Αν ένας άξιζε να νικήσει...

Δεν χρειάζεται να συγκρίνεις το ντέρμπι του ΟΑΚΑ με το Αρσεναλ - Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για να το αξιολογήσεις ως κακό. Το χαρακτηρίζεις επιεικώς κακό με γνώμονα κάποιο μίνιμουμ απαιτήσεων που οφείλουμε να έχουμε από τους δύο «αιωνίους» αντιπάλους. Με γνώμονα, επίσης, το καλύτερο -έως πολύ καλύτερο- θέαμα που ορισμένες φορές προσέφεραν στο παρελθόν (και το πρόσφατο) τα ντέρμπι των «αιωνίων».

Ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν επειγόντως τη νίκη, κι αν μια ομάδα την άξιζε, αυτή ήταν η «πράσινη». Με έμφαση στο «αν». Διότι 2,5 σημαντικές ευκαιρίες σε ένα εντός έδρας ντέρμπι, το οποίο για τους «πράσινους» έπρεπε να αποφέρει οπωσδήποτε τρεις βαθμούς, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο υπογραμμίζουν ότι από τον Παναθηναϊκό έλειψαν ένα - δύο «κλικ» μεγαλύτερου ρίσκου και πίεσης. Πολλώ δε μάλλον εάν σκεφθούμε τα «δομικά» προβλήματα του Ολυμπιακού και το πώς αυτά έγιναν αισθητά στον αγωνιστικό χώρο: στην απουσία του Αντζα από την άμυνα ήλθαν να προστεθούν η αποχώρηση Ζεβλάκοφ και η αναγκαστική επιστράτευση του Γκαλίτσιου σε θέση που δεν του είναι οικεία. θυμηθείτε απλώς τη σπασμωδικότητα του Γκαλίτσιου στη φάση του 62' (μεγάλη χαμένη ευκαιρία του Μάντζιου). Ανέτοιμος και ο Στολτίδης - αυτό γινόταν ολοένα και πιο αισθητό όσο κυλούσε ο χρόνος.

Ο Ολυμπιακός έκλεισε εν γένει αποτελεσματικά τους χώρους, αλλά για να κλείσει και... ραντεβού με το γκολ θα έπρεπε να γίνουν πράσινες αμυντικές δωρεές. Ισως και να τελεσφορήσει κάποια προσωπική έμπνευση. Τίνος, όμως; Και πώς; Μπελούτσι και Ντιόγο βίωναν «διπλή απομόνωση». Ο πρώτος δεν είχε ερείσματα για να βοηθήσει στη δημιουργία παιχνιδιού κι ο δεύτερος αναγκαζόταν να «βολοδέρνει» μακριά από την περιοχή. Από τα άκρα ρήγματα δεν γίνονταν. Το «Χ» εξυπηρετεί τους «ερυθρόλευκους» - το πιστοποιεί η απλή αριθμητική. Το θέλετε σε εικόνα; Οι αγκαλιές του χαρούμενου Σάββα Θεοδωρίδη με τον Παπαδόπουλο λίγα λεπτά μετά τη λήξη ενός ντέρμπι, που καλά θα κάνουμε να ξεχάσουμε γρήγορα. Aς μη συνηθίζουμε σε τέτοιο θέαμα...