά.