Eκείνος που έστρωσε το χαλί

Το ξενύχτι της Κυριακής ήταν, όπως σας έλεγα, χαζό με κεφαλαίο όχι μόνο το «Χ» αλλά και τα υπόλοιπα γράμματα: όποιος στήνεται μπροστά στην τηλεόραση για να δει μπάσκετ -ή άλλα σπορ ή οτιδήποτε άλλο εκτός από ποδοσφαιρική μπουρδολογία made in Greece- από την «Αθλητική Κυριακή» είναι βλαξ με περικεφαλαία.

Το χθεσινό ξενύχτι, όμως, ήταν το πιο απολαυστικό των τελευταίων ετών. Για κάθε δημοκρατική πολιτεία που έστελνε τα αποτελέσματα της κάλπης της στο «Situation Room» του CNN άνοιγε κι ένα μπουκάλι σαμπάνιας στο σπίτι μου. Για κάθε πλάνο ξινισμένης φάτσας απογοητευμένου νταλικέρη από την Ντακότα ή εξοργισμένου ευαγγελιστή από την Αϊόβα έβγαινα στον δρόμο και κερνούσα σφηνάκια τους περαστικούς.

Αξιοπρεπής στην ήττα ο Τζον Μακέιν απέρριψε με μια χειρονομία τα «ουουου» των φανατικών οπαδών του και απέδωσε τα εύσημα στον θριαμβευτή της βραδιάς: «Ο Μπαράκ Ομπάμα θα είναι ο πρόεδρός σας και ο πρόεδρός μου». Και ο πρόεδρος του υπόλοιπου πλανήτη. Ερευνα του «Economist» που διενεργήθηκε λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές έδειξε ότι μόνο τρεις χώρες θα ψήφιζαν τους ρεπουμπλικάνους: η Αλγερία, το Κονγκό και το... Ιράκ. Η Μιανμάρ και η FYROM έδωσαν αποτέλεσμα 50-50, ορισμένα κράτη της Αφρικής εξαιρέθηκαν για πρακτικούς λόγους και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα της υφηλίου απάντησαν «Ομπάμα», συνήθως με ποσοστά πάνω από 80 τοις εκατό! Μάλιστα το αντίστοιχο της Ελλάδας έφτασε το 93%. Εάν η οικουμένη ψήφιζε με το εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ, θα έδινε στον Ομπάμα 9.115 έδρες και στον Μακέιν μόλις 203...

Ηταν μια υπέροχη νύχτα η χθεσινή, ένα θαύμα αυτό που πέτυχε ο νέος πλανητάρχης. Οχι επειδή κέρδισε τις εκλογές ούτε βέβαια επειδή νίκησε τους ρεπουμπλικάνους. Το μεγάλο του κατόρθωμα ήταν ότι αφύπνισε και κινητοποίησε δυνάμεις κοιμώμενες τον ύπνο όχι του δικαίου, αλλά του αδιάφορου.

Κάθε φορά που ταξιδεύω στις ΗΠΑ, συναντώ μια κοινωνία (ολοένα και πιο) αποχαυνωμένη, βαθύτατα συντηρητική και θρησκόληπτη, αποξενωμένη από όσα συμβαίνουν στην υπόλοιπη γη, ρατσιστική και ξενοφοβική, απορροφημένη από το κυνήγι του δολαρίου, διαβρωμένη από την πληγή της «πολιτικής ορθότητας» και του αρρωστημένου πατριωτισμού. Μου φαινόταν αδιανόητο ότι θα ψήφιζε αυτό το εκλογικό σώμα ένα μαύρο πολιτικό με επώνυμο που θυμίζει «Οσάμα» και με μεσαίο όνομα «Χουσέιν». Για να είμαι ειλικρινής, ούτε στη Χίλαρι έδινα ελπίδες. Γυναίκα στον προεδρικό θώκο; Ισως σε κάποια άλλη χώρα.

Ο Ομπάμα δεν είναι φυσικά μεσσίας, ωστόσο έγινε φάρος ελπίδας για κοινωνικά στρώματα αμέτοχα στο πολιτικό γίγνεσθαι. Εστειλε στα εκλογικά τμήματα τους νέους, τους μορφωμένους, τους μειονοτικούς, τους προοδευτικούς, τους ελάχιστους αριστερούς, όσους είχαν αφεθεί να παρασυρθούν μοιρολατρικά από το βαλτώδες ποτάμι της αδιαφορίας και της αδράνειας. Και μόνο για τούτο το κατόρθωμα το ρεκόρ προσέλευσης στις κάλπες έπειτα από μια εκατονταετία θα περάσει στην ιστορία.

Πάντως, στην πανηγυρική του ομιλία ο Ομπάμα όφειλε να ευχαριστήσει και τον απερχόμενο Τζορτζ Μπους. Η επιδεξιότητα με την οποία ο «W» οδήγησε τη χώρα του (και το κόμμα του) στην απόλυτη απαξίωση, το οικονομικό «θαύμα» της τελευταίας οκταετίας που απειλεί με κατάρρευση τις παγκόσμιες αγορές, έμοιαζαν με κόκκινο χαλί στρωμένο στα πόδια του νέου ηγέτη. Κύριε Μπους, ευχαριστούμε και στο καλό. Δεν χρειάζεται να μας γράφεις.