Περί του σχολιασμού των «επίμαχων φάσεων» και άλλων κοκορομαχιών

Γράφει ο Παναγής Παναγόπουλος

Κυριακή βράδυ έχω γυρίσει από το γήπεδο από το ντέρμπι των «αιωνίων» κι ενώ έχω αποκρυσταλλώσει άποψη για τον αγώνα βιάζομαι για να προλάβω να δω στην τηλεόραση τον σχολιασμό των φάσεων, τις απόψεις των «ειδικών», τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών, την ανάλυση των επίμαχων φάσεων. Κακώς ίσως, διότι όπως προείπα έχω ήδη σχηματίσει γνώμη, και κυρίως επειδή δεν εμπιστεύομαι πια την αντικειμενικότητα των ειδικών. Γιατί άραγε οι ειδικοί να είναι δύο, ένας παλαίμαχος κάθε ομάδας; Δεν θα μπορούσε ένας τρίτος να κάνει την ανάλυση του αγώνα; Στο κορυφαίο ντέρμπι της χώρας δεν θα έπρεπε να ζητάμε κυρίως τη γνώμη του ομοσπονδιακού προπονητή για παράδειγμα; 'Η μήπως πάλι έλειπε στη Γερμανία; Τελικά παίρνουμε και πάλι οπαδικές απόψεις, σερβιρισμένες με άλλον τρόπο, μερικές φορές δε πιο κομψά.

Ας είναι, όμως, στήνομαι μπροστά στην τηλεόραση και τι βλέπω τελικά; Κοκορομαχίες για τη διαιτησία, ανακοινώσεις ομάδων που ασχολούνται με τον σχολιασμό των εκπομπών, γραφικούς τύπους που παίζουν σημαντικό ρόλο στο ελληνικό ποδόσφαιρο, κατάλοιπα μιας άλλης εποχής (ή μήπως τίποτα δεν έχει αλλάξει από τα παλιά;), «τους έχουμε για πλάκα» κ.λπ. Και στο τέλος μια απολύτως στρογγυλεμένη «ανάλυση» των «επίμαχων φάσεων», χωρίς νεύρο, χωρίς άποψη, στο πλαίσιο των γενικότερων ισορροπιών που πρέπει να τηρούνται. Για το ποδόσφαιρο, κουβέντα. Για τους πρωταγωνιστές, τίποτα. Για τους προπονητές, ελάχιστα και αυτά επίσης στρογγυλεμένα. Κοκορομαχίες με σκοπό τη διαφύλαξη της «τιμής» της ομάδας, κοκορομαχίες για την προετοιμασία του εδάφους για τις κοκορομαχίες που σίγουρα θα επαναληφθούν την επόμενη εβδομάδα.

Δεν γνωρίζω αν σε άλλη χώρα αφιερώνεται τόσος χρόνος για τον σχολιασμό της διαιτησίας στο ποδόσφαιρο (και πού να δείτε τι θα γίνει σε δύο εβδομάδες και για το μπάσκετ). Κυρίως δεν γνωρίζω αν αυτός ο σχολιασμός γίνεται με τον τρόπο που γίνεται στη χώρα μας.

Επίσης δεν γνωρίζω αν αυτός ο σχολιασμός -επιπέδου καφενείου πολλές φορές- προσδίδει θεαματικότητα στα κανάλια. Κατά τη ταπεινή γνώμη μου, αν σταματούσαν αυτοί οι τηλεοπτικοί σχολιασμοί της διαιτησίας τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα, η πίεση πάνω στους διαιτητές λιγότερη και οι διαιτησίες θα ήταν πολύ καλύτερες. Αν όμως κάποιοι επέμεναν σε αυτή τη διαδικασία του σχολιασμού, τότε νομίζω ότι θα ήταν πολύ πιο τίμιο απέναντι στους ίδιους τους διαιτητές, και πολύ πιο αντικειμενικό απέναντι στους φιλάθλους, αυτός που σχολιάζει τις αμφισβητούμενες ή επίμαχες φάσεις α) Να μην τις διαλέγει ο ίδιος, ούτε να τις ξέρει εκ των προτέρων. β) Να μη γνωρίζει τι σφύριξε ο διαιτητής στη συγκεκριμένη φάση. γ) Να μη γνωρίζει το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα που σχολιάζει. Με αυτόν τον τρόπο ο σχολιαστής έρχεται στη θέση του διαιτητή, θα πρέπει να απαντήσει σε κλάσματα δευτερολέπτου με μόνη βοήθεια αυτή της τεχνολογίας (που δεν έχει ο διαιτητής), δηλαδή το replay, την αργή κίνηση, τις διαφορετικές οπτικές γωνίες κ.λπ.

