Ο Τεν Κάτε έγινε επιτέλους προπονητής...

Είμαι ευτυχής, λατρεμένε αναγνώστη. Η νίκη του Πολυμετοχικού στο Μιλάνο επί της Ιντερ ήταν μεγάλη, πέρα από τους προφανείς λόγους, και για έναν ακόμα. Επειδή δικαιώθηκε επιτέλους ο γλυκός Γιόσου Σαριέγκι, ο οποίος έχει συζητηθεί και αμφισβητηθεί από τους οπαδούς της ομάδας του ουκ ολίγες φορές. Στην πολυμετοχική κλίμακα γκρίνιας, με άριστα τον Βύντρα, ο Βάσκος είναι λίγο πιο κάτω από τον Αλέξανδρο Τζιόλη...

Με το γκολ που πέτυχε ο Γιόσου, όμως, χάρη στο οποίο ο Πολυμετοχικός βρίσκεται με το ενάμισι πόδι στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ, και ο πλέον δύσπιστος οπαδός ή δημοσιογράφος θα κατάλαβε πόσο τον έχει αδικήσει. Το αγόρι μου είναι σέντερ φορ από τα λίγα. Και οφείλω να αναγνωρίσω στον Ζοσέ Πεσέιρο ότι εκείνος ήταν ο πρώτος που το κατάλαβε. Σαν και τώρα θυμάμαι το περσινό παιχνίδι του «τριφυλλιού» στην Ξάνθη, στο οποίο ο γοητευτικός Πορτογάλος τον είχε περάσει αλλαγή λίγο πριν από το 90', δίνοντάς του εντολή να παίξει στην κορυφή της επίθεσης. Mon Dieu, ένας νέος Σταύρος Λαμπριάκος (που παίζει και στην επίθεση και στην άμυνα άμα λάχει) γεννιέται...

Επέλεξα επίτηδες σήμερα, dear, να σου παρουσιάσω τι γράφει ο Μίμης Δομάζος για τη νίκη του Πολυμετοχικού, επειδή η στιγμή είναι ιστορική. Ο Μίμης εκθειάζει τον Τεν Κάτε και αυτό είναι είδηση. Σε συμβουλεύω να αποστηθίσεις το κείμενο, γιατί είναι συλλεκτικό. Εύκολο νομίζεις ότι είναι να ξαναπεί ο Δομάζος καλή κουβέντα για τον Ολλανδό;

Γράφει ο καλός μου στο «Goal»: «Ο Παναθηναϊκός έπαιξε φανταστικό ποδόσφαιρο και θεωρώ ότι έκανε ακόμα καλύτερο παιχνίδι από αυτό που έκανε στη Βρέμη κόντρα στη Βέρντερ. Το λέω αυτό γιατί έπαιξε πολύ έξυπνα και έκλεισε όλους τους διαδρόμους στην Ιντερ, η οποία είναι σαφώς καλύτερη ομάδα απ' ό,τι η Βέρντερ. Ο Τεν Κάτε έστησε άριστα την ομάδα και πρέπει να τα λέμε όλα. Οπως κάνουμε κριτική, έτσι πρέπει και να αποδίδουμε τα εύσημα».

Πεθαίνω. Αφού ο Τεν Κάτε απέσπασε τα εύσημα και από τον «στρατηγό», το πιο δύσκολο εμπόδιο το ξεπέρασε. Είναι σαν να αποφοίτησε πλέον από τη σχολή προπονητικής και να κρατάει με περηφάνια στα χέρια το πτυχίο του. Είναι και με τη... βούλα πια προπονητής. Ας χαρεί μια-δυο μέρες τώρα που μπορεί, γιατί σε καμιά βδομάδα βλέπω τον Μίμη να του σκίζει πάλι τα γαλόνια. Γιατί τα επαινετικά σχόλια του Δομάζου είναι σαν τα διθυραμβικά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Στην πρώτη ήττα χάνονται...

Πρέπει να ομολογήσω, sugar, ότι η περιγραφή του αγώνα το βράδυ της Τετάρτης από τον Πουρουπουπού ήταν άψογη. Παρ' ότι ο Καρούλιας, που είχε αναλάβει το σχόλιο, δεν ήταν σε καλή κατάσταση, πράγμα που φάνηκε από τον αριθμό των «έτσι» που ξεστόμισε (16 σε 90 λεπτά αγώνα είναι νέο αρνητικό ρεκόρ για τον ίδιο), ο Παύλος δεν πτοήθηκε. Τη στιγμή μάλιστα που αναρωτήθηκε φωναχτά αν ο Σπυρόπουλος πίστευε ποτέ ότι θα έρθει η ώρα που θα μαρκάρει τον Φίγκο, γοητεύτηκα...

