Η ευτυχία του Αλεξ ντελ Πιέρο

Η Γιουβέντους είχε να νικήσει στο «Μπερναμπέου» τη Ρεάλ Μαδρίτης από το 1968, από τα χρόνια του Ομάρ Σίβορι. Για να το πετύχει χρειάστηκαν δύο γκολ του Αλέξανδρου ντελ Πιέρο, που στα 34 του κλείνει την καριέρα του με μια μεγαλοπρέπεια που καθηλώνει. Φέτος, δεκαπέντε μέρες πριν, είχε νικήσει πάλι τη Ρεάλ, σημειώνοντας ένα γκολ «ανθολογίας», προηγουμένως είχε «σκοτώσει» τη φιλόδοξη Ζενίτ και μόλις το περασμένο Σάββατο ήταν ο καλύτερος στο ματς με τη Ρόμα. Κλείνει 15 χρόνια ποδοσφαιριστής και την Κυριακή έχει γενέθλια. Ευλογημένα γενέθλια.

Ομολογώ ότι μεγαλώνοντας αποκτώ εμμονές –δηλαδή παύω να βασανίζομαι από τα γούστα μου και να αναρωτιέμαι πάντα γιατί και πώς. Τον Ντελ Πιέρο τον αγάπησα από ένστικτο όταν τον χάζευα το 1993 στα πρώτα του βήματα με τη Γιουβέντους. Τα πρώτα του γκολ ήταν σαν βιογραφικό καριέρας: κοφτές ντρίμπλες, μέσα φάλτσο και πολλή εσωστρέφεια. Πιο πολύ από τους χαρισματικούς, πάντα προτιμούσα τους λίγο παράξενους. Συχνά και τους ακατανόητους ή όσους προκαλούν συζητήσεις για την αξία, την ικανότητα, τα προσόντα τους.

Καριέρα

Οταν γεννιέσαι παιδί-θαύμα δύσκολα κάνεις καριέρα χρόνων. Ο κόσμος σε ταυτίζει με μνήμες και οι μνήμες είναι πάντοτε εύκολες και εύχρηστες, όπως και οι απαιτήσεις. Ο κόσμος θυμάται ένα γκολ στο Ντόρτμουντ υπό καταρρακτώδη βροχή: λατινική φινέτσα σε ένα μπαρόκ τευτονικό σκηνικό. Θυμάται ότι κοίταζες τα φάλτσα της μπάλας σκοράροντας με ένα ψηλοκρεμαστό σουτ από τριάντα πέντε μέρτρα απόσταση εναντίον του ανίκητου τότε Αγιαξ. Θυμάται κυρίως ότι ο Σαλβατόρε Μπάνι έλεγε στην τηλεόραση ότι η πορεία της μπάλας ήταν τόσο ωραία σχεδιασμένη και τόσο βασανιστικά αργή για τον τερματοφύλακα, ώστε πρόλαβες να σουτάρεις, να την κοιτάξεις και να την κατευθύνεις με τα μάτια. Ο κόσμος θυμάται ένα γκολ με τακουνάκι στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ από ένα παιδί που έπρεπε να γίνει ο νέος Ρομπέρτο Μπάτζιο για να μη μείνει ορφανή από φαντασία και μπρίο η χώρα. Αλλά το παιδί δεν έγινε Μπάτζιο. Εγινε Ντελ Πιέρο, δηλαδή ένας ποδοσφαιριστής που έχει βάλει 248 γκολ στην καριέρα του χωρίς να είναι σέντερ φορ και ακόμα συζητιέται η σημαντικότητά του!

