Αριστερά είναι η καρδιά

Κοτζάμ Εθνική Ελλάδας και στην 11άδα δεν υπάρχει αριστεροπόδαρος ούτε δειγματοληπτικά. Με ένα Σπυρόπουλο τα φέρνει βόλτα κι αυτόν τον έχει ο Ρεχάγκελ μεταξύ πάγκου κι εξέδρας, μια και ο Τοροσίδης καλύπτει τη θέση. Οχι ότι το 2004 ήταν και μπόλικοι. Βασικοί ήταν ο Φύσσας με τον Βρύζα, με τον Τσιάρτα και τον Βενετίδη στον πάγκο. Στον Ολυμπιακό πάνω-κάτω τα ίδια, Ντομί, Μπράβο και Λεονάρντο πίσω (ο εξής ένας: ο Ντιντιέ), «Τζόλε» με Λέτο μπροστά (με τον Αργεντινό δανεικό και όχι αγύριστο), Στολτίδης και Γιάννης Παπαδόπουλος στο κέντρο (με τον πρώτο να έχει κάψει φλάντζα και τον δεύτερο να παίρνει λιγοστές ευκαιρίες), ενώ θρυλείται ότι και ο Μήτρογλου είναι αριστεροπόδαρος, αλλά κανείς δεν μπορεί να το βεβαιώσει. Στην ΑΕΚ είναι ο Χουανφράν, ο Λαγός, ο Μαντούκα και τέλος. Αν σας ενδιαφέρει, ο Σάχα και ο Μάχο είναι επίσης «αριστεροί» (καλό, ε;) Τι φανερώνει αυτή η πρόχειρη καταμέτρηση; Οτι το ποσοστό των αριστεροπόδαρων ποδοσφαιριστών σε ελληνικές ομάδες αλλά και της Εθνικής ομάδας είναι περίπου ίδιο με την αναλογία των αριστερόχειρων με τους δεξιόχειρες: ένας στους δέκα ή ένας στους εννιά στην καλύτερη. Με τον Παναθηναϊκό να διαθέτει τον Σπυρόπουλο, τον Ιβανσιτς, τον Πετρόπουλο και τον Λεοντίου, έχει μια λογική να ζητάει ο Τεν Κάτε αριστεροπόδαρους παίκτες. Το θέμα είναι πού θα τους βρει.

Δεν ξέρω αν είναι «επικοινωνιακό κόλπο» ή πραγματικότητα βάσει ερευνών, αλλά οι αριστερόχειρες καταγράφονται ως εξυπνότεροι των δεξιόχειρων και οι αριστεροπόδαροι ως περισσότερο ταλαντούχοι (αναλογικά) των υπολοίπων. Ας όψονται ο Μαραντόνα, ο Μέσι, ο Γκιγκς, ο Ραούλ, ο Ρομπέρτο Κάρλος και άλλοι πολλοί που φρόντισαν ή φροντίζουν να συντηρούν αυτόν τον μύθο –ή την πραγματικότητα. Στον Παναθηναϊκό μπορεί να μην ψάχνουν τον επόμενο Μέσι ή Ρομπέρτο Κάρλος, αλλά από το καλοκαίρι ψάχνουν αριστεροπόδαρο στόπερ. Τελικά, χάνοντας τον Πεγεράνο, κατέληξαν στον δεξιοπόδαρο Μελίσση. Αφησαν μόνο «δεξιούς» για back up του Σπυρόπουλου: Μουν, Νίλσον, Βύντρα. Αριστερά στα χαφ δοκιμάζονται κατά βάση επίσης «δεξιοί»: Καραγκούνης, Κλέιτον, Χριστοδουλόπουλος. Ο Ιβανσιτς προφανώς δεν του κάνει του κόουτς για δικούς του λόγους –η αλήθεια είναι πως ο ακάματος Καραγκούνης λόγω παθολογικής αγάπης για το ποδόσφαιρο παίζει από αριστερά σαν να γεννήθηκε για να παίζει εκεί. Εως πότε όμως θα αντέχει; Και τι θα γίνει αν χρειαστεί να λείψει σε ένα σημαντικό παιχνίδι;

