Ο Θεός και ο... Μπάστος

Αποφάσισα σήμερα, λατρεμένε αναγνώστη, επηρεασμένος από το πνεύμα των Χριστουγέννων, το οποίο ήδη νιώθω στην ατμόσφαιρα, να κάνω μια καλή πράξη. Οσο κι αν δεν θες να το παραδεχτείς, dear, οι εορτές δεν είναι για μένα και για σένα, που τα 'χουμε φάει τα ψωμιά μας, αλλά για τα παιδιά και τον Κώστα Γκόντζο (ο οποίος τώρα μπαίνει στην πιο δύσκολη ηλικιακή φάση της ζωής του, την εφηβεία). Γι' αυτό οφείλουμε όλοι να κάνουμε κάτι για τα χρυσά μου.

Ελαβα χθες στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου ένα mail από τον αναγνώστη Ηλία, που με συγκίνησε ιδιαίτερα. Μου έγραφε ο φίλος: «Αγαπητέ Στέφανε, αυτά τα γράμματα τα έγραψαν μικρά παιδιά στον Θεό. Είναι απλώς υπέροχα. Απόλαυσέ τα». Ακολουθούσε μια σειρά από γράμματα μικρών παιδιών προς τον Θεό, τα οποία, όπως καταλαβαίνεις, ποτέ δεν έφτασαν στον προορισμό τους. Είναι πολύ πιθανό ο ταχυδρόμος διαβάζοντας στο όνομα του παραλήπτη «Θεός» να τα έστειλε στον Βασίλη μου και ο κόπος των παιδιών να βρίσκεται τώρα πεταμένος σε κάποιον κάδο απορριμάτων στη Συγγρού...

Η καθημερινή επαφή μου με ξακουστές θεότητες της καθημερινότητάς μας νομίζω ότι μου επιτρέπει να γνωρίζω τον τρόπο με τον οποίο θα απαντούσε ο Μεγαλοδύναμος –που βλέπεις και στη φωτογραφία– στους μικρούς φίλους του. Εχω πάρει πλέον το κολάι. Γι' αυτό ως άλλος Νίμιτς θα μεσολαβήσω ώστε να πάρουν τις απαντήσεις που θέλουν, για να τους φύγει το μαράζι και να επιστρέψει το χαμόγελο στα χείλη τους. Mon Dieu, η Μαρί Κυριακού θα ήταν πολύ περήφανη για μένα...

Μάρθα: «Με συγχωρείς που δεν σου έγραψα νωρίτερα. Μόλις αυτή τη βδομάδα έμαθα να γράφω».

Θεός: «Με συγχωρείς που δεν σου απάντησα νωρίτερα. Μόλις τώρα έμαθα να στέλνω SMS».

Σιου: «Αγαπητέ Θεέ, αν ζούμε μετά τον θάνατό μας, τότε γιατί να πεθάνουμε;».

Θεός: «Δεν ζούμε μετά τον θάνατό μας. Και είσαι και χοντρός».

Τζόνι: «Αγαπητέ Θεέ, πώς έγινε και δεν εφηύρες κανένα καινούργιο ζώο τελευταία; Εχουμε πάντα τα ίδια, τα παλιά».

Θεός: «Αγαπητέ Τζόνι, πόσες μέρες έχεις να κοιταχτείς στον καθρέφτη;».

Νόρμα: «Καλέ μου Θεέ, ήθελες πράγματι η καμηλοπάρδαλη να είναι έτσι ή μήπως έκανες λάθος;».

Θεός: «Καλή μου Νόρμα, επειδή σε σαράντα πέντε χρόνια από σήμερα (όταν θα περνάς κλιμακτήριο) ο άντρας σου θα μου κάνει την ίδια ακριβώς ερώτηση, απαντώ και στους δύο σας από τώρα: ναι».

Εμιλι: «Αγαπητέ Θεέ, θα μπορούσες να γράψεις μερικές ακόμα ιστορίες; Τις διαβάσαμε όλες αυτές που έγραψες και τις ξαναρχίσαμε».

Θεός: «Αγαπητή Εμιλι, δεν προλαβαίνω. Μπορείς, όμως, να κάνεις έναν κόπο και να τις ξαναδιαβάσεις απ' το τέλος προς την αρχή. Θα 'χουν πιο πολύ ενδιαφέρον έτσι».

Ντόνα: «Διαβάσαμε ότι ο Θωμάς Εντισον ανακάλυψε το φως. Εγώ νόμιζα ότι το είχες ανακαλύψει εσύ».

Θεός: «Μικρή μου Ντόνα, για να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα στο μυαλό σου διάβασε το γράμμα που μου έστειλε ο Θωμάς Εντισον και θα καταλάβεις: "Το όνομα Θωμάς Μητρόπουλος σου λέει κάτι;"».