Θα μου πεις, βέβαια, γιατί να μην το έχει φανταστεί ο Σπυρόπουλος; Ταλαντούχο αγόρι είναι, στον Πολυμετοχικό αγωνίζεται, θέση βασικού έχει, στο Τσάμπιονς Λιγκ παίζει, τόσο απίθανο δηλαδή είναι να το έχει σκεφτεί; Σιγά το άπιαστο όνειρο. Αλλο είναι το κρίσιμο ερώτημα, κεχαριτωμένε. Πίστευε ποτέ ο Πουρουπουπού ότι θα έρθει η ώρα που θα περιγράφει ο ίδιος αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ; Και αν ο ίδιος είχε δει το όνειρο, υπήρχε κανείς άλλος που να το πίστευε στ' αλήθεια; Τι σου είναι η ζωή τελικά; Και τα πιο απίθανα πράγματα μπορεί να συμβούν εκεί που δεν το περιμένεις...

Θα σε γυρίσω τώρα λίγες μέρες πίσω, λατρεμένε, και πιο συγκεκριμένα στο ντέρμπι των «αιωνίων» στο μπάσκετ, όπου ο Παναθηναϊκός θριάμβευσε κάνοντας τον Τσίλντρες -όπως βλέπεις και στο σκίτσο- να ζοριστεί λιγουλάκι. Την επόμενη μέρα το «Derby» κυκλοφόρησε με το εξαιρετικό πρωτοσέλιδο: «Πού πας, ρε Καραμήτρο;». Με χαρά σου ανακοινώνω ότι ο Καραμήτρος σήκωσε το γάντι και απάντησε στο ερώτημα του Κώστα Γκόντζου...

Ο καλός μου, για να μην καρφωθεί προφανώς, δεν απευθύνθηκε στον Κώστα μου άμεσα, αλλά έμμεσα. Εστειλε χθες μία επιστολή στο «Φως» στην οποία υπογράφει ως Μ. Καραμήτρος και λέει όσα θα ήθελε να πει στον Γκόντζο και στην Ντέπυ Γκολεμά, η οποία είναι γνωστό ότι μας ενώνει όλους. Κι όμως, dear, μέσα στον απόλυτο σουρεαλισμό της ιστορίας όλα τα κομμάτια του παζλ συνδέονται μεταξύ τους. Γράφει λοιπόν:

«Από τα γραπτά σας στην απολαυστική στήλη σας "επιστρέφω αμέσως" στην αγαπημένη μας εφημερίδα διαπιστώνω ότι ο αξέχαστος Φρέντυ διείδε ότι είχατε αίσθηση του χιούμορ, με μια λεπτή άκακη ειρωνεία και παράλληλα μια διάθεση αυτοσαρκασμού, στοιχεία κατεξοχήν της προσωπικότητάς του. Ετσι γίνατε συνεργάτης του, γιατί έχετε τα χαρακτηριστικά του πραγματικού χιουμορίστα, που είναι το τεκμήριο της υπεροχής και η τέχνη της απόστασης από τους άλλους».

Είναι ξεκάθαρο ότι ο αγαπημένος Καραμήτρος αναφέρεται στον Κώστα μου. Αν εξαιρέσεις τον Φρέντυ και το όνομα της στήλης, όλα τα υπόλοιπα φωτογραφίζουν εκείνον. Μήπως δεν είναι χιουμορίστας ο Γκόντζος; Κατεξοχήν, θα έλεγα. Μήπως δεν αυτοσαρκάζεται μέσα απ’ τη στήλη του; Πολλάκις, απαντώ. Οσο για τη λεπτή άκακη ειρωνεία, το μόνο που θα πω είναι ότι υπήρξε ο βασικός λόγος για τον οποίο τον αγάπησα...

Συνεχίζει ο Καραμήτρος: «Θέλω να εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες για την απολαυστική χιουμοριστική γραφή σας στο "Φως" και σας παρακαλώ να φροντίσετε για να έρθει στον Ολυμπιακό ο εξάδελφός σας από τον Πανελλήνιο "Γκολεμάς" (εκτελεστής των βάζελων) μήπως και δούμε και εμείς στο μπάσκετ μια άσπρη μέρα».

Αποκωδικοποιώ τα νοήματα για να καταλάβεις, διότι στο σημείο αυτό βρίσκεται όλο το ζουμί της υπόθεσης. Εδώ ο ήρωάς μας απαντά στο ερώτημα του Γκόντζου: «Πού πας, ρε Καραμήτρο;». Ο Καραμήτρος, λοιπόν, λέει ουσιαστικά στον Κώστα -αφού πρώτα τον καλοπιάνει μ' ένα κομπλιμέντο- ότι ο ίδιος είναι η τελευταία του ελπίδα για να δει προκοπή στο μπάσκετ ο Ολυμπιακός.

Σοφά σκεπτόμενος του ζητάει να στείλει έναν πρωτοξάδελφό του στην ομάδα μπας και δουν ποτέ οι Αγγελόπουλοι άσπρη μέρα. Δυο-τρία γονίδια του Κώστα μου αν έχει πάρει, είναι βέβαιο ότι θα κάνει αβάδιστα τη διαφορά. Αν πάντως η επιθυμία του Καραμήτρου πραγματοποιηθεί, θα πανηγυρίσω και εγώ. Το 1/10 της γοητείας του Γκόντζου αν έχει και ο εξάδελφος, δεν θα αντέξω. Θα λιποθυμήσω από τη χαρά μου...