Η πολυτέλεια που λέγεται Νάτσο Σκόκο

Καθώς συμπληρώνεται σιγά σιγά ο πρώτος μήνας της επιστροφής του Ντούσαν Μπάγεβιτς στην ΑΕΚ, αξίζει τον κόπο να δούμε τα πρώτα δείγματα γραφής του στην «Ενωση». Τα οποία πολύ διαφορετικά από του Γιώργου Δώνη δεν είναι, κυρίως γιατί κι ο Ντούσαν ταλαιπωρείται από τον ίδιο δολοφονικό ιό που «σκότωσε» τον προηγούμενο προπονητή. Λέγεται Ινιάσιο «Νάτσο» Σκόκο.

Οι αγωνιστικές δυσκολίες της φετινής ΑΕΚ έχουν να κάνουν κυρίως με την επίθεσή της. Η ΑΕΚ δεν έχει μια σούπερ άμυνα – μία αγωνιστική πριν από το τέλος του πρώτου γύρου έχει δεχτεί 14 γκολ. Τρία από αυτά τα έχει δεχτεί στη Φυλή από τον Θρασύβουλο σε ένα παιχνίδι που έπαθε μπλακ άουτ. Αν αυτά τα είχε γλιτώσει, δείχνοντας απλώς την πρέπουσα προσοχή, θα είχε δεχτεί μόλις 11, θα ήταν δηλαδή στα περσινά της στάνταρ. Ετσι κι αλλιώς τα 14 δεν είναι πάρα πολλά. Δώδεκα έχει δεχτεί ο ΠΑΟ. Η διαφορά είναι ότι οι «πράσινοι» έχουν πετύχει 24 (δηλαδή ένα λιγότερο από τον Ολυμπιακό) και η ΑΕΚ μόλις 16, (δηλαδή δύο λιγότερα απ' αυτά που έχουν σημειώσει οι επιθέσεις του Εργοτέλη, του Πανιωνίου και της Λάρισας). Πέρυσι η ΑΕΚ είχε σημειώσει 65 γκολ συνολικά και πρόπερσι 60. Η σύγκριση προκαλεί θλίψη.

Προβλήματα

Στην επίθεσή της η ΑΕΚ έχει δύο προβλήματα. Το πρώτο είναι η απουσία του «Ρίμπο» (πάνω στον οποίο έμοιαζε χτισμένη η μεσαία γραμμή) και το δεύτερο η παρουσία του Σκόκο. Για τον Ριβάλντο έχω τοποθετηθεί τον καιρό που ακούγονταν κουταμάρες του είδους «η φυγή του θα κάνει την ΑΕΚ πιο γρήγορη». Η ΑΕΚ όντως τρέχει φέτος περισσότερο, αλλά τρέχει στο πουθενά, γιατί λείπει ο παίκτης που, όποτε έπαιρνε την μπάλα, έβαζε τον μηχανισμό της σε κίνηση, ακόμα κι αν την μπάλα την κρατούσε λίγο παραπάνω. Οποιος έπαιζε δίπλα στον Βραζιλιάνο έκανε κίνηση στους χώρους, γνωρίζοντας ότι η μπάλα μπορεί να φτάσει στα πόδια του. Ο Μπάγεβιτς λέει ότι η επίθεση της ομάδας είναι στατική – προφανώς και είναι. Κυρίως γιατί όσοι παίζουν σ' αυτή έχουν σοβαρές αμφιβολίες για το αν θα πάρουν ποτέ την μπάλα σε θέση να απειλήσουν. Το να κλαις, πάντως, για τη φυγή του «Ρίμπο» (ή του «Λύμπε» που τουλάχιστον γνωρίζει την τέχνη που λέγεται «σκοράρω σε αναμπουμπούλα, αρκεί η μπάλα να 'ρθει στην περιοχή») δεν έχει νόημα. Το θέμα είναι να βρεθεί η λύση στο αίνιγμα που λέγεται Σκόκο.

Μαργαρίτα

Ο Δώνης για μήνες μαδούσε μια μαργαρίτα μονολογώντας «4-3-3 ή 4-4-2;». Επί της ουσίας έψαχνε μια θέση για τον Σκόκο, έναν τρόπο για να τον αξιοποιήσει. Μόλις απολύθηκε τη δουλειά την ανέλαβε ο Μπάγεβιτς, που συνέχισε να προσπαθεί να βολέψει κάπου τον Αργεντινό μέχρι το «Κλεάνθης Βικελίδης», έπειτα από 40 λεπτά αγώνα, να αποφασίσει ότι αν κάποιος δεν έχει θέση, μερικές φορές είναι προτιμότερο να κάτσει στον πάγκο. Είναι λύση αυτό; Είναι μια λύση αλλά όχι η καλύτερη, θα σου απαντήσει όποιος τον Σκόκο τον γουστάρει. Και θα σου πει και με τα δίκια του ότι η καλύτερη λύση θα ήταν να αξιοποιηθεί ο παίκτης. Μάλιστα.

