Οι διαδηλώσεις, ο Λεωνίδας και οι 300 (περίπου) τηλεδικαστές

Kαταλάβετέ το: η νεοελληνική πολιτική ιστορία αρμενίζει σε γαστρικά υγρά. Μαχαιροπίρουνα τη χαράζουν. Εφαγε ο Χαρίλαος Φλωράκης τα ξακουστά ντολμαδάκια της Μαρίκας Μητσοτάκη και χώνεψε η Αριστερά την κυβέρνηση Τζαννετάκη. Η εποχή Σημίτη ανέτειλε σε ένα γεύμα, την –τυχερή για τον ίδιο- 13η Νοεμβρίου 1994, στο σπίτι της Βάσως Παπανδρέου: Πάγκαλος, Αυγερινός, Σημίτης, Βάσω. Σπανακόπιτα, κοτόπουλο μιλανέζα και το «ανδρεϊκό» ΠΑΣΟΚ τέζα.

Η αναρρίχηση του Κ. Καραμανλή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας άρχισε με το «γεύμα των τριάντα», στην οικία Βαρβιτσιώτη, τον Φεβρουάριο του 1997. Τώρα ποια μεγάλη πολιτικοδημοσιογραφική τομή επίκειται, εάν ο Λεωνίδας Κύρκος προσκαλέσει πάλι για φαΐ τον Αντώνη Πανούτσο; «Στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά» έγραφε προσφάτως ο Πανούτσος. Το (παλιό) γεύμα με τον Κύρκο, για το οποίο δικαιολογημένα επαίρεται ο Αντώνης, εγγυάται το… μισό αντίστροφο: ενωμένοι στη μάσα. Στον αγώνα; Εδώ σας θέλω. Ο μοναδικός αγώνας που φλογίζει την καρδούλα του Πανούτσου είναι η αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα. Μη σας ξεγελούν τα υπόλοιπα. Η πάταξη διαδηλωτών, απεργών, καταληψιών, αναρχικών, φρικιών, αυτόνομων είναι απλή προθέρμανση.

Τι θα συμβεί, λοιπόν; Θα αρχίσει να γράφει ο Πανούτσος με την –παλιά, χαρακτηριστική- γλώσσα Κύρκου; Θα αρχίσει ο Λεωνίδας να αρθρογραφεί για τη βία στα γήπεδα με ύφος Αντώνη; Σας «κολλάει» καλά ένας Πανούτσος που γράφει «καλοσυνάτες νοικοκυρούλες, εκπαιδεύστε στο σχολειό της ανθρωπιάς τα βλαστάρια σας προτού παραδοθούν στα αχρείαστα πάθη των κερκίδων, προτού εμφανιστεί η κίτρινη λάμψη του μίσους στα μάτια τους -κι εσείς, ελάχιστοι εναπομείναντες τίμιοι οργανωμένοι οπαδοί, τιθασεύστε με τα βελούδινα χαλινάρια της πειθούς τους υπόλοιπους, μη σας πάρει όλους ο διάβολος και να ψάχνετε τα φούτερ σας στη ΓΑΔΑ»;

Μπα, προτιμώ έναν Κύρκο που διατείνεται πως όσα γίνονται στα γήπεδα αποτελούν «παπαριές καμαρωτές». Με συμφέρει, άλλωστε: αν ο Πανούτσος αρχίσει να γράφει όπως συνήθιζε να αγορεύει ο Κύρκος, μάλλον θα χρειάζεται κάθε ημέρα τρεις σελίδες της «SportDay», οπότε αναπόφευκτα θα υπάρξουν πλεονάζοντες αρθρογράφοι. Δεν είναι καιρός να ψάχνω για δουλειά – και με όσα έχω γράψει για τους Μίχαλους, ούτε ως ανειδίκευτο εργάτη δεν με βλέπω να προσλαμβάνομαι.

