Ο νέος Εκι Γκονζάλες...

Είναι απόλαυση να διαβάζεις τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων μία μέρα έπειτα από μεγάλη επιτυχία ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη. Χθες ο τίτλος που μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή ήταν εκείνος της «SportDay», η οποία είχε σχηματίσει μια ακροστιχίδα με τα γράμματα της λέξης ΠΑΟ. Εγραφε συγκεκριμένα: «Είσαι (Π)ρώτος, είσαι (Α)ξιος, είσαι (Ο)μαδάρα». Βρήκα τον τίτλο εξαιρετικά εμπνευσμένο αλλά και ιδιαίτερα ευέλικτο.

Σε περίπτωση, για παράδειγμα, που ο πολυμετοχικός κατάφερνε (διότι περί κατορθώματος θα επρόκειτο) να χάσει απ’ την Ανόρθωση και να αποκλειστεί απ’ τη συνέχεια του Τσάμπιονς Λιγκ, το πρωτοσέλιδο θα μπορούσε να είναι σχεδόν ίδιο. Κρατάμε δηλαδή την ακροστιχίδα, κάνουμε μια-δυο αλλαγές μόνο και είμαστε έτοιμοι. Πάρε μια γεύση: «Είσαι (Π)όντιος, είσαι (Α)υτόχειρας, είσαι (Ο)ύφο. Mon Dieu, θα ήταν καταπληκτικό...

Και οι υπόλοιπες εφημερίδες όμως δεν πήγαν πίσω. Το «Derby» είχε στο πρωτοσέλιδό του μια φωτογραφία του Καραγκούνη, η οποία συνοδευόταν απ’ τον σεμνό και ταπεινό τίτλο: «ΠΑΟ πρώτος και μοναδικός». Θα ήθελα λίγη παραπάνω γλυκύτητα από πλευράς Γκόντζου μια τέτοια μέρα. Θα μου άρεσε να κρατάει ο «Κάρα» μια σοκολάτα lacta στα χέρια και ο τίτλος να είναι: «ΠΑΟ πρώτος και παντοτινός». Σε μια τέτοια περίπτωση τόσο η θεία Λουκρητία όσο και ο θείος Αμάραντος θα έτρεχαν να αγοράσουν το «Derby». Η θεία γιατί έχει ρομαντική ψυχή και ο θείος επειδή έχει ζάχαρο και πλέον απολαμβάνει τις σοκολάτες μόνο σε φωτογραφία...

Το «Goal» με τη σειρά του με το «1ος Θεός Παναθηναϊκός» προσδίδει ένα έντονα θρησκευτικό στοιχείο στο πρωτοσέλιδό του, δίνοντας παράλληλα στον αναγνώστη τροφή για σκέψη. Γιατί μετά τον θεϊκό ανασχηματισμό που έκανε, δίνοντας τα επουράνια σκήπτρα στον πολυμετοχικό, προκύπτουν κάποια ερωτήματα. Τις θέσεις του αναπληρωτή Θεού και του Θεού παρά τω πολυμετοχικώ Θεώ, λόγου χάρη, ποιος τις αναλαμβάνει; Ο original Θεός, εκείνος του Βερνίκου ή κάνας Δίας για ξεκάρφωμα;

Παραμένω στα του πολυμετοχικού, κεχαριτωμένε, και περνώ στον αγαπημένο μου Μένιο Σακελλαρόπουλο. Ο καλός μου γράφει για τη φάση του γκολ του Καραγκούνη: «Τότε λοιπόν ο παθιασμένος "τυπάρας" έκλεψε την μπάλα από τον πανικόβλητο Σεντρίκ Μπαρντόν και σούταρε δίχως να το σκεφτεί». Πεθαίνω. Νομίζω ότι διαβάζω «Αρλεκιν» και θυμάμαι τα ατίθασα νιάτα μου. Θα γράψω εγώ τη συνέχεια για να βοηθήσω τον Μένιο να ολοκληρώσει την ομορφιά του:

«Επειτα κοίταξε στα μάτια τον αναψοκοκκινισμένο Νάγκι και εκείνος τα έχασε. Ο ιδρώτας κύλησε από το καλοσμιλεμένο σώμα του Ούγγρου και έπεσε με φόρα πάνω στη στρογγυλή θεά που ερχόταν με δύναμη προς το μέρος του. Αυτή έμελλε να είναι η αρχή του τέλους. Την ώρα που πήγε να την καπακώσει με τα ηλιοκαμένα γάντια του, του γλίστρησε και κατέληξε στο βάθος της εστίας του. Ο άξεστος, μα τόσο παθιασμένος "τυπάρας" όχι μόνο δεν είπε ένα "μπαρντόν" στον αρρενωπό Σεντρίκ, επειδή του έκλεψε τη στρογγυλή θεά, μέσα από τα πόδια, αλλά γέλασε προκλητικά με την ατυχία του δεκάμορφου Νάγκι». Αχ, αν έγραφαν όλοι οι δημοσιογράφοι έτσι, dear, όπως εγώ και ο Μένιος μου, θα ξεπούλαγαν καθημερινά οι αθλητικές εφημερίδες. Θα έκλεινε όμως το «Cosmopolitan» και δεν θέλω...

