Οι διάφορες κατηγορίες χτυπημάτων και ο Γκαρσία

Το σκορ ήταν 2-0 υπέρ της Μπαρτσελόνα, στις καθυστερήσεις του αγώνα. Ο Μέσι «άδειασε» δυο-τρεις παίκτες της Ουέλβα, ε, ο επόμενος τον «σήκωσε» άγαρμπα στον αέρα. Τυπικό «κλάδεμα»... αξιοπρέπειας! «Εντάξει, νικήσατε, αλλά δεν θα μας ξεφτιλίσετε κιόλας». Το εν λόγω κίνητρο ενίοτε αποκτά «σύμμαχο»: τον αχαλίνωτο εκνευρισμό εκείνου που αδυνατεί να αποδεχθεί την ήττα σε σημαντικό αγώνα, από αντίπαλο με τον οποίο βρίσκεται σε διαρκή «βεντέτα». Αυτό φυσικά δεν αφορά παιχνίδια τύπου Ουέλβα - Μπαρτσελόνα, τι θα λέγατε όμως για κάτι σαν Βραζιλία - Αργεντινή;

Θυμηθείτε τη μεταξύ τους αναμέτρηση στο Πεκίνο. Το 3-0 των Αργεντινών. Στα τελευταία λεπτά τα μοχθηρά χτυπήματα των Βραζιλιάνων ήταν περισσότερα από τις γροθιές που έδινε ο Τάισον σε ολόκληρο αγώνα πυγμαχίας. Δυσκολεύομαι να φανταστώ τους Βραζιλιάνους να συμπεριφέρονται έτσι, αν τους ρίξει στο καναβάτσο –ας πούμε– η Βολιβία. Οπως ακριβώς ο νους μου αδυνατεί να πλάσει την εξής εικόνα: αμυντικός του Παναθηναϊκού κλοτσά τον Κουτσιανικούλη την ώρα που ο παίκτης του Εργοτέλη πανηγυρίζει για γκολ που πέτυχε στο ΟΑΚΑ. Ακόμη κι αν αυτό το γκολ, γύρω στο 85', θα έδινε διαφορά δύο τερμάτων στους φιλοξενούμενους, πάλι θα δυσκολευόμουν να φανταστώ τέτοια σκηνή. Τον Μόρις, όμως, τον είδαμε κάποτε να κλοτσά τον Τζόρτζεβιτς, αδυνατώντας να ανεχθεί τους –κατ' ουσίαν επινίκιους– πανηγυρισμούς του. Τέτοια «θολώματα» (μπορεί να) τα προκαλεί η φόρτιση κάθε «αιώνιας βεντέτας» ομάδων, σε συνδυασμό με την απογοήτευση –ή και στιγμιαία απόγνωση– η οποία συνοδεύει την αναπότρεπτη ήττα.

Τα πιο συνηθισμένα χτυπήματα, όμως, παραμένουν τα «μάχιμα», όχι αυτά που αφορούν διαχείριση ήττας: «κλαδεύεις» τον αντίπαλο ή τον «περιποιείσαι» με αγκωνιές για να του «πάρεις τον αέρα». Για να νιώθει άβολα την επόμενη φορά που θα «κοντραριστεί» μαζί σου. Στη χειρότερη εκδοχή τους, αυτού του είδους τα «μάχιμα» χτυπήματα θρέφουν συζητήσεις εβδομάδων: πέρυσι ο Γεωργιάδης, φέτος οι Βιτόλο-Μπαρκαουάν κ.λπ. Γνωστά και ταξινομημένα σε κατηγορίες όλα αυτά. Ελα όμως που ξεχωρίζει η περίπτωση του Πάμπλο Γκαρσία στο «Γ. Καραϊσκάκης»!

Για δύο λόγους. Ο πρώτος αφορά το εξεζητημένο της «επιχείρησης αποθάρρυνσης»: άλλο είναι να «κλαδεύεις» κάποιον αντίπαλο την ώρα που σε προσπερνά χάρη στην ντρίμπλα ή την ταχύτητά του κι άλλο να τον γρονθοκοπείς όταν στέκεται στην περιοχή ή να επιδιώκεις να τον κλοτσήσεις στα μουλωχτά εκτός φάσης. Ξεχάστε για λίγο κάθε ηθική πλευρά του θέματος, δείτε το πρακτικά. Ο Γκαρσία δεν μπορεί να πίστευε ότι ο Ντιόγο θα αποφάσιζε να μην ξαναμπεί στην περιοχή του ΠΑΟΚ. Το μόνο που μπορούσε να προσδοκά ο Γκαρσία ήταν πως ο Ντιόγο θα γινόταν έξω φρενών, με αποτέλεσμα να χάσει τη συγκέντρωσή του στον αγώνα ή ακόμα και να αποβληθεί, αν έκανε καμία κουταμάρα αντεκδίκησης. Πιθανότερο, όμως, ήταν αυτό που τελικώς έγινε: να «ανάψει» το Καραϊσκάκη. Ωφελήθηκε ο ΠΑΟΚ; Κάθε άλλο.

Οι αυστηροί θα διαγνώσουν αντιεπαγγελματική συμπεριφορά. Οι επιεικείς θα διακρίνουν τα ήθη του αλανιάρικου ποδοσφαίρου –για Ουρουγουανό πρόκειται, άλλωστε. Σε κάθε περίπτωση, ως «επιχείρηση αποθάρρυνσης» (αν ήταν τέτοια) οι... εμπνεύσεις Γκαρσία απέτυχαν. Αξίζει, όμως, να θαυμάσουμε τη μεθόδευση: μέσα στην πολυκοσμία, το ένα χέρι κρατά τον Ντιόγο από τη φανέλα και το άλλο τον χτυπά. Κίνηση-κλειδί το κράτημα της φανέλας! Ο Ντιόγο μένει κοντά. Ετσι, η γροθιά τον βρίσκει... καλά, δίχως να τεντωθεί πολύ το χέρι και να εκτεθεί στον κίνδυνο να βρεθεί στο οπτικό πεδίο του Κάκου. Τι θα δει –αν δει κάτι– ο διαιτητής; Ενα τράβηγμα φανέλας –κίνηση ρουτίνας σε «στημένες» φάσεις.

Ασφαλώς και αξίζει να τιμωρηθεί ο Γκαρσία, αλλά έχω την πεποίθηση ότι αν κάποιος διαβεβαίωνε τον Ντιόγο πως αυτό είναι το χειρότερο που θα πάθει σε όλη τη σεζόν, ο Βραζιλιάνος θα ζητούσε να υπογραφεί αμέσως σχετικό συμβόλαιο. Μια γροθιά στο στομάχι δεν απειλεί να σου κόψει την μπάλα για εβδομάδες ή και μήνες. Αντιθέτως, αυτόν τον κίνδυνο τον εγκυμονούν πολλά απ' όσα υφίσταται ο Ντιόγο (κι άλλοι τεχνίτες παίκτες, φυσικά) κάθε εβδομάδα. Για να μην ξεχνιόμαστε –και κυρίως για να μην ξεχνούν οι διαιτητές. Τον Κάκο, πάντως, πώς να τον επικρίνεις που δεν είδε την μπουνιά; Είπαμε, ο Γκαρσία μπορεί να μην ωφέλησε την ομάδα του, αλλά ως πρωταγωνιστής-σκηνοθέτης διέπρεψε...