Η έλλειψη παικτών με καλύτερο το αριστερό τους πόδι φυσικά δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Οι δεξιοπόδαροι Λαμ και Ζαμπρότα έκαναν καριέρα ως αριστερά μπακ. Η Μπαρτσελόνα κρέμεται από τα κέφια του μέτριου Αμπιντάλ και το σύστημά της προβλέπει να παίζει ο Μέσι δεξιά για να συγκλίνει κι όχι από την άλλη. Η Ρεάλ υποφέρει από τους μέτριους Μαρτσέλο και Χάιντσε πίσω και τον ταλαντούχο αλλά «εύθραυστο» Ρόμπεν και τον βαριεστημένο Γκούτι. Η Μάντσεστερ στηρίζεται (;) στον υπερεκτιμημένο Εβρά, παλιότερα στον συμπαθή Σιλβέστρ, ενώ ακόμα «ξεζουμίζει» τον Γκιγκς. Η Τσέλσι έχει μόνο τον Ασλεϊ Κόουλ να κάνει τη δουλειά, έχοντας βγάλει χρονιές ολόκληρες με τον Γκαλάς («δεξιός» κι αυτός) κι επιμένοντας στον Μαλουντά, για τον οποίο τραβάει τα μαλλιά της εδώ και δύο χρόνια περίπου. Η Λίβερπουλ, πλην του Αουρέλιο που δεν συγκινεί ούτε τον μάνατζέρ του, «ξηλώθηκε» για τον Ριέρα, αφού είδε ότι με τους Μπέλαμι, τους Ζέντεν και τους Κιούελ του κόσμου τούτου προκοπή δεν βλέπει. Στη Μίλαν ο Μαλντίνι με τον Σερτζίνιο έφτασαν τα 40 προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στην ομάδα (ο πρώτος είναι εκεί, ο δεύτερος όχι), με τον Γιανκουλόφσκι να απειλεί να τους ξεπεράσει σε ηλικία. Κάπου στον δρόμο χάσαμε τον Σολάρι, τον Κίλι Γκοζάλες, τον Ντ' Αλεσάντρο, ενώ ξαναβρήκαμε πρόσφατα τον Σάβιο. Πού θέλω να καταλήξω με όλα αυτά; Στο «ψάξε, ψάξε, δεν θα τον βρεις». Κι αν είσαι ο Παναθηναϊκός, ο Αντωνίου ή ο Βέλιτς και τον βρεις, ενδεχομένως να πρέπει να τον χρυσοπληρώσεις. Κι αν τον χρυσοπληρώσεις επειδή έχει για καλό του πόδι το αριστερό και δεν σου βγει, τι κάνεις μετά; Ψάχνεις για τον επόμενο ή αλλάζεις πόδι σε έναν από τους υπάρχοντες;

ΥΓ.: Μια που το ανέφερα παραπάνω, έχουν περάσει 15 μήνες από τότε που τραυματίστηκε ο Σωτήρης Λεοντίου κι ακόμα να πατήσει γήπεδο. Σαν κάτι να μου θυμίζει η ιστορία: έναν κύριο ονόματι Αντερσον Λίμα που έπαιξε 80 λεπτά όλα κι όλα κόντρα στην ΑΕΚ, τον περιμέναμε να επιστρέψει σε ένα μήνα και τον έφαγε η μαρμάγκα. Ελπίζω η αχόρταγη αυτή μαρμάγκα να μην έχει τέτοιες διαθέσεις για τον Σωτήρη. Διότι (και) σε αυτή την περίπτωση κάποιος ή κάποιοι στο ιατρικό team της ομάδας πήγαν πάλι στον «κουβά». Αυτοί που έλεγαν ότι με την έναρξη του φετινού πρωταθλήματος θα ήταν ετοιμοπόλεμος.