Ισως πάλι η ιδιοτελής προτίμησή μου «σκοντάφτει» σε μια δυσχέρεια: τίποτε δεν μας βεβαιώνει ότι ο Κύρκος έχει καλή επαφή με το θέμα της βίας στα γήπεδα. Προς το παρόν, το ερώτημα είναι αν έχει καλή επαφή με όσα ήδη πραγματεύεται. Παντιέρα έκανε ο Πανούτσος το πολυσυζητημένο άρθρο του Κύρκου στην «Ελευθεροτυπία», με την ανακούφιση δικηγόρου που ξαφνικά «βγάζει λαβράκι» σε μία υπόθεση ιερή: να αποδειχθεί πως όσοι αριστεροί –εκτός ΚΚΕ– λένε ότι δεν γουστάρουν πλιάτσικα και εμπρησμούς είναι ανειλικρινείς. Ειδάλλως, γιατί να το πει με τα δικά του λόγια ο Κύρκος; Ε; Τετράγωνη λογική. Αδιάσειστο στοιχείο, έπειτα από την προσκόμιση του οποίου ο ίδιος ο Κύρκος «στοίχειωσε» -είτε αυτοπροσώπως είτε μέσω του άρθρου του- στα τηλεοπτικά παράθυρα και στα τηλεδικεία που λατρεύουν να «τσουβαλιάζουν» τα πάντα και τους πάντες. Ας πούμε, τους πλιατσικολόγους με τους μαθητές που εκτόξευαν νεράντζια και σκουπίδια έξω από τα Αστυνομικά Τμήματα. Μωρέ μπράβο, δυναμική επανεμφάνιση ο Λεωνίδας…

Εγραψε ο Κύρκος: «Ολους αυτούς (σ.σ.: τους «μπαχαλάκηδες») που κατηγορώ στο όνομα της ιστορίας του εργατικού κινήματος, τους ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ να επικαλούνται το όνομα της Αριστεράς». Αχρείαστη απαγόρευση: δεν το επικαλούνται. Οιοσδήποτε διατηρεί στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα, το ξέρει. Οσοι «μπαχαλάκηδες» έχουν κάποια ιδεολογική ταυτότητα είναι αδιάφοροι για την Αριστερά ή και εχθρικοί απέναντί της. Ακόμη και προς το μεγαλύτερο τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, στην οποία –ειρήσθω εν παρόδω– κάποτε, το '81, βρέθηκε το ΚΚΕ Εσωτερικού υπό την πεφωτισμένη ηγεσία του Λεωνίδα. Εκεί «ξέπεσε» το '93 κι ο ΣΥΝ της «ΠΑΣΟΚικής» γραμμής Δαμανάκη. Για να μην ξεχνιόμαστε. Αναρωτιέστε ποια σχέση έχουν οι υπομνήσεις αυτές με το άρθρο Κύρκου; Μα όποιος το είδε ολόκληρο, διέκρινε την «ταμπακιέρα». Την προτροπή προς τον ΣΥΡΙΖΑ να πέσει (εν είδει προεκλογικής αυτοκτονίας, άραγε;) στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ -όλα τα υπόλοιπα, περί επεισοδίων, χρησίμευαν ως εισαγωγικές, διακοσμητικές περικοκλάδες. Εν πάση περιπτώσει, η νουθεσία έχει αποδέκτες μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ? με ενδιαφέρον θα τους ακούσω. Επιστρέφω, λοιπόν, στις περικοκλάδες…

Εάν κάποιος διάβαζε το άρθρο του Κύρκου δίχως να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει αυτήν την περίοδο, θα κινδύνευε να οδηγηθεί σε ένα εσφαλμένο συμπέρασμα: οι «μπαχαλάκηδες» είναι κατά βάση «προβοκάτορες, άθλια υποκείμενα κινούμενα από σκοτεινές επιδιώξεις ορκισμένων εχθρών της Δημοκρατίας» και δευτερευόντως «κάποιοι ανώριμοι νεαροί», δηλαδή οργισμένοι νέοι που τα σπάνε. Είτε βολεύει είτε όχι, οι πραγματικοί συσχετισμοί στο μπλοκ των «μπαχαλάκηδων» είναι αντίστροφοι. Αλλο όμως είναι το σημαντικότερο μπέρδεμα του «κυρίως» με το «δευτερεύον»: τι στην ευχή βιώνουμε τούτες τις ημέρες; Κυρίως αυθεντική, δυναμική νεανική κινητοποίηση ή κυρίως καταστροφικό «μπάχαλο»; Ούτε τα συντηρητικότερα ξένα ΜΜΕ τολμούν πλέον να ισχυριστούν το δεύτερο, όμως το άρθρο του Λεωνίδα δείχνει αναποφάσιστο.

