Δι’ ασήμαντον αφορμήν

Eνα περίστροφο, μία σφαίρα, μία ζωή. Φρέσκια. Ούτε 16 χρόνων. Χαμένη. Δι’ ασήμαντον αφορμήν. Μία ζωή δική μας. Ενα αύριο δικό μας. Ενα αύριο των παιδιών μας. Που αν είναι σαν το σήμερα που φτιάξαμε και ανεχθήκαμε, θα έχει πολλές σφαίρες στον επίλογό του. Και πολλές φωτιές. Στην συντριπτική πλειονότητά τους, οι πιτσιρικάδες των σχολείων που βγήκαν χθες στους δρόμους δεν είναι, βέβαια, αναρχικοί. Φοβισμένοι είναι και αγανακτισμένοι που τους κλέψαμε το αύριο. Την ελπίδα. Το φως.

Γι’ αυτό και πολλές φορές φοράνε μαύρα. Γιατί τους καταδικάσαμε να ζουν στο σκοτάδι. Και δεν τους αρέσει. Ούτε τους αξίζει. Γι’ αυτό και πολλές φορές ανάβουν φωτιές. Οχι για να δουν εκείνοι. Αλλά εμείς. Να δούμε πού οδηγούμε το αύριο, που δεν μας ανήκει. Το αύριο που τους κλέψαμε και ξοδέψαμε αλόγιστα. Τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Και μη βιαστείτε να πείτε ότι δεν υπάρχει κράτος. Υπάρχει. Στα διαλυμένα νοσοκομεία. Στα απλωμένα χέρια των συνταξιούχων. Στα παγωμένα σχολειά.

Στα ελλείμματα των ταμείων. Στους απλήρωτους ή κακοπληρωμένους γιατρούς. Στους αδιόριστους δασκάλους. Στα χρεοκοπημένα πανεπιστήμια. Στους άνεργους. Στους νέους των 700 και των 500 ευρώ. Στους κάθε λογής αποκλεισμένους. Ντόπιους και μετανάστες. Κράτος υπάρχει. Απλά, δεν θα το βρει κάποιος εκεί που πρέπει να βρίσκεται. Δεν βρίσκεται στα καμένα της Ηλείας, της Αρκαδίας, της Μεσσηνίας ή της Αχαΐας. Δεν βρίσκεται στα νησιά της άγονης γραμμής. Δεν βρίσκεται στο πλευρό εκείνων που μοχθούν καθημερινά. Στο πλευρό εκείνων που δεν έχουν ή δεν μπορούν.

Και περισσεύει η αγανάκτηση. Που θα πλημμυρίσει τους δρόμους ακόμα και δι’ ασήμαντον αφορμήν. Και μη γελιέστε. Είναι πολιτική επιλογή η απουσία του κράτους από το κέντρο της Αθήνας τις τελευταίες τρεις μέρες. Για να είναι έτσι πιο εύκολη η ποινικοποίηση της διαφωνίας και της διαφορετικότητας. Για να είναι έτσι πιο εύκολη η ταύτιση των διαφωνούντων και διαμαρτυρόμενων με τους κρετίνους που καταστρέφουν περιουσίες, κάνουν πλιάτσικα και θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές αθώων.

Οποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου. Αυτό είναι το πολιτικό μήνυμα της κυβέρνησης. Από την πραγματικότητα των σκανδάλων στην τραγωδία της σκανδάλης η απόσταση είναι πολύ μικρή. Μικρότερη και από τα 16 χρόνια του Αλέξανδρου. Και αυτή την απόσταση δεν μας αξίζει να την περπατήσουμε. Αλλά πιο πολύ δεν αξίζει στα παιδιά μας. Τώρα πρέπει να αποφασίσουμε. Με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε. Αύριο θα είναι αργά.

Το κράτος «πυροβολεί» με πολλούς τρόπους

Θα γραφτούν πολλά και διαφορετικά. Σε αρκετές περιπτώσεις και ακραία. Ομως, έχει ενδιαφέρον να δει κάποιος πώς παρουσιάστηκε η εξέλιξη των γεγονότων από τα ΜΜΕ. Επειδή η αντίληψη για ένα γεγονός, πέρα από την ιδεολογική συγκρότηση κάποιου (που σχεδόν προαναγγέλλει τη στάση του απέναντι στο γεγονός), διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό και από την εικόνα που μας προσφέρουν τα media.

Παρακολουθώ, λοιπόν, πώς παρουσιάζεται, από τις τηλεοράσεις κυρίως, το γεγονός της δολοφονίας (η χρήση της λέξης «δολοφονία» συνιστά προσωπική θέση) του 15χρονου Αλέξανδρου από τις 5 τα ξημερώματα του Σαββάτου. Μέχρι τις 2 μετά το μεσημέρι σχεδόν, η εικόνα και οι πληροφορίες που περνούσαν από τα ΜΜΕ είχαν ως πηγή σχεδόν αποκλειστικά τις αστυνομικές αρχές.

