Των Ελλήνων το «Ελ Ντοράντο»

Γραφει ο Νίκος Σαρίδης

«Ονειρευόμαστε την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Ποιος περίμενε ότι θα το κατακτούσε πριν από λίγα χρόνια η Πόρτο του Μουρίνιο;». Τάδε έφη Ζιλμπέρτο Σίλβα από βήματος ΝΕΤ. Από μια έποψη, χίλιες φορές να βρεθεί ένας... αμετροεπής Βραζιλιάνος και να τοποθετεί τον πήχη σε συγκεκριμένο ύψος, παρά εκείνο το αόριστο κι ομιχλώδες των ελληνικών ομάδων, ότι «στόχος μας είναι να έχουμε στο Τσάμπιονς Λιγκ μια καλή πορεία». Η οποία «καλή πορεία» είναι σαν το «καλά Χριστούγεννα», που ο καθένας τα εννοεί κατά το δοκούν. Γι' άλλον, φερ' ειπείν, τα καλά Χριστούγεννα είναι να μην του... αρπάξει στο ψήσιμο η γαλοπούλα και γι' άλλον να κάνει ρεβεγιόν με γκόμενα όλο νάζι απ' το Μπουρνάζι!

Ο «πράσινος» Ζιλμπέρτο παραβλέπει –τεχνηέντως άραγε;– ότι καμία χώρα δεν πραγμάτωσε την υπέρβασή της σε ομαδικό σπορ κατακτώντας τον κορυφαίο σε αξία τίτλο. Πλείστα τα παραδείγματα από την καθ' ημάς πραγματικότητα: στο μπάσκετ κάποτε η αρχή έγινε με τα Κύπελλα Κυπελλούχων του ΠΑΟΚ και του Αρη. Ωσαύτως στο βόλεϊ με τον Ολυμπιακό. Το ίδιο στο πόλο... Ακόμα και η Εθνική του Ρεχάγκελ, η οποία πέτυχε το... όγδοο θαύμα. Ευρωπαϊκό κατέκτησε στην Πορτογαλία, όχι Παγκόσμιο Κύπελλο. Στην Τουρκία η Γαλατασαράι Κύπελλο ΟΥΕΦΑ πήρε. Η Πόρτο δε του Μουρίνιο, μια και την επικαλέστηκε ο σταρ του ΠΑΟ, πριν από το Τσάμπιονς Λιγκ κατέκτησε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Χώρια που η Πορτογαλία σε διασυλλογικό επίπεδο δεν ήταν Ελλάδα. Οι ίδιοι οι «δράκοι», μάλιστα, είχαν στεφθεί πρωταθλητές Ευρώπης το 1987, με την ομάδα του Μανζέρ (σκόρερ στον τελικό με την Μπάγερν) και του Φούτρε. Παλαιότερα οι Πορτογάλοι είχαν την Μπενφίκα.

Ολα αυτά, βεβαίως, δεν σημαίνουν ντε και καλά –για να μην παρεξηγούμαστε– ότι... ήγγικεν η «ώρα του κλέους» για τον Ολυμπιακό στο φετινό, διεθνές οδοιπορικό του. Ούτε σημαίνουν πως ο Παναθηναϊκός πρέπει να καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να συμμετάσχει του χρόνου στο ΟΥΕΦΑ και όχι στο «χρυσοφόρο» Τσάμπιονς Λιγκ. Ομως το «Ελ Ντοράντο» για τις εγχώριες ποδοσφαιρικές ομάδες δεν μπορεί –με τα ισχύοντα– να είναι το Τσάμπιονς Λιγκ. Ας φαίνεται σε εμάς –τους Ελληνες θεατές– παρακατιανό και β' διαλογής. Λες κι έχουμε σηκώσει πολλά από δαύτα... Κακά τα ψέματα, η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ είναι για ένα «καρτέλ πλούσιων ομάδων, που έχουν μετατραπεί σε παγκόσμια εμπορικά σήματα». Είναι για τα «club brands», όπως τα έχει χαρακτηρίσει ένας κορυφαίος διανοούμενος, ο Ερικ Χομπσμπάουμ. Εκτός αν θέλουμε να χαϊδεύουμε αυτιά οπαδών. Αυτό είναι άλλο θέμα.