Δικαιολογημένο το καμάρι του Πανούτσου για το γεύμα εκείνο: ο Κύρκος ανέκαθεν διέθετε γοητευτική προσωπικότητα. Επιπροσθέτως, όπως όλοι οι ιστορικοί ηγέτες της Αριστεράς, ενέπνεε και εμπνέει τον σεβασμό που ξεπήδησε από εποχές δύσκολες και χρόνια διώξεων. Αυτή η αύρα μπορεί να αγγίξει ακόμη και τον Αντώνη που όταν στρίβει αριστερά με το αυτοκίνητο ζητά συγχώρεση από τα πνεύματα όλων των βασιλέων της Ταϊλάνδης. Το θέμα εν προκειμένω είναι άλλο: πόσο καλά μπορούν να «ακτινογραφήσουν» την εποχή μας ιστορικοί ηγέτες της Αριστεράς οι οποίοι είχαν «χαμηλά ποσοστά ευστοχίας» στη δική τους εποχή;

Με όλο τον σεβασμό, εάν η ελληνική κοινωνία άκουγε το 1975 τα περί «εθνικής αντιδημοκρατικής δημοκρατικής ενότητας» του Λεωνίδα, ουσιαστική αντιπολίτευση ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν θα αντιμετώπιζε μέχρι τα middle '80ς. Αν ο Χαρίλαος είχε δίκιο, η σοβιετική κοινωνία θα ήταν επιτομή του ουμανισμού και η εισβολή στην Τσεχοσλοβακία σοσιαλιστικό αριστούργημα - ομοίως και ο Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία. Εάν οι αναλύσεις του Λεωνίδα ήταν σωστές, τότε σήμερα θα είχαμε «Ευρωπαϊκή Ενωση των εργαζομένων» αντί να τρώμε κατακέφαλα οδηγίες περί 70 ωρών εργασίας εβδομαδιαίως (τέλεια Χάρυβδη κοντά στη Σκύλλα των ιδεών α λα Μίχαλος). Εάν η στρατηγική Λεωνίδα - Χαρίλαου ήταν ορθή, τότε η ψωνισμένη «μεγάλη Αριστερά» του 1989 δεν θα είχε πετύχει διπλό «άθλο»: αφενός έγινε «σκαμνάκι» για να ανέβει στον πρωθυπουργικό θώκο ο Κ. Μητσοτάκης και αφετέρου βοήθησε το ΠΑΣΟΚ να συσπειρώσει την –εξοργισμένη με το Ειδικό Δικαστήριο- βάση του. Με όλο τον σεβασμό, εάν αυτά συνέβησαν τότε που ο Κύρκος ήταν «μέσα στα πράγματα», γιατί να θεωρηθεί θέσφατο ο λόγος του το 2008;

Τον φαντάζομαι σε νέο γεύμα εργασίας με τον Πανούτσο, να αναπολούν την εποχή του Πέτρουλα, με αφορμή πρόσφατο κείμενο του Αντώνη. Οπως αντιλαμβάνεστε, η ευλαβική προσήλωση του Αντώνη στη νομιμότητα θα δώσει δίκιο στα λόγια του (τότε) «δοτού» πρωθυπουργού Αθανασιάδη-Νόβα για «ανεύθυνον οχλοκρατίαν» των διαδηλωτών. Ο Λεωνίδας ασφαλώς θα διαφωνήσει. Αν όμως η συζήτηση πάει στον γαλλικό Μάη του '68, στους φοιτητές που έριχναν πέτρες στα CRS (τα γαλλικά ΜΑΤ) κι έστηναν οδοφράγματα αντί να κάθονται στωικά και να «τις τρώνε» σαν Ινδοί την εποχή του Γκάντι; Τι θα απαντούσε ο σημερινός Κύρκος στην περί νομιμότητας διάλεξη του Πανούτσου; Ειλικρινά, δεν ξέρω. Ισως γι' αυτό είναι χρήσιμα τα γεύματα. Προσποιείσαι ότι σου στάθηκε η μπουκιά στον λαιμό κι όταν τελειώσουν τα «γκουχ» και τα «γείτσες» το θέμα έχει ξεχαστεί.

ΥΓ.: για να γίνει η νέα συνάντηση-γεύμα, ας μην πιει νωρίτερα ο Πανούτσος. Ετσι όπως μπερδεύει στα κείμενά του τα επώνυμα «Ευαγγελάτος» και «Ελευθεράτος», τον βλέπω να χτυπά το κουδούνι κάποιου ανυποψίαστου Κύρτου ή Κούρτου και η ιστορία να χάνει την ευκαιρία να ξαναγραφτεί.