Προειδοποίηση πρώτη

Έχω την εντύπωση ότι μετά από πολλά χρόνια το πρωτάθλημα απέκτησε ψυχή. Και όταν αποκτάς ψυχή έρχονται και τα συναισθήματα. Αυτά τα συναισθήματα εκφράστηκαν με κάθε δυνατό τρόπο το Σαββατοκύριακό που μας πέρασε. Για να προλάβω το ερώτημα σας, όχι δεν είμαι τόσο γλυκανάλατος επειδή το γύρισα στις αισθηματικές ταινίες, κάθε άλλο. Απολαμβάνω κάθε είδους splatter που θα βρει τον δρόμο προς το dvd μου, ενώ η μηδενιστική μου διάθεση δεν έχει περάσει, απλά έχει μπει στην αναμονή. Αφού λοιπόν ξεκαθάρισα τη θέση μου μπορώ να συνεχίσω. Και μην ανησυχείτε από τον πρόλογο, έχω και Ντέμη, λίγο πιο κάτω όμως.

Πρώτο συναίσθημα, το πάθος. Όπως εκφράστηκε μετά το γκολ του Γκούμα κόντρα στον Πανιώνιο το Σάββατο και γνώρισε την κορύφωση του την Κυριακή, τόσο από τον Μαϊστόροβιτς, αλλά και από τον Τζεμπούρ στο ΟΑΚΑ. Ανθρώπινες αντιδράσεις δικαίωσης της προσπάθειας, που η τόσο έντονη αποτύπωση τους, μόνο καλό κάνει στο ποδοσφαιρικό προϊόν.

Συναίσθημα δεύτερο, η αληθινή χαρά. Όπως εκφράστηκε μετά το γκολ του Ντουντού στο Καραϊσκάκη. Ο Βραζιλιάνος το ήθελε το γκολ, το έψαχνε καιρό και όταν το πέτυχε, χωρίς μάλιστα να είναι κρίσιμης σημασίας, το πανηγύρισε σαν μικρό παιδί.

Συναίσθημα τρίτο, η λύπη. Η εικόνα του Γιώργου Δώνη να αποχωρεί δακρυσμένος προς τη φυσούσα του ΟΑΚΑ, προσωπικά μου φαίνεται συγκλονιστική και όχι για ποδοσφαιρικούς αλλά για καθαρά ανθρώπινους λόγους. Κανένας άνθρωπος που όπως φαίνεται έχει καλές προθέσεις, δεν πρέπει να οδηγείται σε τέτοιο σημείο, όποια δουλειά και αν κάνει. Ο Δώνης έχει κάνει λάθη και πολλά μάλιστα, τον έχω κριτικάρει πολλές φορές, αλλά πάνω στη χαρά του για την ανατροπή που πέτυχε η ομάδα του κόντρα στον Αστέρα Τρίπολης, θα έπρεπε να έχει τον κόσμο μαζί του και όχι απέναντι.

Συναίσθημα τέταρτο και τελευταίο η πίκρα που κάνει παρέα με την απογοήτευση. Ζωγραφισμένη με τα πιο χαρακτηριστικά χρώματα στο πρόσωπο του Ντέμη Νικολαϊδη. Το αν η κίνηση του ήταν λάθος η σωστή, θα κριθεί στο μέλλον, αυτή τη στιγμή ο Ντέμης καλά έκανε και έφυγε και έχω την εντύπωση πως άργησε κιόλας. Όταν το γυαλί ραγίσει και μιλάω για τη σχέση με τους οπαδούς, καλό θα είναι να φεύγεις όταν βλέπεις τα πρώτα σημάδια. Στην συγκεκριμένη σχέση το γυαλί έσπασε εδώ και καιρό, αλλά επειδή ως άνθρωπος είμαι αρκετά εγωιστής, μπορώ να καταλάβω τι έκανε τον Νικολαίδη να παλεύει όχι να το κολλήσει αλλά να φτιάξει ένα καινούργιο στα μέτρα του. Το πρόβλημα στην ΑΕΚ από εδώ και πέρα παραμένει και δεν λύθηκε επειδή έφυγε ένας άνθρωπός. Ο σχεδιασμός που βρίσκει αντίθετη μια μεγάλη μερίδα οπαδών της ομάδας δεν αλλάζει, αλλά θα εκφραστεί πλέον από διαφορετικό πρόσωπο. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να είναι περισσότερο αποδεκτός από όσο ήταν ο Ντέμης πριν από 4 χρόνια. Κάνοντας λοιπόν τον επικήδειο της προεδρίας του, θέλω να πω ότι η προσπάθεια για κάτι διαφορετικό σε μερικούς τομείς πάντα θα βρίσκει αντίθετη τη μάζα. Ο τρόπος του σίγουρα δεν ήταν ο καλύτερος, ο εγωισμός αρκετές φορές δεν τον άφησε να δει την πραγματικότητα, όμως σε μερικά χρόνια πιστεύω ότι οι φίλαθλοι της ΑΕΚ θα τον θυμούνται με θετικό τρόπο. Η ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο και συνεχίζεται. Και αυτή η ροή μόνο καλό κάνει μακροπρόθεσμα.

Υ.Γ. Κάθομαι μπροστά στο τζάκι, με ένα ποτήρι ουίσκι με λίγο πάγο και κόκα-κόλα στο χέρι και σκέφτομαι ότι ο αγώνας του Παναθηναϊκού με τη Βέρντερ δεν χρειάζεται αναλύσεις. Αν οι πράσινοι εμφανίσουν το ένστικτό αυτοσυντήρησης που έβγαλαν στη Νέα Σμύρνη έχουν ελπίδες, αν όχι…

Υ.Γ.2 Αν διαβάζεις αυτό το κείμενο, είσαι κυρία γύρω στα πενήντα, μένεις στην Κυψέλη και έχεις ένα σκυλί μικροσκοπικών διαστάσεων που γαβγίζει ασταμάτητα στο μπαλκόνι ολόκληρη την ημέρα, με αποτέλεσμα τον τελευταίο μήνα να έχω κοιμηθεί περίπου τέσσερις ώρες, σου προτείνω να το βάλεις μέσα. Προειδοποίηση πρώτη. Σε αντίθετη περίπτωση... say hello to my little friend and watch the fuc*in' video...



Προσευχές, μετάνοιες, λιτανείες και εξομολογήσεις στο: Deepthoughts2008@hotmail.com
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.