Η ατυχία του Καρβαλιάλ, που θυμίζει... Ντίνο Τζοφ του 2000

Δικαιούται ο Καρβαλιάλ, ο προπονητής του Αστέρα Τρίπολης, να νιώθει άτυχος. Για έναν και μοναδικό λόγο: ο Πεντράθα παρέμεινε στον πάγκο του Ηρακλή χάρη στο «Χ» με τον Παναθηναϊκό. Ο Ερνάντεθ ίσως να μην έπαιζε «κορόνα-γράμματα» τη θέση του στο ματς με τον Ολυμπιακό, βρισκόταν όμως υπό έντονη αμφισβήτηση. Η νίκη του Αρη επί των «ερυθρολεύκων» ανέστειλε τις -μπόλικες, μέχρι τότε- γκρίνιες. Οι δύο νωπές αποτυχίες της ΑΕΚ, στο ΟΑΚΑ και τη Φυλή, επί της ουσίας δεν λειτούργησαν σαν σανίδες σωτηρίας των αντίπαλων προπονητών. Ο κόουτς της Λάρισας, Ουζουνίδης, δεν είχε περιπέσει σε φουρτούνα, ο δε Τσιώλης επέπλεε ήδη, χάρη στη νίκη του Θρασύβουλου επί του ΟΦΗ στο Ηράκλειο. Χωρίς να υπολογίσουμε την προηγηθείσα δήλωση εμπιστοσύνης της διοίκησης στο πρόσωπο του Τσιώλη, καθ' ότι αυτά ενίοτε αποδεικνύονται λόγια του αέρα -ενός αέρα ισχυρότερου κι από εκείνον που έπνεε το βράδυ του 3-3 με την ΑΕΚ.

Καταλάβατε, τώρα, γιατί ο Καρβαλιάλ έχει κάθε λόγο να νιώθει αδικημένος από τη μοίρα; Διότι η ΑΕΚ... χρωστούσε μία αποτυχία που θα ισοδυναμούσε με «φιλί ζωής» σε κάποιον προπονητή και όχι απλώς με ευπρόσδεκτο «δώρο», όπως συνέβη στις δύο προηγούμενες αναμετρήσεις της. Η αστάθεια των τριών ομάδων του τέως ΠΟΚ δεν «έβγαλε» τρίτη σωτήρια προσφορά και ο Καρβαλιάλ δικαιούται γι' αυτό την ανθρώπινη συμπάθειά μας. Πόσω μάλλον εάν αναλογιστούμε τι (είθισται να) γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις: ξεχνιέται ο τρόπος με τον οποίο κινήθηκε η υποδεέστερη ομάδα επί 90', χρεώνεται ο προπονητής ακόμη και το αναίτιο «πελάγωμα» της άμυνας στα τελευταία (πολύ λίγα) λεπτά και θριαμβεύει το ρητό «ουαί τοις ηττημένοις». Κι επειδή πάντοτε (πρέπει να) βρίσκεται κάποια συγκεκριμένη αιχμή σε βάρος του προπονητή, ο Καρβαλιάλ μάλλον θα ακούσει ό,τι και ο Τζοφ, προπονητής της εθνικής Ιταλίας, έπειτα από τον τελικό του Euro 2000: πως ο αγώνας δεν θα «γύριζε» εάν ο κόουτς είχε «ροκανίσει» τον χρόνο κάνοντας την τρίτη αλλαγή.

Στο ποδόσφαιρο, βεβαίως, εκτός από την ανθρώπινη συμπάθεια υπάρχουν και οι ψυχροί κανόνες: σπανίως μια ομάδα που διεκδικεί τίτλο αποτυγχάνει για τρίτη συνεχή φορά στο πρωτάθλημα, ειδικά εάν η «τριπλέτα» δεν συμπεριλαμβάνει κάποιο καθαρόαιμο ντέρμπι. Ο Παναθηναϊκός «είδε τον Χάρο με τα μάτια» του, αλλά τον έδιωξε εγκαίρως -και δικαίως. Η ΑΕΚ δεν τον είδε απλώς. Ενιωσε το άγγιγμά του, ξόρκισε το κακό χάρη στα τέρματα δύο παικτών που έχουν «ακούσει» αρκετά έως τώρα και έδιωξε την εφιαλτική ένταση με «όχημα» τα δάκρυα του Δώνη. Τα αγωνιστικά και ψυχολογικά προβλήματα, όμως, δεν τα έδιωξε -αμφότερα δήλωσαν παρόντα σε 90' παιχνιδιού. Μάλλον περιττεύει να επαναλάβουμε το αυτονόητο, δηλαδή πόση ανασφάλεια «κέρασε» την ομάδα η φετινή ακροβασία του παραιτηθέντος χθες Ντέμη Νικολαΐδη ανάμεσα στο «φεύγω» και το «μένω».

Ο Ολυμπιακός χθες δεν στηρίχθηκε μόνο στις ενέργειες ορισμένων προικισμένων ποδοσφαιριστών του. Βασίστηκε και στο αποτελεσματικό πρέσινγκ, κάθε θετική απόρροια του οποίου μετατρεπόταν σε «σημείο εκκίνησης» καλής κυκλοφορίας της μπάλας. Στοιχείο το οποίο, για να λέμε την αλήθεια, δεν σπανίζει φέτος στον Ολυμπιακό των εντός έδρας αγώνων. Η σοβαρότητα ήταν άλλο ισχυρό στοιχείο του χθεσινού Ολυμπιακού -πώς να υποτιμήσει, άλλωστε, την ομάδα που νίκησε τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ προ ολίγων ημερών; Οι Κοβάσεβιτς, Ντιόγο ήσαν «οπλισμένοι». Για τον πρώτο δεν θα παίρναμε όρκο ότι αυτό θα συνέβαινε οπωσδήποτε, εάν ο Βαλβέρδε δεν τηρούσε απέναντί του μια τακτική εξοικονόμησης δυνάμεων. Ξέρετε, την τακτική που κάνει τον Σέρβο να θυμώνει και κάμποσους αναλυτές να «απορούν»...

ΥΓ.: Οποιος θεωρεί ότι η εισαγόμενη ποδοσφαιρική ομορφιά έχει προέλευση μόνο από τη Λατινική Αμερική, ας δει την ντρίμπλα του Ζαϊρί στον Χουαφράν, στο πρώτο μέρος του αγώνα στο ΟΑΚΑ.