Η προπαγάνδα κατά των δύο «αιωνίων»...

Δεν μπορώ άλλο, λατρεμένε αναγνώστη. Καλά και άγια τα Χριστούγεννα, καλό και το εορταστικό πνεύμα των ημερών, αλλά αυτό το πράγμα με τα κάλαντα μου έχει ανεβάσει την πίεση στο τριάντα. Ανά δέκα λεπτά κάποιοι θα χτυπήσουν το κουδούνι της μεζονέτας μου για να με ρωτήσουν αν θέλω να μου τα πουν. Mon Dieu, έχω φτάσει στα όριά μου...

Και να 'ταν μόνο πιτσιρίκια, πάει στον διάολο. Αλλά τώρα με την οικονομική κρίση έχουν βγει στη γύρα και οι μεγάλοι. Είδα κι απόειδα, dear. Αναγκάστηκα να κρεμάσω μια ταμπέλα στην πόρτα μου, η οποία ενημερώνει τους πελάτες μου ότι δέχομαι επισκέψεις για κάλαντα από τις 20:00 έως τις 20:03. Μαζεύονται έτσι όλοι -εκεί γύρω στις οκτώ παρά πέντε-, μου λένε το τραγούδι σαν χορωδία και στη συνέχεια στέλνω τη θεία Λουκρητία να τους φιλέψει, για να μ' αφήσουν στην ησυχία μου. Αν και συ, κεχαριτωμένε, αντιμετωπίζεις το ίδιο πρόβλημα μ' εμένα, κόψε το σκίτσο και κόλλησέ το στην πόρτα. Αλλη λύση να σου προτείνω δεν μπορώ...

Με μεγάλη μου χαρά, πάντως, διαπιστώνω ότι το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν έχει ακόμα επηρεάσει τις αθλητικές εφημερίδες. Διάβαζα χθες τον «Πρωταθλητή» και την «Πράσινη» και μαγεύτηκα. Οι καλές εφημερίδες στο πρωτοσέλιδό τους αναφέρονταν στην προπαγάνδα που θεωρούν ότι γίνεται εναντίον του σωκρατικού και του πολυμετοχικού αντίστοιχα. Μα και πρωτοσέλιδο διάλογο να είχαν ανοίξει οι δύο εφημερίδες, τόσο καλά δεν θα τα έλεγαν. Πάρε μια γεύση, sugar:

«Πρωταθλητής»: «Ντροπή, υποκριτές!».

«Πράσινη»: «Φτου σας».

«Πρωταθλητής»: «Δεν έχει όρια η άθλια προπαγάνδα κατά του Ολυμπιακού».

«Πράσινη»: «Το κόκκινο κατεστημένο επιστράτευσε ξανά την προπαγάνδα για να κάνει το άσπρο μαύρο».

«Πρωταθλητής»: «Ποιος ευνοήθηκε, ανόητοι; Αυτός που πήρε πεντακάθαρο πέναλτι ή αυτοί που απέβαλαν τρεις παίκτες του ΟΦΗ πριν από το ματς και έναν (τον Ρουμπάκη) κατά τη διάρκεια του αγώνα; Αυτός που του στέρησαν καθαρό γκολ ή αυτοί που τους χάρισαν καθαρό πέναλτι υπέρ του Εργοτέλη;».

«Πράσινη»: «Ζητάνε τα ρέστα έπειτα από τη μαϊμουδιά της χρονιάς με πρόσχημα τον Ν'Ντόι. Εξομοιώνουν τις αλλοιώσεις πρωταθλημάτων με τα επεισόδια. Τρελάθηκαν οι «πράσινοι» με το πέναλτι-φάντασμα στο Καραϊσκάκη, όταν εκείνοι δέχονται κάθε Κυριακή ανελέητο κυνηγητό».

Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι κάποιο μυστικό κέντρο δουλειά δεν είχε και σε δουλειά έχει μπει, προσπαθώντας να αμαυρώσει τον τίμιο αγώνα των δύο ομάδων για την κατάκτηση της Σούπερ Λίγκας. Μία άλλη πιο επιφανειακή προσέγγιση του ζητήματος θέλει τον πολυμετοχικό, τον σωκρατικό και τον περίγυρό τους να κάνουν την τρίχα του αντιπάλου τριχιά για να διεκδικήσουν για λογαριασμό τους τον πλέον ποθητό ρόλο: εκείνον του θύματος. Οπως και να 'χει, βρίσκω την όλη ιστορία εξαιρετικά διασκεδαστική και περιμένω με αγωνία τη συνέχεια (αν είναι και πρωτοσέλιδη, ακόμα καλύτερα...).

