Για όλα φταίει το γκαζόν

Oπου κλείνει ένα σχολείο ανοίγει μια φυλακή κι όπου ανοίγει ένα Mall κλείνει ένα σχολείο

Δεν είμαι νομικός, οπότε δεν γνωρίζω τις ακριβείς λεπτομέρειες της υπόθεσης του Βοτανικού. Επίσης δεν μένω στον Βοτανικό, οπότε δεν μπορώ να συμμεριστώ την αγωνία ή τον προβληματισμό των κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι βλέπουν το Mall που πάει να χτιστεί ως ένα από τα επτά σημάδια της «Αποκάλυψης». Τους σέβομαι απόλυτα ωστόσο, διότι για να αντιδρούν, θα έχουν μάλλον περισσότερους λόγους από τη σωτηρία του περιβόητου κορμοράνου, που έχει περάσει ελαφρώς στο χαβαλέ τον τελευταίο καιρό. Κι εμένα αν πήγαιναν να χτίσουν κάτι τόσο γκράντε κάτω από το σπίτι μου, είτε ζούσα σε αναβαθμισμένη είτε σε υποβαθμισμένη γειτονιά, πιθανότατα να μη γούσταρα. Κι είναι καλύτερο να ζητάς το δίκιο σου στο Συμβούλιο της Επικρατείας, παρά να πετάς μολότοφ στις μπουλντόζες και να κυνηγάς με καδρόνια τους εργάτες, που δεν φταίνε και σε τίποτα.

Βεβαίως και η εικόνα που έχουμε για την περιοχή κοντά στο γήπεδο, είναι μια εικόνα όχι απλά υποβαθμισμένης περιοχής, αλλά παντελώς παρατημένης. Κάνει εντύπωση στον πολύ κόσμο πώς γίνεται να μη θέλουν οι κάτοικοι της περιοχής που αντιδρούν, να φύγουν τα σκουπίδια και τα μπάζα, να χτιστούν μοντέρνα κτίρια, να μειωθεί η εγκληματικότητα, να ανοίξουν θέσεις εργασίας. Προφανώς βλέπουν τα συμφέροντά τους να θίγονται και -δόξα τω Θεώ- υπάρχουν μεγάλη γκάμα συμφερόντων, όπου ο καθένας μπορεί να διαλέξει όποιο του κάνει: ατομικά, κομματικά, μικροπολιτικά, ακόμα και εθνικής σημασίας.

Η σκέψη μου είναι, βέβαια, πως αν κάθε φορά τα αιτήματα, οι ενστάσεις ή οι αντιρρήσεις κάποιου κατοίκου που διαφωνούσε με ένα έργο ήταν αρκετές για να μπλοκάρουν την κατασκευή του, δεν θα είχαμε ασφάλτινους δρόμους αλλά μόνο χωματόδρομους, δεν θα είχαμε αεροδρόμιο πουθενά στη χώρα και η μετακίνηση των εμπορευμάτων θα γινόταν από μικρούς όρμους κι όχι από λιμάνια. Θα βρισκόταν δηλαδή κάποιος που θα έλεγε «δεν σας δίνω τη γη μου για να κάνετε Εθνική Οδό», ή «δεν μπορείτε να χτίσετε εδώ αεροδρόμιο διότι εδώ βοσκάω τα πρόβατά μου» και θα τέλειωνε η ιστορία. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, βέβαια, ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου ή του βοσκοτοπίου δεν έχει δυνατότητα επιλογής ή παζαρέματος της τιμής: το χωράφι του, η γη του, με συνοπτικές διαδικασίες απαλλοτριώνεται και η δουλειά γίνεται.

Θα πει κάποιος, βέβαια, ότι στην περίπτωση της Εθνικής Οδού, του αεροδρομίου ή του λιμανιού, η υπόθεση είναι πάνω από ομάδες, πάνω από αθλήματα. Είναι εθνικής σημασίας. Και ότι ένα γήπεδο συγκεκριμένης ομάδας, παρέα με ένα Mall που θα κατασκευάσει συγκεκριμένος επιχειρηματίας και θα εκμεταλλεύονται συγκεκριμένοι άλλοι, δεν είναι στην ίδια κατηγορία. Και ναι και όχι, θα έλεγα εγώ. Φυσικά το Mall θα φέρει λεφτά στις τσέπες κάποιων επιχειρηματιών, εργολάβων, κατασκευαστών και πάει λέγοντας. Ετσι είναι η ζωή, έτσι λειτουργεί η καπιταλιστική κοινωνία την οποία βρίζουμε και την ίδια στιγμή την προσκυνάμε με δουλικότητα. Το θέμα όμως της διπλής ανάπλασης ξεφεύγει από τα συμφέροντα και την κονόμα και μας αφορά όλους. Οχι μόνο τους κατοίκους του Βοτανικού που αντιτίθενται στην κατασκευή.

Αφορά τους κατοίκους του κέντρου της Αθήνας, μια και η Λεωφόρος θα δώσει τη θέση της σε χώρο με πράσινο. Τους κατοίκους της Αθήνας γενικότερα, που θα έχουν ένα χώρο με πράσινο, με σύγχρονες εγκαταστάσεις και καταστήματα, με παιδότοπους και χώρους άθλησης, εκεί που αυτή τη στιγμή είναι κάτι που θυμίζει χωματερή. Κι επειδή ο αθλητισμός δεν υπάγεται τυχαία στο Υπουργείο Πολιτισμού, αλλά υποτίθεται ότι είναι και πολιτισμός, ένα ακόμα σύγχρονο γήπεδο στην Ελλάδα, είναι ένα μικρό λιθαράκι προόδου ακόμα. Κι αυτό δεν μπορεί να το παραγνωρίσει κανείς, ό,τι ομάδα και να υποστηρίζει.