Στη συνέχεια ο Μένιος μου κάνει και μια μικρή αναφορά στον αρχιτέκτονα των επιτυχιών του πολυμετοχικού, τον γλυκό Τεν Κάτε: «Κι ύστερα ήρθε η αγάπη και τα "όλε". Τι εκπληκτικό. Ο -για πολλούς- ξεγραμμένος να κάνει "όλε", "όλε" με τους οπαδούς». Συγκινούμαι. Βέβαια αν γινόταν καμιά στραβή το βράδυ της Τρίτης, ύστερα δεν θα ερχόντουσαν η αγάπη και τα "όλε", αλλά στην καλύτερη οι μέλισσες και τα «ουστ από δω, ρε». Περίεργο καράβι ο οπαδός του πολυμετοχικού...

Θα μου πεις, σάμπως οι πολυμετοχίτες δεν είναι; Δουλειά δεν είχαν τα χρυσά μου και δουλειά βρήκαν στα καλά καθούμενα. Το νέο μείζον θέμα με το οποίο ασχολούνται εσχάτως αφορά το ποιος συμπαθεί και ποιος δεν συμπαθεί τον σωκρατικό. Προτείνω στο επόμενο διοικητικό συμβούλιο της ομάδας να συζητηθεί το ζήτημα και να ακολουθήσει ψηφοφορία. Μέχρι στιγμής το σκορ είναι 2-1 υπέρ του «δεν τον συμπαθώ», με τις ψήφους του Παυλάρα και του Θανάση. Ο Αντρέ, που ανήκει στην κατηγορία «τον συμπαθώ», πρέπει να προσδοκά στις ψήφους του Πατέρα και του Τζίγκερ, για να κάνει την έκπληξη. Σε περίπτωση ισοπαλίας πάντως (αν κάποιος ρίξει λευκό) ας κληθεί ο Αντώνης Τσούρτης να δώσει τη λύση. Αλλο που δεν θέλει το αγόρι μου...

Διάβασα στην «Εξέδρα», πολυαγαπημένε αναγνώστη, ένα σχόλιο του Γιάννη Σερέτη και ανατρίχιασα. Πάνω που πάει να βρει τον δρόμο του το «τριφύλλι», ο Γιάννης έρχεται να μας αναστατώσει. Γράφει ο ακριβός μου: «Σε πάρα πολλές στιγμές του αγώνα ο Σίλβα Κλέιτον θύμισε (στις κινήσεις του, στον τρόπο υποδοχής και την πάσα, στην τελική προσπάθεια, στην οξυδέρκεια και την ομαδικότητα) τον πολύ καλό Εζεκίελ Γκονζάλες των δύο πρώτων ετών στην Παιανία. Ο Βραζιλιάνος αξίζει εμπιστοσύνη και περισσότερο χρόνο συμμετοχής από τον Τεν Κάτε».

Ηθελα να ξέρω, για καλό το λέει αυτό ο Γιάννης; Είναι κομπλιμέντο για τον δόλιο τον Κλέιτον; Προσπερνώ το γεγονός ότι εγώ θεωρώ τον Βραζιλιάνο καλύτερο παίκτη από τον Γκονζάλες και ότι η σύγκριση τον αδικεί, διότι αυτά είναι γούστα. Και περί γούστων, παθών και ορέξεων, κολοκυθόπιτα. Αλλο είναι εκείνο που έχει σημασία.

Τους συμπαίκτες του Κλέιτον δεν τους σκέφτεται καθόλου ο Γιάννης; Θέλει να τους ξυπνήσει θύμησες του παρελθόντος, να δουν στο πρόσωπο του Σίλβα τον Γκονζάλες και να φοβούνται να πάνε στην προπόνηση μήπως τους βρει κάνα κακό ή καμιά γρήγορη εκεί που δεν το περιμένουν; (Οπως βλέπεις και στο σκίτσο, πάντως, ό,τι κι αν κάνει ο Κλέιτον μπρουτάλ τύπος σαν τον Εκι δεν θα γίνει ποτέ. Με το μαράζι θα μείνει).

Μιράντα Παπαδοπούλου

Πρόκειται για τον μεγάλο μεταγραφικό στόχο του πολυμετοχικού. Η Μιράντα Παπαδοπούλου, πέραν του ότι ξέρει πολλά καντάρια μπάλα, έχει και εξαιρετική φωνή. Στα νιάτα της μάλιστα υπήρξε διάσημη αοιδός και εκατοντάδες παλικάρια σφάζονταν στην ποδιά της, μέχρι να την κερδίσει το ποδόσφαιρο. Είναι γλυκιά σαν αμαρτία, ανάθεμά την...