Βασικός κορμός; Last year!

Είναι μόλις η δεύτερη φορά που ο Τεν Κάτε κατεβάζει την ίδια ενδεκάδα σε δύο συνεχή παιχνίδια. Φυσικά και υπάρχουν αυτοί που του το χρέωσαν, λέγοντας ότι έπρεπε να κάνει αλλαγές για να φρεσκάρει την ενδεκάδα. Είναι ακριβώς οι ίδιοι ωραίοι τύποι που του την έπεφταν όταν ψαχνόταν κι ανακάτευε την τράπουλα κι ακριβώς οι ίδιοι που θα του τα έσουρναν κανονικά αν είχε κατεβάσει άλλη ενδεκάδα με τον Ολυμπιακό και η ομάδα έχανε ή ερχόταν ισοπαλία. Ο προπονητής, ευτυχώς ή δυστυχώς, κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Χρεώνεται σχεδόν αποκλειστικά τις ήττες και πιστώνεται μέρος της νίκης. Αυτή είναι η μοίρα του όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την ποδοσφαιρική υφήλιο.
΅
Φυσικά κι ο Παναθηναϊκός δεν θα βγάλει το υπόλοιπο της σεζόν με τους ίδιους έντεκα, αλλά αυτή τη στιγμή ο κόουτς έχει στα πλάνα του τους παίκτες που χρησιμοποίησε με Βέρντερ και Ολυμπιακό ως τους πιο κατάλληλους να του κάνουν τη δουλειά, τουλάχιστον στα ζόρικα παιχνίδια. Συν - πλην ένας αμυντικός χαφ, λέω εγώ, ανάλογα με τον αντίπαλο και το αν παίζει στο ΟΑΚΑ ή εκτός έδρας. Μόνο που οι επιλογές του σ’ αυτό το χρονικό σημείο είναι η περσινή ομάδα κατά τα 9/11. Ο Τζόρβας πήρε ένα σετ παιχνιδιών, ατύχησε μέσα στο πακέτο να είναι το «Χ» με τον Ηρακλή και η ήττα από τον Εργοτέλη, ο Γκαλίνοβιτς επέστρεψε και λογικά δεν θα μείνει έξω ξανά, εκτός από τίποτα Κύπελλα ή αν κάνει χοντροκομμένα λάθη. Ο Μελίσσης θα περιμένει καρτερικά την επόμενη ευκαιρία, μια και ο κόουτς επιμένει και στηρίζει τους δύο κεντρικούς στους οποίους πόνταρε από την αρχή -τουλάχιστον μέχρι τον Γενάρη. Ο Νίλσον ανέβηκε και μια που ο Μουν με τον Γκάμπριελ είναι τόσο μπακ όσο και ο Στράτος Τζώρτζογλου σεξπιρικός ηθοποιός δεν κουνιέται. Οι δημοκρατικές δυνάμεις που ονομάζονται Κλέιτον, Χριστοδουλόπουλος και Ρουκάβινα θα πρέπει να ιδρώσουν πολύ για να κερδίσουν κάτι παραπάνω από λίγα λεπτά ως αλλαγές. Ο Σόουζα θα πρέπει να δικαιολογήσει κάποια στιγμή τα πολλά χρήματα που δαπάνησε η ομάδα ελπίζοντας σε ντεφορμάρισμα του Μάντζιου και ο Πετρόπουλος να σώσει τη ζωή του Τεν Κάτε γλιτώνοντάς τον από τις ρόδες του επερχόμενου ΚΤΕΛ, μπας και μπει κάποτε στην ομάδα.

Ποιοι μένουν από τους «νέους» στην ενδεκάδα; Ο Ζιλμπέρτο με τον Γκάμπριελ. Εχω την αίσθηση ότι πολύ εύκολα θα σκεφτόταν σε κάποια παιχνίδια τον Μάτος αντί του Ζιλμπέρτο, αν δεν ήταν τόσο ηχηρή η μεταγραφή του τελευταίου κι αν δεν προσδοκούσε όλα αυτά που μπορεί να δώσει, έστω και «κατά τόπους» ο μεγάλος σταρ. Και ο Γκάμπριελ μπορεί να φαίνεται ότι βρήκε τη θέση που του ταιριάζει επιτέλους, αλλά θα δώσει μάχη για να την κρατήσει άλλοτε με τον Σαλπιγγίδη, άλλοτε με τον Νίνη κι άλλοτε με τον Ιβανσιτς, που περιμένουν την ευκαιρία τους.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η εμπιστοσύνη στην περσινή ουσιαστικά ομάδα είναι η δικαίωση του Κώστα Γκότζου, που έδινε τη δική του μάχη πέρυσι από τα μικρόφωνα του ΣΠΟΡ FM απέναντι σε όλους όσους έβγαζαν άχρηστο κάθε παίκτη που αγοράστηκε από τον Τζίγκερ και παικταρά κάθε αντίστοιχο που πήρε ο Πατέρας ή ο Βγενόπουλος. Ή αντίστοιχα σκάρτη κάθε επιλογή του Βέλιτς και άριστη κάθε επιλογή του Αντωνίου. Εγώ θα το πάω κάπου αλλού: είναι η αποτυχία ή η μη επιτυχία του μοντέλου και του συστήματος «κάνω μεταγραφές χωρίς να ρωτήσω τον κόουτς». Οταν στην Αγγλία σε πολλές ομάδες ο ρόλος του τεχνικού διευθυντή έχει αρχίσει να ατροφεί ή να μπαίνει στο περιθώριο, μια και οι προπονητές - managers αναλαμβάνουν το scouting (μέσω των συνεργατών τους), τη διαχείριση του μπάτζετ, τις μεταγραφές και τις αποδεσμεύσεις, ακόμα και την παρακολούθηση της ομάδας Νέων, εδώ επιλέγουμε να αφήνουμε στα χέρια του εκάστοτε τεχνικού διευθυντή, εν λευκώ, τη στελέχωση της ομάδας. Δεν λέω ότι πρέπει να καταργηθεί η θέση εδώ, προτείνω απλώς να συμβουλεύεται και να συζητά περισσότερο με τον προπονητή του. Ωστε οι μεταγραφές να είναι παίκτες που πραγματικά χρειάζεται ο κόουτς και τους προορίζει για τη βασική ομάδα κι όχι για τα οικογενειακά διπλά. Ειδικά από τη στιγμή που ο Τεν Κάτε, σε αντίθεση με όλους τους προκατόχους του, δεν έφερε ούτε έναν δικό του παίκτη, παρ' όλο που είχε γραφτεί ότι είχε ζητήσει κάποιον ή κάποιους εκ των Ζέντεν, Γκάμπρι, Πιζάρο, Γκούντγιονσεν και άλλους. Για να μην είναι το θέμα ποιος από τους δύο απέτυχε, ο προπονητής ή ο τεχνικός διευθυντής. Αλλά το πώς πέτυχε η ομάδα.