Στην χώρα των πλιατσικολόγων Part 2-Ξεκαθάρισμα λογαριασμών

Part 1- Η πρώτη επαφή

http://www.sport-fm.gr/article/157642

Και τώρα η συνέχεια...

Part 2-Ξεκαθάρισμα Λογαριασμών

Ένιωθα σαν να έχω βγει έξω από το σώμα μου και να σηκώνομαι ψηλά στον αέρα. Κοίταξα χαμηλά. Είδα το ταξί δέκα μέτρα από κάτω μου. Ο αρχηγός των πλιατσικολόγων στεκόταν απ’ έξω και μιλούσε. Ο πραγματικός μου εαυτός παρέμενε μέσα στο αμάξι τρομοκρατημένος. Έριξα μια ματιά τριγύρω. Μερικά αμάξια πέρναγαν βιαστικά, αλλά η κίνηση ήταν ελάχιστη. Κανονικά όλοι έπρεπε να πηγαίνουν στις δουλειές τους τέτοια ώρα ενώ έπρεπε επίσης να είχε ξημερώσει αλλά ήταν νύχτα. Από διάφορα σημεία ξεπηδούσαν μικρές εστίες φωτιάς ενώ ένα σύννεφο καπνού σαν ομίχλη γέμιζε ολόκληρη την περιοχή. «Αρκετά με το χάζεμα του τοπίου» σκέφτηκα και επιχείρησα να επιστρέψω στο σώμα μου. Έκλεισα τα μάτια δυνατά…

Βρισκόμουν και πάλι μέσα στο ταξί και έβλεπα έξω από το παράθυρο τον αρχηγό των πλιατσικολόγων. Σήκωσε για λίγο το καπέλο του και είδα δυο κόκκινες κουκίδες εκεί που έπρεπε να είναι τα μάτια του. «Ωραία. Μπλέξαμε με σούπερ ηρώα της Marvel, πρωινιάτικα» είπα από μέσα μου και καταράστηκα την απόφαση που είχα πάρει μικρός να μην διαβάζω κόμικς. Τώρα θα ήξερα τι να κάνω.

«Τι θες από μένα;» του είπα δειλά-δειλά. «Αν θες λεφτά ξέχνα το. Χρωστάω μέχρι και στο ανιψάκι μου που πάει Δευτέρα Δημοτικού». Αυτό ήταν αλήθεια. Του είχα δανειστεί τα λεφτά που είχε βγάλει πέρυσι από τα κάλαντα και δεν του τα είχα επιστρέψει νομίζοντας ότι τα μικρά παιδιά ξεχνάνε. Δεν ξεχνάνε όμως… και το διαπίστωσα μια μέρα που με περίμενε έξω από το σπίτι με ένα μπαστούνι του μπέιζμπολ. «Μπάσταρδο» φώναξα λίγο πριν λυποθημήσω.

«Δεν θέλω πολλά. Θέλω μόνο να διαδώσεις αυτά που θα σου πω. Να κηρύξεις το θέλημα μας»

«Μήπως θες να σου γράψω και ένα ευαγγέλιο; Έχω φίλο που είναι μακρινός συγγενής του Αποστόλου Παύλου, μπορεί να με βοηθήσει»

«Έχω την εντύπωση ότι με κοροϊδεύεις» είπε ο αρχηγός που παρέμενε ψύχραιμος. «Ιδέα σου. Λοιπόν να την κάνω σιγά σιγά γιατί έχω και δουλειές;»

Η αντίδραση του ήταν άμεση. Κούνησε το χέρι του στον αέρα και η πόρτα του αυτοκινήτου ξεκόλλησε εντελώς. «Οι μέρες της ειρωνείας, της κοροϊδίας και της παραπληροφόρησης τελείωσαν» μου είπε οργισμένα. «Μήπως με μπερδεύεις με κάποιον άλλο; Δεν δουλεύω σε μεγάλο τηλεοπτικό σταθμό ξέρεις» απάντησα και βγήκα από το αμάξι. Τώρα ήμασταν πρόσωπο με πρόσωπο…

«Λοιπόν φιλαράκι άκου με καλά. Κοιμόμουνα τέσσερις μέρες και έχω ξυπνήσει πριν μια ώρα. Δεν ξέρω τι στο διάολο έχει γίνει. Και δεν καταλαβαίνω πως η ομάδα σας διάλεξε τόσο ηλίθιο όνομα. Τι σκατά σημαίνει πλιατσικολόγοι;». Με έπνιγε η οργή. «Είμαστε το αύριο» μου απάντησε. «Ωραία θα φύγεις από μπροστά μου για σήμερα; και αύριο τα ξαναλέμε».

Η ανούσια αυτή συνομιλία συνεχίστηκε για κανά δεκάλεπτο. «Όχι εγώ, ναι εσύ, όχι εγώ, ναι εσύ» και λοιπές αρλούμπες που δεν με είχαν βοηθήσει καθόλου να βγάλω νόημα. Τότε θυμήθηκα. Σε λίγη ώρα θα έπρεπε να ενεργοποιηθεί η συσκευή ανανέωσης μνήμης που θα μου εμφύτευε τις πληροφορίες που είχα χάσει τις τελευταίες ημέρες. Προσπάθησα να κερδίσω χρόνο. Κάτι έπρεπε να βρω για να του αποσπάσω την προσοχή μέχρι να ενημερωνόταν η μνήμη μου.

«Έχεις πάει χειμώνα στο Μετσοβο;» τον ρώτησα. «Μπααα. Προτιμώ την Αράχωβα» μου απάντησε. «Από την αρχή φαινόσουνα για φλώρος» του είπα και έκανα πως πάω να βάλω το χέρι μου στην μέσα τσέπη του μπουφάν.