Τσάρλι: «Πώς ήξερες ότι ήσουν ο Θεός;».

Θεός: «Μου το 'πε ο Νίτσε».

Σίλβια: «Αγαπητέ Θεέ, είναι καλύτερα τα αγόρια από τα κορίτσια; Ξέρω πως είσαι αγόρι, αλλά προσπάθησε να είσαι δίκαιος».

Θεός: «Δεν μπορώ να σου απαντήσω. Η Μαρία ελέγχει τα εξερχόμενά μου».

Τζέιν: «Αντί να αφήνεις τους ανθρώπους να πεθαίνουν και να φτιάχνεις άλλους, γιατί δεν κρατάς αυτούς που έχεις τώρα;».

Θεός: «Κύριε Κώστα ή Ντίνο ή Μήτσο ή Τάκη, όσα nickname κι αν χρησιμοποιήσεις θα σε καταλάβω. ΥΓ.: Και μην ξανακλέψεις τα γράμματα του δισέγγονού σου».

Στίβεν: «Αγαπητέ Θεέ, είσαι πλούσιος ή μόνο διάσημος;».

Θεός: «Δεν μου αρέσει να προκαλώ. Επόμενη ερώτηση παρακαλώ».

Επειτα απ' αυτή την αγαθοεργία που έκανα, κεχαριτωμένε, νιώθω ήδη καλύτερος άνθρωπος. Ανακουφισμένος πια, μπορώ να περάσω στο επόμενο θέμα, που αφορά τον πολυμετοχικό και τις μεταγραφικές περιπέτειές του. Διάβασα στην «Πράσινη» ένα αφιέρωμα για τον Μπάστος και εντυπωσιάστηκα. Η καλή εφημερίδα, μάλιστα, είχε εκτός των άλλων μια ολόκληρη σελίδα στην οποία ο Νικόλας Βασιλαράς και ο Λευτέρης Μπακολιάς έκαναν την «ακτινογραφία του Μπάστος».

Λατρεύω τις συγκεκριμένες αναλύσεις, sugar, στις οποίες παρουσιάζονται ανά κατηγορία τα προτερήματα και τα ελαττώματα του εκάστοτε μεταγραφικού στόχου. Δηλαδή μόνο τα προτερήματά του, διότι δεν έχει γεννηθεί ακόμα παίκτης που θα ενδιαφέρει ελληνική ομάδα και δεν θα αγγίζει την τελειότητα (τουλάχιστον μέχρι την αποφράδα ημέρα που θα κάνει την πρώτη εμφάνισή του)...

Διαβάζοντας την κριτική κατάλαβα ότι ο Μπάστος πρέπει να είναι στη χειρότερη κράμα Μαραντόνα και Κώστα Μαλλέκου και πολύ χάρηκα. Στη διπλανή σελίδα της «Πράσινης», όμως, την προσοχή μου τράβηξε ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ του Μπακολιά και του Σαριδάκη για τον άνθρωπο Μισέλ Μπάστος κι έτσι μου ήρθε μια ιδέα. Να συνδυάσω τα δύο άρθρα. Πήρα, λοιπόν, το κείμενο που αναφερόταν στον άνθρωπο Μισέλ και το προσάρμοσα στις κατηγορίες βάσει των οποίων γινόταν η «ακτινογραφία» του ποδοσφαιριστή Μπάστος. Το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό:

Ταχύτητα: «Οδηγεί ένα Audi Q7, το οποίο απέκτησε πρόσφατα».

Τεχνική: «Οποτε πετυχαίνει γκολ σπεύδει να το πανηγυρίσει μαζί με τους οπαδούς της γαλλικής ομάδας, προτού ξεκινήσει τα χορευτικά. Γενικά οι πανηγυρισμοί του ξεχωρίζουν και είναι ένας από τους λόγους που τον έχουν κάνει διάσημο και αγαπητό».

Μυαλό: «Μια φορά έβγαλε μια πιπίλα από το σορτσάκι και την έβαλε στο στόμα».

Πειθαρχία: «Του αρέσει να πηγαίνει σε κλαμπ και να ακούει τη μουσική που λατρεύει (χιπ χοπ)».

Μες στην καρδιά μου το έχω ήδη αυτό το αγόρι. Ειδικά οι επιδόσεις του στην κατηγορία «πειθαρχία» με κάνουν να αισιοδοξώ. Χρυσή παρέα θα κάνουμε οι τέσσερίς μας. Εγώ, αυτός, η θεία Λουκρητία και ο Κλέιτον. Δεν μπορώ να περιμένω...