Η ασυνήθιστη ιστορία μιας Σταχτοπούτας

Οσο περνούν τα χρόνια και το ποδόσφαιρο όλο και περισσότερο τυλίγεται στον επαγγελματισμό, οι όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες, οι ιστορίες που μιλάνε για παραμύθια ή θαύματα στα γήπεδα, όλο και σπανίζουν. Φέτος έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε δύο τέτοιες ιστορίες. Να χαιρόμαστε με την εμφάνιση και τις επιδόσεις που μας παρουσιάζουν δύο ποδοσφαιρικές Σταχτοπούτες. Μία στην Μπουντεσλίγκα, η Χοφενχάιμ, και μία στην Αγγλία. Η Χαλ Σίτι, η οποία προέρχεται από την Τσάμπιονσιπ, τη δεύτερη ουσιαστικά κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου, έχει σκαρφαλώσει στην 6η θέση της βαθμολογίας του πιο σκληρού ποδοσφαιρικού «μαραθωνίου» στην Ευρώπη, τουλάχιστον.

Και οι δύο ομάδες, για να καταφέρουν αυτό που σε αυτές τις περιόδους δείχνει θαύμα, χρειάστηκαν μία ισχυρή οικονομική βάση για να στηριχθούν. Πίσω από τη Χοφενχάιμ βρίσκεται ένας πανίσχυρος, οικονομικά, επιχειρηματίας. Με τη Χαλ, όμως, τα πράγματα, είναι κάπως διαφορετικά. Δεν έχει ένα ισχυρό πορτοφόλι που να λειτουργεί σαν μαξιλάρι προστασίας από τα πιθανά χτυπήματα του σκληρού ανταγωνισμού της Πρέμιερσιπ. Η Χαλ είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα για τη συνεργασία, τον σωστό σχεδιασμό και τη στοχοθέτηση, με βάση τις δυνατότητες του διοικητικού και αθλητικού δυναμικού.

Η παρουσία της Χαλ στην πρώτη κατηγορία του αγγλικού πρωταθλήματος είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της ομάδας που ιδρύθηκε το 1904 και η οποία ήταν η «ουρά» της ομάδας ράγκμπι που έχει η πόλη. Πρόκειται για μεγάλο κατόρθωμα, αν σκεφθεί κάποιος ότι το 2002 η ομάδα παρέπαιε στην παλιά τρίτη κατηγορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Το κλειδί στην άνοδο της Χαλ ήταν μία μετακόμιση, το 2002, από το παλιό της γήπεδο, το «Boothferry Park», στο ολοκαίνουργιο «K.C. Stadium».

Ενα γήπεδο που κόστισε σχεδόν 44 εκατομμύρια στερλίνες και το οποίο κατασκεύασε… η δημοτική αρχή της πόλης. Η ιστορία του γηπέδου είναι ένα μέρος της ιστορίας της Χαλ. Η δημοτική αρχή της πόλης είχε δημιουργήσει μία δική της εταιρεία τηλεπικοινωνιών, την Kingston Communications, η οποία είχε σήμα τους λευκούς τηλεφωνικούς θαλάμους. Το 1999 η δημοτική αρχή αποφάσισε να πουλήσει ένα μέρος της επιχείρησης και από αυτή την πώληση αποκόμισε 263 εκατομμύρια στερλίνες.

Με τα χρήματα που μπήκαν στα δημοτικά ταμεία, αποφασίσθηκε να γίνει ένα καινούργιο γήπεδο για τις δύο ομάδες της πόλης, στο ράγκμπι και το ποδόσφαιρο. Μία κίνηση που έδειχνε τις φιλοδοξίες της δημοτικής αρχής, η οποία όμως δεν μπήκε στην περιπέτεια να «αγοράσει» και την ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης. Η ομάδα το 2001 ήταν στα πρόθυρα της πτώχευσης, ύστερα από την 5ετή φυλάκιση του ιδιοκτήτη της, Στέφεν Χίντσλιφ, για δωροδοκία και κατάχρηση ύψους 70 εκατομμυρίων, η οποία οδήγησε στην πτώχευση της επιχείρησής του.

