Ευχαριστώ τον κόσμο, αλλά δεν ξέρω γιατί ακριβώς…

Η αφορμή μάς δόθηκε από δηλώσεις του Κώστα Χαλκιά. Είναι από τους ποδοσφαιριστές που εκτιμούμε για τις τοποθετήσεις του, εκτιμούμε τον τρόπο που αντιμετωπίζει την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα και ο συμπαγής λόγος του τον κάνει συνήθως να ξεχωρίζει από πολλούς συναδέλφους του που δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη. Τον ακούσαμε να ευχαριστεί τον κόσμο μετά το τέλος του αγώνα με τον Ηρακλή και μάλλον δεν χρειάζεται να ζητήσουμε διευκρίνιση, αν δηλαδή απευθύνεται σε όλους, μηδενός εξαιρουμένου, ή αν απομονώνει τους αληταράδες που έκαψαν, κατέστρεψαν και μαχαίρωσαν για να απευθυνθεί στους υγιώς σκεπτόμενους οπαδούς. Μάλλον μίλησε για τους τελευταίους και όχι για όσους του… έκαναν παρέα στο πρώτο ημίχρονο, όταν σουλατσάριζαν στον στίβο του Καυτανζογλείου.

Τους ευχαρίστησε λοιπόν και (ίσως δεν ερωτήθηκε ή δεν έμαθε εκείνη τη στιγμή) δεν είπε κουβέντα για τα έκτροπα που στιγμάτισαν την αναμέτρηση του Ηρακλή με τον ΠΑΟΚ. Δεν θα του ζητήσουμε εξηγήσεις, θα δεχθούμε, όπως οφείλουμε, τα ελαφρυντικά του, αλλά θα σταθούμε στην καραμέλα πολλαπλών χρήσεων που δεν την απέφυγε σε μια στιγμή κατά την οποία υπάρχει αγανάκτηση και έντονη ανησυχία με τα επεισόδια εντός και εκτός γηπέδου. Το να ευχαριστείς τον κόσμο της ομάδας –και δεν συμβαίνει, όπως γνωρίζετε, μόνον με τον Χαλκιά– είναι εδώ και πολύ καιρό κάτι που δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν στην κερκίδα και δεν μπορούμε πλέον να αντιληφθούμε σε τι αποσκοπεί.

Ο κόσμος, οι οργανωμένοι οπαδοί ή αυτοί που δεν ανήκουν σε συνδέσμους, και είναι οι περισσότεροι, δεν φαίνεται να έχουν ανάγκη από το «ευχαριστώ» κανενός ποδοσφαιριστή. Πηγαίνουν στο γήπεδο γιατί θέλουν να βρίσκονται κοντά στην ομάδα τους και εφόσον η ομάδα τους ανταποκρίνεται, μένουν εκεί και μάλιστα με τον καιρό αυξάνονται. Με ένα «ευχαριστώ» δεν πετυχαίνεις τίποτε. Δεν τους κρατάς στο γήπεδο, δεν τους υποχρεώνεις να είναι στην κερκίδα και την επόμενη Κυριακή.

Το «παραμύθι» με το «πες κάτι για τον κόσμο» έχει παλιώσει τόσο πολύ, που όταν ακούς έναν ποδοσφαιριστή και ειδικότερα κάποιον από τον οποίο περιμένεις να δώσει ουσιαστικότερες απαντήσεις από το άνυδρο «παίξαμε καλά και νικήσαμε», αντιλαμβάνεσαι ότι το κάνει από αγγαρεία. Συνήθως, η επίκληση στον κόσμο και την αμέριστη συμπαράστασή του χρησιμοποιείται σαν επίλογος συνέντευξης ή περιορισμένων δηλώσεων και απορρέει από τα μαθήματα που πήραμε όσο διαβάζαμε ή εξακολουθούμε να διαβάζουμε εφημερίδες με οπαδική κατεύθυνση ή τοπικό χαρακτήρα.

Αυτές οι… «σχολές» ή έχουν κλείσει ή παραμένουν ανοικτές, αλλά δεν λένε να εκσυγχρονιστούν, νομίζοντας ότι αν τυχόν αναφερθούν στον «κόσμο», γενικά και αόριστα ή ακόμη και πιο συγκεκριμένα σε συνδεσμίτες, θα τσιμπήσουν κάνα φύλλο παραπάνω.

Οταν δε το «ευχαριστούμε τον κόσμο» ακούγεται έπειτα από αγώνα με επεισόδια, ε, καταλαβαίνετε ότι υπάρχει λόγος για να απορήσεις και να αναρωτηθείς «τι λέει αυτός, ρε παιδιά;».