Λατρεία

Ο Μπάτζιο λατρεύτηκε στην εθνική Ιταλίας και στη Φλωρεντία, έγινε αιτία για να ζήσουν κάποιοι συγκλονιστικές βραδιές στο «Ντέλε Αλπι» και κάποιοι άλλοι αργότερα στο «Σαν Σίρο», όπου τον είδαν και με τη φανέλα της Μίλαν και με τη φανέλα της Ιντερ. Και μετά αποθεώθηκε στην Μπολόνια, που για χάρη του έγινε τόπος προσκυνήματος. Ο Ντελ Πιέρο έμεινε στη Γιούβε και άλλη πίστη δεν γνώρισε. Δεν μεταμόρφωσε μια ομάδα, όπως ο μεγάλος Μαντσίνι τη Σαμπντόρια, δεν είχε το class του Ριβέρα, δεν απέκτησε το ηγετικό χάρισμα του Σάντρο Ματσόλα. Δεν ήταν για τη Γιούβε όσο σημαντικός υπήρξε ο Τότι για τους Ρωμαίους, δεν ανάγκασε ομάδες να τον χρυσοπληρώσουν, όπως ο Κρίστιαν Βιέρι, δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των δέκα μεγαλύτερων Ιταλών ποδοσφαιριστών όλων των εποχών. Ομως πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον μετέτρεψε το Τσάμπιονς Λιγκ σε δικό του παλκοσένικο, είτε καταπλήσσοντας είτε προδίδοντας τις υψηλές προσδοκίες που δημιουργούσε. Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι η διοργάνωση της μιας βραδιάς –οι ομάδες που παίρνουν μέρος σε αυτό αναζητούν το δικό τους μερίδιο ευτυχίας σε κάποια παράξενα βράδια. Σε αυτό η Ανόρθωση μπορεί να επιχειρήσει να νικήσει την Ιντερ, η Λα Κορούνια να συντρίψει τη Μίλαν, η Λίβερπουλ να αποκλείσει την Τσέλσι σε καιρούς που στην Πρέμιερ Λιγκ δεν την έβλεπε ούτε με κιάλια. Και σε αυτή τη διοργάνωση ο Αλεξ μπορεί να γίνει ο «πρίγκιπας» της μιας βραδιάς, ο λόγος για να δει κανείς τα ματς της ομάδας του.

Κασίγιας

Την Τετάρτη, όταν τελείωσε ο αγώνας της Γιούβε με τη Ρεάλ, σύμφωνα με την ιταλική εφημερίδα «Reppublica» ο Ικερ Κασίγιας τον πλησίασε και τον ρώτησε αν έχει κάτι προσωπικά μαζί του, μια και του έβαλε τρία γκολ σε δεκαπέντε μέρες. Ο Ντελ Πιέρο τού απάντησε ότι αυτός τον πίκρανε το καλοκαίρι στο Euro, αλλά εδώ (δηλαδή στο Τσάμπιονς Λιγκ) είναι αλλιώς. Οπως όλοι οι εσωστρεφείς άνθρωποι, ο Αλέξανδρος ξέρει τα όριά του. Δεν γεννήθηκε για να κρίνει έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά έναν ημιτελικό. Δεν είναι το φόρτε του η συνέχεια, αλλά η έκλαμψη. Δεν κάνει τα αδύνατα, γιατί σέβεται πολύ τα δικά του. Δεν έχει πρόβλημα να αποτύχει, γιατί μόνο έτσι θα ξαναγεννηθεί. Δεν τον ενδιαφέρει η νίκη, αλλά η ρεβάνς. Δεν είναι για όλους, αλλά μόνο για όσους του είναι φανατικά πιστοί, κυρίως στα –πολλά– δύσκολα.

Εξιλέωση

Αν σήμερα κάποιος μπορεί να υποστηρίζει τη Γιούβε, μια ομάδα που υποβιβάστηκε στη Β' Εθνική γιατί οι παράγοντές της έκαναν ό,τι γούσταραν παρασκηνιακά, είναι γιατί υπάρχει σε αυτή ο Αλεξ ντελ Πιέρο: αυτός υπήρξε το φως στο μεγάλο σκοτάδι –όταν αποφάσισε να μείνει για να παίξει μαζί της στη Β' Εθνική, όταν ανέβηκε τον Γολγοθά της τιμωρίας της, ήταν γιατί ήθελε σε όλους να θυμίσει ότι η Γιούβε δεν είναι η ομάδα του Μότζι, αλλά η ομάδα του Ντελ Πιέρο. Και είναι τρία χρόνια τώρα οι δικές του «μαγείες» ο λόγος για να την παρακολουθείς. Με τις εμφανίσεις του δεν την αθωώνει, την εξιλεώνει.

