Τζόρτζεβιτς είναι μόνο ένας

Γιατί ο Ολυμπιακός μακριά από το Καραϊσκάκη δυσκολεύεται να παίξει ποδόσφαιρο της προκοπής; Το πάμε από δω, το πάμε από κει, μιλάμε για τον Τάκη Λεμονή, τον Σεγούρα και τον Βαλβέρδε γιατί δεν θέλουμε να δούμε τη μεγάλη αλήθεια: οι δυσκολίες του Ολυμπιακού ξεκίνησαν από τη στιγμή που ο χρόνος βάρυνε τα πόδια του μεγάλου Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς. Το τελευταίο καλό εκτός έδρας ματς του Ολυμπιακού ήταν στην Ξάνθη πέρυσι. Ηταν ένα φιλικό, αλλά και σ' εκείνο ο καλύτερος ήταν ο «Τζόλε», που ως φιγούρα παραμένει αναντικατάστατος.

Mπορεί να γίνει καλός ποδοσφαιριστής ο Λέτο, ακόμα όμως τέτοιος δεν είναι. Οταν πήγε στη Λίβερπουλ έκανε κακή διαχείριση των δυνάμεών του και έσκαγε στο πρώτο ημίχρονο. Επειτα από ένα χρόνο δουλειά με το Ράφα Μπενίτεθ έμαθε να κατανέμει σωστά τις δυνάμεις του και απέκτησε τακτική συνείδηση, δηλαδή έμαθε να παίζει και για τον συμπαίκτη του. Με τον Βαλβέρδε δουλεύει πολύ και θα βελτιωθεί κι άλλο. Θα μάθει να συγκλίνει και να απειλεί, θα γίνει με τον καιρό πιο ουσιαστικός, θα πατάει πιο πολύ περιοχή. Αλλά δεν θα γίνει ποτέ Τζόρτζεβιτς, γιατί Τζόρτζεβιτς είναι μόνο ένας.

Γκαλέτι

Κάποια στιγμή θ' αρχίσει να παίζει καλά και ο Γκαλέτι μακριά από το Καραϊσκάκη. Οποιος ορθά επισημαίνει τις μέτριες εμφανίσεις του εκτός έδρας (το κάνω κι εγώ κυρίως από σεβασμό στην αξία του…), θα πρέπει να συνυπολογίσει για την ακρίβεια της κρίσης του ότι ο Αργεντινός είναι ο παίκτης που έχει αλλάξει παρτενέρ στην πλευρά πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον. Στον ενάμιση χρόνο που βρίσκεται στον Ολυμπιακό, πίσω του έχουν παίξει ο Ζεβλάκοφ, ο Πάντος, ο Τοροσίδης, ο Γκαλίτσιος. Αν του αλλάζουν διαρκώς τον παρτενέρ, ας λάβουν υπ' όψιν τους ότι τις συνεργασίες εντός γηπέδου μεταξύ ποδοσφαιριστών που παίζουν μαζί τις γεννά και τις τελειοποιεί ο χρόνος: αυτός είναι ο πιο μεγάλος δάσκαλος αυτοματισμών και προσχεδιασμένων φάσεων. Την Κυριακή ο Βασίλης Τσιάρτας είπε στη Nova και «Στην Ωρα των Πρωταθλητών» ότι την περίφημη κομπίνα με τον Ντέμη Νικολαΐδη («μπαλιά στο κέντρο της περιοχής πίσω από την πλάτη των στόπερ, σαν μπασκετική μπακ ντορ πάσα») την έφτιαξαν οι δυο τους μόνοι τους στις προπονήσεις. Ο Γκαλέτι στο Καραϊσκάκη παίζει πολύ στο «ένας εναντίον ενός» γιατί ο Ολυμπιακός παίζει 25 μέτρα πιο μπροστά και η θέση του είναι στην άκρη του ύψους της μεγάλης περιοχής. Εκτός έδρας για να βρεθεί ο παίκτης σε αυτόν τον χώρο πρέπει ή η ομάδα να ανεβεί ή κάποιος να του κουβαλήσει την μπάλα ή να βρει κενούς χώρους να τρέξει ο ίδιος, όπως πέρυσι στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος. Αλλα οι αντίπαλοι τον περιμένουν, η ομάδα δεν ανεβαίνει και οι συνεργασίες με τον παρτενέρ είναι ελάχιστες γιατί ο παρτενέρ διαρκώς αλλάζει. Και του «Τζόλε» ο παρτενέρ άλλαζε όταν ο Γεωργάτος έφευγε για την Ιντερ ή όταν έχανε τη θέση του. Αλλά ο «Τζόλε» και μόνος ήταν μεγάλος μπελάς, γιατί εκτός από διασκελισμό και ταχύτητα είχε και ένστικτο γκολτζή και ήξερε να παίζει και σαν κρυφός κυνηγός. Ο Γκαλέτι είναι καλός, αλλά δεν θα γίνει ποτέ Τζόρτζεβιτς, γιατί Τζόρτζεβιτς είναι μόνο ένας.