Από εκείνη την ώρα και μετά οι πληροφορίες άρχιζαν σταδιακά να εμπλουτίζονται και να ανατρέπουν την αρχική εικόνα. Εικόνα που διοχέτευε η αστυνομία και σύμφωνα με την οποία οι δύο πρωταγωνιστές αστυνομικοί δέχθηκαν επίθεση με πέτρες και ξύλα από μεγάλη ομάδα αντεξουσιαστών που κατευθύνονταν στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Σε ό,τι αφορά τον πυρήνα του επεισοδίου, όπου βρίσκεται η δολοφονία του νεαρού, μαθαίναμε ότι έπεσαν τρεις πυροβολισμοί και ότι η σφαίρα που έκοψε το νήμα της ζωής του Αλέξανδρου ήταν μια σφαίρα που εξοστρακίσθηκε.

Αυτές οι «πληροφορίες» άρχισαν κάπως να ξεθωριάζουν όταν ασκήθηκε η δίωξη του εισαγγελέα στον ειδικό φρουρό που πυροβόλησε. Μετά την απολογία του εξαφανίστηκε μυστηριωδώς η θεωρία της σφαίρας που εξοστρακίστηκε. Και σιγά σιγά το «πλήθος» των αντεξουσιαστών, που κατευθυνόταν προς τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και επιτέθηκε με πέτρες και ξύλα στους ειδικούς φρουρούς, έγινε μια τετράδα ανθρώπων, πιτσιρικάδων, χωρίς πέτρες και μπουκάλια, που δεν κατευθύνονταν καν στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ.

Αργότερα, το απόγευμα, ανέβηκε και το περίφημο βίντεο στο YouTube που «δείχνει» άλλα πράγματα. Σε ό,τι αφορά την ειδησεογραφική κάλυψη, με την εξαίρεση της κρατικής τηλεόρασης, τα υπόλοιπα κανάλια μιλούν για δολοφονία και επικεντρώνουν όλη την εικόνα στα επεισόδια, που φυσικά είναι «ζεστά» και πουλάνε περισσότερο. Κυρίως τρόμο και ανησυχία.

Στα παράθυρα, στα βραδινά δελτία ειδήσεων, όλο το βάρος πέφτει στον ειδικό φρουρό που πυροβόλησε. Το επεισόδιο προσωποποιείται έτσι που η κυβέρνηση, οι επιλογές καταστολής και οι ευθύνες της αστυνομίας να μείνουν στο περιθώριο, μια και έχουμε να κάνουμε με ένα «θηριώδη μαλάκα», όπως έλεγε στο δελτίο του ALTER ο Τράγκας (αλήθεια, τους εργαζόμενους στις εφημερίδες του τους πληρώνει ακόμη ή έκοψε τέτοιες κακές συνήθειες;), ο οποίος μάλιστα υποστήριζε ότι ο χαρακτηρισμός (θηριώδης μαλάκας) φαίνεται και από τη μούρη του.

Του ειδικού φρουρού. Προφανώς ο Τράγκας παίζει τον Λαμπρόζο στα δάχτυλα. Σε ό,τι αφορά την ουσία του τραγικού επεισοδίου, θα μάθουμε την αλήθεια ή, τουλάχιστον, ένα μεγάλο μέρος της τις μέρες που έρχονται. Υπάρχουν όμως και ορισμένα ερωτήματα που δεν είναι εύκολο να απαντηθούν. Στα περισσότερα απ' αυτά ο καθένας θα δώσει τη δική του απάντηση. Ας πούμε. Επειδή πολυπροβλήθηκαν οι παραιτήσεις «λόγω ευθιξίας» του υπουργού Εσωτερικών κ. Παυλόπουλου και του υφυπουργού κ. Χηνοφώτη.

Οταν ένα γεγονός τόσο τραγικό σε συγκλονίζει και νιώθεις υποχρεωμένος να υποβάλεις παραίτηση «λόγω ευθιξίας», αν όντως εννοείς αυτό που λες, επιμένεις σ' αυτή την παραίτηση, ακόμη και όταν ο πρωθυπουργός δεν την κάνει –όπως είναι αναμενόμενο- δεκτή. Αν ο πιτσιρικάς ήταν ένας μετανάστης, ένας τσιγγάνος ή κάποιος ναρκομανής, ποιος θα ήταν ο αντίκτυπος του γεγονότος;

Πόσο «προσωπική» είναι η ενέργεια της δολοφονίας, όταν την αστυνομία –ειδικά- αυτή η κυβέρνηση την έχει αναγορεύσει σε πυλώνα εξουσίας με κύρια αποστολή όχι την προστασία του πολίτη, αλλά την καταστολή; Το κράτος «πυροβολεί» με πάρα πολλούς τρόπους, ξεκινώντας από την ενημέρωση. Γιατί ο πρώτος στόχος δεν είναι οι ζωές αλλά οι συνειδήσεις. Γι' αυτό ακριβώς το εκπαιδευτικό σύστημα έχει γίνει μία «κρεατομηχανή». Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι νέοι αντιδρούν. Και καλά κάνουν.