«Οπα, όπα. Κατέβασε το χέρι σου. Δεν νομίζω να θες να έχουμε άλλα προβλήματα» είπε.

«Μην ανησυχείς μια τσιχλίτσα με γεύση βατόμουρο θα φάω. Τα όπλα τα έχω αφήσει σπίτι». Είχα κερδίσει αρκετό χρόνο. Ήταν η ώρα να ενεργοποιηθεί η βίντεο-μνήμη. Πέρασαν από μπροστά μου όλα όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες. Η δολοφονία, τα επεισόδια, η κηδέια..

Είχα δει αρκετά, δεν χρειαζόταν να δω τίποτε άλλο. «Και πάνω σε αυτό τον πανικό νομίζεις ότι θα εκμεταλλευτείτε την κατάσταση ε;» του είπα έχοντας πλήρη επίγνωση της κατάστασης. Το τοπίο γύρω μας δεν ήταν πλέον η Ομόνοια. Ήταν μια άγονη περιοχή με στάχτη στο έδαφος και κατεστραμμένα κτίρια μου έμοιαζαν να βρίσκονται έτσι ξεχασμένα εκεί για αιώνες. Ο Ουρανός είχε πάρει μια αιματοβαμμένη απόχρωση. «Αυτό είναι το μέλλον σας. Το μίσος θα σας οδηγήσει μέχρι εδώ. Εγώ δεν χρειάζεται να κάνω τίποτα» Είπε ο αρχηγός των πλιατσικολόγων.

Άρχισα να καταλαβαίνω την προέλευση του ονόματος τους. Δεν ήταν αυτοί που έκλεβαν τα μαγαζιά. Ήταν αυτοί που εκμεταλλεύονταν καταστάσεις. Αυτοί που βρήκαν την ευκαιρία να βγουν στο προσκήνιο όταν ο κόσμος πήγε κατά διαόλου. Όταν οι προσωπικές μας διαφορές και τα συμφέροντα μας έκαναν να ξεχάσουμε τι πραγματικά αξίζει.

«Αρκετά με τις φιλοσοφίες» σκέφτηκα. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να ξεφορτωθώ αυτό τον τύπο μια και καλή. Άσε που μύριζε σαν κουνάβι που έχει φορέσει φτηνή κολόνια. Το ταξί βρισκόταν ακόμα πίσω μου. Το ρημαγμένο τοπίο είχε δώσει και πάλι τη θέση του στην Ομόνοια που δεν βρισκόταν βέβαια σε καλύτερη κατάσταση. Η ώρα είχε πάει 7.30. Κοίταξα μέσα στο ταξί. Ο παππούς είχε εξαφανιστεί και τώρα στη θέση του καθόταν όντως η Ευρυδίκη. Ο Κοργιαλάς δεν φαινόταν πουθενά όμως. Ήταν η Ευρυδίκη των αρχών της δεκαετίας του 90. Ήξερα από πριν ότι θα παίξει ένα ρόλο σε αυτή την ιστορία. Τώρα είχα καταλάβει.

Έστρεψα ξανά το βλέμμα μου προς τον αρχηγό των πλιατσικολόγων που είχε πάρει και αυτός διαφορετική μορφή. Στη θέση του βρισκόταν η Όλγα Φαρμάκη. Προς στιγμήν μου πέρασε από το μυαλό να την βάλω σε μια μαύρη σακούλα και να αρχίσω να τρέχω. Αλλά ήξερα ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν η Όλγα Φαρμάκη. Πήγε να με ακουμπήσει. «Έλα μαζί μας και η ζωή σου θα αλλάξει» μου είπε.

Μάζεψα όλο το θάρρος που χρειάζεται για να πεις όχι στην Όλγα Φαρμάκη και την ώρα που με ακούμπησε στο ώμο της είπα.

«Μη. Μη μ’ ακουμπάς. Σκόνη θα βρεις σε κάθε γωνιά του κορμιού μου. Ναι. Αγάπη για δυο στο φτηνό πανδοχείο του βασανισμένου μυαλού μου…» της είπα…


«Τι ασυναρτησίες είναι αυτές που λες» μου είπε.

«Πόσο λίγο με ξέρεις…» της απάντησα. Και τότε το ξόρκι της Ευρυδίκης πέτυχε. Ο αρχηγός των πλιατσικολόγων εξαφανίστηκε από μπροστά μου. Βρέθηκα και πάλι μέσα στο ταξί. Ο παππούς βρισκόταν στη θέση του σχολιάζοντας αυτά που άκουγε.

«Novasport-fm 94,6» ακούστηκε το σήμα του σταθμού.

«94,6…χαχαχα» έκανε ο παππούς.

«Καλλιθέα και γρήγορα του είπα». Έφτασα στον σταθμό στις 8.10 και φυσικά δεν πρόλαβα το πρώτο δελτίο. «Καθυστέρησες» μου είπε ο νεαρός συνάδελφος. «Τουλάχιστον δεν είμαι καθυστερημένος όπως εσύ» του απάντησα, κάτι που μετάνιωσα αργότερα όταν τον είδα να τρέχει κλαίγοντας προς την τουαλέτα. Που ξέρεις όμως μπορεί να έφταιγε κανένα χοτ ντογκ. Έβαλα σε ένα ποτήρι λίγο ουίσκι με πάγο και κόκα κόλα και κάθισα στην καρέκλα μου. Σκέφτηκα όλα όσα είχαν γίνει. «Δεν βαριέσαι… συνεχίζουμε» και άρχισα να γράφω για τις πρώτες μεταγραφικές κινήσεις του Λεβαδειακού…

ΤΕΛΟΣ

Το κομμάτι που ακολουθεί αντιπροσωπεύει πλήρως αυτά που ζήσαμε τις προηγούμενες ημέρες.