Θεϊκός

Στο ποδόσφαιρο είναι καλό να είσαι ο Ντρογκμπά, ο Ιμπραΐμοβιτς, ο Τόρες και να έχεις και δύναμη και ταχύτητα και τεχνική, αλλά αυτό συμβαίνει σπάνια. Το χειρότερο είναι να σου τύχει η περίπτωση του παίκτη που έχει τρομερά στοιχεία τεχνικής, αλλά δεν έχει θέση – δηλαδή δεν κάνει τα απολύτως προβλεπόμενα στον χώρο που κινείται. Απ' αυτού του τύπου τους παίκτες που μεγαλουργούν μόνο με την μπάλα στα πόδια πάντα προτιμούσα όσους σκίζονταν. Πάντα προτιμούσα τον άτεχνο Καζιράγκι από τον τεμπέλη Μπόκσιτς, τον γίγαντα Σαλίνας από τον Μπουντραγκένιο, που έπαιζε κρυφτό με τα στόπερ, τον Βιέρι από τον Ιντζάγκι που σκόραρε πολύ ευκολότερα, τον Ρομπέρτο Μαντσίνι που έτρωγε (και καμιά φορά έδινε) δεκάδες κλοτσιές από τον «θεϊκό» Ρόμπερτο Μπάτζιο, τον Ερίκ Καντονά από τον Νταβίντ Ζινολά, τον μαχητή Κωνσταντίνου από τον σπουδαίο σκόρερ Γκέκα. Πάντοτε πίστευα ότι όσο εντονότερη είναι η παρουσία ενός ποδοσφαιριστή στον αγωνιστικό χώρο τόσο πιο εύκολη είναι η χρησιμοποίησή του και, κατά συνέπεια, τόσο σημαντικότερη για τον προπονητή η παρουσία του. Θα πει κάποιος ότι το ποδόσφαιρο χωρίς τους Μπάτζιο, τους Ζινολά, τους Αϊμάρ, τους Σαβιόλα, τους μεσοεπιθετικούς των τριών – τεσσάρων φάσεων θα ήταν φτωχότερο. Δεν αντιλέγω. Αλλά όλοι αυτοί είναι «κερασάκια» και στην ΑΕΚ λείπει η τούρτα.

Παίζει

Στην Ελλάδα όταν βλέπουμε έναν παίκτη με καλό κοντρόλ και ωραία προσποίηση τρελαινόμαστε. Και οι δημοσιογράφοι και οι οπαδοί και οι προπονητές. Ο Μπάγεβιτς κι ο Δώνης ασχολούνται με τον Σκόκο την ώρα π.χ. που ο Εντίνιο κάθεται στον πάγκο μολονότι έχει προσφέρει περισσότερα. Οταν ήρθε γελούσα, μια και οι συστάσεις του δεν ήταν οι καλύτερες, όταν τον είδα να παίζει τον χειροκρότησα. Ο Εντίνιο έβαλε πέρυσι 5 γκολ σε 9 ματς παίζοντας στο πλάι και φέτος έχει δύο γκολ ενώ έχει αγωνιστεί από το ξεκίνημα μόλις ένα ενενηντάλεπτο ολόκληρο! Οποιος τον μαρκάρει υποφέρει, συνήθως αρκεί να του πετάς την μπάλα για να φτιάξει μια φάση κι όμως, για τους προπονητές του μοιάζει λύση ανάγκης. Γιατί; Γιατί δεν κάνει τις κοφτές ντρίμπλες του Σκόκο, δεν βρίσκει την μπάλα γλυκά όσο ο Αργεντινός και δεν προσποιείται πριν να δώσει πάσα. Δεν διαφωνώ ότι αυτά ο Σκόκο τα κάνει όμορφα, όμως η ΑΕΚ έχει πετύχει μόλις 16 γκολ και ίσως θα πρεπε ο Ντούσαν πιο πολύ και απ' το να ψάχνει τι παίκτης είναι, να αναρωτιέται για το ποιοι πρέπει να παίζουν για να βάλει η ΑΕΚ κάνα γκολ παραπάνω, έστω λιγότερο θεαματικό απ' αυτά που βάζει όταν παίζει ο Σκόκο…