Κούφια λόγια

Eιλικρινά, θα περίμενα κάτι περισσότερο από τον πρωθυπουργό, ο οποίος έκανε χθες δηλώσεις από το Μέγαρο Μαξίμου με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου. Τα όσα είπε ο πρωθυπουργός θα μπορούσε θαυμάσια να τα είχε πει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Ομως, ο φόβος του πλήγματος στην εικόνα του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης στις επόμενες δημοσκοπήσεις ώθησαν τους επικοινωνιολόγους να οργανώσουν μια «έκτακτη εμφάνιση» του πρωθυπουργού, για να πεισθούμε ότι έχει γνώση της κατάστασης και να εμπεδώσει το αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες.

Ακόμη μια αποτυχημένη –επικοινωνιακά- κίνηση σαν την περσινή, που τον έφερνε κατακαλόκαιρο με τζάκετ στο Υπουργείο Εθνικής Αμυνας σε μια σύσκεψη για τις πυρκαγιές. Τι είπε ο πρωθυπουργός χθες; Το αυτονόητο. Οτι οι ένοχοι θα τιμωρηθούν και πως δεν θα γίνει καμία προσπάθεια συγκάλυψης. Ποιος ο λόγος, τώρα, να μας διαβεβαιώσει ο πρωθυπουργός για κάτι τέτοιο; Μήπως γιατί τα γεγονότα είναι τόσο ξεκάθαρα, ο ειδικός φρουρός είναι ο αποκλειστικός ένοχος, γεγονός που βολεύει αφάνταστα την κυβέρνηση μια και η ευθύνη προσωποποιείται;

Ο πρωθυπουργός, επίσης, μας ενημέρωσε ότι επειδή αποστολή της κυβέρνησης είναι η προστασία των πολιτών και των περιουσιών τους (αποστολή στην οποία η κυβέρνηση πέρυσι με τους 70 νεκρούς στις πυρκαγιές και την καταστροφή εκατοντάδων περιουσιών απέτυχε οικτρά), έδωσε εντολή στον υπουργό Οικονομικών να εξετάσει τις δυνατότητες αποζημίωσης όλων εκείνων των οποίων οι περιουσίες καταστράφηκαν στο διήμερο του Σαββατοκύριακου. Φυσικά, τον πρωθυπουργό αυτής της κυβέρνησης, η οποία το μόνο που παράγει είναι σκάνδαλα και αποτυχίες, δεν τον απασχολεί καθόλου ο τρόπος συμπεριφοράς της αστυνομίας.

Εναν τρόπο που ενθαρρύνει ο ίδιος. Το μείζον, κατά τον κ. Καραμανλή, στο χθεσινό του διάγγελμα, ήταν η προστασία των περιουσιών και οι αποζημιώσεις. Λογικό. Οι καταστηματάρχες ψηφίζουν. Οι νεκροί όχι. Πολύ σύντομα θα ανακαλύψει, αν δεν το έχει κάνει ήδη, ότι η διακυβέρνηση είναι μια πολύ απαιτητική υπόθεση που τον ξεπερνά. Και θα ανακαλύψει και κάτι περισσότερο. Πως η εικόνα που έχει για την πραγματικότητα δεν ταυτίζεται με εκείνη με την οποία τον «ταΐζουν» οι επικοινωνιολόγοι του.

Περί τραμπούκων

Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί ευνοεί τις προβοκάτσιες. Υποθέτω ότι αυτό το καταλαβαίνουν όλοι. Εκείνο που καταλαβαίνω είναι πως οι προβοκάτσιες ευνοούν την καταστολή και δεν έχω κανέναν ενδοιασμό ότι η κυβέρνηση, αν δεν τις προκαλέσει, θα τις ανεχθεί. Και αυτές οι προβοκάτσιες θα αναπαραχθούν από τις τηλεοράσεις, οι οποίες έχουν επιλέξει πλευρά. Και επειδή είναι η λέξη της επικαιρότητας, ο τραμπούκος, δύο κουβέντες γα την προέλευσή της.

Η σημασία με την οποία χρησιμοποιείται η λέξη, η οποία είναι ισπανική, προέρχεται από μια μάρκα πούρων Αβάνας, τα trabucos, τα οποία ορισμένοι πολιτικοί συνήθιζαν να δίνουν ως αμοιβή στους πλέον ζωηρούς και «δραστήριους» οπαδούς τους, οι οποίοι αναλάμβαναν πολλές φορές αυτοβούλως την υπεράσπιση του πολιτικού. Τα πούρα αυτά, πολλές φορές, οι πολιτικοί τα έδιναν σε διάφορα «πολιτικά σαλόνια», σε εκείνους που πουλούσαν την ψήφο τους.