Τεχνίτης

Ο Φερνάντο Μπελούτσι είναι επίσης καλός τεχνίτης. Βλέπει γήπεδο, πασάρει σωστά, είναι «ζουζούνι» και δεν αράζει στα τρία τέταρτα του γηπέδου περιμένοντας να φτάσει η μπάλα στα πόδια του. Γυρνάει όποτε χρειάζεται, έχει μια κοφτή ντρίμπλα που τον βοηθά να κερδίζει φάουλ, βλέπει το γήπεδο και οι επιλογές του είναι οι καλύτερες ακόμα κι αν καμιά φορά η εκτέλεση δεν είναι η πρέπουσα. Ομως ποτέ του δεν έκρινε ένα σημαντικό ματς και ποτέ του δεν έκανε πραγματικά τη διαφορά. Μέσα στο Καραϊσκάκη, όταν η ομάδα ανεβαίνει, έχει περισσότερες επιλογές για πάσες και είναι πιο χρήσιμος. Οταν η ομάδα μείνει πίσω χωρίς πολλές δυνατότητες να πασάρει, εγκλωβίζεται στο πρέσινγκ και οι βοήθειες που δίνει είναι ελάχιστες. Είναι καλό παιδί, δέχεται κλοτσιές χαμογελαστός, δύσκολα θυμώνει. Ποτέ δεν τον είδα να βάζει τις φωνές στην ομάδα για να την ξυπνήσει ή να τη βγάζει μπροστά με το έτσι θέλω. Ο Μπελούτσι μπορεί να γίνει καλύτερος αλλά δεν θα γίνει ποτέ Τζόρτζεβιτς, γιατί Τζόρτζεβιτς είναι μόνο ένας.

Για πάντα

Οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές είναι αυτοί που στα δύσκολα δεν κρύβονται, που έχουν επίγνωση της αποστολής και της κατάστασης, που καταλαβαίνουν ότι κάποια ματς είναι πιο σημαντικά από τα άλλα, που αισθάνονται ότι εξίσου σπουδαίο με το να νικάς είναι το να πείθεις για την αξία σου. Ο Ολυμπιακός στο ντέρμπι δεν ήταν κακός: ήταν οργανωμένος, «τετράγωνος», πήρε την ισοπαλία όπως εξαρχής ήθελε, αλλά δεν είχε έναν ποδοσφαιριστή που να σου δημιουργεί την προσμονή ότι θα δεις κάτι σημαντικό τη στιγμή που αυτός θα πάρει την ομάδα πάνω του. Ολοι ήταν προσεχτικοί, συγκεντρωμένοι, άψογοι επαγγελματίες και έτοιμοι να υπογράψουν για την ισοπαλία. Ολοι τους στο τέλος πήγαν σπίτι να κοιμηθούν ευχαριστημένοι γιατί έκαναν τη δουλειά τους κι από σήμερα θα συζητούν για το επόμενο ματς.

Ιστορία

Στον Ολυμπιακό έπαιξαν τα τελευταία χρόνια πολλοί μεγάλοι παίκτες. Ο Ριβάλντο, ο Καρεμπέ, ο Τζιοβάνι, ο Κοβάσεβιτς. Οι τωρινοί Αργεντινοί είναι παίκτες σπουδαίοι, ποδοσφαιριστές που σίγουρα τίμησαν τον πρωταθλητή με την παρουσία τους. Ομως κανείς από όλους αυτούς δεν μπορεί να κάνει μια συζήτηση με τον Τζόρτζεβιτς για το τι σημαίνει ένα ντέρμπι μεταξύ του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ: όλοι αυτοί στο θυμικό τους έχουν ματς σημαντικότερα από το δικό μας ντέρμπι. Γι' αυτό θα μπορούσαν να το συζητήσουν με το μεγάλο Σέρβο αρχηγό, ο «Αναστό», ο Μητρόπουλος, ο Σιδέρης, ο Νίκος Γιούτσος, ο Γιώργος Δεληκάρης – όλοι αυτοί που έχουν μια θέση στην ιστορία του Ολυμπιακού. Δίπλα ακριβώς από τον μεγάλο Τζόρτζεβιτς, που θα μείνει για πάντα αναντικατάστατος.

Prozone 9

Kοπιάροντας την ιστορική ανακοίνωση της ΚΕΔ, αν έγινε κάνα λάθος το Σαββατοκύριακο, ήταν εκ παραδρομής, όπως με τον Ακρίβο.

