Είμαστε οικονομικά πάτοι στην Ευρωπαϊκή Ενωση...

... όχι βέβαια γιατί οι Ελληνες καπιταλιστές πίνουνε το αίμα των κακοπληρωμένων εργατών της Ελλάδας. Το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας είναι η ανομία.

Οταν είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο του «Pustgate» στην Ελληνική Εκκλησία και ο κόσμος διασκέδαζε με το να ακούει για τις «Σουλτάνες του Αιγαίου» και την «Μπέμπα Μπλανς», όλοι καταλάβαιναν ότι η Εκκλησία πάθαινε ανεπανόρθωτη ζημιά. Οπως και με τους καουμπόηδες μετά το «Brokeback Mountain», κανένας δεν θα μπορούσε στο μέλλον να βλέπει παπά και να μη σκέφτεται αυτόματα «τζινάβει ή μπενάβει;». Το σκεφτόμουνα όταν έβλεπα το απόσπασμα από την εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου στο Youtube, που ο Αλέφαντας έχει ξεκινήσει τον αντιπουστριλέ λόγο του, το μάτι του πέφτει σε έναν παπά που κάθεται στο βάθος και αρχίζει τα «άσε με κι εσύ. Σας ξέρουμε κι εσάς τι είσαστε…». Ο παπάς που ακούει τον Αλέφα πρέπει να έχει πατημένα τα 80 και για να τον φανταστείς να κάνει οτιδήποτε πιο δύσκολο από το να τρώει γιαούρτι πρέπει να είσαι τελειωμένος Αλέφαντος.

Αντίθετα, ο Διονύσης το έχει το θέμα. Μετά τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ο Κώστας Μίχαλος των βιομηχάνων. Αντε τώρα να ξαναμιλήσει ο άνθρωπος. Αντε να ξαναδιαβάσει τη «SportDay». Από τον Βαϊμάκη θα πηγαίνει κατευθείαν στον Μιαούλη, μπας και στην ενδιάμεση σελίδα τον έχει περιλάβει ο Ελευθεράτος, ο τρόμος της παγκόσμιας Δεξιάς. Ετσι δηλαδή και κάτσεις και σκεφτείς πόσοι δεξιοί έχουν εξαφανιστεί έπειτα από επίθεση του Διονύση σε πιάνει τρόμος. Ανδριανόπουλος, Μάνος, Μπους και στις παράπλευρες απώλειες πάει να φάει και τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, που ο άνθρωπος ακόμα στο όνομα του Τίτο ορκίζεται. Ετσι, όμως, θα γίνει η παγκόσμια επανάσταση. Με θυσίες. Των άλλων, όμως, γιατί όπως τραγουδάγανε και παλιά την internazionale: «Στον αγώνα ενωμένοι και στη μάσα χωριστά».
Μου αρέσει, πάντως, να δηλώνεις αριστερός και να γράφεις ότι η Ελλάδα πατώνει στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και κοντεύει να φτάσει τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Σε αυτό το σημείο, αν και κάργα άθεος, μου έρχεται να κάνω τον σταυρό μου και να πω να αγιάσουν τα κοκαλάκια των ανθρώπων που πολέμησαν πριν από 50 χρόνια για να μείνει η Ελλάδα στη Δύση και του γέρου του Καραμανλή, που ενώ όλη η Αριστερά έσκουζε να κρατήσει την Ελλάδα έξω από την Ενωση, τους έγραψε όλους στο τέτοιο του (ο μύθος λέει ότι δεν είχε δεύτερο, αλλά και το ένα που είχε έφτανε).
Είμαστε, λοιπόν, οικονομικά πάτοι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όχι βέβαια γιατί οι Ελληνες καπιταλιστές πίνουνε το αίμα των κακοπληρωμένων εργατών της Ελλάδας. Αν ήταν έτσι και το ελληνικό εργατικό δυναμικό ήταν τόσο φθηνό, ούτε οι ελληνικές ούτε οι ξένες βιομηχανίες θα ανοίγανε εργοστάσια σε όλα τα απίθανα μέρη εκτός της Ελλάδας. Ούτε, φυσικά, οι τρομοκρατημένοι Ελληνες εργάτες κάνουν τα γούστα της εργοδοσίας. Το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας είναι η ανομία.Παράδειγμα.

Οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες καθαριότητας απειλούν να απεργήσουν αν η Βουλή περάσει νόμο που να επιτρέπει την ιδιωτικοποίηση του κλάδου. Δηλαδή θα πήξουμε στο σκουπίδι χριστουγεννιάτικα επειδή οι εργαζόμενοι στα σκουπίδια θέλουν να διατηρήσουν το μονοπώλιο και απαγορεύουν σε άλλον να ασχοληθεί. Θυμίζει λίγο Αμερική και Νέα Υόρκη, που η μαφία δεν αφήνει άλλον να κάνει κουμάντο στα σκουπίδια, αλλά με άλλο κέντρο εξουσίας. Τέλος πάντων, δικαίωμα των ανθρώπων είναι να κατέβουν σε απεργία. Οπως δικαίωμα του κράτους και των δήμων είναι να προσφύγουν στα δικαστήρια. Ας πούμε, λοιπόν -και αυτό συμβαίνει συνήθως-, ότι το δικαστήριο κρίνει την απεργία παράνομη και καταχρηστική. Υπάρχει τρόπος να εφαρμοστεί η απόφαση του δικαστηρίου; Μάντολες που υπάρχει. Ούτε κανένας θα συλληφθεί ούτε σε κανέναν θα επιτρέψουν να δουλέψει. Επορδισμένη θα έχουν την απόφαση. Μια απόφαση που, προσέξτε, την έβγαλε δικαστήριο βασισμένο σε νόμο που ψηφίστηκε από δημοκρατική κυβέρνηση, που εκλέχθηκε από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ποια δημοκρατία λέμε, λοιπόν; Και ποιος σέβεται τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή; Επαναληπτικοκλασμένους τους έχουν τους νόμους στην Ελλάδα.

Μαζί και την πραγματικότητα. Ποιον θεωρούσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι Ελληνα; Τον μετέχοντα της ελληνικής παιδείας; Σωστά; Σωστά και γι' αυτό όποιος το πιστεύει ξέρει ότι η συζήτηση περί αίματος και καταγωγής είναι μια παπαριά καμαρωτή. Για να υπάρχει, λοιπόν, δημοκρατία οι πολίτες πρέπει να έχουν κάποιες πολιτισμικές και θρησκευτικές ομοιότητες. Οι αρχαίοι ημών τέτοιοι είχανε τη δημοκρατία για ορισμένους ανθρώπους που μοιάζανε μεταξύ τους και τα συμφέροντά τους ήταν κοινά. Τώρα αν 10 εκατομμύρια άνθρωποι μαζί με τους Αφγανούς και τους κορμοράνους του ΣΥΡΙΖΑ έχουμε κοινά συμφέροντα ή τα συμφέροντά μας γίνονται τόσο αντιθετικά που η δημοκρατία να γίνεται ανέκδοτο, είναι ένα θέμα προς εξέταση. Φυσικά, αφού λύσουμε πρώτα τα μεγάλα προβλήματα. Τα σατανικά σχέδια του Ανδρέα Ανδριανόπουλου και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, που επειδή θα έχουν καλύτερο επίπεδο θα υποβιβάσουν τα δημόσια. Μα τον Βοσκόπουλο -που λέει και ο Μάκης-, οι καθηγητές του πανεπιστημίου έχουν ξεφύγει τόσο, που το λένε δημόσια.

Οποιος μπορέσει, λοιπόν, ας δει το «Κύμα». Θίγει ένα από τα θέματα που αναφέρθηκα προηγουμένως. Την ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει σε μια ομοιογενή ομάδα με κοινούς στόχους, με την ασφάλεια που δίνει η αλληλοβοήθεια, και τον κίνδυνο που υπάρχει αυτή η ομάδα να μεταβληθεί σε χώρο που θα απαγορεύει τη σκέψη. Αλλά πόσοι το πήραν πρέφα; Ολοι οι κριτικοί πρότειναν το «αριστούργημα» που λέγεται «Ανάμεσα στους τοίχους» και στο οποίο για 130 λεπτά αναλυόταν σε μια ατμόσφαιρα terminal βαριεστημάρας το πρόβλημα των μαθητών από την Αφρική στα γυμνάσια των εργατικών περιοχών στο Παρίσι. Αντε να το λύσουμε το θέμα και μετά να ασχοληθούμε με τους κορμοράνους και τα γεράκια στον Βοτανικό.