Ο Χίντσλιφ με τον συνεταίρο του είχαν αγοράσει το 65% της Χαλ από έναν πρώην επαγγελματία τενίστα, τον Ντέιβιντ Λόιντ, το 1998. Το 2001, η Χαλ λόγω χρεών πέρασε σε αναγκαστική διαχείριση και τότε ακριβώς εμφανίστηκε στο προσκήνιο ο Ανταμ Πίρσον, οικονομικός διευθυντής της Λιντς Γιουνάιτεντ. Ο Πίρσον είχε φύγει από τη Λιντς και είδε στη Χαλ μια ευκαιρία. Μια ποδοσφαιρική ομάδα χωρίς άλλον αντίπαλο στην πόλη, σε καινούργιο γήπεδο, χωρίς δυνατό ανταγωνιστή στη γύρω περιοχή.

Πείθει έναν επιχειρηματία, τον Πίτερ Γουίλκινσον, ο οποίος είχε ως πεδίο δραστηριότητας το Διαδίκτυο, να δώσουν 360 χιλιάδες στερλίνες και να αγοράσουν την ομάδα. Το διοικητικό συμβούλιο της πόλης, μόλις είδε ότι η ομάδα άλλαξε χέρια και ήταν πλέον καθαρή, αποφάσισε να συνεργαστεί μαζί τους. Στο πρώτο της παιχνίδι η Χαλ είδε στις κερκίδες 22 χιλιάδες ανθρώπους και ενώ στην αρχή ο Γουίλκινσον επένδυσε κάποια χρήματα, πολύ σύντομα η ομάδα έγινε αυτοχρηματοδοτούμενη.

Ο Πίρσον έφερε στον πάγκο της Χαλ τον Πίτερ Τέιλορ και όταν η ομάδα έφτασε στην Τσάμπιονσιπ, σήκωσε τα χέρια ψηλά. Τα οικονομικά δεδομένα ξεπερνούσαν τις δυνατότητές του. Η ομάδα πουλήθηκε ξανά πέρυσι τον Ιούνιο για 13 εκατομμύρια στερλίνες. Σε αγγλικά χέρια πάλι. Οι νέοι ιδιοκτήτες έχουν μία πολύ μετρημένη προσέγγιση στο παιχνίδι και είναι πολύ σφιχτοχέρηδες. Φιλοδοξία τους είναι να μείνουν στην κατηγορία και να αξιοποιήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις οικονομικές απολαβές της τηλεόρασης και των εισιτηρίων. Και κυρίως να κρατήσουν το «μαγαζί» κερδοφόρο.

Μυρίστηκαν «ψητό»

Οι εξελίξεις, στην Ελλάδα και τον κόσμο, είναι πολλές και έρχονται με τη μορφή χιονοστιβάδας. Ο χρόνος για την ενημέρωση είναι λίγος και ακόμη λιγότερος ο χρόνος να σκεφθεί κάποιος τις ειδήσεις που ακούει. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι οι ελληνικές τηλεοράσεις δεν δίνουν ιδιαίτερο βάρος στην κάλυψη των διεθνών ειδήσεων και όταν το κάνουν, προτιμούν τον εντυπωσιασμό ή τη λουστραρισμένη επιφάνεια. Οταν στον κόσμο γίνεται χαμός, δεν μπορεί –σύμφωνα με την αντίληψη του γράφοντος- να παίζει πρώτη είδηση στο λεγόμενο εξωτερικό δελτίο το διαζύγιο της Μαντόνα ή τα νεογέννητα της Αντζελίνα Τζολί.

Οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης είναι πολλές και ιδιόμορφες αρκετές φορές, αλλά μία από αυτές μου έχει κάνει εντύπωση. Πρόκειται για τη διάθεση των σοσιαλιστικών κομμάτων να την εκμεταλλευθούν, με στόχο να επανέλθουν στην εξουσία. Ο Γ. Παπανδρέου, ως πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς, ανάθεσε σε έναν νομπελίστα οικονομολόγο, τον Τζόζεφ Στίγκλιτζ, να διατυπώσει μία σειρά προτάσεων για την αντιμετώπιση της κρίσης, η οποία φυσικά θα αποτελέσει τις θέσεις των σοσιαλιστών.