Γιαννόπουλος (Πανσερραϊκός - ΟΦΗ 1-2). Εδωσε πάλι ένα πέναλτι που δεν υπήρχε και το πήρε πίσω με υπόδειξη του βοηθού, όπως ακριβώς και στο Καυτανζόγλειο, στο Ηρα - Πανθρακικός. Θυμόσαστε τι σας έγραφα; «Διαιτητής που γυρνάει από τιμωρία είναι καλός για τον φιλοξενούμενο, λέει ένας κανόνας». Να τον θυμόσαστε. Γι' αυτό την κάνω τη στήλη, για να μαθαίνετε.

Παμπορίδης (ΠΑΟΚ - Πανιώνιος 2-0). Τα 'χω πει από το Σάββατο: «Στον ΠΑΟΚ έχουν παράπονα. Και από το ματς με την ΑΕΚ. Αλλά μια ψυχή πάνω στη Σαλονίκη λέει ότι τα πάντα είναι δανεικά. Τελευταίο ματς του Λίνεν;». Οπου να 'ναι φεύγει ο Λίνεν (;) κι ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί «δανεικά, τα πάντα είναι δανεικά…». Δεν είμαι σίγουρος ότι δεν έγινε μάχη για την παραπομπή του.

Κάκος (Ξάνθη - ΑΕΚ 1-1). Τζάμπα ανησυχούσε ο Κασναφέρης. Και κακώς φωνάζει και ο Πιαλόγλου για τον Τσιάρτα…

Μαζαράκος (Αστέρας Τρίπολης - Πανθρακικός 0-0). Αναρωτιόμουν «Μπορο-ύμε να πάρουμε σοβαρά το ματς;» γιατί δεν είχα τη βεβαιότητα ότι μπορο-ύμε. Ο Πανθρακικός πάει φουλ για τίτλο.

Γερμανάκος (Θρασύβουλος – Αρης 1-2). Είχε δίκιο σε όλα και πήρε και τον μεγαλύτερο βαθμό της αγωνιστικής. Ολα ήταν καταπληκτικά, όπως επί Αγγελάκη (που τον θυμήθηκα και το Σάββατο)…

Ντάτης (Εργοτέλης - Λάρισα 2-1). Το 'λεγα στους φίλους της ΑΕΚ, που στο «Βικελίδης» μία εβδομάδα πριν χάρηκαν ότι «άλλο Ντάκος κι άλλο Ντάτης». Προσεκτικός ήταν, αλλά ο Ογκουνσότο δεν κρατιόταν. Ασυνήθιστα μικρός ο βαθμός του.

Τριτσώνης (Ηρακλής - Λεβαδειακός 1-0). Η καλύτερη διαιτησία της αγωνιστικής. Αν ήμουν ο Κομπότης, θα πέθαινα από το κακό μου, αφού δεν γίνεται να μου τυχαίνουν τέτοιοι διαιτητές σε ματς που στραβώνουν νωρίς. Κάποιον έχει στενοχωρήσει, πάντως, αλλιώς δεν εξηγείται…

Δαλούκας (Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός 0-0). Πιο πολύ και από «Βασσάρας του μέλλοντός μας» μου προέκυψε «Κάζνα του μέλλοντός μας». Δύο πράγματα κρατάω εγώ: 1) έδωσε την αμφιβολία του στη φάση του Μάντζιου υπέρ του Ολυμπιακού και είναι τυχερός που τα ριπλέι τον δικαιώνουν και 2) πήρε μικρό βαθμό κι αυτός και ο Γενναίος που είχαν τη φάση, πράγμα που σημαίνει ότι ο παρατηρητής είδε (;) πέναλτι!

Και του χρόνου

Το χειρότερο, πάντως, για τον ΠΑΟ είναι η δήλωση του Ανδρέα Βγενόπουλου μετά το ντέρμπι. «Ο Παναθηναϊκός θα πάρει το πρωτάθλημα με ενότητα, προγραμματισμό και σκληρή δουλειά», είπε και πρόσθεσε ότι «του χρόνου θα πάρει το πρωτάθλημα ακόμα και αν παίζει με δέκα και δεν του δίνουν πέναλτι». Το διαβάζεις και καταλαβαίνεις γιατί εκτός από το φετινό πρωτάθλημα θα χαθεί και το επόμενο…

(Α, για να μην το ξεχάσω. Εγραψα ένα κείμενο για τους νοσταλγούς και μολονότι δεν ανέφερα πουθενά τη λέξη «Ντέρμπι» μου απάντησαν επιθετικά ο εκδότης της εφημερίδας και ο διευθυντής της. Ελπίζω την επόμενη φορά να γράψει κάτι και ο Τζίγκερ, αν και αυτός αντίθετα από τους άλλους μου φαίνεται ότι δεν νοσταλγεί τίποτα).