Ογδόντα χιλιόμετρα βορειοανατολικά…

Γράφει ο Κώστας Δ. Πλιατκας

Ο δρόμος είναι πια πολύ καλύτερος. Η απόσταση εξάλλου είναι δεν είναι ογδόντα χιλιόμετρα, βορειοανατολικά της Θεσσαλονίκης. Σε πενήντα λεπτά με ένα καλό αμάξι είσαι εκεί, ενώ στα χρόνια του '60 και του '70, με το λεωφορείο των φιλάθλων του ΠΑΟΚ, ήθελες πάνω από μιάμιση ώρα.

Δεν βαριέσαι, στον δρόμο άναβε συζήτηση για τον Κούδα, τον Τερζανίδη και τον Σαράφη αλλά και για την αντίσταση που θα έβρισκαν από τους «κόκκινους δαίμονες» των Σερρών με τον Κελεσίδη και τον Στοϊμένο και τους άλλους προικισμένους συμπαίκτες τους.

Ο οδηγός εξάλλου πάντα φρόντιζε να έχει στο μαγνητόφωνο Στράτο Διονυσίου και έπαιζε σε μεγάλη ένταση το μεγάλο σουξέ, τον «Παλιατζή». Η «γαλαρία» το είχε αμέσως διασκευάσει και έτσι άκουγες όλο το λεωφορείο να τραγουδά «πάρε ό,τι θέλεις, ΠΑΟΚτσή»!

Και είναι αλήθεια ότι ο ΠΑΟΚ πήρε αρκετές φορές τη νίκη στο ιστορικό γήπεδο των Σερρών, που αντέχει από τη δεκαετία του 20 μέχρι σήμερα, αφού του έγιναν βέβαια πολλές ανακαινίσεις. Αλλες φορές, όμως, τις λιγότερες, έφυγε ηττημένος. Ο Πανσερραϊκός από το 1965 μέχρι το 1991 έπαιξε 21 φορές στην Α' Εθνική πριν ακολουθήσει η πέτρινη δεκαπενταετία. Νίκησε όλες τις ομάδες που έγιναν πρωταθλήτριες Ελλάδος. Γνώρισε και συντριβές. Εχτισε όμως ιστορία που τη σέβονται όλοι.

Μπαίνεις στην πόλη των Σερρών και οδηγώντας όλο ευθεία φτάνεις στο Δημαρχείο. Στρίβεις αμέσως δεξιά Μεραρχίας και σε μισό χιλιόμετρο κάνεις αριστερά. Βλέπεις τους προβολείς. Εκεί είναι το γήπεδο. Εκεί φώναξαν, πανηγύρισαν τις νίκες ή πόνεσαν για τις ήττες τρεις γενιές Σερραίων φιλάθλων.

Τη μεγαλύτερη χαρά που πήραν οι φίλοι του ΠΑΟΚ σ' αυτό το γήπεδο δεν ήταν σε μάχη εναντίον του Πανσερραϊκού. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1987 το τελικό σκορ 6-1, στο ματς ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός, δεν άφηνε κανένα περιθώριο άλλης σκέψης σε όσους ήταν εκεί. Εζησαν ένα εννενηντάλεπτο γεμάτο ιστορικές στιγμές για τον «Δικέφαλο».

ΠΑΟΚ και Πανσερραϊκός είτε στις Σέρρες είτε στην Τούμπα χάρισαν πολλές συγκινήσεις στους φιλάθλους. Τη μερίδα του λέοντος στις νίκες έχει ο «Δικέφαλος», αλλά τούτο δεν σημαίνει πως έχασαν οι Σερραίοι «δαίμονες» τον σεβασμό του αντιπάλου. Ειδικά στις δεκαετίες του '60 και του '70, όποιος πήγαινε στις Σέρρες καρδιοχτυπούσε σταθερά. Χώρια που στη μέρα του ο Πανσερραϊκός μπορούσε να σε εκθέσει με την καλή μπάλα που έπαιζε.

Οι σχέσεις των δύο ομάδων πέρασαν μεγάλη κρίση τον Ιανουάριο του 1969, όταν συνέβη στην Τούμπα εκείνος ο σοβαρός τραυματισμός του Γιώργου Κούδα. Υστερα από τρικλοποδιά που δέχτηκε ο Κούδας έπεσε πάνω στο γόνατο του Στοϊμένου. Δύο κατάγματα στο ζυγωματικό. Το σοκ ήταν μεγάλο διότι το «ζαρκάδι» είχε δεν είχε έξι μήνες στην ομάδα ύστερα από την επιστροφή του στην Τούμπα, αφού προηγήθηκε η μυθιστορηματική του κάθοδος - η «αρπαγή» κατ' άλλους στον Πειραιά (σε άλλο σημείωμα θα τα πούμε κι αυτά).

Χρόνια αργότερα, ο Στοϊμένος σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στον Σταύρο Πετρακόπουλο έδωσε τη δική του εκδοχή για τη φάση, υποστηρίζοντας ότι δεν έφταιγε.

Περασμένα ξεχασμένα. Ολοι είναι πια φίλοι, οι βετεράνοι των ομάδων.

Τους ενώνουν χιλιάδες αναμνήσεις από ωραία και αθώα, ασπρόμαυρα χρόνια. Οπως όλους τους φίλους που έρχονται απόψε απ' τα παλιά….