Ευτυχία

Αν ζούσε ο Τζιάνι Ανιέλι και τον καμάρωνε στο «Μπερναμπέου», θα έλεγε με τη χαρακτηριστική του φωνή που έσβηνε τα «ρο», θυμίζοντας την αντίστοιχη του Μάνου Χατζιδάκι (ενός άλλου που την τέχνη την αγαπούσε), ότι «basta vederlo dieci minuti per essere un uomo felice», δηλαδή «αρκεί να τον βλέπεις δέκα λεπτά για να νιώθεις ευτυχισμένος άνθρωπος». Ταπεινά προσθέτω ότι ο Αλεξ απέδιδε πάντα καλά όταν ήταν ο ίδιος ευτυχισμένος. Κάποιοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να μετατρέπουν την ευτυχία σε μεταδοτική ασθένεια…

Ελπίδα

Πήρα πολλές επιστολές για το κείμενο για τον Ντέμη Νικολαΐδη –είναι λογικό. Από όλες δημοσιεύω μία ενός φίλου, του Σπύρου Κουβέλη, οπαδού του Ολυμπιακού! Μου γράφει χαρακτηριστικά:

«Με συγκίνησες με τα σημερινά σου κείμενα στην εφημερίδα. Ισως σ' αυτόν τον κωλότοπο να είναι πολυτέλεια και η συγκίνηση, οπότε με χαρά να σου την καταθέσω.

Ολοι ψάχνουμε τον δυνατό, τον επιτυχημένο με το περίστροφο και τους φουσκωτούς, τα συμφέροντα και τις μύχιες επιδιώξεις που τάχα κρύβονται πίσω ακόμα και από τον βήχα. Κοιτάμε στραβά και στρεβλά και με τη σειρά τους αυτά που κοιτάμε γίνονται στραβά και στρεβλά σαν τα μούτρα μας.

Ψαχνουμε να βρούμε τη λαμογιά και την κομπίνα πίσω από τα πάντα, όχι όμως επειδή θέλουμε να φτιάξουν τα πράγματα, αλλά για να αισθανθούμε καλύτερα, όντες μικρολαμόγια και μικρόνοες.

Η κάθε είδους ανωτερότητα σε αυτό το πλαίσιο φαντάζει ύποπτη, αν όχι επικίνδυνη.

Θα μου λείψει ο Ντέμης πρόεδρος, μόνο και μόνο γιατί τις μεγάλες αλήθειες δεν τις εκτόξευε μόνο προς τα έξω, αλλά και προς τα μέσα.

Αντί να λαϊκίσει γλείφοντας τον "υπέροχο λαό της ΑΕΚ", κοντράρισε τους οπαδούς, βάζοντας τη συνείδηση πάνω από το μικροσυμφέρον, και πλήρωσε το κόστος. Και τίποτε άλλο να μην έχει καταφέρει, για μένα είναι δύο μέτρα ψηλός σε ανάστημα. Σημειώνω ότι είμαι Ολυμπιακός και ότι θεωρώ τον Ντέμη ως παίκτη ελάχιστο σε ηθικό ύψος και επαγγελματισμό. Σημειώνω την απαράδεκτη συμπεριφορά του στο περίφημο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, που σκυλόβριζε τον διαιτητή για να τον αποβάλει, με κίνδυνο να σκοτωθούν οι οπαδοί, και μετά έλεγε ότι δεν είπε τίποτα. Φαίνεται, όμως, ότι κόβοντας την μπάλα ωρίμασε απότομα και ως φίλαθλος είμαι εδώ για να τον συγχαρώ».

Δεν έχω να πω τίποτα, παρά μόνο ότι τελικά υπάρχει και λίγη ελπίδα...

Μάκης

Συνταράσσεται ο κόσμος των Eλλήνων παρατηρητών, που είναι ίδιος με τον κόσμο των Eλλήνων διαιτητών, για να μην ξεχνιόμαστε. Ξαφνικά βγήκαν από τους πίνακες ο Ευθυμιάδης (παραμονή του ντέρμπι…), με την κατηγορία ότι πήρε τηλέφωνο τον «Βαρού» για να τον ρωτήσει αν υπήρχε φάουλ στο γκολ της ΑΕΚ με την Τρίπολη πριν συντάξει την έκθεση για τον Σπάθα την περασμένη Κυριακή, και ο Χατζής, που είχε κάνει προ ημερών δηλώσεις εναντίον του κ. Δημόπουλου, γνωστού και ως «συνεταίρου» του «Ψυχώ». Δεν βγήκε, όμως, από τους πίνακες ο Γιώργος Κουκούλας, που καταδικάστηκε για συκοφαντική δυσφήμηση σε βάρος διαιτητών από δικαστήριο της Θεσσαλονίκης! Τελικά το να μιλάς με τον «Βαρού» θεωρείται και επίσημα ιδιώνυμο αδίκημα…