Επικοινωνιακές υπερβολές και εμμονές «αιωνίων»

Ε καστος στο είδος του και την εμμονή του. Αν, φέρ’ ειπείν, ο ηγούμενος Εφραίμ έστελνε συγχαρητήριο μήνυμα στον Ομπάμα, θα ήταν ικανός να του πει: «Παρεμπιπτόντως, πρόεδρε, πληροφορήθηκα ότι μια ένδοξη ομάδα μπάσκετ της χώρας σας, οι L.A. Lakers, έλαβε το όνομά της από το τοπωνύμιο της παλιάς έδρας της, στη Μινεάπολη: Γη των 10.000 λιμνών. Επειδή εμείς εδώ στο Holy Mountain τρέφουμε ιδιαίτερη αγάπη στις λίμνες –I hope you know Vistonida- θα επιθυμούσαμε να πληροφορηθούμε αν περισσεύουν ορισμένες από τις 10.000 για business. Προσβλέπουμε σε μελλοντική συνεργασία, η οποία ελπίζω να επισφραγιστεί με έναν εορταστικό αγώνα μπάσκετ. L.A. Lakers Vs Vistonida Priests. Think about it».

Τον Κώστα Σημίτη, πάλι, τον φαντάζομαι ικανό να στέλνει στον Ομπάμα το εξής μήνυμα: «Η νίκη σας με συγκίνησε όσο και η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Μου θύμισε επίσης κάτι: στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωσή μου, το 2000, σε μέρες δόξας και αγαλλίασης λόγω ΟΝΕ, εκφώνησα λόγο εμπνευσμένο από τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Συνεχώς έλεγα "έχω ένα όνειρο", όπως έκανε εκείνος στην Ουάσινγκτον το 1963. Το ’63, ξέρετε, η Ελλάδα αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα, αλλά εγώ –μην ξεχνιόμαστε- την έβαλα στην ΟΝΕ έπειτα από τρεισήμισι δεκαετίες. Τι λέγαμε; Α ναι.

Πώς ο Πανταγιάς, που κι αυτός βοήθησε να βάλω την Ελλάδα στην ΟΝΕ, μου έγραψε ομιλία α λα Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Τόσο πειστικός ήμουν, ώστε οι ψηφοφόροι λίγο έλειψε να με κάνουν να μοιάζω με τον Μ.Λ. Κινγκ: να με μαυρίσουν. Τελικώς νίκησα, έστω και στο τσακ. Ξέρετε γιατί; Διότι οι Ελληνες με ευγνωμονούσαν για την ΟΝΕ. Συγχαρητήρια και πάλι. Κώστας Σημίτης. Ο Ελληνας πρωθυπουργός της ΟΝΕ».

Τα προαναφερθέντα μπορεί να είναι κάπως σουρεαλιστικά, όχι όμως και οι εμμονές των ανθρώπων του ποδοσφαίρου. Αυτές δηλώνουν παρούσες, βρέξει-χιονίσει. Ο,τι και να γίνει, ξέρεις πως ο Σάββας Θεοδωρίδης θα πει κάτι που θα σε αφήσει άναυδο. Οτι παίκτες, παράγοντες και πρώην πρόεδροι του Παναθηναϊκού θα διαμαρτυρηθούν για τη διαιτησία. Εν συνεχεία είναι βέβαιο ότι ο Σάββας Θεοδωρίδης θα διαμαρτυρηθεί για τις διαμαρτυρίες και το (δια)μαρτύριο θα συνεχιστεί.

«Ηταν άνετο ματς για εμάς. Με σβηστές μηχανές πήραμε τον βαθμό της ισοπαλίας», είπε ο Σάββας Θεοδωρίδης, προσθέτοντας ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα έβαζε γκολ ακόμα κι αν είχε στη διάθεσή του χίλια χρόνια. Ο Ολυμπιακός πάντως είχε στη διάθεσή του 90' για να ανάψει τις μηχανές με στόχο τη νίκη – άνετη ή μη. Γιατί δεν το έκανε; Προφανώς διότι τα πράγματα δεν ήσαν τόσο άνετα όσο τα σκιαγράφησε ο κ. Θεοδωρίδης. «Ανετο ματς» και ισοπαλία είναι έννοιες ελαφρώς ασύμβατες, εκτός εάν το «Χ» ισοδυναμεί με εκπλήρωση ενός μάξιμουμ στόχου που αίρει το κίνητρο να επιδιώξεις κάτι παραπάνω. Επειδή όμως η χθεσινή αναμέτρηση δεν ήταν η ρεβάνς κάποιου αγώνα Κυπέλλου, στον οποίο οι «ερυθρόλευκοι» είχαν νικήσει 1-0, επειδή η ισοπαλία στο ντέρμπι βολεύει μεν τον Ολυμπιακό, αλλά δεν του δίνει «στο πιάτο» τον τίτλο, η απορία παραμένει: γιατί στο τόσο «άνετο ματς» οι «ερυθρόλευκοι» δεν καταδέχθηκαν να ανάψουν τις μηχανές, αν αυτό ήταν στο χέρι τους; Οικονομία στα καύσιμα έκαναν;

Ο Σ. Θεοδωρίδης έχει εμμονές με τα υπερβολικά και τα παράδοξα: αυτά τουλάχιστον ποικίλλουν. Του Παναθηναϊκού η εμμονή με τη διαιτησία, όμως, παράγει πάντα τα ίδια στερεότυπα. Καταντά ψύχωση για την ομάδα και «ψυχοβγάλσιμο» για οιονδήποτε παρακολουθεί στην τηλεόραση τα μεθεόρτια ενός αγώνα. Ο Δαλούκας είχε απόλυτο δίκιο στις φάσεις των Μάντζιου, Σαλπιγγίδη. Σοβαρό λάθος δεν χρεώνεται. Ούτε και οι βοηθοί, εξαιρουμένης ίσως της φάσης του 62', με το οφσάιντ του Μάντζιου. Κι όμως, άκουγες τα παράπονα των ανθρώπων του Παναθηναϊκού κι έμενες με ανοιχτό το στόμα. Το δε στόμα του Γιώργου Βαρδινογιάννη μάλλον έσπασε κάθε ρεκόρ υπερβολής: «Αίσχος η διαιτησία, τα είδατε σήμερα». Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα... Τα παράπονα αυτά θα μπορούσαν να έχουν διατυπωθεί προτού καν αρχίσει ο αγώνας!

Κάποιο ρητό αναφέρει: «μια τρύπα δεν είναι τίποτα, αλλά αν πέσεις μέσα μπορεί να τσακιστείς». Το ντέρμπι μάς προσέφερε το απόλυτο τίποτα και κατόπιν πέσαμε στα... φλογισμένα κοκκινοπράσινα μεθεόρτια. Ετσι, για να μην πλήξουμε έπειτα από την παρέλευση του υπέροχου ενενηνταλέπτου...