We all live in a yellow submarine

«Sky of blue and sea of green, in our yellow submarine»: το τραγούδι των Μπιτλς προφήτευσε τη μονομαχία του «κίτρινου υποβρυχίου» με την «πράσινη» θάλασσα -που λέει ο λόγος.

Μπορεί οι περισσότεροι φίλοι της Λίβερπουλ, της πατρίδας των Μπιτλς και του Στίβεν Τζέραρντ, να τραγουδούσαν αυτές τις μέρες το σχετικό άσμα για καλό γούρι, αλλά αντί να βολευτούν με τη Βιγιαρεάλ θα πρέπει να τα βάλουν με το θηρίο που λέγεται Ρεάλ -και όσο πιο πληγωμένο το θηρίο τόσο πιο επικίνδυνο. Κρίμα που τίθενται αντιμέτωπες οι δύο αγαπημένες μου ομάδες του εξωτερικού, αλλά «σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ», που είπε είτε ο Αγγελάκας είτε ο Τσίπρας -συγγνώμη, αλλά δεν θυμάμαι ποιος το έκανε πρώτος σουξέ.

Το θέμα μας κυρίως είναι η Βιγιαρεάλ. Ναι, φυσικά προηγείται το ματς στο Παγκρήτιο, το ντέρμπι με την ΑΕΚ, το Κύπελλο, τα προπονητικά διπλά στην Παιανία, οι παίκτες που θα έρθουν, αυτοί που θα φύγουν, αλλά όσο και αν βάζουμε το δάχτυλό μας μπροστά, αυτό που θα τραβάει τη ματιά μας είναι το πρώτο ματς στο «Μαδριγάλ». Αν η κληρωτίδα είχε φέρει απέναντι τη Ρεάλ, για παράδειγμα, με όνομα βαρύ σαν ιστορία, ή την Τσέλσι, με πορτοφόλι βαρύ σαν ιστορία, θα κάναμε διαφορετική συζήτηση. Θα σκεφτόμασταν σοβαρά και ουσιαστικά το παιχνίδι εκείνο καμιά εβδομάδα πριν παίξουμε, θα λέγαμε «σεβόμαστε και δεν φοβόμαστε τον αντίπαλο», «δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, αντίθετα ο αντίπαλός μας έχει», «πάμε να διασκεδάσουμε το παιχνίδι», θα σπάγαμε κάθε παγκόσμιο ρεκόρ κλισέ και θα περνούσαμε όμορφα.

Το θέμα με τη Βιγιαρεάλ είναι ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί και να περάσει όμορφα και να περάσει στους «8». Οχι εύκολα, αλλά μπορεί. Δεν είναι το φαβορί, αλλά δεν είναι και ξεγραμμένος. Δεν είναι αμελητέα ποσότητα η τέταρτη ομάδα της Ισπανίας, αλλά δεν είναι και μπαμπούλας. Εχει ένα σωρό καλούς παίκτες, αλλά δεν έχει τον μεγάλο σούπερ σταρ. Μπορεί να σου βάλει τρία γκολ, με την ίδια άνεση που μπορεί να σου δώσει τους χώρους να τα πετύχεις και εσύ. Και φυσικά, ό,τι και αν πούμε σήμερα και για τη Βιγιαρεάλ και για τον Παναθηναϊκό, η ουσία είναι μία και το «Μαδριγάλ» γωνία: πώς θα είναι οι δύο ομάδες στα τέλη Φλεβάρη; Ποιους θα έχει πάρει η Πανάθα; Θα έχει πάρει τον Νιχάτ η ΠΑΟΚάρα; Θα τραβήξει πάλι κανέναν εξάμηνο τραυματισμό ο Πιρές; Θα είναι ο Καθόρλα (με τον Κατσόρλα) σε καλή κατάσταση; Θα βαστάνε τα πόδια του Ζιλμπέρτο Σίλβα παραπάνω από αυτά της «σειρούλας» του, του Σένα; Διότι η παρουσία αυτών των δύο στο κέντρο ενδεχομένως να είναι το αλατοπίπερο του παιχνιδιού.

Περισσότερο από αυτά, όμως, θα μετρήσει το ποσοστό απογοήτευσης ή ενθουσιασμού που θα επικρατεί στα δύο «στρατόπεδα» τη συγκεκριμένη περίοδο. Οι ήττες φέρνουν γκρίνιες, οι γκρίνιες φέρνουν αμφισβήτηση, η αμφισβήτηση φέρνει προπονητολογία, η προπονητολογία φέρνει αβεβαιότητα. Και αυτά, καλώς ή κακώς, αφορούν τον Παναθηναϊκό περισσότερο και λιγότερο τη Βιγιαρεάλ. Στο κάτω κάτω, η Ισπανία έχει κερδίσει με το σπαθί της το προνόμιο να βγάζει τέσσερις ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ -απευθείας ή στα προκριματικά- οπότε η Βιγιαρεάλ μαζί με τη Σεβίλλη, την Ατλέτικο και τη Ρεάλ θα παίξουν πόκερ στο οποίο κερδίζουν τρεις και χάνει μόνο ένας. Αντιθέτως, στην Ελλάδα τα πράγματα είναι αλλιώτικα. Με τον Ολυμπιακό ήδη απόλυτο φαβορί για τον τίτλο, τον ΠΑΟΚ με καταπληκτική χρονιά δεύτερο και τον Παναθηναϊκό στους -7, δύο στραβά αποτελέσματα στην Ελλάδα θα τον κλονίσουν. Και η ευρωπαϊκή πρόκριση στους «8» θα μοιάζει με σανίδα σωτηρίας. Θα γίνει ταξίδι για «business» και όχι για «pleasure». Και το άγχος είναι πολύ πιο υπολογίσιμος αντίπαλος από την εκτελεστική δεινότητα του Τζουζέπε Ρόσι και τις κάθετες μπαλιές του Ιμπαγάσα.