Μήπως ξεχάσαμε το «ευχαριστώ»;

Oταν ανέλαβε την Εθνική ομάδα ο Παναγιώτης Γιαννάκης, για τη δεύτερη θητεία του, βρήκε τον πήχη τοποθετημένο ασυνήθιστα χαμηλά. Είχαμε τερματίσει 5οι στο Ευρωμπάσκετ του 2003 και επιστρέψαμε από τη Στοκχόλμη χαμογελαστοί, επειδή... νικήσαμε τους Σέρβους έπειτα από 16 χρόνια. Σε ένα αδιάφορο ματσάκι κατάταξης. Τρία βράδια νωρίτερα, η Εθνική είχε στραπατσαριστεί σε ένα σχετικά εύκολο προημιτελικό απέναντι στους ξυλοκόπους της Ιταλίας.
Πέντε χρόνια αργότερα, στο φινάλε της εποχής Γιαννάκη, κλαίμε επειδή χάσαμε έναν προημιτελικό Ολυμπιακών Αγώνων. Στο τελευταίο σουτ. Από μία ομάδα ανώτερη, προικισμένη με πέντε παίκτες από το ΝΒΑ, στολισμένη με το χρυσό μετάλλιο που κέρδισε το 2004 στην Αθήνα.

Ο Γιαννάκης παρέλαβε την ομάδα στραπατσαρισμένη από μια πενταετία ανυποληψίας, με το ηθικό της στο μηδέν. Κάθε αναμέτρηση νοκ άουτ η Εθνική την έχανε από τα αποδυτήρια. Οποιαδήποτε συζήτηση για μετάλλιο μετατρεπόταν γρήγορα σε χωρατό. Σημαντικές διοργανώσεις, όπως το Παγκόσμιο του 2002 ή η Ολυμπιάδα του 2000, έρχονταν και παρέρχονταν δίχως ελληνική συμμετοχή. Το κλίμα στα ενδότερα της ομάδας ήταν απελπιστικά εύθραυστο και συχνά κατρακυλούσε κοντά στο ναδίρ, όπως στην εποχή Ιωαννίδη.

Να ξετυλίξουμε ξανά το φιλμ των τεσσάρων ετών που ακολούθησαν; Πέμπτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, με σύνθεση ανανεωμένη, ποτισμένη με το σπέρμα της ομάδας που γεννιόταν. Χρυσό μετάλλιο το 2005 στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου μπροστά σε 10.000 Ελληνες ταξιδιώτες. Ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο του 2006 στο Τόκιο, όπου οι «Πελαργοί» άνοιξαν τα δικά τους φτερά και γιόρτασαν την ηδονική βραδιά της νίκης επί των Αμερικανών. Τέταρτη θέση στο Ευρωπαϊκό του 2007 στη Μαδρίτη και δάκρυα για την «αποτυχία». Πέμπτη φέτος στο Πεκίνο, πάλι με κατεβασμένα κεφάλια στην επιστροφή. Φτάσαμε να θρηνούμε όποτε ξεμένουμε κάτω από το βάθρο!

Το λιγότερο που χρωστάει η ΕΟΚ στον Παναγιώτη Γιαννάκη είναι ένα ολόθερμο «ευχαριστούμε». Αντ' αυτού, τον απέλυσαν μέσω των ΜΜΕ. Το σφάλμα του «δράκου» ήταν, υποτίθεται, η απόφασή του να αναλάβει τον Ολυμπιακό τη στιγμή που εργαζόταν ακόμα στην Εθνική ομάδα. Ακούστηκε αρχικά ότι είχε δεσμευτεί να αποφύγει τέτοιου είδους κινήσεις. Ωστόσο, ο ίδιος ο Γιώργος Βασιλακόπουλος διέψευσε δημόσια (τον Ιούνιο) ότι υπήρχε τέτοια συμφωνία. Οπότε, τι ακριβώς έκανε λάθος ο Γιαννάκης και ποιες αμαρτίες πλήρωσε;

Δεν είναι ο κορυφαίος προπονητής της οικουμένης, ούτε έκανε ιδανικές επιλογές, ούτε υπήρξε τέλειος στη συμπεριφορά του, ούτε απέφυγε τα ολισθήματα. Αλλά εργάστηκε σκληρά για την Εθνική ομάδα, την οδήγησε από τη γη στο διάστημα, την ξανάβαλε στα σπίτια όλων των Ελλήνων. Ακροβάτησε ανάμεσα σε ύπουλος σκοπέλους, έκλεισε τ' αυτιά σε ηφαιστειώδη πάθη και -ω του άθλου- κατόρθωσε να αφήσει τον Ολυμπιακό έξω από το κατώφλι της Εθνικής στο δύσκολο τελευταίο οχτάμηνο. Oι τελευταίες δηλώσεις του ήταν υποδειγματικές, παρά την αναπόφευκτη πικρία.
Εν τέλει, κύριος ήρθε και κύριος φεύγει. Μέχρι να επιστρέψει για τρίτη θητεία.