Σε αυτή την περίπτωση θα δεχόμουν την ύπαρξη εκπομπών σχολιασμού της διαιτησίας.

Εδώ θα μπορούσε να τελειώσει αυτό το άρθρο και εσείς, κύριε διευθυντά, να το δημοσιεύσετε όποια μέρα θέλετε.

Ομως με τρώει λίγο το χέρι μου για να γράψω για το ντέρμπι. Ενα ματς που πολύ γρήγορα θα ξεχαστεί, κυρίως διότι ήταν πολύ μέτριο έως κακό ως θέαμα, χωρίς φάσεις, με κυρίαρχη εντύπωση ότι φοβόταν ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη. Βέβαια ο Ολυμπιακός έπαιξε μόνο για ένα αποτέλεσμα, την ισοπαλία, και τα κατάφερε, έστω και αν δεν αρμόζει σε μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό να αμύνεται μαζικά για 90 λεπτά. Από την άλλη μεριά ο Παναθηναϊκός δεν ρίσκαρε όσο έπρεπε για να κερδίσει το ματς. Τα τρία αμυντικά χαφ τού εξασφάλισαν κυριαρχία στο κέντρο σε όλο το παιχνίδι, αλλά δεν μπόρεσε να βρει χώρους, δεν είχε τις καλές κάθετες μπαλιές, δημιούργησε λίγες ευκαιρίες και αυτές κυρίως από κάποια προσωπικά λάθη των αμυντικών του Ολυμπιακού. Κατά τη γνώμη μου, ο Χενκ Τεν Κάτε δίστασε να παίξει πιο επιθετικά, να ρισκάρει, μπορεί όμως να μέτρησε και η κόπωση των παικτών από τα συνεχή δύσκολα παιχνίδια μέσα σε 8 ημέρες. Ελειπε φανερά ένας παίκτης που θα έπαιζε λίγο πίσω από τον Μάντζιο για να εκμεταλλευτεί την πολύ καλή δουλειά που έκανε ο Μάντζιος και οι αλλαγές για μία ακόμη φορά δεν προσέφεραν σε τίποτα. Καλύτεροι, κατά τη γνώμη μου, από τον Παναθηναϊκό οι Μάντζιος, Σαριέγκι, Σπυρόπουλος και Γκάμπριελ, ενώ από τον Ολυμπιακό οι Νικοπολίδης και Τοροσίδης.

Πάντως η εμφάνιση του Παναθηναϊκού, κυρίως στη Βρέμη, μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε προηγούμενο άρθρο περί αποτυχίας των υπευθύνων του Παναθηναϊκού στο σκέλος που αφορά τον Χενκ Τεν Κάτε, για τον οποίον θεωρώ πια ότι πρέπει να του δοθεί πολύ περισσότερος χρόνος μέχρι να εκφράσουμε οριστική άποψη.

Αν κάποιοι πραγματικά πιστεύουν στον Ολυμπιακό ότι πήραν την ισοπαλία «για πλάκα», τότε φαίνεται να βρίσκονται εκτός πραγματικότητας. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι λεγόμενες «μικρομεσαίες» ομάδες έχουν δυναμώσει αρκετά φέτος, δεν βλέπουν τα μεγάλα προβλήματα που παρουσιάζει ο Ολυμπιακός στους εκτός έδρας αγώνες και δεν φαίνεται να υπολογίζουν ότι στα υπόλοιπα 2/3 του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός θα αγωνιστεί 11 φορές εκτός έδρας, έναντι μόλις 4 μέχρι τώρα, με συνολική συγκομιδή 5 βαθμούς, έναντι 8 βαθμών του ΠΑΟΚ σε επίσης 4 αγώνες, και 7 βαθμών του Παναθηναϊκού σε 4 αγώνες.