Εννιάμισι

Κάποτε, όταν είχαν ρωτήσει τον Μισέλ Πλατινί αν πιστεύει ότι ο Ρομπέρτο Μπάτζιο είναι διάδοχός του, απάντησε ότι ο ίδιος ήταν «δεκάρι», ενώ ο Ιταλός ήταν «εννιάμισι», δηλαδή ούτε «δεκάρι», κουμανταδόρος ικανός για την τελική πάσα, ούτε σέντερ φορ ικανός να παίζει με το στόπερ πάνω του. «Εννιάμισι» παίζει κι ο Σκόκο. Οι παίκτες αυτοί είναι εξαιρετικοί όταν υπάρχει ένα «ολοκληρωμένο σασί», ένας σκελετός ομάδας. Αν κάποιος έχει χαφ που δημιουργούν παιχνίδι και «τρώνε τον αντίπαλο» όταν αυτός επιχειρεί να κατεβάσει μπάλα κι έχει κι ένα φορ που μαζεύει πάνω του τον κόσμο είτε με την τεχνική είτε με τη δύναμή του, αυτοί οι ποδοσφαιριστές, που χάνονται στο γήπεδο περιμένοντας σαν κόμπρες την κατάλληλη στιγμή να χτυπήσουν, είναι χρήσιμοι. Ομως, όταν πρέπει η μπάλα να περνά συχνά-πυκνά από τα δικά τους πόδια και να κινούν οι ίδιοι την ομάδα, είναι μεγάλο πρόβλημα. Γιατί ενώ έχουν ποιότητα και στοιχεία τεχνικής να υπηρετήσουν τον ρόλο, δεν έχουν ούτε δύναμη ούτε τρόπους για να παίξουν πολύ με την μπάλα κατά τη διάρκεια του ματς απέναντι σε άμυνες προσανατολισμένες πάνω τους. Είναι παίκτες για χαϊλάιτ κι όχι για ενενηντάλεπτο. Και επειδή δεν βοηθούν και ανασταλτικά, είναι πρόβλημα να τους βάλεις στο πλάι, γιατί σ' αυτή την περίπτωση αφήνεις τον ακραίο μπακ που παίζει από την πλευρά τους ακάλυπτο.

Αν η ΑΕΚ είχε ακραίους που δημιουργούσαν, θα ήταν ευκολότερο να παίζει ο Σκόκο πίσω ή δίπλα από το φορ. Αν, επίσης, είχε μέσους ικανούς στο transition game, δηλαδή στη μεταφορά και στο μοίρασμα της μπάλας (παίκτες όπως ο Κατσουράνης, ο Ντουντού, ο ίδιος ο Καραγκούνης), ο Σκόκο θα ήταν υπέροχος, μια και θα έπαιζε στους χώρους περίπου όπως φέτος ο Μπελούτσι στον Ολυμπιακό. Οταν, όμως, η ΑΕΚ δεν μπορεί να ανοίξει το παιχνίδι στο πλάι και οι μέσοι της, πλην του Καφέ, παίζουν μακριά από την περιοχή και δεν απειλούν, ο Σκόκο βρίσκει πάντα πάνω του αντιπάλους. Και μπλοκάρει. Κι όταν μπλοκάρει, η ΑΕΚ δεν μπορεί παρά να περιμένει μια μαγική του ενέργεια (π.χ. η πάσα στον Μπλάνκο στο ματς με τον Πανθρακικό) για να σκοράρει. Μόνο που αυτές του οι ενέργειες είναι ελάχιστες, γιατί έτσι είναι το παιχνίδι του, και στο τέλος το πρόβλημα του Σκόκο γίνεται πρόβλημα της ΑΕΚ.

«Γραμμή Τζίγκερ»

Δεν χάρηκαν ιδιαίτερα στον ΠΑΟ όταν διάβασαν τις προχθεσινές δηλώσεις του Αρη Βωβού, ότι αν σταματήσουν τα έργα στον Βοτανικό, θα αφήσει και το Μαρούσι να διαλυθεί. «Το τελευταίο που χρειάζεται είναι να αρχίσουν οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας να πιστεύουν πως κάποιος κάνει εκβιασμούς», μου έλεγε ένας από τους παράγοντες της ομάδας που ασχολείται με το θέμα. Η θέση του ΠΑΟ είναι ότι πρέπει να υπάρξει πίεση χωρίς να ξεπεραστούν κάποια όρια: πρόκειται στην προκειμένη περίπτωση για «γραμμή Τζίγκερ». Ο ΠΑΟ επίσης εκτιμά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έμπλεξε στην ιστορία γιατί δεν είχε συλλάβει τις διαστάσεις της. «Ηθελαν να κάνουν λίγο φασαρία ως συνήθως και να καταγγείλουν τον Κακλαμάνη για έλλειψη οικολογικής ευαισθησίας. Και τώρα μπλέξανε».