Αλλάζω θέμα, πιστέ μου αναγνώστη, και είμαι έτοιμος να περάσω με τη βοήθεια της γοητευτικής Ντέπυς Γκολεμά στην υπόθεση με τον δενδροκηπουρό Νικοπολίδη. Η Ντέπυ στη στήλη της στο «Φως» κάνει (όπως πάντα) μια σειρά από εύστοχα σχόλια, τα οποία θα σε συναρπάσουν. Γράφει συγκεκριμένα: «Πέσανε να τον φάνε τον εθνικό μας κηπουρό». Μελώνω. Μετά τον εθνικό σταρ και τον εθνικό σπορτκάστερ, αποκτήσαμε και εθνικό κηπουρό. Ανακηρύσσω και εγώ, λοιπόν, την αγαπημένη Γκολεμά «εθνικό μπουμπούκι» λόγω της γοητείας της και της γλυκύτητάς της και ολοκληρώνεται το καρέ. Η χώρα μπορεί να κοιμάται ήσυχη πλέον. Εδεσε το γλυκό...

Στη συνέχεια η Ντεπούλα μου κάνει ένα πιο πικάντικο σχόλιο: «Ο Αντώνης, αν και κηπουρός, την έπιασε την τσουκνίδα του Καραμαλίκη». Εχω αναστατωθεί. Η όλη ατμόσφαιρα μου θυμίζει ταινία του Tinto Brass. Ο Καραμαλίκης ξεχύνεται μπροστά την ώρα που το γυμνόστηθο γυναικείο κοινό παραληρεί, φωνάζοντας συνθήματα τύπου: «Ηρθε η ώρα του Καραμαλίκη», «δεν είναι σαν χαλίκι η τσουκνίδα του Καραμαλίκη». Κι ενώ ο αρρενωπός επιθετικός είναι έτοιμος να μπει με την μπάλα στα δίχτυα, ο ιπτάμενος κηπουρός πετάγεται και πιάνει τον Καραμαλίκη από την τσουκνίδα, καταστρέφοντας τη σκηνή. Δεν το απέφυγα το κακό τελικά. Πάλι κρύο μπάνιο θα χρειαστεί να κάνω για να συνέλθω...

Η Ντέπυ μου ολοκληρώνει την αναφορά της στον Νικοπολίδη με μια εξαιρετικά εύστοχη παρατήρηση: «Λοιπόν, κόντρα στο ρεύμα εγώ τούτο έχω να πω! Αν υπάρχει ΕΝΑΣ άνθρωπος που να μην έκανε χρήση του δίκαιου ή άδικου δικαιώματος που δίνει η πολιτεία, να σηκώσει το χέρι. Ο χλευασμός είναι εύκολη υπόθεση».

Εχει δίκιο η καλή μου. Διότι, λατρεμένε μου αναγνώστη, όταν ήσουν μικρός ποιο ήταν το μεγάλο όνειρό σου; Μην ντρέπεσαι να το ομολογήσεις. Βάλε το χέρι στην καρδιά και παραδέξου το. Πόσες φορές ονειρεύτηκες πως όταν μεγαλώσεις θα γίνεις δημοτικός ή δημόσιος υπάλληλος; Πόσες φορές δεήθηκες στον Θεό να δώσει κάποτε και σε σένα η πολιτεία την ευκαιρία να κάνεις χρήση αυτού του δίκαιου ή άδικου δικαιώματος;

Παρεμπιπτόντως, εγώ γνωρίζω πέντε-δέκα (χιλιάδες) ανθρώπους που ακούνε «δουλειά στο δημόσιο» και «μονιμοποίηση» και βγάζουν καντήλες, αλλά αυτό δεν μετράει. Εγώ έχω κακές παρέες...

Για το φινάλε σού κράτησα, πολυαγαπημένε, τον Κώστα Πιτιακούδη, που στο «Derby» απευθύνει ένα αγωνιώδες ερώτημα: «Τώρα που ο Παναθηναϊκός ψάχνει για κεντρικό αμυντικό, όλοι εκείνοι που μας ζάλιζαν το καλοκαίρι γιατί δεν πήρε το "αλάνι", πώς και δεν επαναφέρουν το θέμα; Η ΑΕΚ δεν έχει χρήματα για μεταγραφές (όπως άφησε να εννοηθεί και ο Μπάγεβιτς), οπότε ευχαρίστως θα τον πουλούσε».

Κώστα μου, εγώ την αμαρτία μου θα σ' την πω. Σκεφτόμουν κάτι καλύτερο. Να προτείνω στον Πατέρα να σκεφτεί το ενδεχόμενο ανταλλαγής Κυργιάκου-Μελίσση. Κατάλαβα όμως ότι το deal δεν θα συνέφερε τον πολυμετοχικό. Θα έπρεπε να πάρει εκτός από το αλάνι και κάνα εκατομμύριο ευρώ από την ΑΕΚ για να μη βγει ζημιωμένος. Σιγά μη δώσουμε «δέκα Μποτινέλι» παίκτη για ένα κομμάτι ψωμί...

Ζέτα Μακρυκούγια

Ο,τι και να γράψω, λατρεμένε, για να περιγράψω αυτή την οπτασία που βλέπεις στη φωτογραφία θα είναι λίγο. Αν μέχρι πρότινος θεωρούσες τη Μακρυπούλια την ομορφότερη γυναίκα στην Ελλάδα, μπορείς να αυτομαστιγωθείς. Μπροστά στη Μακρυκούγια δεν λέει μία...