Το πρώτο που μου κάνει εντύπωση είναι ότι οι προτάσεις για την αντιμετώπιση ενός τόσο σημαντικού φαινομένου ανατίθενται σε ένα άτομο. Που θα έχει συνεργάτες και άλλους καθηγητές και παίρνει τη δουλειά σαν εργολαβία. Που θήτευσε στο ΔΝΤ, γνωστό για τις νεοφιλελεύθερες πρακτικές του. Η προσέγγιση της τεχνοκρατικής λύσης (αναθέτουμε στους τεχνοκράτες να καλύψουν τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειες των πολιτικών σχηματισμών) δείχνει και το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται τα σοσιαλιστικά κόμματα.

Αυτά θεώρησαν μετά το '89 ότι η αριστερά πέθανε και στράφηκαν στην κεντροδεξιά για να καλύψουν τις ιδεολογικές τους ανεπάρκειες και να διεκδικήσουν την εξουσία. Μπλερ, Σρέντερ, Σημίτης στα καθ’ ημάς, στήριξαν ένα σύστημα που τώρα καταρρέει. Ο τρίτος δρόμος τελικά οδήγησε στον γκρεμό, αλλά οι ξύπνιοι την κοπάνησαν νωρίτερα και με τις τσέπες γεμάτες. Τώρα οι σοσιαλιστές αποφάσισαν να τα βάλουν με τους τραπεζίτες, αυτούς στους οποίους έδωσαν ένα σωρό προνόμια. Αυτούς που απάλλαξαν από ενοχλητικούς ελέγχους και αναγόρευσαν σε νόμιμους τοκογλύφους. Τώρα ήρθε η ώρα να ενισχύσουν πάλι το φιλολαϊκό τους προφίλ για να καρπωθούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Το ερώτημα είναι πόσοι θα πιστέψουν αυτή την κωλοτούμπα και θα δώσουν την εξουσία σε εκείνους που είναι –τουλάχιστον- συνυπεύθυνοι για τις δυσκολίες που έρχονται.

«Κιτρινόμαυρο» μπάχαλο

Με τη χθεσινή ανακοίνωση του Γ. Δώνη μάθαμε πολύ περισσότερα από όσα η ίδια η ανακοίνωση αναφέρει. Δεν είναι τόσο η κοινοποίηση της συμπεριφοράς των διοικούντων τη ΑΕΚ, οι οποίοι ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι όλαν έγιναν σε κλίμα συναίνεσης. Κάτι που δεν συνέβη ποτέ. Είναι ότι οι άνθρωποι που διοικούν την ΑΕΚ και οι οποίοι θέλουν να μας πείσουν ότι είναι φορείς νέων, διαφορετικών αντιλήψεων στο ελληνικό ποδοσφαιρικό σύμπαν, μεταχειρίζονται την ίδια χρεοκοπημένη αντίληψη του παρελθόντος.

Ηδη τα λάθη που έχουν κάνει είναι αρκετά και εκείνο που μαρτυρούν οι ενέργειές τους είναι η αφόρητη έλλειψη νέων ιδεών από –υποτίθεται- νέους ανθρώπους. Ελπίζω η επιλογή του Ντούσαν Μπάγεβιτς να λειτουργήσει ως σωσίβιο και γι’ αυτούς και για την ομάδα. Κι αν είχαν και κάποιο σχέδιο της προκοπής, θα ήμουν πολύ περισσότερο αισιόδοξος. Ομως, οι μαθητευόμενοι μάγοι σπάνια ήξεραν πώς να χρησιμοποιούν την εξουσία που ανακάλυπταν. Και το πιο συνηθισμένο τους επίτευγμα ήταν τα ερείπια και οι στάχτες.